Mijn ‘eigenwijze’ computer

Met mijn smartphone in mijn hand weet ik ineens waar dit blogje over zal gaan: over eigenwijsheid.Volgens het woordenboek ben je eigenwijs als je altijd denkt het beter te weten.

Eigenwijze mensen? Ik kom ze nogal eens tegen.  
Je hoort vaak zeggen: “O, die is zó eigenwijs”.
Je hoort zelden of nooit iemand zeggen: “ik ben zó eigenwijs. Terwijl je misschien deze ‘vervelende’ eigenschap wel bezit. Trouwens, ik vrees er zelf ook niet van verschoond te zijn.

Maar dat mijn smartphone er last van zou hebben had ik niet verwacht.
Toen ik hem kocht was er geen vuiltje aan de lucht.
Natuurlijk had ik de nodige bedenkingen bij de aanschaf, zo van waar je begin je nu weer aan? Moet je nog meer tobben om alles onder de knie te krijgen? Maar eigenwijs als ik ben, kwam de smartphone er gewoon.

Zo-even wilde ik een appje versturen met een ‘eigennaam’. Dat had ik gedacht.
Mijn smartphone had een heel andere kijk op de naam die ik intikte.
De naam was nieuw voor hem en dan geldt voor hem: onbekend maakt onbemind. Met andere woorden, ik vind die naam niet juist.
Hij maakte de wonderlijkste combinaties van de naam die ik intikte.
Soms heel hilarisch wat hij er van maakte.
In het begin, toen ik nog niet op de hoogte was van zijn capriolen, verstuurde 
ik soms die vreemde woordconstructies de wijde wereld in. Dom natuurlijk want overlezen is een basisvoorwaarde voor je iets verstuurt. Dan kom je de fouten vanzelf tegen.
Na drie, vier keer opnieuw intypen verscheen tot mijn voldoening de naam met de goede spelling op mijn scherm.
Zou hij mijn irritatie over zijn gedrag misschien begrepen hebben door de hardere tikken die ik op het toetsenbord gaf? 

Nu is, bij nader inzien, omgaan met een ‘eigenwijze’ smartphone best te doen. Ik heb nog nooit echt ruzie met hem gehad, en dat krijg ik ook niet. 
En de nieuwe naam van vandaag heeft hij nu keurig opgenomen in zijn geheugen.
Zo is hij ook!
Als hij begrijpt wat ik persé wil, past hij zich aan. Dit weet ik uit ondervinding.
Daarom is mijn smartphone ook niet echt eigenwijs te noemen.
Uiteindelijk blijkt, dat mijn smartphone een digitaal ‘ding’ is. En dat ik, na wat gesputter van zijn kant, hem toch mijn wil kan opleggen en naar mijn hand kan zetten.

Deze week ging ik even bij mijn kleindochter Laura langs. Altijd weer leuk, en ik zie gelijk mijn achterkleinzoon.

Het was tijd voor Kilian om te eten. Dat hij keurig opat wat zijn moeder hem wilde voeren dat hadden we gedroomd.
Zijn hoofd ging van links naar rechts met een stelligheid waar niet aan te tornen viel. En je moet van goede huize komen om dat willetje te breken.
Natuurlijk, als ouder ben je de sterkste en kun je zijn wil onder luid protest naar je hand zetten.
Mijn moeder zei altijd: “bij ons zit de baas in de kinderstoel”.
En zij kon het weten, was ervaringsdeskundige met 11 kinderen.
En ook vandaag zat hier de baas in de kinderstoel. Met zijn willetje.
Maar het kwam goed, het geschil werd in der minne beslecht.
Zonder harde woorden. Wat vroeger vaak tegen kinderen werd gezegd: je wil zit op je bil, was niet aan de orde.

Kilian wil groot zijn en zelf eten. Hij mocht zijn stukjes brood zelf oppakken van de kinderstoel. En zó leuk om te zien hoe handig dat hem afging met die kleine, dunne vingertjes!

Ik wil zelf eten!

Kilian wil wil zelf ervaren en leren. Wil zelf ontdekken hoe de wereld in elkaar steekt.
Als hij straks drie jaar is en in de koppigheidsfase belandt, zal zijn hoofd nog stelliger heen en weer gaan. Laura kan haar borst nog natmaken. Ik wens haar nu al sterkte.

Tja, eigenwijze kinderen? Ze zijn er altijd geweest. We hebben zo onze verwachtingen en denkbeelden over onze kinderen. We hopen dat het eerzame burgers worden en dat zij een goede plek vinden in de maatschappij.
En omdat we het zo goed met ze menen, denken we vaak te weten naar welke scholen ze moeten. En soms ook nog wat voor beroep zij moeten kiezen. Veel ouders hebben wat dit betreft leergeld moeten betalen.

In mijn boekenkast staat een boek: De code van de ziel. Het is geschreven door een Amerikaanse hoogleraar psychologie .
Hij stelt dat ieder kind een blauwdruk in zich meedraagt wat aanleg en intelligentie betreft, van wat het worden zal. Hij heeft het in zijn boek over kinderen die een goed verstand hebben, soms zelfs heel intelligent zijn, en er op school niets van bakken. 

Ze gedragen zich recalcitrant. Ze maken hun scholen niet af. Lopen weg van school tot frustratie en verdriet van hun ouders. Vaak ook tot verdriet van de kinderen zelf.
Deze kinderen worden vaak ‘eigenwijs’ genoemd. Waarom doen ze niet beter hun best? Waarom draaien ze niet gewoon mee?
Omdat ons onderwijs in de meeste gevallen een eenheidsworst is. Een confectiemodel waarin niet ieder kind vanzelfsprekend past. Waarin ‘anders zijn, anders voelen’ niet past.
Na allerlei omwegen, frustratie en verdriet komen ze vaak terecht op de school of plaats waar ze zich thuis voelen.
Pas als ze ‘eigenwijs’ genoeg zijn om zichzelf te durven zijn, hun aanleg durven/kunnen volgen worden ze zoals ze zijn bedoeld. Ze belanden vaak in creatieve beroepen. 

Hetzelfde geldt trouwens voor minder begaafde kinderen. Ook zij dreigen uit de boot te vallen. Ook dan is het oppassen geblazen om uit te zoeken waar je kind naar toe kan om zich optimaal te ontwikkelen. Waar worden ze gelukkig van? Hoewel daar tegenwoordig hopelijk wel over wordt nagedacht. Al hoor ik ook soms nog van misstanden.

Mijn smartphone ligt braaf naast mij op tafel. Onwetend dat zijn gedrag mij tot dit schrijven bracht.
Ik ben vandaag tevreden over hem, hij heeft zijn best gedaan. En, hopelijk heeft hij de nieuwe naam in zijn programma opgenomen.

Mijn vragen zijn: Wanneer ben ik eigenlijk eigenwijs? Is eigenwijsheid wel een nare eigenschap?
Als ik weet, inzicht heb in, en voel welke weg ik moet gaan is dat eigenwijs?
Of heeft het meer te maken met handelen naar ‘eigen wijsheid’?

Allemaal aan de smartphone!

Dit bericht heeft 6 reacties

  1. Wilma

    Ik ben ook eigenwijs. Niks nieuws…
    Dat intypen herken ik . Soms reuze irritant.
    Maar we krijgen het het onder de knie!!
    Leuke achter kleinzoon. Eigen willetje dat mag!!
    Lieve groet,
    Wilma,

    1. Mee op de wind

      Precies Wilma. Gewoon doorgaan dan lukt het ons!
      Ja, het is een heel leuk jochie met zoals je al begreep een eigen willetje.
      En dat heeft een kind en iedereen nodig om door het leven te komen nodig.

      Lieve groetjes,
      Maaike

  2. Tineke

    Een smartphone, nee die is niet aan mij besteed. Echt niet dat ik me nog in zoiets ga verdiepen. Ik red me met een klein prepaid mobieltje, voor het geval ik onderweg in nood ben of hulp nodig heb. Met het beltegoed kan ik wel twee jaar toe! Ik zag opeens een “nieuwe” foto van je. Leuk!
    Eigenwijs? Ja, hier ook zo een 🙂 tenminste als ik mijn man mag geloven.
    Wat een prachtig achterkleinkind heb je. Zo heerlijk zo’n knulleke. Geniet er volop van.
    Lieve groet,
    Tineke.

    1. Mee op de wind

      Eigenlijk heb je gelijk Tineke. Maar ja als je a zegt moet je ook b zeggen. En nu zit ik heerlijk voor het raam aan jou te schrijven op mijn smartphone. Is ook wel weer gemakkelijk. Dus jij bent ook al eigenwijs of “eigen wijsheid”? Schattig hé dat knulletje. Ik geniet er met volle teugenvan. Dankje voor je reactie Tineke en lieve groet, Maaike

  3. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Wat heerlijk “bekend” die eigenwijsheid van de smartphone en zoals zo vaak gezegd: niets menselijks is ons vreemd, ook daarin herken ik mijzelf.
    Ondanks dat hij (smartphone) soms z’n eigen gang gaat, ben ik heel erg op hem gesteld! Vind het “appen” helemaal te gek, heel wat handiger dan het sms-en. Bovendien om snel even iets op te zoeken of het laatste nieuws te lezen en niet te vergeten: het gemak om snel even een kiekje te maken. Trouwens wat een leuke foto’s van de kleine Kilian, prachtig kereltje! Het is intussen wel een echte lofzang op de smartphone geworden :).
    Groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien, ach dat mag ook wel eens. Want kijk bijvoorbeeld zoals nu. Ik lees jou reactie vanuit mijn luie stoel. En ik kan je meteen antwoord geven vanuit diezelfde luie stoel. Geweldig toch? En die fotootjes ze komen zomaar uit het apparaat rollen als je ze oproept. En al Gorter ik soms omdat ik te snel alles onder de knie wil krijgen: mijn smartphone mag blijven! Ja, schattig hé die foto’s van Kilian. Hij is vorig jaar december geboren. Onbegrijpelijk wat gast de tijd snel. Al sneller lijkt het. Hartelijk dank Gerlien voor je reactie. Liefs en groet van Maaike

Laat een reactie achter