De laatste boom planten

                                       Mooi Amstelveen

Als ik het niet vergeet loop ik bij binnenkomst in de kamer eerst naar mijn telefoon. Bij mijn vorige telefoon brandde er een rood lampje als er was gebeld. Bij mijn nieuwe telefoon niet en dat is lastig want de vergeetachtigheid slaat stilletjes toe. Vandaag had ik er gewoon erg in zodat ik meteen naar de telefoon liep. Hè, er staat een onbekend nummer op de display. Het is uit Barendrecht, het kan niet missen want ik zie 01806 op staan. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Wie is het die ik niet ken in Barendrecht en mij belt? Ik ga gewoon contact opnemen want ik wil het weten.

De telefoon wordt heel snel opgenomen. Ik herken meteen haar stem van heel lang geleden. We zijn beiden blij verrast. En ik realiseer mij weer hoe zonde het is dat ik waardevolle contacten verloren liet gaan. Natuurlijk het gebeurde aan twee kanten, maar het is te gemakkelijk om daarmee weg te komen, vind ik. Het gesprek is meteen in volle gang. De “weet je nog(s)” zijn niet van de lucht.

We waren dertien jaar en fietsten samen naar de huishoudschool.
Mijnie woonde vlakbij ons. Even voorbij de overweg aan de Stationsweg. Ik vond het leuk dat ik een vriendinnetje had gevonden. ‘s Zaterdagsavonds ging ik naar haar toe en speelden we spelletjes aan tafel.

Echter, voor mijn moeder zat er een “maar” aan de vriendschap. Mijnie was niet van onze kerk maar ging naar een andere. Ik weet niet meer hoe er een einde aan de vriendschap is gekomen. De zaterdagavond bezoekjes hielden op, onze vriendschap taande. Misschien weet Mijnie nog hoe het is gegaan, ik ga het haar toch eens vragen.

Jaren later kwamen we elkaar weer tegen op Barendrecht. Af en toe kwamen we bij elkaar maar er bloeide niet een echt vernieuwde vriendschap op terwijl daar nu wel ruimte voor was.

Ik had gezien dat Mijnie mijn boek had besteld. Toen ik het inpakte voor verzending stuurde ik maar meteen mijn adres en telefoonnummer mee. Je weet nooit, dacht ik, misschien belt zij wel. En zo is het gekomen.

Toen ik haar vroeg: “jij bent zeker ook een oud vrouwtje geworden” lachte zij smakelijk. En hoe leuk hoe vertrouwd klonk haar lach! Vijfenzestig jaren gaan niet in je koude kleren zitten. En ook al zeggen mensen soms vriendelijk: “nou je ziet er nog jong uit voor je leeftijd “ dan is dat “voor je leeftijd” toch de toon die de muziek maakt. Maar moeite met het feit dat ik er ouder uitzie dan vroeger jaren heb ik niet. Ik gun iedereen een lang leven, daar is ouder worden onlosmakelijk aan verbonden. Waar ik meer moeite mee heb is dat veroudering, vergankelijkheid en eindigheid meebrengt. Ik leerde als kind deze psalm:

Als een kleed zal ’t al verouden;
Niets kan hier zijn stand behouden;
Wat uit stof is, neemt een end.
Door den tijd, die alles schendt.

Ons vloerkleed vertoonde tekenen van slijtage en veroudering. De beeldspraak was mij duidelijk.

Ik sprak af dat ik MIjnie hoop op te zoeken als ik in Barendrecht ben.

Mijnie en ik, we horen bij de bejaarden. Als ik daar teveel bij stil sta ben ik geneigd niets nieuws meer aan te schaffen omdat het “zonde” is. Maar ik roep mezelf dan tot de orde en zeg: Maaike dit is geen goede levenshouding. Je weet de spreuk van Luther: “Als ik wist dat ik morgen sterven zou, zou ik vandaag nog een boom planten!”

Na mij zal het leven doorgaan. En misschien mag ik nog jaren leven.

 

Lieve mensen, verder nog hartelijk dank voor alle lieve, mooie reacties op de uitgave van                   “Mee op de Wind”

 

 

 

 

 

 

O

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Anoniem

    Leuk Maaike ,het verhaal van het boompje planten van Luther ,dar vertelde ik vaak aan bewoners waar ik werkte ,als er dan nieuwe kleren nodig waren ,dan moest dat niet meer omdat ze al zo oud waren ,maar dan haalde ik ook het voorbeeld van het boompje aan ,en zowaar gingen ze overstag en daar waren ze dan later toch weer blij mee ,maar inderdaad heb je niet meer zoveel nodig ,want verslijten doe je het niet ,maar af en toe moet er iets bij ,,,toch,,, groetjes van Nelly Bal

    1. Mee op de wind

      Ja precies Nellie, het is goed, lijkt mij , om het leven te leven zolang je hier bent. Het geeft weer een nieuw gevoel als je iets koopt. Wat leuk dat jij dat
      ook zei dat de bewoners van het bejaardentehuis. En dat ze het dan nog deden ook was natuurlijk geweldig. Je woorden waren blijkbaar veel waard dat ze werden opgevolgd. Inderdaad verslijten doe je niet meer, maar gewoon iets nieuws kopen om jezelf te verwennen kan toch ook.
      Leuk, je reactie en mijn dank. Met een groet van Maaike

  2. Annette

    Mooi geschreven, de boom is wel een prachtig voorbeeld

    1. Mee op de wind

      Dankjewel Annette. Ja wat een prachtige boom hè. bomen ik vind ze in alle jaargetijden prachtig. En deze bloeiende boom is inderdaad een prachtig voorbeeld.
      Fijn dat je reageert, mijn dank. Groet, Maaike

  3. Lily

    Een mooi stuk, waar ik zelf ook vaak over nadenk, hoewel ik nog wat jonger ben met 67 jaar, maar de veroudering gaat opeens snel.
    De vergankelijkheid van het leven, waarvan je weet, dat deze onherroepelijk komt, een al dan niet mooi en waardig einde.

    En ja, het geeft zeker te denken over wat je nog aanschaft, al kan ik mezelf best nog wel eens “kietelen”, maar er zijn ook dingen, die te denken geven…
    Zo ben ik onlangs overstag gegaan om toch weer een kitten in huis te halen na een groot deel van mijn leven katten gehad te hebben.
    Ik miste het echt in mijn leven en ik ben er ook echt blij mee, een pittig, maar vriendelijk karaktertje, maar kon dat eigenlijk nog wel op mijn leeftijd?
    Daar heb ik best wel mee geworsteld en overstag gegaan toen het juiste diertje op mijn pad kwam.

    En oude vriendschappen ophalen, er is 1 vriendin, die ik heel graag weer eens zou spreken en weet zeker, dat het zou voelen als de dag van gisteren, maar helaas zijn we elkaar na haar emigratie uit het oog verloren.

    Ik lees je berichten altijd met plezier, die soms herkenbaar zijn uit vroegere tijden, maar dit bericht raakte me wat meer dan anders.
    Bedankt voor “de boom”…

    Groetjes Lily

    1. Mee op de wind

      Ja dit soort gedachten horen onlosmakelijk bij het ouder worden Lily. En wat je schrijft dat er weer een kitten door je huis springt vind ik geweldig. Je hebt helemaal gelijk dat je het besluit genomen hebt. Ons huis is leeg zonder een kat. Ik vind katten ook zo ontzettend leuk en gezellig in huis. Maar wij zijn weer een stukje ouder en het geeft veel werk bij een appartement. Wat jammer dat je een vriendin uit het oog verloren bent die je zo graag nog eens wilt spreken. Ik heb ook nog een vriendin van vroeger die ik terug zou willen zien. Ik weet niet of zij nog leeft en haar adres heb ik ook niet. Jammer. Wat een prachtige boom hè dat vind ik ook.De schepping stralend en schoon! Ik ben blij met je reactie Lily. Het is altijd weer afwachten na een schrijfstukje hoe het wordt ontvangen. Hartelijk dank!
      Groetjes van Maaike

  4. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Ja, ja, de ouderdom en zoals het gezegde zo mooi zegt: “Ouderdom komt met gebreken” maar zolang het nog beperkt blijft tot het twijfelen over een nieuwe aankoop, mogen we nog niet klagen. Prachtig die spreuk van Luther, kende hem niet maar kan me er helemaal in vinden. Dus we gaan gewoon door en genieten van iedere dag!!
    Lieve groet van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien, ja als het blijft bij iets nieuws aanschaffen valt het inderdaad nog wel mee. Maar er kunnen ook echt voelbare gebreken zijn en dat kan best lastig zijn.En zoals gezegd: dan komt ouderdom dus met gebreken. Ik vind die spreuk ook zo waardevol en symbolisch mooi! We gaan moedig door Gerlien en genieten van de grote en kleine dingen van het leven. Een lieve groet van mij, met dank voor je fijne reactie!

Laat een reactie achter