Eerst even bijpraten

Het is 26 augustus drie maanden geleden dat Gijs is overleden.

Aan de ene kant is de tijd snel gegaan. Allereerst komen de kinderen vaak langs. Ook de vele familieleden en vrienden vergeten mij niet en dat is heel fijn!
Aan de andere kant blijft er nog veel tijd over waarin ik alleen ben, uren waarin ik Gijs mis.

Het is zo heel anders wakker worden dan voorheen. De dag begint nu in stilte.
We namen altijd ruim de tijd om te ontbijten. Daarna namen wij, als moderne mensen, op onze smartphone het nieuws van de ochtend door. Nu blijft de stoel van Gijs leeg, zijn smartphone ligt eenzaam op het tafeltje.
Gisteravond keek ik even op de kalender en zag de ingevulde verjaardagsdatum van kleindochter Laura.

Begin januari vulde Gijs voor het hele jaar de verjaardagskalender in. Ik keek naar zijn handschrift, mij zo bekend en vertrouwd. Dochter Judith die naast mij stond keek mee, en we voelden dezelfde ontroering.

Ik ga een klein beetje wennen aan het feit dat ik de avonden alleen doorbreng. Het heeft een heel tijdje geduurd eer ik zonder Gijs naast mij naar het nieuws kon/wilde kijken. We waren ’s avonds bijna altijd samen.
Nu herinner mij ook weer, lang geleden, het sterven van mijn oudste broer. Hoe het orgel de eerste drie maanden niet bespeeld werd omdat mijn moeder het niet kon verdragen.

Als ik mijn blog schrijf, mis ik vooral de support van Gijs. Hij vond het zo fijn dat ik een blog had.
Vooral toen ik pas begon en heel onzeker was of ik mijn verhaal kon publiceren, was hij het die mij moed insprak.
Het plaatsen van foto’s vond ik griezelig, was een hele gebeurtenis voor mij.
Als Gijs mij niet had geholpen, zou er nooit een foto op mijn blog verschenen zijn. Het internet vond ik ook zo griezelig.

Als het niet ging, stond Gijs mij met raad en daad terzijde. Zorgde dat alles weer op zijn pootjes terecht kwam.
Om iets over mezelf te durven schrijven dat de wijde wereld in zou gaan, moest ik grote stappen nemen. Gijs vond alles heel gewoon.
Vooral door het toedoen van Gijs bleef ik schrijven en werd ik langzaam vrijer.
En nu Gijs er niet meer is, geeft mijn blog meerwaarde en zin aan mijn leven.

Het weten dat Gijs het zou toejuichen, het fijn zou vinden dat ik doorga met schrijven, geeft mijn schrijven een extra dimensie.

Ieder mens rouwt op haar/zijn eigen manier. Je rouwt zoals je bent, niet volgens een boekje.
Als de kinderen en kleinkinderen komen zit hun vader en opa niet meer op zijn vertrouwde plaats. Dat voelt leeg en verdrietig voor hen. Ze missen hun vader en opa.
Ik mis mijn echtgenoot. We begrijpen elkaar, steunen elkaar, maar hebben ieder onze eigen pijn in het gemis.

De mensen in mijn omgeving leven mee, maar hun leven gaat gewoon door. Ook ons leven gaat ogenschijnlijk “gewoon” door. Echter, het zal nooit meer hetzelfde zijn!

Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.

Arm en beschaamd zo arm te zijn

M.Vasalis

 

Dit bericht heeft 13 reacties

  1. Wilma

    Mooi gedicht. Lege plaatsen zijn er vele.
    In onze omgeving is er ook veel verrier, 3 jonge kinderen, 3,4 en 10 zijn niet meer in 8 weken tijd. Maar Al’s je zo lang bent samen geweest is het toch Anders, maar niet minder pijnlijk.
    Lieve groet,
    Wilma

    1. Mee op de wind

      Dag Wilma, het overlijden van jonge kinderen vind ik altijd heel aangrijpend en verdrietig. Iemand afstaan aan de dood is op alle leeftijden aangrijpend. Zonder Gijs gaat het leven door. We moeten verder en dat doen we met elkaar en Gijs leeft in ons voort! Wilma, liefs van Maaike

  2. Anoniem

    Ja, prachtig gedicht is dat, hè? Fijn dat je je smart kan delen in je blog. Op onze leeftijd komen er steeds meer doden bij. Één van de nadelen van oud worden.
    Daarom moeten we elkaar ook steunen.
    Liefs,
    Nelleke

    1. Mee op de wind

      Ja, ik vind het ook zo’n prachtig gedicht Nelleke. Schrijven is een heerlijke uitlaatklep. Door mijn blog komt het ook op internet. Iedereen krijgt iedereen met dood en verlies te maken. Soms moet je al jong, maar vooral als je ouder bent moet je veel afscheid nemen. Inderdaad we kunnen elkaar steunen en troost bieden. Dank Nelleke, en liefs van Maaike

  3. Anoniem

    Drie maanden alweer. Onvoorstelbaar.
    Het gemis is afschuwelijk, maar het is fijn dat je zulke mooie herinneringen hebt. Het is als in het lied van Herman van Veen ”Oudjes”. Degene die overblijft, heeft het het zwaarst.
    Maar je moet door en naarmate de tijd verstrijkt, worden de scherpste kantjes toch iets minder scherp.
    Dat jij in je blog het fijn vindt jezelf te uiten, en troost vindt in de daarop binnenkomende reacties, is dan toch goed. Een ieder moet een “uitlaatklep” hebben. Anders barst de boel uit elkaar.
    Blijf dus “bloggen”, Maaike. Goed voor jou, en je trouwe lezers.

    1. Mee op de wind

      Ja de tijd gaat snel dat is zeker waar. Op onze leeftijd weet je wat iemand verliezen is. Toch moet je ook dan verder. Het is fijn, vind ik, om een bezigheid te hebben waarin je plezier vindt en dat meerwaarde aan het leven geeft. Dat is dus schrijven. Daarom zal ik zolang het mogelijk is hier mijn verhalen plaatsen. Dank voor je reactie anoniem
      met groetjes van Maaike

  4. Goedemorgen lieve Maaike, althans ik hoop dat het vandaag ook een goedemorgen voor jou mag zijn.
    Je schrijft dat je het gezamenlijke “ochtendritueel” mist; ja dat kan ik me goed voorstellen; het is heel belangrijk om ’s morgens goed te beginnen want dan zal (naar alle waarschijnlijkheid) de gehele dag goed verlopen.
    Het lijkt me logisch dat je hier aan wennen moet maar het heeft zijn tijd nodig om een eigen ritueel te krijgen; tenslotte is het pas drie maanden geleden dat Gijs overleed, het verdriet om het gemis is nog heel vers, zowel voor jou als je kinderen en de kleinkinderen; overal kom je hem tegen en dat zal voorlopig veel pijn geven, hoewel het gemis natuurlijk zal blijven.
    Gelukkig zijn er ook zoveel mooie herinneringen aan Gijs en die moeten gekoesterd en doorverteld worden.
    Het is fijn dat je zulke lieve mensen om je heen hebt en ook het schrijven is een goede remedie om het één en ander te verwerken.
    Hoewel ik nog maar een aantal keren je schrijven mocht ontvangen, kijk ik er toch steeds weer naar uit.
    Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat je Gods nabijheid ervaren mag.
    Lieve groet van Gé

    1. Mee op de wind

      Lieve Gé, ik dacht toch echt dat ik je geantwoord had maar blijkbaar is het verkeerd gegaan. Ik vond het juist zo leuk dat je schreef dat je al weer uitziet naar de volgende blog. Ik weet nog dat ik schreef dat die er snel aankomt omdat hij al bijna geschreven is.
      En zoals je inmiddels zult weten ben ik meestal snel met reageren omdat ik reacties leuk vind. Dus eerst dit oplossen en een antwoord schrijven!

      Ik ben heel blij dat ik in mijn leven ben gaan schrijven. Het op papier zetten van je gedachten is heel waardevol en door schrijven leer ik mezelf beter kennen. Ook antwoorden op reacties werkt een beetje zo. Voor mij verdrijft schrijven eenzaamheid. In veel therapieën hoort schrijven er vaak bij. Wat dat betreft zou ik in deze tijd, waarin zo veel mensen zich eenzaam voelen, willen roepen: mensen ga schrijven! En iedereen kan het. Het gaat om hert uiten al kan ik wel begrijpen dat je soms over een drempel moet stappen om te beginnen.

      Dit is het weer voor vandaag Gé. Ik wens je nog een fijne verdere zondag en ook weer hartelijk dank voor je reactie. Liefs van Maaike

  5. Tineke

    Dag Maaike,
    Dank je wel voor je mooie woorden. Fijn dat je in schrijven een uitlaadklep hebt gevonden voor jezelf.
    En daardoor ook zeker (steun) voor de ander.
    De pijn van weer alleen zijn na alle bezoek is heftig.
    Gisteren waren we bij een nog vrij jonge weduwe(sinds een jaar) en ook zij vertelde over de veelal “onverwachte” emotionele momenten die haar overkomen sinds haar man er niet meer is. Op een gegeven moment zit je toch alleen als bezoek heeft uitgezwaaid.
    Maaike, ik zie uit naar je volgende blog.
    Lieve groet, Tineke.

    1. Mee op de wind

      Goedemiddag Tineke,
      Na een wandeling door het prachtige Amsterdamse bos samen met een vriendin nu de beantwoording van je reactie.
      Ja ik verbaas mij ook over de onverwachte momenten dat ik ineens Gijs zo ontzettend mis. Dingen waar je nooit bij stil hebt gestaan en nu ineens belangrijke momenten worden. Op mijn leeftijd zijn er veel vrouwen weduwe of alleenstaand. Nu ervaar ik pas echt wat dat is en hoe het voelt.
      Maar de wandeling was heel fijn en dat is er ook. Mijn volgend blog staat op de rol en komt er over niet al te lange tijd aan.
      Dank Tineke voor je reactie, en lieve groet van Maaike

  6. Sarah

    Ik lees hier al vele jaren mee en ben ontroerd door deze openhartige blog. Wat een geluk voor ons als lezers dat Gijs je heeft helpen groeien tot iemand die zoveel mooie verhalen de wereld instuurt. Over vroeger maar niet minder verrijkend en diepgaand over het nu. Ik wens je veel goede moed toe in het verwerkingsproces van het overlijden van Gijs.

    1. Mee op de wind

      Dag Sarah,
      Dank voor je reactie op mijn blog. Het is een lange weg geweest om te schrijven zoals ik nu doe. Gijs heeft mij geholpen gewoon te durven zijn zoals ik ben, en te schrijven zoals ik het voel. Door het weten dat wij mensen, ondanks alle verschillen, in veel opzichten hetzelfde zijn ontstaan mijn verhalen. En schrijf ik mijn blogjes. Dat het jou, en meer mensen, ontroert is voor mij een aanwijzing op deze weg door te gaan. Dank!
      En het gaat goed met mij, ondanks gemis.
      Hartelijke groet van Maaike

  7. Berdi-An

    Wat mooi geschreven. In nog geen anderhalf jaar tijd heb ik zowel mijn schoonouders als mijn eigen vader verloren. Verdriet tot op het bot, maar inderdaad, je moet door. En dan het “schuldig” voelen als jij wel plezier hebt, herkent U dat ook? Lieve groet, Berdi-An

Laat een reactie achter