Lientje, ons poesje

Het gaat niet goed met onze poes Lientje. Ze eet en drink weinig en blijft op één plaats liggen. We zijn een paar keer met haar naar de dierenarts geweest maar echt opknappen doet zij niet. Haar schildklier werkt veel te snel en de medicijnen die zij ervoor krijgt helpen niet goed. Ze voelt zich niet lekker en wordt zwakker. Ze kan het ons niet vertellen maar wij zien het. Lientje is bijna zeventien jaar, dat is een hele leeftijd voor een poes. Er is geen ontkomen aan. We zullen nog een keer naar de dierenarts moeten. Ze is bij ons gekomen toen zij een jaar of zeven was. We zorgen al jaren voor haar. Ze hoort bij ons. Wij hebben nog nooit een poesje gehad dat zo spraakzaam was als Lientje. Zelfs, nu ze zich helemaal niet lekker voelt reageert ze als wij langs haar lopen. Ze miauwt en kijkt ons vragend aan: aai mij eens even, en praat eens wat? Als ik haar oppak miauwt ze omdat zij pijn heeft door de artrose. Maar daarna legt zij voorzichtig haar voorpootje op mijn wang, zet alle spinregisters open en kijkt mij luid spinnend, trouwhartig aan.

In beter dagen kwam zij hard aanrennen als zij de voordeur hoorde opengaan. Nu dus niet meer en dat geeft aan dat zij zich echt ziek voelt. En dat niet alleen, zij is ook de weg een beetje kwijt. Want de bak voor mijn poepje en plasje, waar staat die bak ook al weer? Ach, laat maar ik ben veel te moe om te zoeken. Dan maar op het kleed vandaag. Nee dit gaat zo niet langer. Na het weekeind gaan wij naar de dierenarts om haar te laten inslapen. Het is het beste, ook al is het heel moeilijk. Het dilemma is dat wij voor Lientje moeten besluiten wanneer zij zal inslapen. Ze is daarin van ons afhankelijk.

De kinderen komen in het weekeind ook nog even langs. Als ze voorheen op bezoek kwamen vierde Lien haar feestje. Zij had het zo geregeld dat ze dan een beetje poedermelk op een schoteltje kreeg. Ze was er dol op en rende na de begroeting naar de keuken voor haar lekkernij. Ze stopte niet met miauwen tot de traktatie voor haar neus stond.

Het is inmiddels een dag of tien later. Gisteren hebben we Lientje laten inslapen. Wij hebben gewacht tot wij er helemaal zeker van waren dat er geen andere oplossing meer was. Gijs heeft haar regelmatig als een peuter op haar bak gezet. Maar dat houdt natuurlijk een keer op, want een ongelukje tussendoor lag in een klein hoekje. Laura, onze kleindochter is meegegaan naar de dierenarts. Lientje was oorspronkelijk van haar. Ze kreeg haar als kit toen zij acht jaar werd. Lientje was een heel sociale poes en bijzonder lief,  dat is zeker. Dit overigens wel met kanttekening want dat gold alleen voor Laura en voor de andere mensen in huis. Wat was het geval? Lientje bleek bij het opgroeien onmogelijk voor haar soortgenoten. En aangezien er nog meer poezen rondliepen waar zij woonde werd het oorlog. Ze vocht, was erg jaloers en trok zich terug. Uiteindelijk kwam ze daarom bij ons terecht. En zie, dat was een schot in de roos. Nu, met alle aandacht alleen voor haar, zonder rivalen om haar heen, waren alle sporen van wedijver onnodig. Ze gedroeg zich als een allerliefst poesje. Al onze poezen waren lief, maar lientje…?

Wat was het erg om haar te laten inslapen. De dierenarts begreep dat wij het moeilijk vonden. Zij nam alle tijd voor Lientje en ons. Gelukkig waren wij met z’n drieën zo konden we elkaar troosten.

Wat overblijft is een leeg huis. Geen Lientje die ons, als wij opstaan roept voor een aai. Geen lientje die op tafel springt, en luid spinnend vlak voor mijn toetsenbord gaat liggen zodat typen bijna onmogelijk is. We hoeven nergens aan te denken als we weggaan. We hoeven niet naar huis voor Lientje want ze wacht niet meer op ons. Ik kan zonder zorgen de kruimeldief aanzetten en zuigen want Lientje is er niet meer bang voor. De voordeur kan gewoon even open staan want ze piept niet meer naar buiten. Ik hoef niet meer haar mooie dikke vacht te kammen.

We hielden altijd rekening met haar en missen haar enorm.  Ze zit nog wel helemaal in ons systeem.  En komt steeds weer ergens om het hoekje kijken en zorgt er zo voor dat wij haar niet vergeten!

Reageren? Alle reacties zijn welkom!

 

 

Dit bericht heeft 12 reacties

  1. Nelleke

    Ach, wat naar toch. Al die overlijdens. Wat mooi dat je weer zo’n gedenkteken maakt.
    Misschien helpt jullie dat ook een beetje.
    Liefs Nelleke

    1. Mee op de wind

      Ja ik wilde het graag even op mijn blog kwijt Nelleke. Zo schrijf ik het toch een beetje van mij af en een blog hebben is dan zo’n mooie uitlaatklep. Ook veel andere mensen hebben dit meegemaakt. Een huisdier hoort helemaal bij het gezin. Zoals ik al schreef: het is heel stil in ons huis zonder Lientje. Dank dat je meevoelt en reageert op mijn verhaal. Tot ziens en liefs, van Maaike

  2. Elly

    Jammer,he? Dat alles altijd weer voorbij gaat.
    Ik heb ook eens zo ’n “dit is de allerliefste die er bestaan kan”-poes gehad Flipje. Zelfs nu, en het is al zeven jaar geleden d at hij er niet meer is, denk ik nog vaak aan hem en mis hem. Maar dat is inderdaad bij sommige dingen, zoals een vensterbank waar hij graag lag, of bij geluksvogels die hun poes nog hebben.
    Voor jullie: (in het begin is het het moeilijkst) sterkte en gedenk haar met liefde. Elly.

    1. Mee op de wind

      Ja daar vertel je wel eens over Elly. Het is aan de andere kant ook een zegen dat je zo van iets mag houden en kan houden. Dat je liefde kunt voelen voor iets want dat is sowieso een groot goed. Ik heb zoeven nog van haar gedroomd dat ze weer stierf, heel naar. Ik mis vooral ook het zorgen voor haar. Weer opnieuw een beetje het “lege nest syndroom” denk ik. Dank voor je reageren en je zult nog wel eens over Lientje horen als ik over haar schrijf. Lieve groet van Maaike

  3. teunie

    ah, wat verdrietig! Een poezebeest verliezen is zo naar. Sterkte ermee!

    1. Mee op de wind

      Ach lieve nicht Teunie, wat een betrokkenheid dat je, naast je eigen verdriet over het verlies van je lieve ouders, toch nog reageert! Liefs en ook jij veel sterkte van tante Maaike

  4. Nelly van Voorthuijsen-Boon

    Lieve Maaike, wat akelig voor jullie, de mensen zeggen dan wel het is maar
    een beest, maar ze hoorde helemaal bij jullie. Ik weet nog dat wij een
    hamster hadden ,het is misschien wel 40 jaar geleden maar het staat me
    nog goed voor de geest. Maandagavond, mijn man was naar de kerkeraad
    en ik alleen thuis, keek in de kooi en daar lag de hamster dood. In mijn
    eentje heb ik toen een poosje zitten janken. Dat was maar een hamster,
    maar van een poes heb je veel meer liefde ontvangen. De andere kant is
    ook dat je makkelijker weg kan, maar ik kan begrijpen dat het heel naar
    voor jullie is. Liefs Nelly.

    1. Mee op de wind

      Dag lieve Nelly. Ik kan het heel goed begrijpen dat je verdrietig was bij de dood van je hamster. Ook dieren vertegenwoordigen het leven! Misschien staan wij mensen daar niet genoeg bij stil? Iets wat zo dichtbij bij je leefde, zoals jouw hamster? Natuurlijk ben je daarop betrokken, is het je lief en is dat niet “maar” een beest voor je. Wij kunnen nu inderdaad weer wat gemakkelijker weg maar je begrijpt ook, schrijf je, dat het aan de andere kant heel naar is. En dat is helemaal waar Nelly. Ik wil je bedanken voor je meelevende reactie en groet je hartelijk. Liefs, Maaike

  5. Nellie Bal

    Erg naar voor jullie Maaike ,kan best begrijpen dat je zo ,n beestje mist als je er al jaren voor gezorgd heb. Zelf hebben wij nooit een poes gehad, dus kan er ook niet over mee praten,misschien een andere voor wat gezelligheid.maar dan ga je vergelijken met de vorige denk ik .je denkt er maar eens over Maaike .een groet van Nelly

    1. Mee op de wind

      Tja wat is wijs Nellie? Een andere poes nemen? Ik zou het best willen hoor, maar het zal het wel niet worden, denk ik. Het is best veel werk een poes op een flat. Vooral als ze ouder worden hebben dieren meer zorg nodig en wij zijn ook niet meer van de jongsten. Nu begrijp ik beter wat er altijd wordt gezegd: er is voor alles een tijd.
      We hebben genoten van al onze poezen en er veel liefde van ontvangen, de herinneringen zijn mooi. Je denkt met ons mee en je reageert op mijn blogje en dat is altijd weer fijn. Ik stop met mijn dank en een lieve groet, Maaike

  6. Sjanneke

    Hallo,

    Wat vreselijk is dat hé, Dat gemis… Onze kyan moesten we ook in laten slapen alweer 6 jaar geleden, 16 jaar werd ze, maar dement, deed ook alle behoefte in huis en met plassen moest ze opgetild worden.. Maar ja je wilt niet dat je beste vriendin je verlaat, je wilt eigenlijk dat ze nog heel veel jaren bij je blijft, maar dat gaat niet. Ik wilde niet naar dat lege huis, geen geluid meer, stil.. Ach mis haar nog steeds, niks mooiers dan de onvoorwaardelijke liefde van een dier.. Nu is Tijs er, Tijs is 4 en ik hoop nog jaren van zijn liefde en ondeugd te kunnen genieten..
    Heel veel sterkte..!!
    Liefs….

    1. Mee op de wind

      Ja Sjanneke, je weet er alles van, begrijp ik.ik wist vroeger niet dat katten dement konden worden. Maar dat is echt het geval. Lientje haar hele gerdag veranderde het laatste halfjaar en dat is toch een vreemde gewaarwording.
      Die laatste tijd is dan tobben hè. Tot je het besluit met heel veel pijn uiteindelijk toch moet nemen. Maar wat was ze lief onze Lientje en jouw Kyan ook! Wij hebben een hondje gehad en dat was ook zo.n ontzettend leuk beestje ook die mis ik nog altijd. Fijn Sjanneke dat jullie nu Tijs weer hebben. Ik hoop voor je dat hij lang bij jullie mag zijn! Fijn dat je zo schreef over je dierenliefde. Dankjewel en liefs van Maaike

Laat een reactie achter