De winter van 1956

Met  een ferme  mep  breng ik  de wekker tot  stilstand.  En  ik  voel  meteen  dat  het  nog  steeds  koud  is.  Het  vriest  al  dagen  achter elkaar. En  niet  een  klein  beetje. Nee, het  is bar en bar koud buiten. Gisternacht  was  het  20  graden  onder  nul.  Maar  op andere  plaatsen  was  het  nog  kouder.  De laagst gemeten  temperatuur  was  gisternacht  26,8  graden  onder nul.  De  rivieren  raken  dichtgevroren. Waar  anders  de  overzetpontjes  varen  steekt  men  nu  te  voet  over.

Ik kijk  op  de  wekker. Het  is  kwart  over  zes.  Nog  eventjes.  Alstublieft,  nog  even die  kou niet  in. Maar  ik  weet  het, ik  weet  het!  Er  helpt geen  moedertje  lief  aan. Het  is   zaterdag  vandaag. Er  wacht  een  lange  dagtaak. Klokslag  zeven  uur  sta  ik  in  de  winkel.  Mijn  zaterdagse  werk  is,  om  zeven  uur, vleeswaren gaan  snijden. Ons na  ons, gaan  door  mijn  handen. Dit is  voor  straks. Als  het  druk  wordt  liggen  de  vleeswaren  al  vast klaar. Een  geestdodend  karweitje,  dat  wel. Maar  vandaag  is  het  ook  nog  eens  ijskoud.  Het  was  vannacht  weer  twintig  graden  onder  nul!  Naast mijn  benen  staat  een  elektrisch  kacheltje.  Wie  weet  blijf  ik  zo  een  beetje  op  temperatuur.  Af  en  toe vlucht  ik  even  naar  de  warme  kamer.  Ik  sta bibberend  voor  de kolenhaard  mijn  handen  te  warmen.  Heerlijk  is  het  in  de  huiskamer  met  de   vriendelijk  snorrende  kachel.  Maar  ik  hoor  ook  aanhoudend  de  snerpende  winkelbel.  Ik  kan  het  niet  maken  hier  te  staan.  De  klanten  willen geholpen  worden. En  graag  een  beetje  snel.  En  daar  ga  ik  weer.  De  kou  in! Ik  kijk iedere avond  in  de  krant.  Zou  het  morgen  over  zijn?
Vergeet  het  maar.  De  kou  blijft  maar  voortduren.

Als  ik  eenmaal  klaar  ben  met  vleeswaren  snijden  ga  ik  achter  de  toonbank.  Klanten  bedienen  vind  ik  leuk.  Vooral  als  het  vriendelijke  klanten  zijn. Ik  ken  ook  al  veel  klanten. Het  is  de  hele  dag  gezellig  druk. Ik  heb  het  goed  naar  mijn  zin, ondanks de  kou. Om  zes  uur  sluit  ik  de  deur  op  het  nachtslot.  Dat  was  me  het  dagje  wel  zeg!  Nog  even de  tanden  op  elkaar.  Nu  moet  de  winkel nog  worden  schoongemaakt.  Geen  leuk  karweitje  na  mijn  lange  winkeldag. Maar  het  hoort  er  nu  eenmaal  bij.  Ik  kijk  naar  mijn  handen. Voor  mijn  handen  is  dit  werk  een  ramp.  Ik  heb  al  weken  last  van  jeuk  aan  mijn  vingers. De  huid  ziet  vuurrood  en  zit  vol  met blaasjes.  En  tussen  mijn  vingers  is  de  huid  heel  dun  geworden.  Als  het  maar  niet  open  gaat. Handschoenen  dragen  maakt  het  alleen  maar  erger. Om  zeven  uur  heb  ik  het  helemaal  gehad.  Ik  ga  eerst  een  weldadig  warm  bad  nemen.  Dat  heb  ik  wel  verdiend  na  zo’n  koude  dag. En  daarna  eten!

Waterstokerij
’s Maandagochtends  is  het  een  druk  gedoe.  Voor  de  huismoeders  is  het  wasdag.  Al  heel  vroeg  komen  mensen  met  een lege emmer aanlopen. Bij de slagerij is ook een  waterstokerij. Voor  ƒ0,10,  een  dubbeltje,  kunnen  mensen  een  emmer  kokend  water  voor  de  was  kopen.  Het  water  is  echt  loeiwarm.  Als  ik  help  dan  let  ik   altijd  goed  op  dat  ik  mij  niet  brand. Ik  vind  het  maar  griezelig  als  ik  ze  naar  huis  zie lopen  met  soms  twee emmers  kokend  water  bij  zich.

94538383399e2df1e5be1f6789845904d75a92d5d5a93b83985058e062474453                                                             waterstokerij

            Image17Het  blijft  lang  koud.  Toch  wordt  het ook  dit  jaar  weer  voorjaar. Er  worden door  de  broers  plannen  gesmeed.  Ze  willen  trouwen. In  de  herfst  gaat  de  eerste  trouwen.  Eén  broer  kan  bij  de  slagerij  gaan  wonen.  En  het  huis  naast  de  winkel  komt  eerstdaags  ook  leeg. Kan  het  mooier?  Mijn  broers  zijn  blij  en  vol  plannen.  Maar,  als  mijn  broers gaan  trouwen  ben  ik  hier  dan  nog  nodig? Of  kan  ik   dan  misschien  beter  iets  anders  gaan  doen? Met  mijn huid  krijg  ik  ook  steeds  meer  problemen!  In  mij  rijst  een  plan. Het  duurt  een  hele  tijd voordat  ik  echt  bewust  erover  ga  nadenken. En  meteen  werp  ik   allerlei  dammen  voor  mijzelf  op.  Zou  ik  het  wel  kunnen?  Is  het  wel  iets  voor  mij? Hoe  moet  het allemaal? Hoe  moet  ik  het  vertellen? Echter, het denkbeeld  krijg  ik  niet  meer  uit  mijn  hoofd.

Op  een  dag  zit  ik samen  met  mijn  moeder  aan  de  koffie. We  praten  over  mijn  broers  die  straks  getrouwd  zijn.  En  over mij. Hoe  gaan  we  nu  verder?  Wat  ga  ik  doen? “Ik  wil graag  kleuteronderwijzeres  worden” hoor  ik  mezelf  zeggen. “Mijnheer  van  Oorschot geeft  Nederlandse  les  op  de  kweekschool  voor kleuteronderwijzeressen”. Mijnheer  van  Oorschot  is  de  hoofdonderwijzer  van  mijn  lagere  school. Mijn  moeder  zegt  niets,  luistert  alleen  maar. “Hij  kan  mij  alles  erover  vertellen” zeg ik. “Dan  zul  je  wel  weer  naar  school  moeten” zegt  mijn  moeder. “Ja, ik  moet  eerst naar  de   vooropleiding  heb  ik  gehoord. “Zal  ik  eens  gaan  praten  met  Mijnheer  van  Oorschot?” Ik  moet  het  ijzer  smeden  als  het  heet  is.  Zo’n mooie  kans  komt  misschien  nooit  meer “Praten  kan  altijd.  Daarna  kijken  we  wel”,  antwoordt  moeder. Ik  spring een  gat  in  de  lucht.  Joepie!  Het  licht  staat  op  oranje. Wie  weet!

Laat een reactie achter