Koffie drinken onder de luifel

Lieve lezers van mijn blog.

Ik ben terug van weggeweest! En hoe fijn is het thuiskomen dan weer. Dat neemt niet weg dat het een heerlijke vakantie was in een geweldig onderkomen.

Het was al weer heel wat jaartjes geleden dat Gijs en ik ook in Zwitserland waren. We waren toen in Wallis. We logeerden toen in het huis van mijn zus die daar haar tweede huis had.
Ja, ja een grote familie is zo gek nog niet.  Zeker niet als je hier en daar een graantje mee mag pikken
In die vakantie hadden we nog het snode plan opgevat om te leren skiën. Voor Gijs was dat skiën een peulenschilletje. Hij had het in een mum van tijd onder de knie. Niets aan de hand.
Maar ach, arme ik. Voor mij werd het een zeer teleurstellende onderneming.
Ik lag iedere keer onder de houten latten en als ik wilde gaan staan gingen de lange latten hun eigen weg en gleden in slow motion onder mijn voeten vandaan.
Op zich was vallen gewoon in een beginnersklasje. Maar hoe kom je dan weer op die latten  omhoog als je als een tor op je rug ligt? Bij mij volgden ze in ieder geval hun eigen koers.
In het begin was de skileraar vriendelijk en hielp hij mij behulpzaam overeind. Maar na ettelijke keren hulp bleek hij, begrijpelijk, er genoeg van te hebben. Langzaamaan stond het huilen mij nader dan het lachen.

Bovendien kreeg ik door de ultra violette zonnestralen ook nog een heel heftige koortsuitslag op mijn lippen. Mijn lippen waren zo opgezwollen en deden zo’n pijn dat ik naar de dokter moest. Mede daardoor vervloog de lust om te leren skiën als sneeuw voor de zon. Ik hield het hele gebeuren voor gezien.
De lange latten bleven in de gang staan als een stille aanklacht dat ik gefaald had.

Gelukkig sloot Gijs zich bij mij aan. Hij vond het ook prima zo.
En zo werd het gewoon zonder skiën een heerlijke wandelvakantie.

Deze vakantie kwam de gedachte om te gaan skiën niet eens bij mij op. Want hoe zouden mijn oude benen  zich nu gedragen tijdens een val? En iets breken? Ik moet er niet aan denken. Nee het zou ronduit gekkenwerk zijn.
We hebben ons prima vermaakt. We hadden beiden zo onze bezigheden en gingen nijver aan de slag met ieder onze eigen hobby of kunstuiting.
Mijn nichtje had haar auto volgeladen met schildersattributen. Op de hoek van de lange tafel, stalde ze haar spullen op een zeiltje uit. Ze had doeken meegenomen waar ze de laatste hand aan wilde leggen. Door niets of niemand gestoord kon ze zich nu eens helemaal wijden aan haar kunst. En dat deed ze.

Ik mocht, tijdens het vervolmaken van de doeken, geen op- of aanmerkingen maken.
Mijn mond bleef braaf dicht tot ik het sein kreeg mijn bijdrage te leveren.

Is trouwens heel leuk om te zien hoe een schilderij wordt geboren.
Natuurlijk zette ik mijn trouwe computer op tafel, en wel in stand: schrijven. Zo schreef ik onder anderen, zoals jullie al zagen, mijn voorgaande blogbericht.

Het was muisstil in de kamer  als we zo samen bezig waren. Een prettige saamhorigheid.

Grindelwald is een echte skiplaats.  Zo’n plaatsje heeft altijd een speciale sfeer.
Overdag was het er rustig. Het stadje/dorpje ging pas echt leven als de skiërs terug komen. Dan wordt het druk en levendig, dan zitten de restaurantjes overvol. We vonden één onderkomen waar we zonder afspraak konden binnenlopen. Want we vonden het niets om in je vakantie ook weer te plannen.
Tot mijn grote vreugde was er ook nog eens een keur aan heerlijke Vegetarische gerechten. Daar had ik helemaal niet op gerekend en het smaakte mij heerlijk. We hebben er verschillende keren lekker gegeten.

En natuurlijk hebben we veel koffie gedronken heerlijk op het terras. Met soms iets lekkers erbij, maar niet te vaak, want het blijft altijd oppassen geblazen voor de lijn.
De elektrische kacheltjes in de luifels boven ons gaven het gevoel alsof het heerlijk warm weer was. Maar voor mij, echte koukleum, werden de dekentjes niet vergeten.
Toen de eerste sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden maakte dat onze wintervakantie compleet. Even later bescheen de zon de toppen van de bergen en leek het alsof de bergpieken van zilver waren.

Het huis zelf had een heerlijk breed balkon met uitzicht op de bergen. Met mijn stoel in een hoekje geschoven en ingepakt als een Eskimo zat ik te genieten van de schoonheid van de schepping.

En helaas kwam onvermijdelijk de dag dat we moesten inpakken. We deden het op ons gemak want we zouden in de middag pas wegrijden.

“En,” zeiden we in koor: “de terugreis is ook nog gewoon vakantie”.
Ik mocht niets doen. Mijn taak bestond uit toekijken hoe nicht-lief alles in de auto sjouwde.

Na een paar uurtjes was alles gepiept. Het huis was glad en alle spulletjes stonden weer in de auto. Opgelucht stapten we in de auto.
Het bekende gevoel van vroeger kwam bij mij boven. Ik zag de kinderen weer zitten op de achterbank,  braaf wachtend en toekijkend hoe wij alles inspecteerden en afsloten vóór we in de auto stapten. Hoe heerlijk voelde dat om zo met z’n viertjes weer naar huis te tuffen.

De computer de schildersattributen alles moest mee terug.  We waren tevreden over onze activiteiten en we slaakten een zucht van voldoening dat het gelukt was. We hadden weer iets uit het niets te voorschijn getoverd.

Het was gelukkig aardig weer en het rijden op de grote wegen ging helemaal prima. Het was niet altijd gemakkelijk geweest om over de kleinere wegen bij ons huis te komen.
Maar mijn opperbeste chauffeuse laveerde de auto  over de besneeuwde binnenweggetjes alsof ze het dagelijks deed. En de sneeuwkettingen bleven in de auto.

We deden het kalmer aan dan op de heenweg, al was het toen fijn om zo snel op onze bestemming te zijn.

We kwamen bij avond aan in Straatsburg.
“Wat een mooie stad” zeiden we bewonderend.  Vlak bij ons hotel vonden we een verlicht plein dat helemaal vol met mensen zat.
We kozen een tafeltje en genoten van het geroezemoes en de gezelligheid.
We waren toe aan een maaltijd want we hadden heel wat uurtjes in de auto doorgebracht.

Terug op onze kamer namen we als afsluiting nog een heerlijk bad. Moe en helemaal tevreden kropen we onder ons dekbed.

Morgen nog een dag in de auto en hopelijk zijn wij tegen de avond weer veilig thuis. Ook al weet en voel ik meer dan ooit dat er geen Gijs is die mij met zijn stralend gezicht welkom heet.

En weer thuis heb ik dankbaar voor alles, en niet te vergeten voor de lieve zorg van mijn nichtje, dit blog geschreven.

Dit bericht heeft 3 reacties

  1. Elly

    Hoi Maaike.
    Wat ‘n lange! Je wordt steeds beter. En steeds meer de stijl die ik zo leuk vind. Humorvol! Vooral over het min of meer mislukken van het skiën.
    Ik (her)ken het. Het is (was) ook niet mijn sport (al ging het tot en met het beginnersklasje bij mij nog wel goed. Maar daarna… hield het niet over.
    Brrr!
    Maar je had een fijne vakantie in dat prachtige gebied, bent nu weer lekker thuis, en… het voorjaar komt eraan.

  2. Wilma

    Hi. Had he laatste blog gemist, maar even gauw bij gelezen.
    Wat een heerlijke tijd heb je gehad zeg. Wat een lieve nicht om dat te doen.
    Ga lekker bijkomen en nagenieten!!
    Groet van hier!!

    Wilma Heger

  3. Gerlien

    Goedemorgen Maaike,
    Het is al weer een maand geleden, waarin heel veel is gebeurd, dat je jouw laatste blog plaatste. Wat fijn dat je zo’n fantastische vakantie hebt gehad en nog veel fijner dat je er zo van hebt genoten! Op deze herinneringen kun je hopelijk nog een hele tijd teren. Ik hoop dat het goed met je gaat en dat het virus jouw deur voorbij gaat. Heel veel sterkte in deze verplichte “ophoktijd”
    Lieve groetjes van Gerlien

Laat een reactie achter