Mijn moeders cliva

Lieve bloglezers, eindelijk weer een berichtje van mij.  Moest even bijkomen van een fikse blaasontsteking.

Het corona virus trekt een zware wissel op iedereen. Het lijkt alsof er niets anders meer is.
Zoals de meeste ouderen ben ook ik aan huis gebonden en daardoor wordt het stil en eenzaam om ons heen. De kinderen zijn heel voorzichtig en dat is natuurlijk lieve zorg. Maar het leven is ineens totaal anders.
Een paar blogjes terug schreef ik over de Spaanse griep. Niet wetend dat dit nu ons zou overkomen, een nieuw virus dat een wereldwijde pandemie veroorzaakt. En zo komen wij er pijnlijk achter dat we met al onze kennis niet alles in de hand hebben, en niet alles beheersbaar is.

Misschien kan een verhaal over vroeger wat afleiding geven, en de pijn wat verzachten?

Als ik aan aan mijn kinderjaren denk, dan zie ik uitgestrekte landerijen.
Ik zie ons huis staan met rondom het erf en de groene wei die door een greppel aansluit aan onze zijtuin. De koeien zijn tevreden aan het grazen, of liggen loom voor zich uit te staren.
In de voortuin staan geitjes aan een lange lijn.
Hoe anders was het leven toen, hoe overzichtelijk en rustig nog. Mensen gingen zaterdagsavonds bij elkaar “kortavonden” zoals dat werd genoemd.


We hadden geen radio of tv. En toch verveelden we ons niet. We lazen veel en er werd monopoly en andere spellen gespeeld. Of we kuierden over de tuinderij.

Mijn moeder had met elf kinderen niet heel veel tijd voor nostalgische terugblikjes. Maar als zij iets vertelde over haar jeugd, luisterde ik er nieuwsgierig naar. Ik hoorde ook aan die verhalen dat de wereld voor haar veranderd was sinds haar kinderjaren.
En zo zal zal het altijd blijven. We draaien met zijn allen mee in de tijd.

Mijn moeders clivia

Moeder en ik zitten samen aan de grote tafel. Ik rijg knopen aan een ketting. Een hele lange. Er zijn knopen genoeg, de bus zit helemaal vol.
Ik heb knopen uitgezocht die mooi bij elkaar staan. Ze liggen in gesorteerde groepjes voor mij op tafel. Het wordt vast een heel mooie ketting want de knopen hebben allerlei kleurtjes.

Ineens staat moeder op, en zegt: “Het voorjaar komt er aan. Ik ga vandaag de clivia maar eens naar beneden halen. Daar is het nu onderhand wel de tijd voor.”

Terwijl moeder naar de trapdeur loopt, roept ze: “ik laat de trapdeur even open staan hoor, want ik heb straks mijn handen vol. Niet de deur dichtdoen.”
Even later komt moeder met de clivia voor haar buik, voorzichtig naar beneden. Ze zet de plant  vlak voor mijn neus op de tafel.
“Kijk eens,  zegt moeder,” en wijst naar de clivia: “hoe mooi hij er bij staat. Hij heeft dit jaar zelfs twee knoppen.” Ze gaat op een stoel bij de tafel zitten en inspecteert de knoppen.
“Dat is voor het eerst dat hij twee bloemknoppen heeft.” Moeder kijkt heel blij.
“Hier zitten ze. We moeten even geduld  hebben tot de knoppen groot genoeg zijn om uit te komen. We gaan hem heel goed verwennen.”

Moeder pakt de clivia en loopt naar de voorkamer.
“We zetten hem eerst even in de voorkamer om te wennen dat het hier warmer is dan op zolder, na een poosje mag hij in de kamer. De voorkamer heeft precies de goeie temperatuur voor de knoppen.”
“Wil jij de deur  even opendoen?”
In de voorkamer krijgt hij een ereplaatsje. Vlak voor het raam want de knoppen moeten wel genoeg licht krijgen om uit te komen. Het tafeltje staat al klaar.

Ieder voorjaar gebeurt het opnieuw. De clivia wordt naar beneden gehaald en als een kind vertroeteld.
Ik vind het een wonderlijk gebeuren en volg op de voet hoe de de dikke bloemknop langzaam naar boven groeit. En ik begroet met evenveel vreugde als moeder het openen van de knop.
Dan ineens staat onze clivia, in al zijn glorie, uitbundig te bloeien.
Moeder weet precies hoe zij de clivia moet verzorgen, want ieder jaar bloeit hij weer.
Als ik naar de prachtige bloem kijk voel ik mij helemaal blij.

Op het raamkozijn in de voorkamer staan, tussen de opgetrokken gehaakte gordijnen, sanseveria’s. Sommige mensen zeggen vrouwentongen, maar ik vind sanseveria,s veel mooier klinken.
Ze staan er heel lang en groeien niet zo hard. Bij de buren aan de overkant staan ook sanseveria’s. Bijna iedereen heeft sanseveria’s. Maar niet iedereen heeft een clivia.
Moeder verzorgt de sanseveria’s ook goed, maar ze vindt de clivia veel mooier, geloof ik.
En waarom ze ook vrouwentongen worden genoemd weet ik niet.
Toen ik het moeder vroeg zei ze dat ze scherpe bladeren hebben en dat sommige vrouwen een scherpe mond hebben. Dat zou ik nooit bedacht hebben.

Als moeder terug is gaat zij verder met sokken stoppen. In sommige sokken zitten hele grote gaten. Als het zwarte sokken zijn doet moeder de lamp boven de tafel aan om het beter te kunnen zien.

Het regent vandaag heel hard, ik kan niet naar buiten. Zelfs de poes blijft binnen.
Ze ligt heerlijk te slapen in de rookstoel. Maar straks als de groten binnen komen wordt ze weggejaagd en moet ze ander plekje zoeken. Niet leuk voor de poes.
Maar als straks de groten binnen komen en ik in de rookstoel zit moet ik er ook uit en een ander plekje zoeken.
Moeder zegt dan: “de jongens zijn moe, ze hebben hard gewerkt.”
Dus zoek ook ik een ander plekje. Net als de poes.

Zomaar even een sfeertekening met woorden hoe het vroeger in ons gezin er naar toe ging.

Op dit  moment hebben oude gerechten en vergeten planten weer alle aandacht bij de jongeren. Leuk toch dat zo oude tijden herleven.

Ik ben altijd benieuwd hoe andere mensen terugkijken naar vroeger. En als ik in de loop van de tijd naar de  reacties kijk, is er veel blijde herkenning.
Het is nu eenmaal zo dat bij het ouder worden vroeger gaat herleven.
Het is ook heel leuk om het verhaal over vroeger van anderen te horen. Want hoe gelijkend ook, iedereen heeft weer een eigen verhaal. Klim daarom gerust in de pen.
Wij ouderen zijn nu aan huis gebonden, er is alle tijd om verhalen te vertellen.

Ook jongeren zijn welkom met hun verhalen. Hoe gaan zij in deze tijd met alles om? Hoe houden ze de gezinnen draaiend in deze zware tijd.
Ouders die soms in de zorg werken waarvan de kinderen thuis zijn van school.
Hoe lossen ze dit allemaal op? Naast hun werk hebben zij nu zorg over het schoolwerk van hun kinderen die thuis zijn. Wat een organisatie en geregel om het op de rit te houden.
En dan daarbij vaak ook nog de zorg over bejaarde ouders die alleen thuis zitten.
Hoe gaat het met hen? Vereenzamen ze niet? Het is voor iedereen een belastende, zware tijd.

De coronacrisis maakt ook vindingrijk. Ik hoor dat mensen weer aan een legpuzzel beginnen. Mensen worden creatief. Gaan nadenken wat ze voor elkaar kunnen betekenen. En wie weet wat er allemaal nog meer naar buiten gaat komen van dingen  waar we anders niet aan toe komen.

Bij ons hangt beneden hangt in de hal een uitnodiging van een gezin dat aanbiedt om boodschappen voor ons te doen.
Een crisis brengt mensen in beweging, roept mensen op tot naastenliefde. We moeten lijfelijk afstand houden maar de vele initiatieven die er nu al zijn brengt ons dichter bij elkaar.
Misschien is het goed om ook die kant van deze crisis op te merken.

Ik wens in deze tijd alle mensen gezondheid en inzicht hoe zij met alles om moeten gaan.
Heel veel kracht en sterkte voor iedereen!

Dit bericht heeft 6 reacties

  1. Anoniem

    Mooi sfeerverhaal, Maaike.
    Toch doet die ene plant (zie foto) me wel denken aan vrouwentongen, hoor.
    Ik heb er wel eens een gekend met zo’n lange groene, spitse, alleen maar roddel en vuige taal uitslaande tong. (Een vrouw uiteraard, een hele gemene).
    Prettig weekend. Elly

  2. Nelleke B

    mooi verhaal , dank je wel even wat andere gedachten.
    Wij hadden vroeger ook een clivia maar het is lang geleden dat ik één gezien heb. Zo heb ik ook planten met een verhaal de sanseveria die hier in de vensterbank staat is nog van mijn schoonmoeder geweest, ik heb haar niet gekend ze is in 1991 overleden maar liet deze en een stekje van een andere plant achter bij mijn man dat stekje is nu ook een mooie bladplant.

  3. L van Garderen

    Beste Maaike, wat een mooi verhaal weer over die clivia, en jij of de poes in de rookstoel en dat je er weer uit moest voor de grote broers, ook het kousen stoppen,zwarte met een groot gat ik zie het zo voor me! Je had toen ook lidcactussen die naar boven moesten als ze uitgebloeid waren, dan bijna geen water kregen en het daarna weer prachtig gingen doen. Die zie je nu ook niet meer of zouden ze weer in de mode komen? Dank voor je mooie verhaal in deze toch onzekere tijd en veel sterkte, hartelijke groet, Lucie

  4. Anoniem

    Weer een mooi verhaal. Hoe heb je die foto’s er toch zo mooi tussen gekregen. Dat moet ik in betere tijden maar eens van jou leren.
    Met mijn leesclub in vroeger dagen hadden we jaarlijks altijd een schrijfopdracht. Één jaar was het onderwerp dus “ vrouwentongen”. Ik moet dat maar eens opzoeken.
    Ga gauw maar weer een nieuw verhaal schrijven over je herinneringen.
    Liefs Nelleke 2 zullen we maar zeggen, want er is nog een Nelleke.

  5. HennyBoom

    Mijn moeder had ook een clivia en sansevieria’s; toen wij op het dorp gingen wonen kregen we ook veel meer planten,omdat we meer vensterbank hadden.
    Deze week ben ik ook weer bezig geweest met oude verhalen, doordat mijn oudste zus is overleden en ik doordat virus niet naar de begrafenis kon. Ik heb mijn nichtjes en neefjes een uitgebreide mail gestuurd; maar ik had ze liever in levende lijve gezien, Groet Henny

  6. Tineke

    Ja hoor mijn ouders hadden ook een clivia.Zelf heb ik er ook wel eens eentje gehad. Om te onthouden wanneer deze koeler moest staan had ik mijn verjaardag in oktober en de verjaardag van oudste zoon in maart als data. En ja ook dan was het spannend of er wel een knop in zat en hoe groot de bloem zou worden. Geen idee waar die clivia ooit gebleven is. Een sanseveria is er ook wel eens geweest. Nu ik geen vensterbanken meer heb, is er minder plaats voor planten. Toch heb ik er nog genoeg en heb nu een plantentuin op een tafel (zegt schoondochter) En ik heb ook nog diverse lidcactussen. De ene groep bloeit zo rond de Kerst en de andere groep rond Pasen (zitten nu in de knop)
    Ben net even buiten geweest om iemand een kaartje te sturen die helaas met Corana te maken heeft. Gelijk een paar takken van een Punus geplukt. Nog mooi in de knop, maar zodra ze open gaan. Genieten!
    Groet en pas op jezelf en de ander. Tineke.

Laat een reactie achter