Tweede druk
Ja, de winkel is weer open! Ik ben blij dat vandaag de tweede druk van ‘Mee op de Wind’ is uitgekomen. Vanaf nu is mijn boek hier op mijn blog weer te bestellen. Ook verkrijgbaar in alle boekwinkels en bij Bol.com.
En dus hier te bestellen.
Abonneer je op Mee op de wind
-
Meest recente reacties
- Mee op de wind op Ik deed als gast er verder het zwijgen toe.
- Trudy Roodhorst-de Zeeuw op Ik deed als gast er verder het zwijgen toe.
- Mee op de wind op Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte
- Anoniem op Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte
- Mee op de wind op Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte
- N.C.van Voorthuijsen-Boon op Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte
- Mee op de wind op Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte
- Cis op Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte
Archieven
Links
- Verhalen en anekdotes op deze website zijn geïnspireerd op de werkelijkheid. Tijd, plaats en namen kunnen echter veranderd zijn.
Ik deed als gast er verder het zwijgen toe.
Ik herinner mij nog goed hoe mijn moeder omging met restjes bewaren voor de volgende dag. Van een koelkast had zij nog nooit gehoord. Maar eten weggooien?
We hadden onder ons huis een grote kelderruimte waar vooral ’s zomers van alles naar toe werd gebracht. En dat brengen was niet eens zo gemakkelijk.
Het is ook nu nog fijn om een koele ruimte te hebben waar je iets kunt bewaren.
Nu zul je verwachten dat we door die koelkasten weinig voedsel weggooien. Maar niets is minder waar.
Onlangs ging ik voor een bezoek naar een zorginstelling. De lunch was net achter de rug en de tafel werd afgeruimd.
Zo verwonder ik mij er ook over – en een heleboel mensen met mij – dat mijn ongeopende doosje medicijnen bij de apotheek bij het afval terechtkomt.
Mij viel pas een berichtje op tijdens het nieuws, dat de burger weer wat moed geeft.
Mijn schrijven erover lost het niet op, dat begrijp ik, en daarom ben ik blij dat er vooral veel jongeren zijn die de problemen van onze tijd onderkennen en naar oplossingen blijven zoeken.
Trouwens, ik heb het als kind niet alleen waargenomen, ik draaide ook mee in het landelijk gebeuren.
Aardbeien plukken was een preciezer werkje. Het was zaak dat je de aardbeien voorzichtig plukte, dus niet te hard erin knijpen bij het plukken, zodat ze gaaf en glanzend in de tips lagen.
https://meeopdewind.nl/het-kan-niet-op-vanochtend/
In de herfst waren de appels rijp en plukklaar.
Geplaatst in nu, vroeger
Getagged aangename, apotheker, grondstoffen, loelkasten, nuttige, rentmeesters, spreekwoord, toevertrouwd
2 reacties
Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte
Allereerst wens ik ieder die dit leest een Gelukkig en Goed Nieuwjaar!
Ik hoop dat ieder voor zich rust en vrede in het nieuwe jaar ervaart.
Tja, en wat ga ik er verder aan toe voegen, want dit is mijn eerste blog in het Nieuwe jaar. Dat het voelt alsof de tijd tussen mijn handen doorglipt? En dat, toen ik de kerstversiering beneden uit de box ophaalde, het was alsof ik het vorige week naar beneden bracht?
Nu het nieuwe jaar is begonnen hoor ik van mensen dat ze blij zijn dat alles weer “gewoon” is. En voor mij geldt dat ook.
Zeker, ik heb genoten van de familiebijeenkomsten. We begonnen op sinterklaasavond. Ertussendoor werd nog de verjaardag van de kleine Kilian gevierd, daarna kwamen de kerstdagen en Nieuwjaar.
En nu vind ik het fijn dat alles weer gewoon is en mijn eerste blog van dit jaar verschijnt.
De kerst- en nieuwjaarskaartjes kwamen dit jaar weer mijn brievenbus binnenrollen.
Ik was zelf een paar jaar geleden gestopt met wenskaarten te versturen want ik vind het ieder jaar een hele heisa.
Maar dit jaar begon het rond Sinterklaas te kriebelen, en ik stelde mezelf de vraag of ik toch maar weer wat kaartjes zou sturen. En natuurlijk stelde ik het uit zodat ik mij uiteindelijk moest haasten om ze op tijd deur uit te krijgen.
Dit jaar heb ik er dus weer een paar verstuurd. Hoofdzakelijk aan oudere familieleden en vrienden. We zien elkaar veel te weinig en dit is dan een mooie gelegenheid om iets van mij te laten horen.
Ik weet nog dat het vroeger bij mijn moeder ook zo verliep toen zij oud werd. Het enige contact dat overbleef werd op den duur een telefoontje of een kaartje.
Al zijn er gelukkig nichten en neven die het stokje van hun ouders overnemen en op bezoek komen. Mij zelfs halen en brengen voor een bezoekje ergens.
En niet te vergeten is er tegenwoordig ook nog het contact op facebook waar ik familie tegenkom. En ook via mijn blog blijf ik in de picture bij het nageslacht.
Een enkele keer viel er bij mijn moeder nog wel eens een geschreven brief op de deurmat.
Zelf verstuurde zij ook heel veel brieven.
Maar brieven schrijven doet onze generatie al lang niet meer, misschien op een enkeling na. Terwijl het toch zo ontzettend leuk is om via een persoonlijke brief iets van iemand te horen. In het nieuwjaarsverkeer schrijven we soms nog enkele woorden op het kaartje maar daar blijft het voor de meesten toch bij.
Schrijven was vroeger sowieso heel populair. Zo weet ik nog goed dat ik als klein meisje op iedere verjaardag wel postpapier cadeau kreeg. Een cadeautje dat er toen echt bij hoorde.
Niet zomaar rechttoe rechtaan papier. Nee, het prachtigste postpapier kreeg ik, en het was goed besteed aan mij want ik genoot er van. Niet dat ik heel veel brieven schreef maar het hoorde gewoon bij de inventaris van een meisje. En hoe leuk en spannend was het om een brief te ontvangen – met eigen hand geschreven en omlijst met een een gekleurde bloemenrand.
Het schrijven bleef ook later nog wel in zwang. Toen ik een jong meisje was kwam er soms onverwacht uit het niets een brief binnenrollen van “van een stille aanbidder”. En of het nu iets werd of niet, het was reuzespannend die onverwachte post binnen te krijgen.
En wat te denken van de dienstplicht van de jonge mannen in onze jeugd?
Er werd wat afgeschreven tijdens die jaren dat jongens hun dienstplicht vervulden. Het ene stel was er drukker mee in de weer dan het andere, maar de post vloog heen en weer. Er hing dan een leuke spanning in de lucht: is de post al langs geweest? En als je zo gelukkig was dat er een brief op de deurmat plofte zocht je een stil plekje om even alleen te zijn voor het lezen.
Uit de overzeese gebieden en uit andere werelddelen werden de brieven per boot naar Nederland gestuurd. Dat waren meestal brieven van geëmigreerde familieleden. Je moest wel geduld hebben want het kon soms vele weken duren eer je antwoord kreeg op een verzonden brief. Maar als de brief er dan eenmaal was werd hij gelezen en herlezen en ging hij soms de hele familie rond.
Maar die tijd komt nooit meer, sommige ouderen denken er met weemoed aan terug. Hoe heel anders is het nu. Tegenwoordig is contact met familie in den vreemde binnen handbereik, want Skype brengt iedereen dichtbij. Skype was trouwens ook een zegen tijdens de corona-epidemie. Door middel van Skype konden wij lange gesprekken voeren met onze familieleden, kinderen en kleinkinderen. We mopperen soms op al die nieuwe dingen maar – eerlijk is eerlijk – dit zijn toch de geneugten van onze moderne tijd.
En wat te denken van nog even een appje voor morgen de deur uitdoen? Of even een onverwachte boodschap overbrengen? En dit alles zonder dat ik in de pen hoef te klimmen of de telefoon hoef te pakken. Zelfs zonder dat ik naar de brievenbus hoef te lopen schrijf ik even mijn babbeltje terug.
Op onze gezins-app. komen we elkaar regelmatig tegen en wisselen we, soms belangrijke maar ook leuke dingen uit, en dat bij tijd en wijle heel frequent. En daarbij geniet ik geniet als een kind van de vele smileys die ik meestuur.
Een nieuw jaar voelt als een ongerepte sneeuwvlakte. We weten nooit wat in de toekomst verborgen ligt, maar in januari realiseer ik mij dat nog meer dan gewoonlijk.
We kunnen niet bevroeden hoe de oorlog in Oekraïne dit jaar verder zal gaan. We kunnen alleen maar hopen en bidden dat er een einde zal komen aan het zinloze geweld en aan het bloedvergieten. Ik wilde schrijven “onnodig bloedvergieten” maar ik denk dat er in Oekraïne anders over wordt gedacht.
Ik weet nog dat, na de tweede wereldoorlog, bij een oom een tegeltje hing in zijn werkruimte met het opschrift: nooit werd de vrijheid zo duur gekocht of zij was meer waard.
En in bijbel staat: alles zal een mens geven voor zijn leven. Waar ik meteen aan vast koppel: en voor zijn vrijheid. In Oekraïne ondervinden zij aan den lijve wat vrijheid kost.
Bij een nieuwjaar horen voornemens. Ik dacht er over na of ik ook voornemens had.
Ik ben huiverig om afspraken te maken – zelfs met mijzelf. “Want,” zei mijn moeder altijd, “wat je belooft moet je doen”.
Daarom begin ik maar met een haalbaar afspraakje voor het nieuwe jaar: vanaf nu probeer ik weer meer te gaan wandelen want dat heb ik op een schandelijke manier de laatste tijd laten zitten. Terwijl ik weet dat ik/wij broodnodig lichaamsbeweging nodig hebben voor een goede conditie.
In de zomer is het een fluitje van een cent om een heerlijke wandeling te maken, maar in de winter ben ik een pikeur in uitstelgedrag. Als het regent of koud is heb ik altijd wel een serieus klinkende smoes: vandaag is het veel te koud. Morgen is het vast beter weer, ik wacht wel op morgen. En zo rijgen de dagen zich aaneen, met het zeurderige gevoel dat ik echt niet goed bezig ben.
Maar je weet het nooit want misschien rolt er een keer een enthousiast verslag in je postbus over de lange wandelingen die ik maak door weer en wind.
Geplaatst in vroeger
Getagged bloedvergieten, brieven, broodnodig, diensrplicht, joggende, Oekraïne, overzeesche, postpapier, Skype, smiles, sneeuwvlakte, vrijheid
16 reacties
Aan ieder wordt verzocht iets mee te brengen.
Mijn achterkleinzoon Kilian is op 8 december vier jaar geworden. Ik was ook op het feest en ik keek vanaf de bank naar het feestgedruis terwijl ik dacht: dit is de derde generatie die ik vier jaar zie worden.
Er is wel veel veranderd in die tijd.
Kilian heeft op de creche gezeten en is al een beetje gewend in een groepje te functioneren.
Mijn kinderen gingen niet naar de creche – die bestonden nog niet in 1967. Trouwens, dat was ook niet nodig voor de spaarzame moeders die met kleine kinderen buiten de deur werkten.
Als ik het over “mijn kinderen” heb voelt dat vreemd en ongemakkelijk. Eigenlijk wil ik altijd “onze kinderen” schrijven, want zo voelt het.
En daarom ga ik het verder voortaan over “onze” kinderen hebben.
Toch waren er al enkele moeders die buiten de deur werkten.
De oplossing van die tijd was dat sommige moeders, als bijbaan, thuis op andermans kinderen pasten. Zo werd er toch een regeling voor werkende moeders geschapen.
Onze kinderen nam ik mee naar school. Er waren in die tijd veel te weinig leerkrachten. De nood was zo hoog dat er voor onze zoon in het lerarenkamertje een ledikantje stond. Zulke dingen konden toen nog.
We zagen als opa en oma onze kleinkinderen naar school gaan. Eens in de maand kwamen ze een lang weekeind logeren. Het was voor ons een feest. En voor hun ouders, die beiden werkten, een heel weekeind voor ontspanning. Zo konden ze zich opladen en er even weer helemaal voor elkaar zijn.
We maakten van dichtbij mee hoe het op school ging, en als rechtgeaarde grootouders waren we apentrots op hun leerprestatties.
We zaten weer om tafel zoals vanouds en speelden spelletjes. We maakten lekkere hapjes voor hen klaar en verwenden hen gruwelijk. Dit alles met toestemmimg van de ouders.
Achterkleinzoon Kilian heeft nu een paar dagdelen meegedraaid in groep 1, maar hij vindt het niet geweldig.
En als ik naar hem kijk als “omi”, denk ik: ach kereltje, wat ben je nog klein om al hele dagen naar school te gaan. Weg van je ouders en je vertrouwde omgeving.
Nu, als omi, zie ik dat meer en sterker dan bij onze eigen kinderen en later de kleinkinderen. Valt het mij meer op omdat ik nu meer tijd heb om bij de dingen stil te staan, en meer tijd heb om gade te slaan?
Als jonge ouders en jonge grootouders heb je het druk, en draai je mee met de gang van zaken. Bovendien het is gewoon goed dat het zo gaat. Het is fijn en om dankbaar voor te zijn dat kinderen groot worden en naar school gaan. Het zijn mijlpalen voor ouders, en je bent vol verwachting hoe je kinderen het zullen gaan doen op school. En je snapt best wel dat het soms lastig is voor je kind, al die nieuwe dingen leren.
Gelukkig maar dat het zo werkt. Fijn toch dat ouders kunnen genieten van het groot worden, en van de nieuwe dingen die het meebrengt.
Maar aan de andere kant, wat fijn dat er oma’s en opa’s zijn, en een omi op de achtergrond. Wat is veiliger voor een kind dan op te groeien in een breed familieverband?
Als juf viel het mij op hoe belangrijk familie is voor een kind. Hoe enthousiast zij vertelden over hun opa’s en oma’s en ooms en tantes. Hoe groot hun aandeel is in hun kinderwereld. Hoe trots zij over hen vertelden!
Het is weldadig en heel veilig voor een kind op te groeien in een hechte familie.
Een kind geniet en heeft de rust van ouderen nodig. Dat geldt trouwens niet alleen voor kleine kinderen, maar ook voor de ouderen. En zelfs voor eigen volwassen kinderen.
Wat een zegen dat het zo werkt, want het geeft mijn leven zin en samenhang.
Als Kilian bij mij binnenstapt loopt hij na een knuffel meteen naar de plek waar zijn speelgoed staat.
En als hij dan even later heerlijk op de grond zit te spelen besef ik hoe rijk ik ben, dat ik ook als omi belangrijk ben. Want hoe mooi, voor Kilian hoor ik er gewoon bij als hij het gezinsrijtje benoemt en optelt.
Het brengt mij nog meer bij het weten dat we er hier voor elkaar zijn. Ik lees weleens de opmerking dat ieder voor zich het verschil kan maken. En dat vind ik heel waar gezegd.
Overmorgen vieren wij Kerst. Hoeveel keren heb ik op mijn leeftijd al niet kerst gevierd.
Ik denk dat de kerstvieringen uit je kinderjaren de meeste indruk maken.
Wat ik mij vooral herinner is het spannende verwachtingsvolle gevoel dat ik had.
Het weten dat na het drukke gedoe in huis rond Kerst er iets heel speciaals stond te gebeuren.
Als op Kerstavond het vlees gebraden was, het huis was schoongemaakt en alle broers en zussen gearriveerd waren, was mijn moeder de koning te rijk. Ze keek, als Mater Familias, de kring rond en genoot! Oververmoeid van de voorbereidingen – maar geheel voldaan – kwam zij op Kerstavond, zittend tussen haar kinderen, tot rust.
En ik, als kind, dacht aan morgen. Op Kerstdagen zaten we in de voorkamer, de kamer die gebruikt werd voor speciale gelegenheden. En natuurlijk werd het Kerstfeest bij uitstek in de mooie kamer gevierd.
Maar eerst kwam morgenochtend het ontbijt met elkaar. Iedereen was thuis, dus de lange tafel zou helemaal in gebruik zijn. Na de kerkdienst, waar we allemaal naar toe gingen, kwam het feestelijk koffiedrinken in de voorkamer. En dat alles was niet voor één dagje, maar voor twee.
Echter, met zeker niet minder genoegen denk ik aan de Kerstdagen toen onze kinderen nog klein waren.
Ik zie hun blijde gezichtjes voor mij als de kaarsjes werden aangestoken. Ik hoor hun kinderstemmen kerstliedjes zingen die zij op school hadden geleerd.
Ik denk aan de nichtjes die iedere Kerst bij ons logeerden.
En natuurlijk bezochten we opa en oma, waar het ook al een drukte van belang was omdat de anderen ook op die gedachten waren gekomen.
De blijdschap dat we kwamen was er, ondanks alle drukte, niet minder om.
Weer thuis zongen we ’s avonds met zijn allen bij het orgel en soms kwamen de buren langs om mee te zingen.
De vreugde van de kinderen dat zij tot heel laat mochten opblijven sprak boekdelen. Dat maakte het feest compleet.
De tijd verstreek. Tot lang kwamen onze kinderen met kleinkinderen bij ons Kerst vieren en dat vonden wij heerlijk.
Frans zorgde er mee voor dat alles voor elkaar kwam. En hij kon zijn genot niet op als we met Kerst, zoals voorheen, allemaal weer bij elkaar waren.
Na mijn hartinfarct, vlak na een kerstviering, kwam er abrupt een eind aan het vieren in ons huis. Maris en Lo namen gelukkig het stokje over. En hoe!
Zij nodigen niet alleen mij, maar ook de anderen van ons gezin uit. En dat niet alleen, maar meer mensen die alleen zijn.
Aan ieder wordt verzocht iets mee te brengen wat door eigen hand is gemaakt – wat een goedmoedig wedstrijdje wordt in heerlijke gerechten.
Op voorwaarde dat het vegetarisch is, en daar is iedereen blij mee. Ook dit jaar is het de bedoeling en hopen we bij elkaar te zijn.
Inmiddels ben ik op leeftijd en kijk ik dankbaar terug op alles wat is geweest. Kerstfeest vieren in ons huis en alles regelen? Nee, voor alles is een tijd.
Tot Corona kwam gingen we op Kerstavond met zijn allen naar de kerk.
Daar zongen we met een stampvolle kerk oude en nieuwe Kerstliederen.
Tot ons groot verdriet zingt Frans de liederen niet meer mee en zo blijven we verstoken van zijn prachtige stem.
Een verhaal vol mooie herinneringen, met sporen van heimwee en verlangen naar wat er eens was.
Ik heb ook dit jaar weer naar verhalen van mensen geluisterd. Mensen vertelden hoe moeilijk zij de decembermaand vinden. De donkere dagen voor kerst, het einde van het jaar – het roept herinneringen op die moeilijk kunnen zijn.
Maar vooral werden mooie herinneringen gedeeld, gevuld met heimwee en verlangen naar wat er eens was.
Maar in heimwee en verlangen zit ook iets moois en troostvols. Want ze kunnen er alleen maar zijn bij de gratie van onze mooie, goede herinneringen.
Goede kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar
Geplaatst in nu, vroeger
Getagged abrubt, boekdelen, decembermaand, gratie, heimwee, mooie kamer, Oma, Omi, Ooms, opa, stampvolle, tantes, troostvols, verlangen, voorwaarden
8 reacties
Nu liggen overal de dekentjes klaar
Toen ik deze week over internet surfte en rondneusde naar blogs, werd het mij – hoewel ik het al wist – nog duidelijker dat ik een eenzame blogger ben. Al voel ik mij niet eenzaam. Over het algemeen is het in blogland een heen en weer verkeer tussen bloggers onderling. Door intensief blogs te volgen en links van blogs te plaatsen krijg je meer bekendheid.
Ik heb ook geprobeerd om een actieve blogger te worden en op die manier mee te draaien. Ik schreef iedere week een blog en ik volgde andere bloggers om hun blogs op mijn site te vermelden. Echter, het bleek te tijdrovend en niet geschikt voor mij.
Over het algemeen zijn bloggers veel jonger dan ik ben, en zijn zij digitaal veel handiger.
Het kostte mij, vooral in de aanlooptijd, behoorlijk veel inspanningen om mijn blogjes te publiceren. Nee, een heel actieve blogger worden zat er niet in.
Abonnees en lezers die mij volgen zijn het inmiddels gewend dat ik soms meer, en andere keren minder blogs schrijf. Juist die keuzevrijheid maakt dat ik nu alweer jaren mijn blogjes met alle plezier – en op mijn manier – schrijf .
En nu iets heel anders. De winter en kou rammelt aan de deur. Vanochtend toen ik opstond was de kamer koud, althans kouder dan voorheen.
Sinds de energiecrisis heb ik de kachel wat lager gezet, en dat is een hele stap voor een ongelofelijke koukleum als ik. Mariska zegt altijd als ik het koud heb dat mijn wortels vast in een warm land liggen.
Maar nu heb ik mezelf toegesproken en gezegd: Maaike, wat betekenen een paar graadjes lager in je geriefelijk huis vergeleken bij de ontberingen van het Oekraïense volk? Hoe koud zullen zij het wel niet hebben in hun onverwarmde, onverlichte huizen?
En dat alles zonder uitzicht op betere tijden, met een winter die net begonnen is en nog kouder zal worden.
Het is niet vrolijk om er over te schrijven, het is verdrietig. Ik denk, nu het hier kouder wordt, dat het niet alleen mij bezighoudt, maar iedereen.
Ik vraag mij vertwijfeld af hoe zij daar de winter moeten doorkomen. Ik las zojuist dat ze in Brussel van alles aan het bedenken zijn om Oekraïne de winter door te helpen. Ik hoop en bid dat het zal slagen.
Het bracht mij ook tot het nadenken over de winters van vroeger bij ons thuis.
Ik weet dat het oud nieuws is als ik over mijn ouderlijk huis van vroeger schrijf.
Maar bij veel ouderen blijven de herinneringen uit de kinderjaren zich opdringen en bij bepaalde gebeurtenissen staat alles je weer helder voor ogen.
Want natuurlijk denk ik, nu de verwarming lager moet, aan de echte kou van vroeger.
Aan de schoorsteen die bij een Oostenwind niet wilde trekken. En hoe de wind de rook dan niet uit de schoorsteen naar buiten, maar naar binnen blies.
Ik zie mijn moeder tobbend bezig met de kolenkachel, hoe zij hem bijna wanhopig opporde, wetend dat het geen steek ging helpen.
Ik denk aan de koude nachten als de Noordenwind om het huis woei. Ik herinner mij dat de bovenkant van de wollen deken bevroren was van de wasem van mijn adem. En hoe ijskoud het huis was bij het opstaan. Aan de washandjes die vastgevroren aan de muur hingen. Zou ik daardoor misschien zo’n koukleum zijn geworden?
Als het over nostalgie gaat in mijn verhalen zijn het vaak de leuke dingen waarover ik schrijf. Maar deze verhalen zijn er ook. Verhalen over kou en oorlog.
Daaraan denkend zien we hoe goed we het nu hebben en dat daarbij de verwarming wat lager zetten peanuts is.
Als ik schrijf dat we het hier goed hebben, besef ik dat dit betrekkelijk is.
Iedere keer komt het nieuws met nieuwe cijfers over voedselbanken waar de mensen in de rij staan. Over torenhoge gasrekeningen en over voedselprijzen die omhoog schieten.
Het rare is dat de kloof tussen rijk en arm er altijd is geweest. Het is niet alleen in ons land zichtbaar maar wereldwijd zien we de ongelijkheid tussen arme en rijke landen toenemen.
Jammer en vreemd dat met de vooruitgang op allerlei gebied dit vraagstuk zo onoplosbaar lijkt te zijn.
Als ik vertel over vroeger hoor ik van mensen soms totaal andere verhalen. Want hoe anders is het om in een gezin van elf kinderen op te groeien of enig kind te zijn.
Soms sliep ik vroeger wel eens bij een vriendinnetje die een eigen slaapkamer had en was dan stomverbaasd.
Als ik dan thuis, zonder eigen kamertje, gezellig naast mijn zusje sliep was ik helemaal tevreden.
Toen ik later als jongste nog alleen thuis overbleef, kwam de eigen slaapkamer er alsnog. Dat was een hele beleving, en het gaf mij een gevoel van ongekende ruimte en vrijheid dat nieuw was.
En als het verder over de verwarming gaat ben ik aardig gewend aan de paar graadjes lager. Het is niet alleen voor mijn portemonnee dat ik gehoorzaam ben. Maar vooral ook om met elkaar deze winter door te komen. Nu er problemen zijn met de voorraad energie kunnen we ieder voor zich ons steentje bijdragen.
Een poosje geleden liep ik een kringloopwinkel binnen om rond te kijken. Ik vind het leuk en kringloopwinkels zijn waardevol voor de overbelasting van het milieu. Zo kun je het mooiste kinderspeelgoed vinden voor een habbekrats.
Ik zag een heerlijk warm vest hangen dat er prachtig uitzag. Met de aankomende winter in mijn achterhoofd heb ik het vest gekocht. En als het nu als een warme deken om mijn heen zit, vraag ik mij af of de eerste draagster wellicht met spijt aan haar warme vest denkt. Wie weet loopt ze te bibberen van de kou!
Waar ik kom liggen dekentjes klaar voor het bezoek. Hoe lief is dat!
Ik had ook voorheen altijd al dekentjes klaar liggen, maar het was toen een beetje hilarisch en ik gebruikte ze hoofdzakelijk voor mezelf.
Nu heb ik er zelfs een paar lekker warme bijgekocht en er kijkt niemand verbaasd als ik enthousiast met een dekentje zwaai. En zo hebben alle tijden weer tijden.
Nu ik het overlees blijkt het dat ik schrijvend weer een grote rondreis heb gemaakt – en al reizend kwam ik vroeger en nu tegen. Ik heb beiden de ruimte gegeven!
Geplaatst in nu, vroeger
Getagged betrekkelijk, bezitster, Brussel, dekentjes, hilarisch, kringloopwinkel, Oekraïne, peanuts, Rondreis, verwarming, vest, zwaaiend
14 reacties
Het snoepje van de week
Soms kan ik zelf niet geloven dat ik echt bij de oudere senioren hoor.
Dit gevoel geldt weliswaar alleen voor de dagen dat ik mij fit en ondernemend voel.
Op die dagen is het schrijven van een blog een “appeltje eitje” gebeuren.
Maar o wee als ik mij sloom en uitgeblust voel, dan is het schrijven een crime, dan moet ik mezelf ernstig toespreken en mezelf streng onderhanden nemen om iets te ondernemen.
Het gekke is dat ik door het schrijven het slome en zeurderige gevoel achter mij laat, waaruit blijkt dat aan de gang blijven een noodzaak is.
Als ik een verhaal schrijf over vroeger is er vaak veel bijval. Dit item blijkt trouwens ook hot te zijn in de uitgeverswereld. Er is veel belangstelling voor vroeger en er verschijnen allerlei boeken over. Daarom duik ik dit keer ook weer eens in vroeger tijden om een nostalgisch verhaal te schrijven.
Terwijl ik dit schrijf vraag ik mij af wat nu eigenlijk het verschil is tussen nostalgie en heimwee. Of wordt er hetzelfde mee bedoeld?
Heimwee blijkt toch iets anders in te houden dan nostalgie. Heimwee is een sterk en pijnlijk verlangen naar een plek die als thuis voelt. En nostalgie is meer een melancholisch verlangen naar dat wat geweest is.
Ik denk dat we bij het ouder worden beide gevoelens kennen.
Mijn lieve schoonzoon Lodewijk gaf mij een paar jaar geleden een bijzonder mooie attentie. Ik kreeg het onderstaande boek cadeau. En als we het over nostalgie hebben kun je aan dit boek je hart ophalen.
Ik heb er al heel wat keren in gebladerd en rondgesnuffeld, en iedere keer weer is het een feest omdat het zoveel herkenning in mij oproept.
Het staat vol met oude reclame-afbeeldingen van producten die vroeger werden gebruikt, en vaak nog wel bestaan, maar inmiddels een andere vormgeving hebben.
Het zijn juist die oude afbeeldingen/plaatjes die mij een nostalgisch gevoel en herinneringen aan vroeger bij mij oproepen.
Het boek beslaat ongeveer een eeuw en in die tijd is er van alles gepasseerd.
Als ik een afbeelding tegenkom van een pak wasmiddel waar Omo op staat, komt er meteen een herinnering boven.
In mijn kinderjaren loofde Omo een prijsvraag uit. Wie de mooist luidende, meest passende slagzin bedacht voor Omo, kreeg – als ik het mij goed herinner – een nieuw te bouwen huis cadeau.
In een slagzin wordt, in een korte zin of kreet, reclame gemaakt voor een product.
De winnende slagzin luidde: Sinds Omo domineert is alles dubbelblank.
We speelden in ons gezin vaak met het dominospel, en een dominosteen met twee blanke helften werd dubbelblank genoemd. De link was duidelijk en snel gelegd en knap gevonden, vind ik.
Overigens heeft Omo deze slagzin nooit gebruikt omdat het kon worden uitgelegd als een vorm van racisme dat blank overheerst. Wat ik voor toen een opmerkelijk heldere visie vind.
Ik vraag mij af of er tegenwoordig nog wedstrijden met slagzinnen worden gehouden. Ik zie ze nooit meer. Misschien ben ik niet goed op de hoogte – dan hoor ik het graag.
Ik ken een mevrouw die bijzonder goed was in slagzinnen bedenken.
Ze heeft er heel wat prijzen mee in de wacht gesleept.
Volgens dochter Mariska gebruikte ze vaak dezelfde slagzin en bracht zij een kleine variant aan naar gelang het onderwerp. Dit was voor mij nieuw, maar heel handig bedacht. De zin bleek dus goed genoeg om vaak iets te winnen.
Ik heb er mijn hoofd vaak genoeg over gebroken om een opvallende slagzin te maken. Helaas werd de prijs altijd uitgedeeld als ik nog aan het denken was.
Dan had je ook nog de rebussen. Bij de oplossing moest er een zin uit rollen die bij iets of iemand hoorde. Naar ik mij herinner waren het vaak spreekwoorden.
Wikipedia zegt over de rebus: “Een rebus is een soort van woord-puzzel. In een rebus worden figuren gebruikt om woorden of woorddelen voor te stellen. Naast de figuren bestaat de rebus meestal uit letters die toegevoegd, verwijderd, of vervangen moeten worden door andere letters.”
Ze waren soms heel leuk bedacht. En werden ook vaak voor het vermaak van kinderen opgesteld, soms niet eens gemakkelijk. Ik vond het reuzeleuk om ze op te op te lossen en ik zal vast niet de enige zijn.
Ik ben heel benieuwd of er nog rebussen bestaan en of ze nog ontworpen worden.
Als ik het boek verder doorblader kom ik Popla toiletpapier tegen. Dat bestaat weliswaar nog gewoon, maar de reclamezin van vroeger helaas niet meer: Koning, keizer, admiraal, Popla kennen ze allemaal.
Dat reclamezinnen in je hoofd blijven hangen, is in ieder geval bij mij het geval. Als ik Popla toiletpapier koop schiet die zin nog vaak in mijn hoofd. En als ik Omo ergens zie staan gebeurt hetzelfde.
Vroeger werd er gezegd: Herhaling is de toverkracht van de reclame. Wel dan is het meteen ook duidelijk waarom reclamezinnen steeds maar worden herhaald.
En een oude, heel vertrouwde slagzin was die van het Zeeuws meisje: Ons bin zuunig en geen cent teveel hé.
Een reclamezin die ook nog in mijn hoofd zit, maar eruit mag, is: Een gezonde roker is geen onruststoker.
Zo hadden wij vroeger thuis een rookfauteuil die op allerlei standen kon worden gezet om heerlijk ontspannen te kunnen liggen tijdens het roken.
Iedereen weet dat die reclame allang is achterhaald, ook al is een tevreden roker ook nu nog geen onruststoker, is er iets heel anders aan de hand met roken. Tegenwoordig staat op ieder pakje sigaretten: roken kan dodelijk zijn.
Ik heb al vaak gedacht: hoe bestaat het toch dat rokers dat iedere keer weer zien staan en desondanks blijven roken?
De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat ik er nooit aan begonnen ben en dus niet weet wat verslaafd zijn aan roken betekent. Hoe moeilijk het is om er vanaf te komen weet ik inmiddels wel vanuit mijn omgeving. Er is veel wilskracht en inspanning voor nodig om van het roken af te komen.
Voor mensen die de moed hebben – of eraan denken – om te gaan stoppen: heel veel sterkte gewenst!
Nog een paar reclamezinnen die niet direct heel oud zijn, maar iedereen kent:
C&A is toch voordeliger.
Een heel bekende reclamezin, uit de heel oude doos, is die van winkelketen de Gruyter: En betere waar, En tien procent korting, Alleen de Guyter.
Toen na de oorlog in 1949 de suiker niet meer op de bon was werd door de toenmalige, grote winkelketen De Gruyter een attentie bedacht voor de klanten: Het snoepje van de week.
Het “snoepje” werd een groot succes en toen bij het snoepje ook nog een klein speeltje werd uitgedeeld was kon De Gruyter niet stuk.
Mijn man Frans vertelde dat zijn moeder vrijdagsavonds kranten uitlegde op de tafel om alle reclames door te nemen en aan te strepen. Daarbij werd vooral De Gruyter niet vergeten, want daar hadden ze het ” snoepje” van de week en dat werd natuurlijk blij onthaald.
Later gaf De Gruyter in 1949 er elke week ook nog een klein cadeautje bij weg aan kinderen. En natuurlijk was dit heel welkom in het grote gezin.
De hond kwispelt, draait met zijn ogen en het mandje gaat heen en weer
Op zaterdagochtend werden de oudere kinderen eropuit gestuurd, ieder een kant op om de koopjes binnen te slepen.
Toen later de grote supermarkten opkwamen miste De Gruyter helaas de aansluiting en ging de grote winkelketen ter ziele.
Dat waren toch heel andere tijden dan nu. Al zijn er nu in onze tijd helaas nog veel gezinnen waar de eindjes met kunst en vliegwerk aan elkaar geknoopt moeten worden – en de voedselbanken het werk bijna niet aankunnen.
Nu ik aan het einde van mijn verhaal raak zie ik dat er van alles is langs gekomen.
Tja, als ik over vroeger begin komen er allerlei onverwachte herinneringen boven en die horen er dan gewoon ook bij.
Veel leesplezier.
Je kunt gratis abonnee worden van: Mee op de Wind, als je rechtsboven je gegevens invult.
Geplaatst in Geen categorie
Getagged De Gruyter, domineert, dominostenen, dubbelblank, Omo, onruststoker, Popla, reclame, reclamezinnen, Snoepje, voedselbanken, Zeeuws meisje
12 reacties
Over herkenning en dat alles er mag zijn!
Vandaag is het een regendag, in tegenstelling tot gisteren, toen het heerlijk weer was.
En dat was fijn, want die dag hadden twee zwagers van de Puttersfamilie een familiediner belegd in Heerjansdam.
Vroeger toen wij nog jong waren aten we ’s avonds. Nu, bij het klimmen der jaren vindt het festijn rond één uur in de middag plaats.
Het etentje komt mij prima uit want ik kan meteen ook mijn enig overgebleven broer Huib in Barendrecht met een bezoek vereren. De planning is dat ik bij hem overnacht en de volgende dag terugga naar Amstelveen.
Omdat ik de route al heel vaak gereden heb, besluit ik weer eens in mijn autootje te stappen. Door regelmatig tochtjes te blijven maken hoop ik nog een poosje deel te blijven nemen aan het snelverkeer.
Mijn koffertje staal al vroeg klaar in de hal.
Na nog wat geregel en een haastig telefoontje ben ik klaar voor mijn vertrek.
Met koffertje en een zakje afval loop ik naar de lift.
Mijn gemeentepasje, om de container te kunnen openen, zoek ik in de lift vast op. Eenmaal beneden zet ik buiten mijn koffertje even bij de grote haldeur om straks mee te nemen naar de auto.
Even later valt mijn afval met een doffe plof in de afvalbuis.
Alles is weer goed gegaan. Want ik ken mezelf – het zou zo maar kunnen dat ik in een ogenblik van afwezigheid mijn sleutels ook toevertrouw aan de afvalbuis.
Een poosje geleden viel mijn sleutelbos bij de lift uit mijn handen precies in een open kier van de liftschacht. En jawel hoor, met luid gerinkel vielen mijn sleutels in de liftschacht naar beneden.
Vol ongeloof tuurde ik in de gleuf om iets te ontwaren, maar ik staarde in een stikdonker niets. Maar ach, ook dat is weer goed gekomen.
En al kost het tijd en vindingrijkheid om de perikelen van mijn dromerigheid op te lossen, ik ben daardoor vaak wel een heel blij mens als het weer ten goede keert.
Maar gelukkig verloopt vandaag alles naar wens tot nu toe, en vol zelfvertrouwen loop ik monter naar mijn auto.
Het zonnetje schijnt en mijn autootje, dat kort geleden een grote beurt heeft gehad, loopt ook nog eens als een zonnetje.
Veel te vroeg kom ik aan bij Het Waaltje in Heerjansdam dat tegen Barendrecht aan ligt. Maar zo heb ik alle tijd om eerst alleen een kop koffie te drinken en alles gade te slaan terwijl ik het zicht heb op de lange tafel die voor ons gezelschap gereed staat.
Weldra druppelen mijn zwagers en schoonzussen binnen en zoek ik daarom ook mijn plaatsje maar op.
Tijdens gezellige verhalen kijk ik een beetje peinzend naar de vertrouwde gezichten.
Ik trek al ruim zestig jaar met de familie op, ik ken hen van haver tot gort en mijn zwagers en schoonzussen zijn mij heel eigen geworden. Wat is er veel gebeurd, vooral de laatste jaren.
Ik zie kale hoofden en grijze haren, het lopen gaat bij sommigen moeizaam. Bij één schoonzus gaat het lopen heel slecht en ook met een rollator blijft het toch zeer moeizaam gaan. Maar ze aanvaardt het met een tevredenheid en vrolijkheid die ik zo goed van haar ken.
Trouwens, die tevredenheid en vrolijkheid is bij de hele familie terug te vinden, en was ook bij mijn Frans aanwezig. Het maakt het samenzijn ontspannen.
Die vrolijkheid viel mij de eerste keer toen Frans mij meenam naar zijn thuis al op.
Toen Frans drie jaar geleden op drieëntachtigjarige leeftijd overleed, was hij de eerste van de elf kinderen. En nu, drie jaar later, zijn vier broers en zussen hem gevolgd.
En evenals in mijn eigen familie is er nu het gemis van dierbaren.
Dit is de tol die, helaas, bij oud worden hoort: verlies en gemis van hen die eens een plaats in je leven hadden!
Mijn zwager naast mij vertelt dat hij met een andere zwager een cruise gaat maken van 79 dagen, naar onder andere Antarctica.
Deze twee broers trekken hun hele leven al met elkaar op en wonen al jaren gezamenlijk in één huis.
Ook al moet ik er niet aan denken om 79 dagen van huis te zijn, Antarctica zou ik heel graag willen zien. Maar ik krijg voor ze vertrekken een reisbeschrijving zodat ik hen 79 dagen kan volgen. Na de reis komen zij altijd langs met reisbeschrijvingen en prachtige beelden die zij hebben vastgelegd, en zo mag ik meegenieten.
Het was jaren geleden dat ik in Het Waaltje was geweest. Vage beelden dat het er vroeger heel anders uitzag bleken te kloppen. Het was verbouwd tot een modern onderkomen.
We konden ieder voor zich bestellen, wat altijd gemakkelijk is. Op de kaart was weinig rekening gehouden met mijn vegetarische voorkeur.
Als je in Amsterdam een vegetarisch tentje zoekt staat internet er vol mee. Maar tenslotte heb ik, door wat water bij de wijn te doen, lekker gegeten.
Als ik nog nagenietend naar mijn auto loop denk ik ineens: waar is mijn koffer?
Heb ik hem vanochtend wel meegenomen? Hoe ik mijn hoofd er ook over breek, ik vind geen herinnering dat ik hem in de auto heb gezet. Het zal toch niet waar zijn dat hij nog buiten bij de deur staat? Zo stom kan ik toch niet geweest zijn?
Bij de auto gluur ik vol bange vermoedens door het achterraampje of mijn koffer op de achterbank staat, terwijl een lichte wanhoop in mij omhoog rijst. Ik zie niks staan.
Als ik de achterdeur open maak is er geen koffer te bekennen. Niet op de grond tussen de stoelen, en niet op de achterbank.
Wat ben ik toch een zeldzame oen, wie vergeet nou een koffer? Hoe ga ik mijn logeerpartij nu oplossen?
Ik denk aan mijn broer die zo blij was dat ik zou komen. Hoe vertel ik het hem en hoe reageert hij?
In ieder geval ga ik naar hem toe, dat is het minste wat ik kan doen.
Als Huib mij binnen laat voel ik mij opgelucht dat hij er goed uitziet. Ik neem plaats op mijn vaste plekje tegenover hem en wacht niet te lang met mijn biecht.
Als ik klaar ben zegt hij: “ik begrijp het, ik vergeet zoveel”. Vreemd dat hij het begrijpt, want iets vergeten kwam vroeger in zijn woordenboek niet voor. We lijken gelukkig (voor hem) niet allemaal op elkaar.
Een poosje later neem ik het besluit om naar huis te gaan, hoe naar het voor Huib ook is.
Ik wil weten waar mijn koffer is. Heeft iemand zich erover ontfermd? Ik hoop het.
Als ik met Huib heb gegeten en de afwas in de vaatwasser staat ga ik nog even zitten.
Niet lang, want Huib is niet sterk meer en met de klok van zeven rond hij de dag af, en gaat zoals altijd naar bed.
Als Huib verzorgd en tevreden op bed ligt groet ik hem. De lift brengt mij naar beneden, waar mijn auto staat.
In het donker tuf ik naar huis over slecht verlichte wegen. Het is rond de honderd kilometer rijden naar Amstelveen. Ik ben heel blij en dankbaar als mijn appartement uit het donker opdoemt.
Ik ben benieuwd waar mijn koffer is. Ik zie in het donker iets voor de deur van het gebouw liggen. Het zal toch niet waar zijn dat het mijn koffer is, dat zou toch te gek voor woorden zijn?
Zo hard als mijn benen kunnen loop ik naar de deur. En wat ligt daar? Mijn koffer, op de plaats waar ik hem vanochtend heb neergezet, alleen nu in liggende stand. Ik ben verbaasd en kan niet blijer zijn met deze afloop.
Maar zeer vreemd dat niemand mijn koffertje binnen heeft gezet. Dat het hier heel de dag bij de deur bleef liggen. Wat een geluk dat ik naar huis ben gegaan!
Al ik mijn koffer achter mij meetrek klinkt het geluid van de wieltjes als prachtige muziek in mijn oren. Wat ben ik blij.
Als mijn kinderen mijn verhaal horen zijn zij totaal niet verbaasd, want hetzelfde kan hen zomaar morgen gebeuren. Wat heerlijk die herkenning van je familie waardoor het niet vreemd of laakbaar is wie je bent en hoe je iets doet, maar dat alles er gewoon kan zijn.
Geplaatst in nu
Getagged Antartica, Cruises, Familiednertje, Heerjansdam, herkenning, Het Waaltje, koffertje, laakbaar, oen, tuffen, verlichting, wieltjes
8 reacties
Nog nooit zo blij geweest dat er machinisten bestaan!
Een blog vers van de pers.
Het is hoog tijd om weer eens naar mijn zus in Goes te gaan. En dat ga ik doen met het openbaar vervoer, de auto blijft maar eens op stal.
De regiotaxi die mij naar Amsterdam- Sloterdijk gaat brengen staat precies op tijd 9.15 uur voor de deur. Wat een geweldige voorziening is die Regio taxi toch!
Ik ben aan de vroege kant op het station maar na wat gezoek vind ik het koffiehuis.
En daar staat een heerlijke fauteuil op mij te wachten.
Het is druk op de vroege ochtend. Vanuit mijn comfortabele leunstoel kijk ik genoeglijk al het gedoe om mij heen aan. Weer eens iets anders dan met mezelf koffie drinken.
De trein rijdt keurig op tijd binnen, eigenlijk verloopt alles als een zonnetje.
In de trein loop ik het trapje op naar boven. Er is genoeg ruimte om een goed plekje te zoeken – wat belangrijk is, want de treinreis gaat twee en een half uren duren.
Misschien kan ik wel een uiltje knappen, het slapen was pet vannacht.
Kijk hier, dit is een uitgelezen plekje en ik heb alle ruimte.
Zodra ik zit realiseer ik mij: fout gekozen, Maaike. Achter mij zit een meisje aan haar telefoon en in een stortvloed van woorden vertelt zij haar verhaal aan iemand.
Mijn hoop dat ze zo wel klaar zal zijn gaat na verloop van tijd in rook op.
Maar er zijn ergere dingen dan dit. En soms wordt het zelfs vrolijk als het meisje onbedaarlijk moet lachen.
De trein zet zich na iedere stop traag in beweging maar wat geeft dat, ik heb de tijd.
Het is eigenlijk heel fijn, een treinreis. Ik hoef alleen maar te zitten en terwijl ik mij laat rijden kan ik heerlijk naar buiten kijken.
Mijn tevreden overpeinzing is wat voorbarig, want opeens klinkt de stem van de machinist door de luidspreker: “Dames en heren. Vanwege een ongeval op ons traject zal deze trein niet verder rijden dan Den Haag Hollands Spoor. Het zal wel enige tijd kosten eer alles is hersteld. Voor reizigers naar Rotterdam zal op Hollands Spoor een bus worden ingezet”.
Als ik om mij heen kijk zie ik iedereen onverstoorbaar door appen alsof er niets is gezegd. Zou dit voor hen inmiddels aan de orde van de dag zijn?
Gelukkig heb ik nog even tijd om te overdenken wat ik ga doen, want wil ik dit allemaal wel? Overstappen op een bus naar Rotterdam ? Vandaar een trein zien te vinden die naar Goes gaat. En wie zegt mij wat zich verder nog voor doet eer ik in Goes geboemeld ben? Daarbij is het weer ook niet uitnodigend.
Op het perron in Den Haag kijk ik naar buiten en schrik mij een hoedje.
Het ziet zwart van mensen.
Ineens rijzen de bekende beelden voor mij op van overvolle perrons en wachtende mensen. Zittend op de bank denk ik dan: gelukkig sta ik daar niet in.
Hoe moet ik straks, tussen die krioelende mensen, mijn weg vinden? En waar staat die bus eigenlijk? Bovendien zal die bus overvol zijn. Nee, dat wordt het niet op mijn leeftijd.
Ik kijk verbaasd naar mijn gedachten. Het is niet mijn gewoonte zo te denken.
Maar vandaag dus wel en ik vind het zelfs wijs van mijzelf.
Even later sta ik op het perron tussen andere reizigers. En zoals iedereen heb ik de smartphone uit mijn tas gehaald om te kijken of er nieuws is.
Ik heb het geluk dat ik vorige week een NS app op mijn smartphone heb geïnstalleerd.
Dat komt nu goed van pas. Ik kan nu in ieder geval op de app kijken of er nieuws is.
Het enige wat ik zie is het oude nieuws dat er treinen uitgevallen zijn. Dan maar de borden volgen.
En na enig wachten verschijnt op de borden de verrassende mededeling dat over een paar minuten de trein naar Amsterdam binnenrolt. Wat een opluchting, wat een geluk!
Blij dat er schot in zit, stap ik in de trein.
Het kost wel enige wachttijd eer de trein vertrek, er moet kennelijk nog iets geregeld worden. Maar wat zou dat, ik zit droog en wel in een trein die mij maar naar huis gaat brengen.
Tot de volgende mededeling door de luidsprekers klinkt: “Dames en heren.
In deze trein is geen machinist aanwezig. Deze trein zal niet vertrekken. U kunt allen uitstappen en wachten op een volgende trein”.
Ik pak mijn koffertje maar weer op en voeg mij andermaal tussen de reizigers op het perron. Ook nu laat iedereen het gelaten over zich heen komen. Of is dit schone schijn? Staan er boze mensen tussen die de NS gaan aanklagen?
In ieder geval vallen er geen boze woorden of verwensingen.
Ik heb het gelukkig niet koud. Ik ben een verschrikkelijke koukleum en ik heb mij daarom vanochtend belachelijk warm aangekleed. En dat komt nu van pas.
Dan gebeurt wat niemand meer durft te hopen. Er komt na verloop van tijd een trein binnen naar richting Amsterdam.
Zo zit ik even later dan in de zoveelste trein.
Mocht ik denken dat het voorbij is en we zonder zorgen naar Amsterdam rijden – dan zit ik ernaast.
Ik kan het ook niet helpen dat mijn verhaal eentonig wordt. Want wat te denken van het volgende bericht: “Dames en heren. Deze trein rijdt tot Leiden, het is onzeker of daar een machinist gevonden wordt voor deze trein”.
En nu word ik moedeloos. Ik zal heus wel een keer thuiskomen. Maar wanneer en hoe? Nee, mijn treinreisje loopt uit op een debacle, want wat staat mij in Leiden nog te wachten?
Wanhoop nooit, want wat gebeurt ? Er is in Leiden een machinist gevonden! En die zal ons naar Amsterdam brengen.
Ik ben nog nooit zo blij geweest dat er machinisten bestaan. En dat er één gevonden is voelt als een wonder. Even later rijden we zonder oponthoud naar Amsterdam. Weliswaar ben ik nog niet in Amstelveen, maar nu is het zo gepiept.
Als ik in Amsterdam op het perron sta moet ik mij even oriënteren waar de uitgang is.
Een jonge vrouw vraagt vriendelijk waar ik naar toe moet. Als ze hoort dat ik de uitgang zoek wijst zij de richting. Ze loopt meteen weer door. Haar onverwachte, vriendelijke aandacht doet mij goed.
Als ik buiten ben loop ik naar de tramhalte en stap in Amsterdam-Zuid over op de bus.
Eenmaal thuis kijk ik op de klok en constateer dat ik 5 uur onderweg ben geweest voor een retourtje Den Haag Hollands Spoor. Dit is toch een unicum
Uiteindelijk zijn al deze frustraties en ongemakken te plaatsen onder het kopje: klein leed. Het grote lijden vindt, onder andere, plaats in Oekraïne en op de slagvelden waar vele duizenden jonge Oekraïners en Russen in een verschrikkelijke oorlog de dood vinden.
Lieve NS, al deze perikelen zij jullie vergeven! Ongetwijfeld zijn jullie, naast veel andere bedrijven, naarstig op zoek naar personeel. Ik begrijp het.
Hoewel, begrijpen? Ik begrijp er eerlijk gezegd geen snars van van waar al dat personeel van vroeger is gebleven. En waar jullie werknemers kunnen vinden weet ik ook niet. Maar laten we hopen op betere tijden.
Geplaatst in Geen categorie, nu
Getagged Amsterdam_Zuid, Goes, Hollands Spoor, Leiden, luidsprekers, machinist, NS, Russen Oekraine, snars, tijden, werknemers
8 reacties
Een wandelingetje door de tijd.
Handwerken is weer helemaal in, hoewel het nooit helemaal is weggeweest.
Er zijn altijd liefhebsters gebleven die ieder uurtje benutten om iets moois te creëren.
Er zijn inmiddels allerlei handwerksites ontstaan met welluidende, speelse namen zoals: Averecht, Weldaad, Stitch ’n Bitch. En in hippe buurten worden winkeltjes geopend waar je breiwol en borduurgaren kunt kopen. Oude tijden herleven.
Toen ik een poosje geleden een jong meisje zag breien moest ik even goed kijken en het was heel leuk om te zien hoe zij genoot van haar breikunst.
Ik herinner mij ineens weer dat ik een jaar of elf was en op een handwerkclubje zat.
Vroeg in de avond kwamen we bij elkaar om een paar uurtjes te breien. Alleen al dat het ’s avonds was vond ik leuk. In de winter door het donker ernaartoe fietsen was iets nieuws voor mij.
Jammer genoeg heeft het clubje maar kort bestaan, hoewel het een leuke geste van de oprichtster was.
Daarnaast was er was ook nog de school waar de meisjes handwerkles kregen. Terwijl de jongens aan het knutselen waren moesten de meisjes pannenlappen of poppenjurkjes haken of breien. Het werden vaak broddelwerkjes die door je klamme handen iedere week groezeliger werden. En als je een steek liet vallen kon de juffrouw heel ongeduldig worden. Nee, handwerkles was voor de meeste meisjes geen pretje.
Ik was jaloers op de jongens waar dit allemaal aan voorbij ging, zij mochten tenminste leuke dingen doen.
Dat breiende meisje dat ik zag, voelde vertrouwd en bekend. Bovendien ook leuk om weer eens iets heel anders dan een voorovergebogen hoofd voor je te zien dat op een smartphone tuurt.
Ik vermoed dat er vast meer ouderen zijn die, als ze terugdenken aan de lange winteravonden uit onze jeugd, ook de breipennen weer in hun oren horen tikken.
Het gaf mij als kind een vertrouwd, gezellig gevoel, die tikkende breipennen.
Als het patroon niet te moeilijk was werd er gewoon gezellig bij gepraat.
Natuurlijk hoor ik dan ook het geluid van een gaskachel die snort.
Of – en nu ga ik nog verder terug – het geluid van de brandende kolenkachel met de rode mica ruitjes. Nostalgie alom!
Ouderen onder elkaar hebben het veel over vroeger.
Vooral over dingen die er niet meer zijn. En dan komt de lege kolenkit die altijd naast de kachel stond langs, en hoe vader of een broer die gingen vullen in het kolenhok.
Over de kolenboer die de wintervoorraad kolen kwam afleveren. Over de zorgen die dat soms meebracht om de kolen in één keer te betalen.
Wat dat betreft herleven oude tijden. Ook toen waren er zorgen over hoe de kachel in de winter moest blijven branden. Er werd soms het hele jaar door voor gespaard.
Ook de bakker, de melkboer, de schillenboer en nog anderen kwamen aan de deur om hun waren te slijten.
Bij mijn moeder kwam zelfs iedere week een man langs die een muntje kreeg.
Hij kwam steevast op de maandagochtend op zijn fiets het erf oprijden voor zijn muntje. Hij stopte het in zijn zak en stapte op zijn fiets naar de volgende klant. We zullen wel in zijn wijk hebben gezeten. 😉
Ik vond het maar vreemd dat hij een fiets kon betalen en toch geld bedelde.
Nu denk ik wel eens, raar eigenlijk dat ik mijn moeder er niet naar vroeg.
Als kind dacht je er over na maar leverde je er geen commentaar op. De meeste dingen waren een gegeven die nu eenmaal zo waren.
Het altijd maar doorgaan van die vrouwenhand gold eigenlijk altijd.
Ook tijdens verjaardagen of visites werd het handwerk uit de tas opgediept zodat de verjaardagen niet in ledigheid werden doorgebracht. De breisels en haakwerken werden bekeken en bewonderd, terwijl er patronen werden besproken en onder veel plezier werden uitgewisseld.
’s Avonds na de koffie, zo rond acht uur, pakten de dames hun handwerken: haken, breien, borduren – het mocht allemaal, als de handen maar doorgingen.
’s Zomers vond vaak buiten op de bank de huisvlijt plaats, soms kwamen dan de buren ook even langs met hun handwerken.
Als kind vond ik borduren heel leuk, dat deed dan ook heel graag.
Ik kan gerust stellen dat de huishoudschool die ik twee jaar bezocht niet aan mij was besteed. Alleen het vak stofversieren sprong eruit en maakte veel goed, omdat ik zelf de kleuren mocht kiezen en steken bedenken.
Ik heb nog altijd een zelfgeborduurd tafellaken in mijn linnenkast liggen dat 65 jaar oud is.
Later, toen mijn oudste zussen een gezin stichtten, ging het breien gewoon door.
Ik ken vooral mijn oudste zus niet anders dan breiend. Ze breide altijd maar door, ook toen zij ziek werd. Tot vlak voor haar overlijden bleef ze aan de gang. De mooiste creaties rolden uit haar pennen. Ze was trots en geweldig blij als ze weer iets af had en kon weggeven.
De daaropvolgende zus, ook al zo’n doener, zocht het hogerop. Zij ging met de moderne tijd mee en kocht een breimachine met heel veel mogelijkheden, dan kwam de aankoop er tenminste uit. En dat was ook zo.
De breimachine opende nieuwe vergezichten. Ze ging aan de slag, ontwierp zelf patronen en breide het ene kunstwerk na het andere.
En dat allemaal tussen de bedrijven door, terwijl ze een schaar van kinderen hadden.
Maar dat deden niet alleen mijn zussen, het was heel gewoon in die tijd. Alle lege uurtjes werden opgevuld met handwerken want een vrouwenhand en een paardentand moesten altijd gaan.
Al begreep ik er geen snars van waarom dat speciaal voor die vrouwenhand gold.
Echter, daar is niet alles over gezegd, want in minder draagkrachtige gezinnen gingen de jongens al vroeg werken. En om hoger op de maatschappelijke ladder te klimmen volgden ze avondstudies. Soms brachten ze het daar verbazend ver mee.
Hoe anders is dat nu allemaal. Tegenwoordig zijn er voor jongens en meisjes allerlei mogelijkheden om te leren en keuzes te maken.
Mijn aandeel in handwerken kwam niet erg van de grond, en naast die bijdehante zussen was mijn aandeel marginaal te noemen. Ik stond erbij en keek ernaar met veel bewondering en ontzag. Veel verder kwam ik niet, want ik had het druk om het gezin draaiende te houden, en met het invallen voor zieke leerkrachten op verschillende scholen. En toen de kinderen ouder waren met een vaste baan als leerkracht.
Dit is een wandelingetje door de tijd. En al wandelend valt te ontdekken dat de tijd onderhevig is aan golfbewegingen waardoor de dingen komen en gaan.
Geplaatst in Geen categorie
20 reacties
De zomer plan ik voor de gaande en de komende man!
Zicht op Goes
De zomermaanden zijn vol met onverwachte dingen en verrassingen.
Ik geniet van de gaande en de komende man/vrouw die langskomt.
Want het is natuurlijk heel leuk als de telefoon rinkelt en de vraag klinkt: “tante Maaike, wij zijn dan en dan in de buurt, is het goed als we even langskomen?”
En dan moet het gek gaan wil ik nee zeggen. Als ik dan een keer nee moet zeggen omdat het echt niet anders kan, baal ik enorm. Soms komt het toch nog goed door een andere datum te plannen.
Wat ik ook leuk vind van de zomer zijn de onverwachte reisjes, het zomaar onverwacht een paar daagjes op stap gaan. Dit zijn de prettige geneugten van het ouder worden.
En als dan nichtje Francien ook al tot de pensioengerechtigden hoort kan er zomaar onverwachts een vakantietripje geboren worden.
Vanwege een uitgebreide familiekring zijn er altijd wel familieleden waar ik nodig even langs wil gaan. Een hotel ergens vinden voor een paar nachten is meestal een fluitje van een cent. Zo koppelen we het nuttige met het aangename aan elkaar.
Deze keer kozen we voor Zeeland. Een zus van mij is daar rond zestig jaar geleden neergestreken. Haar toekomstige echtgenoot woonde op Walcheren en had daar zijn bedrijf, dus lag daar haar toekomst.
Het vervolg was dat Frans en ik daar veel vakanties doorbrachten. Walcheren is een prachtig eiland. Het heeft alles: zee, bos en duinen en pittoreske plaatsjes, want wie kent Veere niet?
En door dit terugblikje verzeil ik weer helemaal in vroeger dagen.
Later werden in beide gezinnen kinderen geboren, soms kregen we kort na elkaar een baby.
Onze kinderen logeerden over en weer en trokken gezamenlijk op.
Als het gezin in Vrouwenpolder op vakantie ging betrokken wij vaak hun huis en vierden zo onze vakantie in Zeeland
Wat hebben we genoten toen, en wat een heerlijke tijd was het. Frans en ik waren nog jong, het leven lag nog voor ons. En ook voor onze kinderen was het heerlijk in Zeeland. Ze sjeesden op fietsjes door Vrouwenpolder en ze genoten van de duinen en zee!
Later verhuisden mijn zus en het gezin naar Middelburg en dat was wederom genieten. Weer een heerlijke plaats om te bivakkeren, met Veere dichtbij om te bezoeken.
Inmiddels zijn onze kinderen het huis uit, zijn inmiddels niet meer piep maar horen tot de jonge senioren, en zijn al oma en opa.
Mijn zus en zwager wonen nu alweer jaren in Goes aan het Goese Meer.
Maar sinds kort woont mijn zwager zonder mijn zus in het grote huis aan het water.
Helaas en tot ons aller verdriet, kan mijn zus niet meer thuis wonen. In de loop van de jaren raakte zij steeds meer de weg kwijt. En met veel anderen weten we nu wat het betekent – en wat een treurnis het is – om een dierbare zo te zien aftakelen dat thuis wonen niet langer kan.
Mijn zwager heeft vele jaren met de grootste liefde voor mijn zus gezorgd. En ook de kinderen hebben van alle kanten met veel liefde en inzet meegewerkt zodat mijn zus heel lang thuis kon blijven wonen, totdat het echt niet meer ging.
Een bijkomstig voordeel is dat er net dit jaar een nieuw verzorgingshuis in Goes werd gebouwd. Het ligt midden in het centrum van Goes. Het behoort tot de verzorgingshuisketen “Martha Flora”.
Ik wilde graag naar Goes om de familie daar te bezoeken en vooral om te zien hoe mijn zus het maakte in huize Martha Flora.
Francien en ik boekten twee overnachtingen in een hotel in Goes. Het was niet erg moeilijk – er was plaats genoeg om ergens te overnachten.
Ik dacht dat veel mensen al vakantie hadden maar het was in het hotel in ieder geval niet te zien.
Op een heerlijke zomerse ochtend stond Francien al vroeg voor de deur om mij op te halen. Ik had best vervoer kunnen regelen naar haar woonplaats Den Haag, maar dat mocht niet. Ze kwam mij “gewoon in Amstelveen” ophalen, wat ik een hele luxe blijf vinden.
Na de koffie vertrokken we met het bekende vakantiegevoel. De reis ging over de Grevelingendam naar De Zeelandbrug. Dat deden we zo omdat we ook van de reis wilde genieten en van het prachtige natuurlandschap. Voorbij zoevende auto’s konden we missen als kiespijn.
Het rijdt wat langzamer maar waarom dat gehaast naar je bestemming? Op deze manier begint de vakantie meteen als je vertrekt.
In Goes aangekomen verzorgden we eerst maar onze bagage. Onze kamer was nog niet klaar maar dat was geen probleem, de bagage konden we ergens droppen.
Na de lunch gingen we eerst een bezoekje brengen aan mijn zwager om een bezoek te regelen bij mijn zus.
Hij ontving ons heel hartelijk en we keuvelden buiten bij een glaasje over van alles en nog wat, terwijl we uitkeken over het stille water.
Hoe aardig mijn zwager ook was, het huis voelde leeg nu mijn zus er niet was. Het was raar dat ik haar stap niet hoorden toen wij aanbelden, en ik miste haar blijde gezicht bij het binnen komen. Haar rollator was ook weg, alles wat mij aan haar herinnerde was er niet.
Ik verlangde ernaar om te haar te en hoe zij het vond in haar nieuwe home.
Direct daarna gingen we op weg naar mijn zus.
Toen wij aankwamen lopen zag zij ons en liep naar de poort om ons binnen te laten. Maar dat ging niet zomaar – er kwam een verzorgster aansnellen om haar te helpen de poort te openen. Het was goed om te zien hoe blij ze was met ons bezoek.
Toen wij achter haar aan naar binnen liepen vroeg mijn zus, alsof zij daar de leiding had, vriendelijk aan een verzorgster: “wil je koffie zetten voor mijn bezoek?” En ja, natuurlijk kon dat!
Ik verbaasde mij over de gang van zaken en het deed mij goed hoe voorkomend en vriendelijk de verzorgsters naar mijn zus waren.
Ze voelde zich er al duidelijk thuis en genoot van de liefde en natuurlijke aandacht.
Haar vroegere humor kwam af en toe naar boven en dan konden we weer even, zoals vroeger, om en met haar lachen.
Het luchtte mij enorm op haar zo te zien. Al begreep ik van mijn zwager dat hij het moeilijk vindt haar daar achter te laten. En soms ineens heeft zij ontzettende heimwee naar haar eigen huis en wil zij niets anders dan terugkeren naar het huis waar zij eens woonde.
Ditzelfde verhaal klinkt overal, de droevige tol dat we ouder worden dan vroeger, en dat deze ziektes dan op de loer liggen.
Ik ben heel blij dat ik mijn zus heb gezien in betrekkelijk goede omstandigheden.
En toen wij vertrokken verzekerde zij mij dat ik haar kleine zusje was, en dat dit ook altijd zo zou blijven, omdat zij ouder was.
Opgelucht dat zij ergens toch mijn bekende zusje was gebleven nam ik afscheid van haar. Francien en ik gingen terug naar ons verblijf. Het was fijn dat ons verblijf maar een paar minuten van Huize Martha Flora was. En hopelijk kan ik haar zo regelmatig opzoeken.
We gebruikten een heel lichte maaltijd want onze magen hadden de voedzame lunch nog niet helemaal verwerkt. Grote maaltijden zijn niet aan ons besteed.
De volgende ochtend ontbeten we buiten. De nacht had voor afkoeling gezorgd. Even aarzelde ik of het niet te koud was. Maar toen ik ging zitten voelde ik meteen de verwarming boven ons. Wat een luxe. Ik weet niet hoelang dit nog kan met alle energieperikelen van nu.
Er werd koffie of thee geserveerd en ons ontbijt werd kant en klaar vriendelijk voor ons klaar gemaakt. Wat een luie mensen en wat een overdadig ontbijt dat hoeft niet van mij.
We maakten een ochtendwandeling door Goes.
Om half twaalf haalde mijn zwager mijn zus op om samen met haar te lunchen in ons hotel.
We genoten van het bij elkaar zijn terwijl het zonnetje ons vriendelijk bescheen.
Later brachten wij haar terug naar het zorgcomplex en bleven we nog wat gezellig hangen daar.
Bij ons vertrek liep mijn zus mee naar de poort en zwaaide ons uit. De verzorgster vergrendelde de poort en dat gaf mij een veilig, verdrietig gevoel.
Er wachtte ons die avond nog iets heel leuks.
Mijn zwager had voor deze “speciale” gelegenheid alle kinderen opgetrommeld om met ons uit eten te gaan.
Een nichtje belde mij waar het festijn zou plaatsvinden en dat bleek bijna naast de deur te zijn van ons hotel.
Wat een leuk weerzien! Mijn neven en nichtjes waren allemaal gekomen voor het etentje. En ze staken het niet onder stoelen en banken dat zij ook genoten van het weerzien.
Naast het lekkere eten werd er veel gekletst en deelden we herinneringen.
Smartphones met foto’s werden bekeken, en alle familietrekken kwamen wel weer ergens terug, zoals dat gaat bij foto’s bekijken. Soms klonk ergens mijn naam, maar ik ging er niet achteraan want ik trek die herkenbare familietrekjes nogal eens in twijfel.
Maar al met al was het genieten en hebben we weer heerlijk met elkaar uitgewisseld en bijgepraat. Mijn zwager genoot ook zichtbaar van alles en dat is hem van harte gegund.
Voor Francien was het een beleving om haar familie weer eens te ontmoeten want het was lang geleden dat ze elkaar zagen.
De volgende ochtend ontbeten we evenals de vorige dag weer buiten. Na nog een korte wandeling door Goes zochten we de auto op en nam ik plaats naast de chauffeuse. Er was genoeg te kletsen en we namen alles nog eens onder de loep. De autorit was op die manier heel gezellig.
Een paar uren later arriveerden wij weer in Amstelveen. Ik werd weer keurig thuis gebracht. Waarvoor mijn oprechte dank Francien!
Dit is voor de tweede keer een verslag van een uitje!
Maar voor nu is dit einde verslag.
Geplaatst in Geen categorie
Getagged Den Haag, drfoppen, familiekring, Goes, Grevelingendam, heimwee, Martha Flora, Middelburg, vakantietripje, Veere, vergrijzing, Vrouwenpolder, Walcheren, zeeland, Zeelandbrug, zomermaanden
16 reacties
Ik heb mijn pen de vrije loop gelatenn
Wat hebben we de laatste tijd veel mooi weer. Ik weet dat het niet klopt, maar als ik aan vroeger denk waren de zomers ieder jaar zo. In mijn kinderjaren was bv. de zomer van 1947 snikheet. Ik denk dat door die zomer, die nog in mijn geheugen staat gegrift, dit beeld is ontstaan.
Ik begroet het warme weer en de zon met groot enthousiasme.
Het is heerlijk om hele dagen buiten te kunnen zitten, al wordt het nu toch bij tijd en wijle te heet, zodat ik naar binnen vlucht. De hittegolf van nu is wel erg veel van het goede.
Naast enthousiasme voel ik mij ook bezorgd want dat mooie weer komt niet onverwacht en zomaar uit de lucht rollen. Het heeft alles te maken met het broeikaseffect waar de wetenschappers ons al veel eerder op attendeerden.
En als de hitte zonder een spatje regen lang aanhoudt, denk ik aan de natuur die gaat zuchten onder de droogte.
Jammer dat het zo werkt, dat iets waar ik zo van geniet ook een schaduwzijde kent.
Ik ben beslist geen doemdenkster die iets vervelends naar voren wil halen. Het is niet zo maar een gedachte van mij, was dat maar waar!
Als we erbij stil willen staan weten we het allemaal. Wetenschappers blijven het ons voorhouden dat het klimaat verandert door de opwarming van de aarde en dat de ijskappen in een razend tempo smelten. Dit weten verontrust mij en baart mij grote zorgen. En ik denk en weet dat bijna iedereen hier weleens over denkt en bezorgd is.
Als ik denk, nee zie, wat er allemaal aan de hand is in onze wereld dan kan het mij benauwen. Want de problemen stijgen torenhoog.
En af en toe wil ik mijn bezorgdheid delen met lezers die dezelfde zorgen hebben. Die niet vluchten voor de feiten, en begaan zijn met het lot van hun kinderen en kleinkinderen. Die daardoor bewust nadenken hoe wij ons leven kunnen inrichten en zo mede zorg dragen voor onze prachtige planeet aarde waarop wij mogen wonen. Want ons gedrag van nu doet er toe voor de mensheid na ons.
En nu iets heel anders. De bloeddrukpillen waar ik onlangs over schreef hadden dus nogal wat bijwerkingen. Eén bijwerking waar ik helemaal niet op had gerekend en van schrok was dat ik voelde dat mijn levenslust verdween
Het was beangstigend want het riep herkenning op uit vroeger jaren. Het werkt bevreemdend om je ineens heel anders te voelen. Ik vond het eng want ik wist hoe vreselijk een depressie is. Hoe machteloos het voelt als de levenslust uit je wegebt en angst, moedeloosheid en neerslachtigheid ervoor in de plaats komen. Gelukkig duurde de inzinking maar een weekje, en ben ik weer levenslustig en, ondanks alles, dankbaar voor en blij met het leven. Maar dit intermezzootje bracht mij wel aan het denken hoe snel je leven kan veranderen. En ik realiseerde mij ineens dat er mensen zijn die zich constant depressief en ongelukkig voelen. Die strijd moeten leveren om op de been te blijven. Mensen die ook verlangen naar levenslust en blijdschap maar ervan verstoken blijven.
Toen jaren geleden de huisarts mij doorstuurde voor een consult bij een psychiater, schaamte ik mij diep. Er zat in die tijd nog een groot taboe op om naar een psychiater te gaan. Wie weet dachten mensen, als zij ervan hoorden, dat ik “gek” was of dat er een steekje aan mij los was, flitste het door mij heen. Dus was zwijgen de enige optie, de veiligste weg, en dat verergerde de diepe eenzaamheid die een depressie oproept.
Er was te veel gebeurd in mijn leven, ik wist niet meer hoe verder te leven. Het was daarom geen vraag of ik hulp zou zoeken. Als een drenkeling pakte ik de verwijzing met beide handen aan.
Er is in onze gejaagde tijd waarin iedereen het druk heeft veel eenzaamheid. In deze tijd, waar zoveel aan de hand, is lopen veel mensen vast en dat is niet ongewoon. Voor ouderen maar ook voor jongeren kan het moeilijk zijn om de waarde van het leven te blijven zien.
Wat is het mooi om door voortschrijdend inzicht te weten dat het tegenwoordig niet vreemd is om het spoor even bijster te zijn. Het is veel meer gemeengoed geworden dat het leven op bepaalde momenten te zwaar kan zijn. Dat er hulp nodig is en een luisterend oor.
Echter, dat bespreekbaar maken gaat niet vanzelf. Het is moeilijk om over iets te praten dat niet zichtbaar is. Een gebroken been hoef je niet aan te wijzen, een verkoudheid is hoorbaar en soms zichtbaar, maar depressieve gevoelens zitten van binnen, soms diep verborgen. Die moet je zelf naar buiten brengen, en dat kan heel veel moed en vertrouwen kosten.
Het is tegenwoordig bekend dat, als de depressieve gevoelens minder ernstig zijn, het evengoed kan helpen om je hart uit te storten bij een echte vriend of vriendin of een betrokken familielid.
Praten erover helpt en hoe mooi als al pratend blijkt dat de ander dezelfde gevoelens kent. Hoe jammer eigenlijk dat we ons vaak zo weinig uitspreken en onszelf zo verbergen.
Het leven is niet alleen mooi en goed. Misschien zou het eenzaamheid zelfs wat opheffen als we ons meer uitspreken, en meer van onszelf laten zien. We hebben elkaar nodig om te kunnen bestaan, we hebben heel veel gemeen met elkaar.
Soms is professionele hulp echt nodig. Ik zou er zonder een psychiater niet zijn uitgekomen, daar was het te ernstig voor. Bovendien had ik medicatie nodig.
Ik denk wel dat het minder eenzaam zou zijn geweest als ik er over had kunnen/durven praten met vrienden en familie.
Tegenwoordig zijn er bij artsenmaatschappen bijna altijd hulpverleners aangesloten die samenwerken met de huisarts, zij kunnen helpen en vooral luisteren naar je verhaal.
Ik heb mijn pen de vrije loop gegeven. En zomaar ineens rolt het bovenstaande uit mijn pen. Mijn plan was iets heel anders te gaan schrijven – ik had de aantekeningen ervoor al klaar liggen.
Mede omdat het schrijven zo spontaan is ontstaan verander ik het niet. Wellicht is het niet voor niets uit mijn pen zijn gestroomd.
.
Geplaatst in Geen categorie
Getagged artsenmaatschappen, consult, doemdenkster, gewaarwordingen, hittegolf, intermezzo, inzinking, levenslust, optie, planeet, psychiater, zomer 1947
8 reacties
