En zo kwam alles toch nog goed.

Het is een fijn logeeruitje geweest.
Nicht Rietje heeft mij schandalig verwend en nu is de tijd gekomen om naar huis te gaan. Ik verlang weer naar mijn kinderen en huis.
In de hal staat mijn bagage klaar. Mijn computer wacht nog even in de huiskamer. Je weet maar nooit of er op het laatste moment nog een goed idee voor mijn blog langs komt.
Ik roep naar Rietje: “Rietje, mijn computer staat nog in de huiskamer hoor. Pak ik straks pas in!” 
Ze mompelt wat terug, vindt het best. Hoe kan zij weten dat ik eigenlijk vraag: wil je meedenken dat ik hem niet vergeet?

Na het ontbijt laadt Rietje de auto in. Ik mag/moet gaan zitten.
We hebben de afgelopen dagen leuke tochtjes gemaakt naar andere familieleden.
Die bezoekjes, ze waren als ‘warme baden’. Ontspannen zittend naast de chauffeuse laat ik mij alles welgevallen. Blijkbaar is het verwentijd voor mij.

We rijden in matige vaart over de snelweg. Tot mij iets te binnen schiet. Bijna kreunend, zeg ik: “o, mijn laptop! Ik ben mijn laptop vergeten. Wat ben ik toch een sukkel. Ik had het kunnen weten.”
Het mopperen op mezelf wil van binnen nog doorgaan, maar ik roep het een halt toe.
“Geeft niet joh. Ik breng hem één dezer dagen wel. Ik vind het leuk een ritje.”
Heel lief van Rietje, natuurlijk. Langer praten erover lost niets op. Maar het blijft heel vervelend, moet Rietje weer een extra reis voor mij maken. En ik zit zonder computer wat ook niet geheel mijn bedoeling is.

Zo’n anderhalf uur later onderneemt Rietje de terugtocht naar huis. Ze stapt gelukkig weer monter in de auto.

Een uur of wat later gaat de telefoon. Rietjes stem roept: “ik kom er zo aan hoor. Ik breng je laptop even terug.”
Opgelucht haal ik adem, blij dat ik straks mijn vertrouwde computer weer heb.
Rietje is nog maar nauwelijks binnen als zij timide, bijna hopeloos zegt: “Ik ben je laptop vergeten.” Verbouwereerd kijk ik haar aan.
“Ja, hij stond klaar in de hal en nog vergeet ik hem.”
Arme Rietje, ik weet te goed hoe zij zich voelt.
“Ik was al bijna bij de Schipholtunnel, te ver om nog terug te gaan” zegt zij.
“Ik ga een lekker bakkie koffie zetten” zeg ik, en we ‘vergeten’ even de laptop.
Als we aan de koffie zitten denk ik, hoe hilarisch is dit? Rietje die mijn vergeten computer, vergeet!

Uiteindelijk arriveert die middag alsnog de computer.
Een zoon des huizes is zo vriendelijk hem langs te brengen. Waarvoor nogmaals, lieve neef, mijn hartelijke dank.
En zo kwam alles toch nog goed met de computer.

Ik vraag mij af hoe je leven eruit ziet ziet als je niet vergeetachtig, verstrooid en chaotisch bent. Als je nooit je fietssleuteltje kwijt bent. Of ergens iets laat  liggen waar je achteraan moet. Heb je dan tijd over?
Je hoeft niet je hele huis te doorzoeken. Je hoeft je
 niet te verontschuldigen dat je weer iets kwijt bent. Je hoeft niet te zeggen: ik begrijp er niets van. Ik weet heel zeker dat ik het hier heb neergelegd, en nu is het verdwenen!
Maar, je kent ook niet dat geluksgevoel van iets terug vinden. Je roept nooit uitbundig: eureka, gevonden!

Verstrooid en vergeetachtig zijn ik kan er over meepraten.
Mijn hoofd kan vol zijn van gedachten, overwegingen, verhalen en liedjes.
En door het zien en horen van alles wat er om mij heen gebeurt kan ik verstrooid en afwezig raken. Dit is altijd zo geweest, toen ik kind was al.
Ik ben er mee geboren, geloof ik.

En daarom is boosheid, of mij ervoor schamen niet eerlijk naar mezelf, omdat het een aanleg is.

Trouwens, ik denk dat iedereen wel dingen heeft die lastig zijn om mee om te gaan. Dit klinkt misschien dramatisch, maar is het niet. Je kunt er wellicht mee leren omgaan. Om te beginnen kun je liefdevol accepteren dat het is zoals het is. Dat het een gegeven is dat je zo bent.
En nu ik er eens goed naar kijk zie ik dat mijn verstrooid zijn, het chaotische mij ook iets heeft gebracht.
Ik heb ontdekt dat de chaos in mijn hoofd oplost als mijn kasten opgeruimd zijn. Mijn hoofd wordt rustiger als er in huis niet van alles rondslingert. Als alles een vaste plaats heeft. Ik heb ontdekt dat ik geen slachtoffer van mijn aanleg hoef te zijn.
Dat het mij niet overkomt, ik kan er iets aan doen. Ik probeer te begrijpen wat voor mij de oplossingen zijn om er mee om te gaan.

Maar er is meer, lieve verstrooide mede-chaoten. Om jullie en mijzelf een hart onder de riem te steken, nog het volgende: Ik las op internet dat chaotische, verstrooide mensen vaak creatief en kunstzinnig zijn. En het kan niet op, ook vaak nog intelligent.
Al die eigenschappen, ik dicht ze mezelf niet toe. Ik geef alleen maar door wat er op internet staat. 

Als ik desondanks, en al mijn woorden ten spijt, toch iets kwijt ben?
Of mijn laptop in de chaos van het moment vergeet? 
Is dit dan echt erg? Rietje zie ik diezelfde dag nog een keer .
En als Rietje op haar beurt de computer vergeet? Dan brengt haar zoon alsnog de computer. En het blijkt dat dit weerzien tot wederzijdse vreugde is!

En zo kwam alles toch nog goed.

Dit bericht heeft 22 reacties

  1. L van Garderen

    beste Maaike, wat een leuk verhaal! Ik heb wel ens dat ik in bed lig en “heb ik de achterdeur wel op slot gedaan?’ Ik eruit en ja hoor hij was natuurlijk (meestal) dicht. Dat zijn van die dingen die je vaak al denkend aan andere dingen doet. Fijn dat je de computer gauw weer had en weer inspiratie voor een nieuwe blog! groetjes van Lucie

    1. Mee op de wind

      Dag Lucie. Ja dat herken ik ook hoor. Of als je onderweg bent, en daarvoor de was aan het strijken was, steeds maar piekeren: heb ik het strijkijzer nu wel uitgedaan. Niets menselijks is ons vreemd. En dat herkenbare in de dingen geeft een gevoel van saamhorigheid en begrip voor elkaar.
      En je ziet het goed, ik had weer stof te over voor een nieuwe blog. De verhalen liggen vaak voor het grijpen dat is het leuke.
      Hartelijk dank Lucie voor je inbreng en reactie. Een lieve groet van Maaike

  2. Anoniem

    Nu, lieve Maaike.
    Hier zul je wel veel reacties op krijgen, want volgens mij zijn er velen (waaronder ikzelf), die dit herkennen. Gelukkig(?) heb ik het ook al mijn hele leven. Fietssleutels, gewone sleutels van het huis, foto’s die ik toch echt zou moeten hebben, etc.etc.
    Maar… inderdaad ben je dan soms weer HEEL blij als je iets terugvindt. Dat is ook wel erg fijn. En dat missen al die Pietjes Precies die alles onthouden.
    Onhandig is het echter vaak toch wel, die verstrooidheid van ons.
    Tot ziens. Liefs. Elly

    1. Mee op de wind

      Tja, Elly zo is het nu precies. De blijdschap, van het na lang zoeken, weer iets vinden hoe leuk is dat.
      Maar als ik naar iets aan het zoeken ben piep ik wel anders dan is ook waar. En inderdaad ik denk dat heel veel mensen dit herkennen. Ik kom ze tenminste nog al eens tegen de chaoten en verstrooiden. Alleen al in mijn eigen familie zijn ze er in alle gradaties. Maar handig? Nee dat is het echt niet maar wel te doen toch? Liefs en tot ziens, Maaike

  3. Anoniem

    Oh heerlijk, ik zou willen dat meer mensen hier zo mee om kunnen gaan. Die positieve draai bevalt me erg goed.
    Bedankt

    1. Mee op de wind

      Dankjewel anoniem. Ja als je zo omgaat met de dingen dan wordt het allemaal niet te zwaar. En ach, wij mensen hebben nog zo veel meer dingen gemeen. Dat vind altijd leuk om over te schrijven. Dankjewel voor je reactie. Groet, Maaike

  4. Jo

    Ik put wel troost uit dit verhaal, iets menselijks is ons vreemd.
    Groetjes

    1. Mee op de wind

      Dag Jo, mijn moeder zei altijd:”we zijn van één lap gescheurd “. Dus is inderdaad niets menselijks ons vreemd. En dat is troostend om bij stil te staan. Fijn dat het verhaal je dit geeft. Met dank en groet, Maaike

  5. Anoniem

    Nu nog een reactie die anders is dan van de anderen. Dat wordt moeilijk met zo’n algemeen fenomeen. Uit je stukje blijkt maar weer dat alle generaties er last van hebben. Kinderen vergeten hun boeken of brood voor school, jij en je nicht de laptop en ga zo maar door. Het is een kwestie van aandacht bij de dingen houden en dat is vaak moeilijk. Gelukkig is er dan weer iemand die je de boel nadraagt. Moeders met het vergeten brood, je achterneef met de laptop.
    Met andere woorden: blijf bij de tijd en het moment.
    Liefs nelleke

    1. Mee op de wind

      Precies Nelleke. Als je op onze leeftijd vergeetachtig bent ben je nog niet aan het dementeren. Jongeren zitten dus vaak in hetzelfde schuitje. Trouwens ik had het al als kind. Daarom gaan we moedig voort en als we iets vergeten of kwijt zijn gewoon mild naar onszelf blijven. Hartelijk dank voor je inbreng Nelleke. Groetjes en liefs, Maaike

  6. Janny.

    Leuk verhaal Maaike.

    1. Mee op de wind

      Dankjewel Janny. Je reactie is kort en krachtig en heel welkom. Fijn dat je het leuk vindt. Groetjes van Maaike

  7. nelly zandee

    ik maakte eens mee dat ik een goude broche wat een aandenken was kwijt was nergens te vinden ik durfde het niet aan mijn man te vertellen.een half jaar daarne moest ik in een album iets zoeken en wat vond ik daar mijn brosje het zat tussen een blad wat ik weggestopt had toen we met vakantie gingen en niet wist waar ik het stoppen moest.wat was ik blij.

    1. Mee op de wind

      Dat is een story met een prachtig eind Nelly. Ik begrijp dat je heel blij was dat je het terug vindt. Precies dus wat ik schrijf. Hoe heerlijk om iets terug te vinden en zeker als het een aandenken is. Zo ben ik al een poosje mijn sleutelbos kwijt. Hij moet in huis liggen. Maar waar? Ik ben benieuwd waar ik hem vind en dat kan zomaar op een gekke plaats zijn zoals jouw broche. Een leuke reactie, dankjewel. Groetjes, Maaike

  8. Tilly van der Elst

    Geweldig dit te lezen tante Maaike . Deze familietrek blijkt bijzonder erfelijk te zijn. Ik heb zelfs 1x met een nicht in huis opgesloten gezeten. We moesten ‘ s avonds beiden naar ons werk in het ziekenhuis maar waren onze huis sleutels kwijt . Oom Janus , uw broer , is toen gekomen en heeft toen.de deur maar ingetrapt.
    Gelukkig vindt m’n man deze lastige kwaal 1 van mijn charmes. Ach ja..

    1. Mee op de wind

      Wat een verhaal Tilly. En wat herkenbaar nergens je sleutels kunnen vinden. Met het weten dat je op tijd op je werk moet zijn. Tja en dan moet er een oom aan te pas komen die het oplost. Lijkt mij niet de goedkoopste oplossing maar wel doeltreffend. En geweldig dat je man er de charme van inziet dat je zo bent. Dat is klasse van hem dat hij er de humor en de bekoring van kan zien! Houden zo, TillyGroetjes van je tante Maaike

  9. Wilma

    Gebeuren ook hier. Bij mij, manlief en de kinderen. Als de schoolbus voor de deut staat, mom, waar is dit, o wacht even, vergeet dit….
    Als dan het vergetene er is, ben je weer blij.
    Je zou het bijna onverwacht bezoek noemen!!.
    Groet,
    Wilma

    1. Mee op de wind

      Dag Wila, wat leuk toch al die reacties. En het komt in de beste families voor, lees ik. Ik zie het voor mij Wilma: Het gehaast omdat de schoolbus voor de deur staat en je moet rennen om iets dat de kinderen vergeten zijn. Gelukkig is het voor heel veel mensen zó herkenbaar. Dat ik er blij van word. Groetjes, Maaike

  10. Tineke

    Hilarisch om te lezen. Herkenbaar. Ben al zoveel dingen vergeten/onthouden waar ze liggen, staan oid. Wel weet ik precies waar het lag in ons vorige huis, terwijl we hier al 30 jaar wonen. En vooral op de pc dingen vergeten waar ik het heb opgeslagen. Ja op een ( toen) logische plek. Nu….. niet te vinden.
    En nu ben ik al twee weken bezig om iemands naam te herinneren. Het ligt op het puntje van mijn tong, maar nee, het wil me maar niet te binnen schieten.
    Groetjes
    Tineke.

    1. Mee op de wind

      Ik weet het, ik weet het Tineke. Ik leg vaak iets weg en denk dan: nu goed onthouden waar ik het neerleg. Vergeet het maar, nee dus, niet te vinden totdat ik het toevallig weer tegenkom. En dan die namen, nog zo iets dat heb ik dus ook en wie heeft daar eigenlijk geen last van? Soms weet ik bijvoorbeeld hoeveel lettergrepen een naam heeft. Of, ik weet een letter. Kortom Tineke het blijft ploeteren met onszelf en met ons brein. Dank voor je reactie en tot de volgende keer graag. Groetjes, Maaike

      1. Tineke

        Die naam die ik zocht kwam dus zo’n 5 minuten nadat ik hier had vermeld dat ik er al twee weken over deed om er achter te komen. En nu heb ik hem niet meer nodig natuurlijk, de komende tijd staan me andere dingen te verwachten. Zo kan het ook gebeuren dat diegene voor je neus staat en nog weet je de naam niet meer.
        Groetjes
        Tineke.

        1. Mee op de wind

          Nou ja Tineke, in ieder geval weet je dat je zelfs na twee weken niet hoeft te wanhopen. Want die naam kwam dus alsnog. Ja ik vind het ook
          vervelend als ik een naam niet meer weet. Ik probeer het soms te omzeilen dat ik de naam niet hoef te noemen maar je voelt je er heel vervelend bij.

          Ik wens je sterkte voor de komende tijd en hoop dat alles naar wens zal gaan.
          Hartelijke groet, Maaike

Laat een reactie achter