Het kan vanochtend niet op

Aardbeien alleen de kleur al is een feest op zich. Als ik ze koop, dan het liefst onze eigen, heerlijk sappige Hollandse aardbeien. Gerijpt in het zonnetje dat hier schijnt. Het was vroeger dan ook echt een zomervrucht. Tegenwoordig staan ze met Kerst volop in de winkels. Maar die halen het niet bij de vroegere aardbeien die ik in de zomer plukte: zo van het land in de mand mee naar huis. En dan maar genieten!

Ik loop door het winkelcentrum en kijk naar de aardbeien. Ze staan weer prachtig op een schap uitgestald en zien er aanlokkelijk uit. Ik zie opeens de vers geplukte, volle mandjes aardbeien uit mijn schooltijd weer voor me.

Ik zit weer op mijn knietjes in het aardbeienveld en doe mijn best de anderen bij te houden. Iedereen plukt snel, zo vroeg in de ochtend. Hoe meer mandjes je vol plukt, hoe voller je portemonnee. Soms betalen de tuinders per uur, maar vandaag gaat het om de hoeveelheid die je plukt. Hoeveel mandjes je vol krijgt. Dat vind ik het leukst, want dan zit er een beetje de sport in hoe snel je bent! Het is nu nog goed te doen, maar volgens de berichten gaat het een warme dag worden. Dat belooft wat! Ik hoop maar dat het niet al te warm wordt, want de grond is al droog genoeg. Mijn knieën zijn rood en pijnlijk. Na drie dagen zitten op de harde, droge aarde is dat geen wonder.

Kijk, hier zit nog niemand, dan wordt dit mijn plekje voor vandaag Ik zie wel wie er naast mij komt zitten. Ik laat mij verrassen. Als het maar niet iemand is die zo razend snel plukt. Het leukst is als je gelijk optrekt. Dat meisje van gisteren, was na een half uurtje al uit het zicht. Nou ja, een beetje overdreven maar ze was wel heel snel! Wacht, er komt vandaag weer een meisje naast mij zitten. Ik ken haar niet. Maar ik weet het heel snel. Vandaag heb ik het echt getroffen! We trekken helemaal gelijk op en verwisselen gelijktijdig onze volle mandjes voor een lege. Al keuvelend lopen we terug. Het wordt leuk vandaag! Om een uur of tien komt de stemming er echt in. Eén van de oudere pluksters zet om te zingen: Vader Jacob in. Een heel bekende canon die vrijwel iedereen kent. Even later wordt er van alle kanten ingevallen en meegezongen. Dit vind ik nou leuk, met zijn allen zingen. En iedereen zingt mee vandaag.  Zonder aanwijzingen. Helemaal spontaan wordt het een canon die over het land gonst. Ik heb zo, al plukkend, heel veel liedjes geleerd.Oude liedjes die nu weinig of nooit meer gezongen worden. In bejaardencentra hoor je ze nog. Vaak begeleid door een piano. Vooral smartlappen of levensliederen waren in, zoals: “ een meisje van even 8 jaar. Achter bij het stille klooster”, maar ook anderen. Canons zoals: “ brand in Mokum”, Vader Jacob, en De uil zat in de olmen” Aardbeien plukken is niet direct mijn favoriete bezigheid, maar het zingen vind ik geweldig. Het gevoel van saamhorigheid! Iedereen die met hetzelfde bezig is. Een zonnetje dat vriendelijk schijnt, en in de ochtend nog niet te warm is! Het kan vanochtend niet op!

Later zing ik die liedjes voor mijn kleinkinderen. En het leuke is dat mijn kleindochter ze weer leert aan haar oppaskinderen. Die vragen haar dan: “zing nog eens een liedje van je oma?” Ze heeft mij gevraagd of ik ze wil opschrijven omdat zij ze niet allemaal meer precies weet. En ook omdat zij ze niet wil vergeten. Wat mooi toch dat zo de liedjes en dingen uit het verleden, zonder dat je het weet voortrollen. Dat je daar niets aan hoeft te doen!

Ik sta nog steeds bij de aardbeien. Het ziet er heel feestelijk uit. Aardbeien kopen, het blijft een feestje voor mij. Voorzichtig zet ik het doosje op een apart plaatsje in mijn winkelkar. Het is een tere vrucht. Voorzichtigheid is geboden.
Ik weet welke tuinder hier de aardbeien voor de verkoop aanvoert. Het zit wel goed. Vroeger gebeurde het, (nu klap ik uit de school) dat ik mooie, grote aardbeien, voor het gezicht bovenop moest leggen. Ik had daar eerlijk gezegd moeite mee! Deze ervaring heeft mij echter zo wijs gemaakt dat ik altijd even aan de onderkant van het bakje kijk. Is hier ook alles pluis? Waarschijnlijk is het niet nodig maar toch… En tegenwoordig kun je het heel goed te zien, nu de bakjes doorzichtig zijn! Even later ga ik met mijn doosje overheerlijke, sappig Hollandse aardbeien naar huis. Gerijpt in het zonnetje dat hier schijnt. Gijs heeft vast al gedekt voor de lunch. Ik zet de aardbeien erbij. En we smullen alsof wij nog nooit aardbeien gegeten hebben!

Sommige bedrijven telen in de zomer aardbeien waar kinderen ze kunnen komen plukken. Je kunt er met je kroost een dagje uit van maken. Op een leuke, originele manier: terug naar de natuur!

Laat een reactie achter