Een poezenleven in vogelvlucht

Poezen horen bij mijn leven. Het innig vergenoegde spinnen van een poes klinkt als muziek in mijn oren. Wij hebben met tussenpozen eigenlijk altijd poezen gehad.

We hebben 2 keer een Mickey gehad. De eerste Mickey was een doerak maar bijzonder trouw en razend intelligent Als we op vakantie gingen namen we haar mee. En waar we ook naar toe gingen. we lieten haar los buiten lopen en zij bleef altijd rondom het logeeradres hangen. Soms klom zij s ’nachts dan buiten op het raamkozijn waar wij sliepen. En liet ons dan op de ze manier weten dat ze heus wel wist waar wij waren. Het was een echte buitenpoes en ze volgde helemaal haar natuurlijk ritme.

zwkata

Als Gijs ‘s morgens naar de trein liep wandelde ze achter hem aan. Ze wist precies tot hoe ver ze mee kon lopen. Ze stopte waar Gijs een drukke weg moest oversteken en begreep: dit wordt te gevaarlijk! Gijs draaide haar dan om en zei: “verder kan je niet hoor! Ga nu maar weer naar huis” En daar ging ze dan mee akkoord. Ze kwam deftig terug wandelen. En zo ving zij meteen 2 vliegen in één klap, want haar ochtendwandeling had zij ook  alvast gehad.

Als ik ergens op bezoek was sprong zij soms ineens op het raamkozijn. Hoe zij het wist dat ik daar was, is mij nog altijd een raadsel. Wat voor zintuig was het, dat haar in beweging bracht mij te komen halen? Ze bleef vol vertrouwen, geduldig zitten wachten tot ik naar buiten kwam. Ze bracht, ook s ‘winters, de nachten buiten door. Het poedeltje dat wij ook hadden begreep er niets van. Als het bedtijd werd ging Mickey naar buiten. Op jacht. Wij liepen naar de buitendeur en zij kwam direct aanlopen. Maar Sander  het poedeltje dacht dat zij van ons naar buiten moest. Buiten de deur werd gezet! Het was iedere avond feest voor hem en dolle pret. Hij danste om Mickey heen en blafte blij, vol leedvermaak. Mickey, als een wijze, deftige dame, liet duidelijk blijken dat zij niet onder de indruk was van dit gedrag. Zij verwaardigde Sander met geen blik. Met statige pas schreed zij door de  geopende de deur naar buiten. Een muisje gaan vangen was haar nachtelijk karwei. Alleen als het flink ging vriezen hielden we haar binnen. Wel hadden we in de tuin een huisje voor haar ingericht, een overdekte kattenbak. Als zij vroeg in de ochtend thuis kwam kroop ze daar in voor haar ochtendslaapje. Ze wachtte keurig tot wij wakker waren. Maar dan was zij ook meteen present. En dan  had zij recht op haar ontbijt , dat moesten wij wel begrijpen.

Ze was heel intelligent in het oplossen van problemen. Het gebeurde een keer dat wij weg waren gegaan zonder kattenbak klaar te zetten. Het werd blijkbaar hoge nood: Mickey moest plassen. Maar waar, als er geen kattenbak staat. Geen nood. Ze creëerde gewoon zelf een kattenbak. In de badkamer stond een groot bad. En wat deed ze? Keurig op het putje waar het water wegloopt haar plasje loslaten. Maar daar bleef het niet bij, want ze moest ook nog haar grote boodschap kwijt. Dat kon er nog gewoon achteraan, op hetzelfde waterputje. Thuis gekomen wisten we niet wat ze zagen. Hoe braaf en zindelijk en lief. Door kattenogen gezien, dat wel. Zij loste onze fout vernuftig op, dat moet gezegd. Aan ons de opdracht het bad goed te reinigen en het water te laten stromen. En dat deden we dan ook.  En Mickey verdiende echt een dikke pluim!

Ze werd hoog bejaard. Bijna 20 jaar. Tot ons verdriet moesten we haar toen laten inslapen. Ze kreeg een prachtig plekje in onze tuin, dicht bij huis.

Dit bericht heeft 2 reacties

    1. Mee op de wind

      Ja, het is een feest zo’n poes! Over poezen kom je nooit uitgepraat.
      Iedere poes heeft een eigen karakter. Erg leuk en heel boeiend.
      Bedankt voor het begrip! En voor de reactie.
      groet van
      meeopdewind

Laat een reactie achter