Over brokken bakken en uitgaan

Als moeder straks klaar is met brokken bakken ga ik haar helpen met de keuken schoonmaken want het is vandaag zaterdag. Mijn schort ligt al te wachten.

Ik vind het leuk als moeder brokken klaar maakt. Ik ben altijd benieuwd of het lukt. Vandaag ben ik er ook weer bij. Eerst wordt het grijs gewolkte granieten aanrecht goed schoongemaakt. Daarna, langs de rand van het aanrecht vet moeder een lange strook van 2 cm breed in met boter. Op het gasstel staat het steelpannetje klaar voor de suiker. Moeder pakt een eetlepel uit de lade en schept een heleboel suiker in het pannetje. Het wordt een dikke laag. Ze zet het steelpannetje met de laag suiker erin op het gasstel. De suiker gaat door de warmte smelten en nog later wordt de suiker bruin. De suiker moet blijvend worden geroerd tijdens het smelten. Vandaag mag ik dat doen. Maar als de suiker bruin gaat worden neemt moeder het over.

De suiker is mooi bruin en nu komt het leukste. Het steelpannetje wordt schuin gehouden en moeder giet heel voorzichtig de gebrande suiker uit over de ingevette strook op het aanrecht. Ik kijk naar moeder, ze vindt het vast moeilijk want ze houdt haar adem in. Het gietsel moet precies op de ingevette rand terecht komen. Maar het gaat goed. Het wordt een mooie rechte streep. “Zo” zegt moeder: “Nu kan het hard worden.” Moeder pakt een mes: ” Nu eerst nog even gleufjes erin maken voor de brokken en klaar is kees,” zegt moeder. De gebrande suiker wordt heel snel hard. Na een poosje breekt moeder de hard geworden suiker bij de gleufjes tot brokken. Ze gaan in een trommeltje, klaar om opgegeten te worden.

Maar nu is het werken geblazen. Ik doe mijn schort voor want mijn jurk moet wel schoon blijven. Iedere zaterdag wordt de keuken met bezemen gekeerd en ik moet dan helpen. De stoelen worden gewreven met was, ze staan even later buiten. Ik werk hard mee dan is de keuken snel schoon en ben ik klaar voor vandaag. Er is al een buurmeisje aan de deur geweest of ik kom spelen, maar eerst moet de keuken schoon zijn.
Trouwens, vandaag kan ik niet eens spelen want ik ga vanmiddag uit en daar heb ik veel meer zin in. De ochtend kan mij niet snel genoeg gaan.

Op zaterdag komt mijn oudste broer om 13.00 uur thuis uit kantoor. Na het ongeluk van Johan, is mijn broer Jos nu de oudste. pinksterdagen-die-ik-nooit-vergeet/
Op zaterdag hoeft hij alleen maar ‘s ochtend naar zijn werk. Ik wacht vol ongeduld op hem. Gelukkig daar komt hij. Ik zie hem om de hoek van het huis al aankomen op zijn fiets. Op dezelfde tijd als altijd. Straks gaan we aan tafel. Die staat al gedekt.

Na het eten zegt moeder: “Ga je zondagse jurk maar aandoen want je zou vanmiddag toch met Jos meegaan?” Nou, dat ben ik echt niet vergeten. Vanochtend toen ik wakker werd schoot het meteen al in mijn hoofd. Ik ren de trap op naar boven om mijn zondagse jurk aan te doen. En mijn nieuwe lakschoenen mag ik ook aan heeft moeder gezegd. Ik zie er heel mooi uit, en dat zomaar op zaterdagmiddag.

Even later zit ik bij Jos achterop de fiets. We zijn op weg naar de verkering van Jos. Ik mag vanmiddag met hem mee. Ik kan al wel fietsen maar Jos zijn meisje woont een eind bij ons vandaan. Daarom zit ik achter op de bagagedrager. Ik vind het wel een beetje eng om er heen te gaan. Ik ben er nog nooit geweest. Maar Jos is er ook bij. Ik kijk naar zijn lange rug. Hij let wel op mij en zijn meisje kent mij ook.

Jos stopt en trekt zijn colbertjasje uit. “Hier” zegt hij, “ hou jij dat maar even voor mij vast. Ik stik van de warmte.” Met een mouw veegt hij het zweet van zijn voorhoofd.
“Is het nog ver?” vraag ik. “Nee nog even, we zijn er bijna” zegt hij. En dat is waar want even later stapt Jos van zijn fiets. “We zijn er, hier woont Joke” zegt hij. Jos heeft haast, ik loop snel achter hem aan mee naar binnen. In huis komt een mevrouw naar mij toe, dat zal Joke’s moeder wel zijn.
“Zo” zegt zij, “jij bent het zusje van Jos, hè!” Ik knik en durf niet veel te zeggen. Het is druk in de kamer. Niet alleen de verkering van Jos is er, maar er zijn nog meer meisjes, zussen van Joke. Ze zijn allemaal ouder. Ze vragen van alles aan mij en zijn heel aardig. Ik vind het heel leuk al die aandacht, maar ook eng.

Even later loopt iemand de huiskamer binnen. Een wat oudere man. Dat zal de vader wel zijn. Hij lacht en komt naar mij toelopen.
“Zo, dat is gezellig!” zegt hij. “Jij komt eens een even een kijkje nemen hoe het hier gaat?” Ik knik en zeg niets terug. Maar dat geeft niet want zijn ogen kijken mij lachend en vrolijk aan.
“Joke, laat jij Mieke straks ons konijn eens zien? ” vraagt Joke’s vader.
“Maar we gaan eerst thee drinken hoor” roept haar moeder.

Ik vind het leuk al die grote meisjes die met elkaar praten. Heel anders dan bij ons thuis daar zijn vooral veel broers. Bij alle drukte blijf ik wel een beetje in de buurt van Jos. In plaats van thee staat er voor mij een glas lekkere koude ranja op tafel. Heerlijk!
Het duurt maar lang het theedrinken, vind ik. Ik ben benieuwd naar het konijn, want Joke’s vader zei ook nog dat het een heel groot konijn is.

Maar eindelijk, ja dan is het toch zover. Joke en Jos lopen naar de tuin. Ik ren er achteraan. Naar het konijnenhok. Jos opent het hok en pakt het konijn op. Hij loopt naar een tafeltje daar zet hij het konijn op. Ik kan het nu van alle kanten bekijken.
“Groot hè,” zegt Jos. “Zo groot heb je vast nog nooit gezien. Ga maar zitten dan kun je hem aaien”. Mijn hand aait voorzichtig het zachte velletje. Wat lief! Van zijn kopje tot aan zijn staart aai ik hem. Ik buig mij een beetje naar het konijn toe om het beter te kunnen zien. Het neusje gaat snel op en neer alsof het zenuwachtig is.

Na een poosje, als het konijn ook nog heeft gehuppeld in de tuin, gaat het terug in zijn veilige hok.

Om vijf uur zegt Jos: “Kom, we gaan weer eens naar huis. Moeder verwacht ons bij het avondeten. Even later zit ik weer achter de rug van Jos. Joke gaat nu mee naar ons huis. Ze fietst naast Jos. Ze kletsen samen, ik kan ze niet verstaan. Maar wat zou dat?
Ik heb veel beleefd vandaag: eerst heb ik geholpen met het brokken bakken. Vanmiddag mocht ik met Jos achterop de fiets mee naar Joke. Daarna heb ik al Joke’s zussen gezien, en in de tuin heb ik het konijn gezien en geaaid.

En nu ga ik weer naar huis en krijg ik straks vast een heerlijke brok van moeder!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit bericht heeft 12 reacties

  1. Nellie Bal

    Ha Maaike, leuk van de babbelaars ,zo ging het vroeger bij ons precies het zelfde ,en zewaren nog heerlijk ook. Er werdt ook nog wel eens enkeledruppels citroen of maggi aan toegevoegd,dat gaf dan weer een andere smaak,en als wij uit school kwamen kregen we zo n babbelaar .maar de tijden zijn veranderd en er wordt nu sneller naar een zak chips gegeven,maar vroeger was dat er niet ,maar wij waren met een babbelaar net zoblij .het was weer een leuke herinnering aan vroeger, gtoer Nelly Bal

    1. Mee op de wind

      Dag Nellie, dat is snel!Je lijkt de overtoom wel. Ja ik liep al te denken of mijn moeder er nog iets anders door deed. Misschien deed ze er een scheutje azijn door, maar ik kan het niet meer op mijn netvlies krijgen. Wat denk jij ervan om ze gewoon nog eens te bakken. Mooi is dat eigenlijk om stil te staan bij het feit dat onze ouders met weinig middelen toch zo in de weer waren om voor hun kinderen iets lekkers te maken. Wan een liefdevolle zorg. Tegenwoordig is er veel meer te bieden de tijden zijn echt heel erg veranderd. Maar ook nu houden ouders veel van hun kinderen en doen zij ervoor wat zij nodig achten. En daar gaat het toch om! Mijn dank Nellie, Leuk dat je mij weer hebt bezocht en gelezen. Groetjes van Maaike

  2. Marion van e Sande

    Wat een heerlijk verhaal, ik geniet van uw verhalen, altijd weer. Ze zijn voor mij van een heel andere tijd maar dat is zo boeiend.

    Zijn Jos en Joke nog samen? Mocht dat zo zijn dan lijkt het me voor hen ook een kostbare verrassing om ineens te lezen.

    Ik hoop dat u lang en zeer frequent blijft schrijven.

    Lieve groet,
    Marion

    1. Mee op de wind

      Wat fijn toch weer om zo’n reactie te krijgen, het houdt mij gaande. En het is bovendien leuk om te horen dat ook veel jongeren er van genieten. Dit had ik niet kunnen dromen toen ik een paar jaar geleden begon.
      Joke en Jos zijn altijd samen gebleven. Mijn schoonzusje is weduwe want mijn broer is helaas op 85 jarige leeftijd overleden zoals veel andere broers en zussen al zijn heen gegaan. Maar het mooie en fijne is dat mijn neven en nichten het inderdaad leuk vinden om de verhalen over hun ouders te lezen er ze genieten ervan!
      Ik vertel de verhalen ook als eerbetoon aan onze ouders. Opdat we niet vergeten hoe de generaties voor ons leefden en werkten. En hoe moedig zij vaak waren in moeilijke levensomstandigheden. Hartelijk dank Marion voor je bijdrage en reactie. Lieve groet, Maaike

  3. Gerlien

    Heerlijk, letterlijk en figuurlijk. In de 1e plaats om het te lezen en de 2e plaats de herinnering aan de lekkere “brokken”. Bij ons thuis ging het precies zo, maar gingen er gehakte amandelen in (moeilijk en gevaarlijk werkje met een scherp mes) en noemden we ze amandelsnoepjes. Ik mocht de amandelen heel voorzichtig hakken op de broodplank. Ze werden alleen gemaakt voor b.v. verjaardagen. Net als de, zoals men nu zegt, “Arretjes cake” een heerlijkheid uit vervlogen tijden. Het leuke is dat je dubbel geniet van de lekkernij en de herinnering. De laatste heette bij ons gewoon chocolade koek.
    Bedankt voor het leuke verhaal en lieve groetjes uit een miezerig Twente.

    1. Mee op de wind

      Ja Gerlien, zoals jij schrijft vergaat het velen. Ik vind het verwonderlijk maar de verhalen over vroeger blijven aanspreken. Het gaat over onze kindertijd. We zien onze ouders weer zorgend bezig, en zoekend naar mogelijkheden om ons blij te maken. En hoe mooi is dat. Hoe ouder ik word hoe meer het mij gaat opvallen.
      Ja, nu je het zegt, er zaten er bij ons ook wel eens stukjes noot in de brokken. En wat waren ze lekker. Je ziet vast ook nog bezig met amandelen hakken en dat was toch best moeilijk als je kind bent. Ik ben wel eens bang dat de verhalen inmiddels verteld zijn en dan komt er toch weer één boven. Ons brein zit wonderlijk in elkaar. Arretjes cake ken ik niet maar wel chocolade cake.En die was heerlijk! Lieve Gerlien, mijn oprechte dank en groetjes uit een mistroostig Amstelveen. Maaike

  4. Nelleke seeder

    Leuk hoor, dat verhaal. Brokken maakten we niet, maar in deze tijd wel weer
    fondanten harten in alle maten met Sinterklaas. Die werden ook op het granieten aanrecht gemaakt. Jammer toch dat deze in normale keukens zijn verdwenen. In de v. Heuven Goedhartlaan had ik er nog één, maar terwijl ik er nog woonde werd hij vervangen. Waarom toch?
    Groetjes van Nelleke

    1. Mee op de wind

      Dag Nelleke, harten van fondant maakte mijn moeder nu weer niet. Jij maakt ze wel als ik je goed begrijp. Ja gek toch dat nu juist al de dingen die zo praktisch en goed waren zijn verdwenen. Al kun je tegenwoordig wel weer mooie granieten aanrechten kopen. Al hangt er wel een prijskaartje aan. Vroeger zaten ze er gewoon standaard in. Ik weet ook niet waarom veel dingen veranderen. En naar mijn inzichten vaak onnodig. Maar ja niemand komt het aan mij vragen of het mag! Dus…
      En mocht je fondant harten voor Sinterklaas gaan maken Nelleke dan wens ik je veel bak plezier toe. Ik sluit met dank voor je bijdrage, en verder groetjes van Maaike

  5. Pieta

    Dag Maaike,
    Wat een gezellig verhaal weer en wat roept het ook nu weer veel jeugdherinneringen op. Zulke brokken maakte mijn moeder nooit, het lijkt me wel heerlijk als ik het zo eens lees. En een schort voor, wat ging dat toen toch heel anders. Wij, als meisjes, hadden ook altijd een schort om. Dat spaarde weer kleding voor de was, én het sleet niet zo snel dan. Met een groot gezin moest dat wel, mijn moeder heb ik zelden zonder schort gezien!!
    En met je grote broers of zussen mee naar hun a.s. vrouw/man, wat was dat een geweldig ‘feest’. En inderdaad durfde je niet veel te zeggen, wat is dat nu dan heel anders. Waren wij zo verlegen of zijn de kinderen nu veel ‘vrijer’ in de omgang met ‘vreemden’? Wat fijn weer om dit te lezen uit die ‘goeie ouwe tijd’! Bedankt weer en hopelijk tot het volgende verhaal,
    Een lieve groet van mij.

    1. Mee op de wind

      Wel Pieta, bij jullie dus geen brokken bakken. Het is waar ze waren echt lekker. Maar ondanks geen brokken heb je toch weer een aardig eindje weggeschreven. Er valt ook van alles te vertellen over vroeger. Ik ben zo getraind dat ik altijd nog een schort voor doe als ik eten kook.Het zijn van die gewoonten die er gewoon niet meer uitgaan. De kinderen zijn nu veel minder verlegen en ik ben blij voor de kinderen want ik vond het helemaal niet zo leuk om zo verlegen te zijn. Ik werd er erg door geremd. Ik vond het ook zo leuk om mee te gaan met mijn broers en zussen. Al die oude verhalen ze komen tot leven als je er over begint te schrijven en er is veel over te schrijven. Pieta bedankt voor je reactie en dat je geniet van mijn verhalen vind ik natuurlijk fijn, dat begrijp je wel. Ik sluit met een lieve groet, Maaike

  6. Elly van Veenendaal

    Hoi Maaike.
    Een beetje een late reactie maar ik was in Oostenrijk. Ook daar, -tussen de besneeuwde bergen- liet zo’n echt nederlandsverhaal uit vroeger tijden zich graag lezen. De brokken roepen bij mij geen herinnering op. Mijn moeder bakte plaatkoek in de oven. Een grote boterkoek die je in stukjes sneed. Dat weet ik nog. Maar zo’n tocht achterop de fiets bij (in mijn geval) mijn grote neef, naar mijn oma, waar op zaterdagmiddag veel familieleden, na school of werk, even een bakkie kwamen doen, was voor mij dan weer een gebeurtenis waarnaar ik zeer uitkeek. Al die liefhebbende mensen bij elkaar. Een pianospelende neef, en allemaal meezingen. Heerlijk! Wat was het dan stil als je weer thuis was. Helaas had ik geen zussen of broers. En geen brokken makende moeder dus… Maar mijn grote neven ( daarvan had ik er twee), maakten veel goed. Bedankt dat die twee, dankzij de door jou beschreven fietstocht, weer even “in beeld” kwamen. Groetjes. Elly

    1. Mee op de wind

      Dag Elly,
      Een gezellige ‘late’ reactie is nooit weg. En dat je dan na je vakantie nog in de pen klimt is helemaal je van het. Al had je dan geen broers en zussen gelukkig waren er ook gezellige levendige dingen waar er van genoot en naar uitkeek. En zoals je het beschrijft is het een lieve herinnering om naar je oma te gaan bijvoorbeeld. En je had twee neven niet te vergeten. In onze familie wordt het zoals ik al eerder schreef ook stil. Op onze leeftijd worden de herinneringen levend en belangrijk. En vriendschappen niet te vergeten.
      Was het mooi in Oostenrijk? Wij zijn er veel geweest en ik vond het altijd een fijn, liefelijk land. Eens kijken of ik Gijs kan overtuigen voor nog een keertje Oostenrijk.
      Hartelijk dank voor je reactie, Elly. Groetjes van Maaike

Laat een reactie achter