Zij leven in ons voort!

Het is al weer een poos geleden dat we als zussen en broers op een verjaardag in een grote kring bij elkaar zaten.
Toen we allemaal gepensioneerd waren spraken we af om onze verjaardagen in de ochtend te gaan vieren. En wat was dat gezellig.
Er werden verhalen, herinneringen opgehaald uit onze jeugd. Vooral de ouderen zaten vol verhalen.

Tot ons groot verdriet werd bij het verstrijken der jaren onze kring kleiner.
En nu, als we elkaar al zien op een verjaardag, is het kringetje heel klein geworden.

Een klein kind heeft het nog niet over vroeger. Leeft nog in het nu.
Toch word je als kind al snel wijzer en ervaar je dat dingen voorbijgaan.
Wat keek je als kind uit naar je verjaardag. Je telde de nachtjes.
En op de avond van je verjaardag kroop er langzaam een naar gevoel in je naar boven. Je wist morgen ben ik niet meer jarig, is het voorbij.
Dan is al die belangstelling voor mij in rook opgegaan.
Als je ouders het begrepen, mocht je de volgende dag nog een beetje jarig zijn. Maar dat voelde toch als surrogaat, als een soort troostprijs.
En zonder dat je het besefte ervoer je dat dingen voorbijgaan, herinneringen worden. Soms reist zo’n herinnering een heel leven met je mee

Blijft over dat je als kind hoopt dat het gauw volgend jaar is om weer  jarig te zijn.

Jammer genoeg zijn niet alle herinneringen mooi. Ook niet van kinderen.
Mia was 14 jaar, en kwam haar kleine zusje ophalen dat met Judith speelde.
Ze wilde wel even blijven en wat drinken.
Ze zag er verdrietig uit, en vertelde over haar vader die een paar weken geleden was overleden. Haar vader was haar grote vriend geweest. En nu was hij er niet meer!
“Maar” zei ze zichzelf troostend: “Hij leeft in mij voort!”
Ik keek haar verwonderd aan. Deze woorden? Ik verwachtte ze  niet van een veertienjarig meisje. Het waren geen loze woorden, ze had er over nagedacht dat zag ik aan haar. Ja, haar vader was dood en dat vond zij vreselijk.
“Maar” zei ze letterlijk, “hij leeft voort in mijn hart!”

Zo denk ik vaak aan die vriendin van vroeger die in mij voortleeft.
We zagen elkaar bijna iedere week wel een keer.
Het is al weer jaren geleden dat zij overleed. En na al die jaren komt zij weer voorbij in mijn leven. Hoor ik weer haar zachte stem. Ben ik weer bij haar op de thee.
Theedrinken bij haar was een gebeurtenis op zichzelf. Een specialisme van haar. Ik had nog nooit thee met rum op. Zij zette thee met rum en die thee was meer dan lekker!
Het hele theegebeuren was bijna een ceremonie. De rust, de toewijding waarmee zij de thee inschonk en serveerde was heel bijzonder.

Ze vertelde graag en veel over vroeger, vooral over haar kinderjaren.
Haar vader was landarbeider en moest schnabbelen om de kost te verdienen voor het gezin.
Soms stond hij kort voor de wagen en kregen de kinderen er van langs. Met de klomp die hij aanhad. Er was geen enkele boosheid bij haar te bespeuren als zij het vertelde. Alleen begrip voor het harde bestaan van haar vader.

Ze vond het geweldig, en een voorrecht dat zij al jongste van het gezin de kans kreeg om naar de MULO te gaan. En dat zij daardoor werk had gevonden dat bij haar paste.
Op oudejaarsavond las haar vader, als de klok twaalf sloeg, Psalm 90 voor.
Hij las voor uit de oude Statenvertaling. Ze vertelde het graag en vaak. Herhaalde dan de gedragen woorden: Heere, Gij zijt ons een toevlucht geweest van geslacht tot geslacht. enz
We hadden elkaar gevonden als het over taal ging. Bezongen samen onze schone moedertaal.

Nadat ik verhuisde zijn we elkaar door onduidelijke afspraken uit het oog  verloren.
Tot op een dag de telefoon overging en ze mij belde. Ze vertelde dat zij ernstig ziek was en niet meer lang zou leven. Voorzichtig zei ze: “je moet niet van mij schrikken hoor!”
Ik was heel blij dat ze belde en ben snel naar haar toegegaan.
Ze was zoals altijd heel vriendelijk. Ze was dankbaar en blij met haar leven, met hoe alles was gegaan. En ze kon het leven, vol vertrouwen op een eeuwig leven, loslaten. We namen afscheid, ik wist dat ik haar niet meer zou terugzien.

Tijdens de afscheidsdienst in de kerk werd op haar uitdrukkelijke verzoek psalm 90 gelezen uit de Oude Statenvertaling. Hoewel er altijd Nieuwe Vertaling werd gelezen.
Ik hoorde tijdens de lezing niet de stem van de dominee, maar haar stem die vertelde over haar vader.

Na haar overlijden drong het pas echt tot mij door hoeveel zij mij in haar leven gaf. Haar eenvoud, haar gevoel voor schoonheid, haar milde kijk op de dingen draag ik als parels met mij mee. Zo leeft zij in mij voort.

Als kind verloor ik twee broers.
De herinneringen aan hen zijn mij al die jaren bijgebleven. Nog altijd zie ik beelden van hen hoe zij waren. Ze hebben mijn leven vergezeld en zijn onuitwisbaar in mij aanwezig.
Blogs: onafwendbaar/en pinksterdagen-die-ik-nooit-vergeet/

Vroeg of laat ervaren we het diepe verdriet dat onze ouders sterven. Maar naast heimwee en gemis, leven onze dierbare doden in ons voort.
Zo vertelde mijn moeder, toen zij bijna negentig jaar was, nog verhalen over haar vader en moeder.

En nu ik oud ben zijn zo veel meer dierbaren mij voorgegaan.
Zij hebben hun plaats in mijn hart!

Lieve lezers er komt een kleine verandering in de werkwijze van mijn blog.
Tot nu toe beantwoordde ik alle reacties die binnenkwamen. Jullie reacties maakten mij altijd weer blij! De laatste tijd merk ik dat het mij te zwaar gaat vallen om ze te beantwoorden. Ik hoop en vertrouw erop dat jullie ook blijven reageren zonder antwoord van mij.
Ik zal ze met evenveel aandacht en interesse lezen. Jullie reacties zijn een aanvulling op mijn blog!

Dit bericht heeft 9 reacties

  1. Riet

    Lieve Maaike,
    wat heb je dit weer mooi verwoord, ik snap dat je niet alles meer gaat beantwoorden er komt voor ons allen een tijd dat je stapje terug moet doen, maar je verhalen blijven mooi maar ook aangrijpend,
    veel liefs Riet

  2. Anoniem

    Een mooi verhaal van een weemoedige Maaike.
    Toch komen er ook weer mooie ontmoetingen op je pad, daar twijfel ik niet aan en jij staat daar zeker voor open.
    Liefs Nelleke

  3. huib bakker

    Beste tante Maaike,

    Terwijl ik dit lees moest ik denken aan ome Frans. Ik zie hem nog voor me als jullie op de verjaardagen waren van mijn vader/moeder.Hij dronk als ik het me goed kan herinneren cognac(die me moeder speciaal voor hem in huis had), benen over elkaar en meestal meer luisterend dan pratend, logisch met al die bakkers. Het was het hoogtepunt van de verjaardagen die ochtenden met de ooms en tantes!
    Groet neef Huib

  4. Elly

    Lieve Maaike.
    Deze ontboezeming is je zeker ingegeven doordat zo’n verjaardag met de broers en zussen (die er nog zijn) er weer aan komt.
    Het lijkt mij een heel goed plan. ‘s Avonds rijden wordt toch voor velen iets waar je wat tegenop ziet. Verjaardagen met zo’n hele familie, inclusief (vroeger) de kleintjes ook mee, waren zo gezellig. Toen vond je het gewoon.
    Ik mis het ook. En ook later regelmatig die familiebijeenkomsten. Helaas… voorbij. Maar allemaal mooie herinneringen.
    Wens jullie nog veel gezellige verjaardagen, of gewoon plezierige bijeenkomsten. En al die herinneringen, tja… toch mooi? Dag. Liefs.

  5. Adriana kraaijeveld

    Lieve tante Mieke,
    Ja ik kan de verjaardagen ook nog goed herinneren als mijn ouders jarig waren.
    Jullie hadden altijd leuke en (sterke) verhalen .b.v. Wie het hoogste cholesterolgehalte had. En er was veel liefde onder elkaar en dat maakte het zo gezellig. Mijn moeder kreeg grote bossen bloemen waar ze niet tegen kon, maar ze heeft het nooit gezegd.
    We hopen dat u nog kracht mag krijgen om wat herinneringen te verwoorden.
    Liefs van Adriana Kr.

  6. Tineke

    Lieve Mieke,
    Dank je wel voor je tijd die je in deze blog steekt. Mooie en fijne herinneringen en ook verdrietige en pijnlijke. Dat je al die tijd ook ieder nog een persoonlijk antwoord gaf mag bewonderenswaardigs zijn. Nu komt er een tijd dat je dit niet meer gaat doen. Dat vind ik heel begrijpelijk. Geniet van de tijd die je nu aan andere zaken kunt besteden.
    Enne…….ook al kennen we elkaar niet persoonlijk: Je hebt een plaatsje in mijn hart!
    Liefs en groet,
    Tineke.

  7. Anoniem

    Ik vind je blog ook erg leuk en met inhoud ook. Ja, op verjaardagen hebben we het vaak over vroeger, zo van “ma zei altijd dit en dan zei pa dat” Of zoiets, dan weet je precies wat er bedoeld wordt, zo leven mensen nog in ons voort inderdaad. Jammer dat je niet meer kunt reageren op de mails maar heel begrijpelijk en ik hoop nog vele blogverhalen van je te lezen! hartelijke groet van Lucie

  8. nelly zandee

    wat is dit weer een mooi verhaal hoe het vroeger was met verjaardagen.ik herken er zoveel in. en als ik dit lees komen de herinneringen weer boven hoe het toen was.de hele fam.bij elkaar en de verhalen die je hoorde.ik hoop dat je deze blog nog een poosje mag doen ik geniet ervan .hartelijke groeten van nellie

  9. Wilma

    He, ik zie nu pas dit blog weer. Moet ik eens even gaan nakijken of het nog in mijn email komt.
    Ja zo blijven er dingen van vroeger je bij Al’s de dag van gisteren.
    Ouder worden is ook langzaam afscheid nemen van kleine dingen.
    Lieve groet
    Wilma

Laat een reactie achter