In quarantaine zijn

Vanochtend hebben wij via een inlogcode de uitvaartplechtigheid van onze schoonzus bijgewoond. Het was heel fijn om er op deze manier bij te kunnen zijn.

Ik wekte de vorige keer de indruk dat er niemand bij de plechtigheid aanwezig mocht zijn.  De regel voor nu is dat bij een begrafenisplechtigheid maximaal 3o mensen worden toegelaten.
Omdat onze familie oud is en het gevaar op besmetting te groot is kon niemand van ons de dienst meemaken.
Wat bijzonder en en mooi is het dan dat we digitaal kunnen meeluisteren.
Het weten dat er nog meer familieleden meeluisteren, gaf iets heel speciaals aan de dienst. Dat we desondanks met elkaar waren, voelde wonderlijk goed.
Hoe fijn is het voor mijn broer en de kinderen dat zij met ons, die niet lijfelijk aanwezig waren, kunnen terug kijken en praten over de voorbije dienst.

Het is allemaal veel om te verwerken en zo heel anders dan het normaal gaat.

Verder slijt ik mijn dagen in betrekkelijke stilte. Het is echt niet zo dat ik mij verveel. Het tegendeel is eerder waar, ik heb het gewoon druk. Allereerst post ik meer blogjes.

En de inmiddels, voor veel mensen, ouderwetse telefoon is weer van stal gehaald.
Het indringende geluid van de telefoon, die veel overgaat, brengt mij terug naar vroeger tijden.
Mijn moeder bracht vroeger vele uurtjes door aan de telefoon. En ik kon er ook wat van. Mijn moeder lardeerde haar spreken altijd met veel spreekwoorden. Maar dat gemak de mens dient paste ze tijdens die lange telefoongesprekken niet toe. Ze pakte nooit een stoel maar bleef altijd staan.
Tegenwoordig heeft een snel mailtje, of een app, het gebruik van de telefoon drastisch verdrongen.
En nu herrijst die aloude telefoon weer in volle glorie.Want het is nu eenmaal veel gezelliger om een stem te horen, dan een app. te lezen

En dat vinden veel mensen met mij. We willen elkaars stem horen elkaar ondersteunen en sterken. We beleven het allemaal op onze eigen manier deze crisis. Het is fijn van anderen te horen hoe zij het doen.
Skypen vind ik ook fijn maar vermoeiender, het  blijft toch een hele onderneming voor mij.
Tot ik ook dat weer helemaal onder de knie heb. Dus nu nog alle hulde aan de de oude telefoon.

Er worden allerlei telefoonlijnen geopend voor mensen die eens met iemand willen praten. Verlangen naar een luisterend oor. Ik hoop dat mensen niet schromen om te bellen.
Toevallig hoorde ik dat de telefoonlijnen roodgloeiend staan.  En ook dat de problemen rond de ouderen groot en intens zijn.
Er komt van alles op ouderen af, en er spookt van alles door ons hoofd. Ik weet er alles van, ben ook oud.

Eigenlijk vliegen de dagen. Het lijkt alsof ik het druk heb met niks. Maar dit is dus niet waar. Ik kan het alleen niet tastbaar en zichtbaar maken wat ik presteer.

Gisteravond is mijn zoon op bezoek geweest. Hij zat in de vestibule, ik in de hal. De deur op een kiertje een kopje koffie erbij: gezelligheid kent geen tijd.
Dit keer heb ik alleen maar gevráágd, of hij iets wilde bij de koffie.
Het koekje dat ik de kinderen al jaren tevergeefs aanbied bleef dit keer in de kast.
Ik zal het toch wel eens leren dat ze niet van zoetigheid houden? En hen daarmee niet kan verwennen?

Mijn schoonmoeder gaf, toen de kinderen nog klein waren, met veel liefde en groot enthousiasme  snoepjes voor hen mee. Ik vond het te sneu en te bot om haar vreugde van het iets meegeven af te wijzen. En ach, ik wist dat de snoepjes hun weg wel vonden. We hadden een gezin met 6 snoepers naast ons wonen.

Aan iedereen die het nodig heeft, sterkte gewenst en een lieve groet!
Een groet aan alle moedige, onderwijzende ouders, die de hele dag hun kroost om zich heen hebben. En nu duizendpoten moeten zijn. Over helden gesproken!

Liefs van Maaike

Ik plaatste dit gedicht al eerder, maar omdat het zo past in het nu, vandaag nog een keer. Misschien vinden jullie het net zo prachtig als ik:

DE MOERBEITOPPEN RUISCHTEN

‘De moerbeitoppen ruischten;’
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;

Sprak tot mij in de stille,
De stille nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en ontstelden,
Verdreef hij zacht.

Hij liet zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
‘k Voelde in zijn’ vaderarmen
Mij koest’ren en beschermen,
En sluimerde in.

De morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij

Nicolaas Beets 1814-1903

Dit bericht heeft 3 reacties

  1. Anoniem

    Wat een mooi stuk. Ik ben blij voor je dat het afscheid op deze manier toch bevrediging heeft gegeven. Het contact met familieleden is nu des te fijner omdat we misschien wat meer tijd aan elkaar kunnen besteden.
    Heel veel liefs en sterkte met het verlies.
    Nelleke2

  2. Tineke

    Och Mieke, ook ik heb vanochtend via een stream meegeluisterd naar een afscheidsdienst van iemand die nog niet eens zo oud was. Overleden na infectie met Corona. Zo plotseling. Het was wel geen familie, wel kenden we elkaar. Het is op dit moment maar een rare wereld.
    Telefoon gebruik ik niet zo vaak. Zelf vind ik het fijn om juist te schrijven en dan later nog eens terug lezen, zo vaak ik wil. Dan landt het vaak nog meer dan een lang verhaal aan de telefoon. Ja natuurlijk is het fijn iemands stem te horen. Wat fijn dat je zoon langskwam en jullie met elkaar konden spreken. Onze jongste zoon kwam deze week snel even iets afgeven. Op afstand hem een dikke knuffel gegeven.
    Wat een mooi lied heb je gedeeld. Dank je wel voor deze mooie woorden.
    Groet.
    Tineke.

  3. Wilma

    Fijn te horen dat je gezond bent. Mss willem moeder wel omscholen naar juf, haha. Behalve ik!!
    Hier alles gezond. Koud en sneeuw.
    Wonen ver van de bewoonde wereld en heerlijk rustig. Kinderen bouwen buiten en reden rondjes met mijn auto met de slee erachter.
    Fijn dat je zo de rouwdienst kon bijwonen.
    Veel liefs uit Canada!!

Laat een reactie achter