Heintje, mijn buurjongetje

Er  is  gisteren  ergs  gebeurd.  Met  Heintje.  Heintje is  mijn  buurjongetje.  Hij  woont  aan  de  overkant.  In  het  huis  tegenover  ons,  dat  op  de  dijk  staat.

Ik  sta  voor  het  raam  van de  voorkamer  en  kijk  naar  het  huis  aan  de  overkant.  Het  ziet  er  vreemd  uit, het  huis. Gisteren   zijn  er  witte  lakens  voor  de  ramen  opgehangen.En  rondom  het  huis  is  het  stil. Doodstil! Anders staat  de  voordeur  wel  eens  open.  Of  iemand  veegt  de  straat.  Of  Heintje  speelt  buiten voor  de  deur.  En   soms  spelen  Heintje  en  ik  daar  samen  voor  de  deur.

Heintje  werd  ineens  ziek.  Hij  zag  heel  geel! En  een  poosje  later  werd hij  erger  ziek.   De  dokter  kwam  iedere  dag  kijken.  Maar  de  dokter  kon hem  niet  beter  maken. Heintje  werd  al  maar  zieker.  De  laatste  dagen  kwam  de  dokter  wel  twee keer  op  een  dag.  En  nu  hoeft  de  dokter  niet  meer  te  komen,  want  Heintje  is  er niet meer.

Ik  kijk  over  de  dijk.  Aan  de  rechterkant  van  de  dijk  stonden  een  poosje  geleden  legerauto’s.  Van  de  Duitsers.  Maar  nu  zijn  ze  weg.  Ze  zijn  vorige week weggereden.  De  dijk  ziet  er  nu  weer  uit  zoals  eerst.  Hij  is  weer  van  ons.  De  Duitse  soldaten  zijn  gelukkig  ook  allemaal  weg. Er komt nu  heel  gauw  vrede,  zeggen  de  grote  mensen.  Misschien  komt  er  vandaag  wel  vrede.  Nog  vóór  de  zomer  er   is.  Dan  is  de  oorlog  voorbij.  En  gaan  alle  Duitse  soldaten  terug  naar  hun  eigen  land.  Naar  Duitsland.  Misschien  vinden  de  Duitse  soldaten  het  wel  fijn om  naar  hun  land  en  huis  te  gaan!

De  kamerdeur  gaat  open.  Moeder  komt  de  kamer  binnen. “Ga  je  eventjes  mee  naar  de  overkant ?” vraagt  moeder.  Dan  gaan  we  afscheid  nemen  van  Heintje?” Ik  schrik.  O  ja, ik  wil  Heintje  heel  graag  zien  en  gedag  zeggen.  Maar  Heintje  is  dood.  En  hoe   zou hij  er  nu  uitzien?  Moeder  trekt  haar  middagjurk  aan.  Kamt  haar  haar  en zet  haar  hoed  op.
“Kom,  we  gaan  nú  maar.  Het  is  nu  nog  niet druk”. Ik  loop  langzaam  mee.  Ik  wil  wel, en  niet  mee.

Heintjes  moeder  ziet  dat  wij  er   aankomen. Ze  komt  naar  de  deur  en  laat  ons  binnen.  Ik  kruip  achter  moeders  rug.  Het  is  zo  eng  stil  hier  in  huis. Heintjes  moeder is  ook  stil.  Anders  praat  zij  altijd.  Ik  kijk  naar  haar  gezicht.  Ze  ziet  er  heel  verdrietig  uit.  Ze  heeft  vast  gehuild.  Mijn  ogen  gaan  ervan  prikken.  Moeder  en  ik  lopen  achter  haar  aan  de  kamer  in.

“Kom  maar”  zegt  Heintjes  moeder.  Ze  staat  bij  het  kistje  waarin  Heintje  ligt. Het  kistje  staat  een  beetje  hoog.  Tussen  de  hoge  ramen.  Anders  zie  ik,  door  die  hoge  ramen,  ons  huis  staan.  Maar  nu  hangen  er lakens  voor. Daar  ligt  Heintje. Ik  weet  niet  wat  ik  moet  zeggen.  Het  lijkt  of  Heintje  slaapt  en  straks  weer  wakker  wordt. Zijn  haren  zijn  even  mooi  als  altijd.  Zijn  zwarte  krullen lijken  nog donkerder  in  het  witte  kistje.  Ik  kijk  naar  Heintje,  die  er  niet  meer  is  en  er  toch  lijkt  te  zijn. Is  Heintje  wel  echt  dood?

Heintje  houdt in  zijn  handen  een  klein  bosje  bloemen vast.  Ik  sta  daar  maar  en  weet  niet  wat  ik  voel.  Het  lijkt, alsof  ik  naar  iets  moois  kijk.  Maar  het  is  niet  mooi.  Het  is  heel  erg!  Heintje  is  drie  jaar  en  nog  lang  niet  groot.  En  nu  is  hij  er  al  niet  meer.  Ik   ben  zes  jaar.

“Kom  maar  even  hier aan  tafel  zitten” zegt  moeder.  Ik  krijg  een  glaasje  ranja. Moeder  wil  daarna  al  snel naar  huis.  En  ik  wil  ook  wel  graag  naar  huis.  Vóór  dat  er  andere  mensen  afscheid  van  Heintje  komen  nemen. Het  is  verdrietig hier. En  de  witte  lakens  voor  de  ramen  maken  de  kamer  een  beetje  donker.  Alles  is  verdrietig! Heintjes  moeder  loopt  mee  naar  de  voordeur.  Moeder  geeft  haar  een  hand.  En,  wenst  haar  kracht  en  sterkte.  Ik  geef  vandaag  ook  een  hand.  En  dat  hoeft  anders  nooit.

Als  ik  thuis  ben komt  Tippie,  ons  hondje  aanhuppelen. Haar  staartje  kwispelt  snel.  Zij  danst  om  mij  heen  en  blaft  vrolijk. Ik  word  er  ook  even  blij  van.  Maar  even  later  moet  ik  weer  aan  Heintje  denken.  Waar  is  Heintje  nu?   Zou  hij  ook  in  de  hemel  bij  God  zijn, net  zoals  Maarten?   Of  niet?  ( zie blog:/onafwendbaar)

De volgende  dag  is  het  5  mei  1945.

Dit bericht heeft 4 reacties

  1. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Een zonnige dag in Enschede en bijna direct zit ik in de grauwe wereld van verdriet en verwondering. Het is een grote kunst, mensen op deze manier bij de hand te nemen. Jij bezit hem, fantastisch dat je dit met ons deelt!!
    Liefs van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien,
      Hartelijk dank voor je waarderende woorden! Ik word er blij van om al die herinneringen te delen.
      En blij dat het jou en anderen aanspreekt. Het verleden bergt een schat van herinneringen en die
      mogen op deze manier nu voortleven!
      Groetjes van Maaike

  2. iris

    Via de blog van eenvoudigleven kwam ik op uw blog. En wow, het b loggen is zo te zien een familie gave. Ik heb uw blogs tot een jaar terug in een ruk uitgelezen. Het is als de verhalen van mijn oma, ze pakken me en brengen mij terug in een tijd die ik alleen ken van de verhalen. Ik geniet er van. Bedankt dat u mij laat mij genieten van uw prachtige verhalen. Lieve groetjes Iris (25 jaar)

    1. Mee op de wind

      Dag Iris,
      Ja, verhalen uit de oude doos Iris! Zoals het leven toen was. Leuk dat het je boeit en je er zo’n interesse voor hebt!
      Nicht Teunie blogt al heel wat langer dan ik. Knap dat zij altijd maar doorgaat en lezers blijft boeien.
      Het is voor iedere schrijver fijn en inspirerend om te horen dat het mensen boeit. En in dit geval, jou boeit!
      Het is zo, dat ik al schrijvend geniet van de herinneringen die gaan herleven. En dat jij, en ook andere lezers ervan genieten maakt mij blij!
      Hartelijk dank voor je schrijven!
      Groetjes van Maaike

Laat een reactie achter