Het is wel erg lang geleden dat ik een blogje schreef, maar vandaag waag ik een nieuwe poging.
Mijn hoofd had rust nodig, en ook de lust om te schrijven was er niet. Het was voor mij een duidelijk signaal dat ik even stoppen moest.
In deze tijd dat het Coronavirus rondwaart had ik dit achteraf gezien voor de duidelijkheid beter met jullie kunnen delen. Er waren mensen die zich zorgen om mij maakten. Gelukkig gaat het goed met mij, ik hoop het de volgende keer wel anders te doen. Maar al doende leert men.
Jullie betreuren het natuurlijk ook dat het virus de kop weer op steekt. Er werd al wel steeds over gesproken dat het vermoedelijk zou oplaaien, maar in mijn optimisme hoopte ik dat het virus niet meer zo ernstig zou terug komen. Helaas, het virus is weer volop aan een nieuwe opmars begonnen en dat stemt tot grote zorgen.
Met het uitzonderlijk warme weer dat we hebben, en het nog steeds betrekkelijk rustige vliegverkeer, waan ik mij soms in vroeger jaren. In mijn kinderjaren waren er ook enkele snikhete zomers, ik herinner ze mij nog al te goed. De lange afstand naar huis lopen na een snikhete schooldag, ik vergeet het nooit. Maar die zomers halen het echter niet bij nu.
Ik weet dat ik in herhaling verval, maar mijn verlangen naar stilte wordt steeds groter.
Bij het ouder worden dringen jeugdherinneringen zich steeds meer op. Ik heb, zoals bekend, in mijn kinderjaren op het platteland gewoond en daar ervaren wat stilte met je doet en wat het je geeft.
Op mijn leeftijd kan ik voor een groot gedeelte mijn tijd zelf invullen en dat is een verworvenheid van het ouder worden waar ik gretig gebruik van maak.
Zo ben ik een paar weken geleden weer naar een meditatiegroep gegaan. In ons kerkkrantje las ik dat een groepje mensen iedere woensdagochtend bijeen komt om te mediteren. Ik zocht al een poosje naar een plek waar werd gemediteerd, en zie: het lag binnen handbereik. Ik kan vlak bij de deur blijven en dat is het gemakkelijkst als je lid ergens van wordt.
Tegenwoordig wordt er ook in protestantse kringen veel gemediteerd.
Ik ben jaren geleden begonnen met Zenmeditatie. In die vorm gaat het vooral om door middel van het tellen van je adem, van één tot tien, tot rust en verstilling te komen.
In de meditatievorm van nu gaat het om het herhalen van een woord, een Mantra genoemd.
We beginnen met een tekst die wordt voorgelezen en die dient als inleiding op de meditatie.
Daarna zoeken we naar een houding die goed voelt om lang stil te kunnen zitten. We zitten met rechte rug op een stoel, onze voeten raken de grond.
Het woord dat we tijdens de meditatie herhalen is: Maranatha, Jezus komt! Het woord komt uit het Nieuwe Testament. Ik vind het een prachtig woord om op te mediteren.
Als beginneling kan het tijd kosten eer het wat rustiger in je wordt. Alle begin is moeilijk. Maar vroeg of laat ga je de stilte “ervaren.” Ik mediteer al vele jaren en dat is een steun om tot rust te komen hoewel het desondanks ook mij soms toch niet lukt. Het blijft een geschenk als je deze stilte mag ervaren.
Door met aandacht het woord Maranatha te herhalen, treden je gedachten min of meer op de achtergrond, zodat het stiller in je wordt. Tot je soms na verloop van tijd het woord niet meer hoeft te herhalen of uit te spreken, maar het woord zelf in je gaat klinken.
Of er daalt een diepe stilte in je waarin niets meer gezegd hoeft te worden, omdat in die stilte alles aanwezig is en alles besloten ligt. Het halve uur in diepe stilte zitten is voorbij eer je er erg in hebt
Het is steeds opnieuw een bijzondere ervaring dat vijftien tot twintig mensen in aandachtige, diepe stilte bijeen zitten. Er zijn momenten waarin de stilte bijna hoorbaar zindert in de ruimte.
Iedere keer is nieuw en iedereen ervaart het op zijn/haar eigen manier. Soms wordt dat uitgesproken, maar het hoeft niet. Doordat je met hetzelfde bezig bent, naar hetzelfde verlangt, ontstaat er een sterke verbinding.
Nu we het over stilte hebben. Ik verbaas mij erover dat we altijd lawaai om ons heen willen hebben. Als we onze hond uitlaten, als we achter de kinderwagen lopen, op de fiets zitten, met elkaar wandelen, we moeten contact met iemand hebben.
Als mensen bij elkaar zijn, lijkt de smartphone vaak belangrijker dan het gesprek dat met elkaar wordt gevoerd.
Dit is geen originele gedachte van mij, want er zijn veel meer mensen die zich erover verwonderen.
Het voortdurend met iets of iemand bezig zijn heeft bezit van onze samenleving genomen. Mijn pleidooi tot bewustwording hierover zal geen zoden aan de dijk zetten, en iets veranderen zal het ook niet, maar ik wil het gewoon kwijt.
De eerlijkheid gebiedt mij erbij te vertellen dat ik ook mijn eigen gedrag hierover eens onder de loep heb gelegd. En het resultaat was niet om over naar huis te schrijven. Ook ik pakte op de meest onmogelijke momenten mijn smartphone om te gluren of er nieuws op was.
Waarmee dus weer overduidelijk bewezen wordt dat niets menselijks mij vreemd is.
Het spreekwoord: Verbeter de wereld begin bij jezelf staat daarom hier op de juiste plaats!
Tja, en wat heb ik verder nog te melden? Dat mijn balkon er prachtig uitziet. Voor Moederdag verraste mijn dochter mij met de toezegging dat ze mee wilde helpen mijn balkon op te vrolijken.
Samen togen we naar een groot tuincentrum en kochten daar hangpotten. De kar was groot genoeg om hem met een bonte kleurmengeling van geraniums te vullen. Voor de variatie ook nog wat andere planten ernaast. Thuis zetten we alles in de hangpotten. Het resultaat is een lust voor het oog.
Helaas kan ik geen foto’s plaatsen omdat ik het nog niet goed onder de knie heb. De kinderen of kleinkinderen helpen altijd met de foto’s en dan staan ze er in een zucht op.
De bedoeling is dat ik het ga leren, zodat ik het zelf kan doen. Maar soms vind ik het welletjes met al dat nieuwe en geef ik de brui aan het nog meer leren.
Op dit moment zijn de kinderen en kleinkinderen elders met een project bezig. Of op vakantie, of aan het verhuizen.
En nu komt de smartphone dus toch weer om het hoekje kijken en blijkt het een prachtig medium.
Zo kan ik ’s ochtends even appen dat ik weer wakker werd en kunnen we elkaar een goede dag wensen. Even vragen hoe het met de verhuizing gaat. Of skypen met de kleinkinderen. Een bedankje op de app dat de gekookte maaltijd, die diepgevroren werd aangeleverd, weer heerlijk smaakte.
Eventjes bijkletsen, het kan allemaal. En natuurlijk uitwisselen hoe lang het allemaal duurt eer het leven weer zijn gewone gang zal gaan.
Die foto van mijn balkon hoop ik de volgende keer alsnog te plaatsen!
Dit blogje schreef ik weer met veel plezier. Het voelt goed en gezellig om weer wat uit te wisselen net elkaar. Maar de blogjes zullen in de toekomst wat spaarzamer verschijnen, vrees ik.
Ik word een dagje ouder en ook het warme weer speelt mij soms parten. In ieder geval staat dit blogje weer op papier.
Wat een verrassing weer een blog van je te lezen .maaike .
Ja na zo.n moeilijke tijd is het fijn om weer andere dingen te ondernemen.en met de warmte kom je er helemaal niet toe.maar ook wel goed om een poosje afstand ergens van te nemen .houw je maar rustig op deze leeftijd .groet van nelly b
Toch maar weer eens een blog, Maaike? En zo’n lange. Je hart luchten, noemen ze dat. In deze tijden waarin veel minder afleiding is (en wat er wel is, stemt je niet erg vrolijk), wel heel fijn.
Af en toe een blogje, en buiten maar veel kijken naar veel bloter en raarder dan gewoonlijk uitgedoste mensen, luisterend naar de vogels, en vaak thuis (al dan niet mediterend, of anderzins zinnig bezig), vooral genietend van de stilte, komen we het wel te boven.
Dag. Elly.
Lieve Maaike,
Gezellig om weer even bij te praten. Fijn dat je weer een plekje hebt gevonden om te mediteren. Bij mij is het zo, dat ik mijn hoofd altijd “zo vol” heb dat ik eigenlijk nooit zonder “gedachten” ben. Het frappante is, in het begin van Corona was mijn hoofd veel leger. Dat kwam natuurlijk dat er veel minder kon en daardoor de verplichtingen (die ik mezelf opleg) veel minder waren. Dat lege hoofd gaf wel veel ontspanning. Mediteren is voor mij een moeilijk proces, maar goed dat is niet anders. Ik zou zo zeggen: geniet van je bloemenpracht op het balkon en de rust, door minder vliegverkeer. Eén ding is zeker, het schrijven moet geen verplichting worden want dan zit het n.l. constant in je hoofd, zoals ik dan zeg.
Ik wens je het allerbeste en het allerbelangrijkste is: blijf gezond!
Groetjes van Gerlien
Hi Maaike.
Fijn weer te horen en te lezen. Idd is een telefoon een bijna aan de hand gegroeid fenomeen. Moeders wandelen met phone in de hand en ja zo kun je doorgaan.
Ben ook benieuwd naar je balkon. Maar een groot voorrecht dat je nog zo buiten kunt zijn. Mss je eten daar lekker opeten, als het niet te heet is.
Doe rustig aan!!
Lieve groet,
Dag Maaike,
Wat leuk om te lezen. Oude herinneringen komen weer boven over het mediteren, destijds in jouw huis aan de Barendrechtseweg, dat was ook heel fijn. Maar er is wel moed voor nodig om het vol te houden. Ik zit nu op een groep dat elk seizoen een boekje bespreekt over mediteren waar altijd een verstillingsoefening in is opgenomen, we doen dit onder leiding van onze predikant, het zijn fijne avonden. Zo zie je dat de interesse die destijds is gewekt er nog steeds is. Wat er ook nog steeds is zijn de winterakonieten, destijds stond jouw tuin er in de lente vol mee en ik heb er toen een paar van je gekregen. Ik deel ze nu ook steeds uit, ze zijn zo mooi en bloeien na de sneeuwklokjes als eerste. Groetjes van Jo
Goedenavond Maaike,
Het was erg leuk om te lezen, toen de lockdown inging de was stilte bij ons gewoon hoorbaar, wij wonen aan de rand van onze woonplaats er komt veel verkeer voorbij, het gaf inderdaad een rust in je hoofd!
Ik ben benieuwd naar de foto’s van je balkon ze zullen we prachtig zijn net als je verhalen.
Ik kijk weer uit naar het volgende verhaal, het is zo herkenbaar de dingen van vroeger, soms zou je nog zo graag wat aan je moeder willen, mam hoe dat ook alweer, net wat je zeg als je ouder wordt komen de dingen van vroeger weer naar boven.
Ik wens je heel veel liefs Maaike, groetjes Riet
Wat fijn om op deze plek weer een blog van je te lezen. Dat je even rust nodig had, is heel goed denkbaar en dat mag dan ook. Dat bepaal je voor jezelf. Achteraf heb je bedacht dat je dit beter had kunnen delen. Nu hebben mensen zich “zorgen” om je gemaakt. Fijn zeg dat je rust kunt vinden in meditatie.
En wat kleurig zal je balkon er uit zien met al die planten en bloemen.
Hopelijk hebben ze de hitte van de afgelopen weken kunnen “verdragen” en hebben ze het overleefd.
Groet van Tineke.
Wat een verrassing weer een blog van je te lezen .maaike .
Ja na zo.n moeilijke tijd is het fijn om weer andere dingen te ondernemen.en met de warmte kom je er helemaal niet toe.maar ook wel goed om een poosje afstand ergens van te nemen .houw je maar rustig op deze leeftijd .groet van nelly b
Toch maar weer eens een blog, Maaike? En zo’n lange. Je hart luchten, noemen ze dat. In deze tijden waarin veel minder afleiding is (en wat er wel is, stemt je niet erg vrolijk), wel heel fijn.
Af en toe een blogje, en buiten maar veel kijken naar veel bloter en raarder dan gewoonlijk uitgedoste mensen, luisterend naar de vogels, en vaak thuis (al dan niet mediterend, of anderzins zinnig bezig), vooral genietend van de stilte, komen we het wel te boven.
Dag. Elly.
Lieve Maaike,
Gezellig om weer even bij te praten. Fijn dat je weer een plekje hebt gevonden om te mediteren. Bij mij is het zo, dat ik mijn hoofd altijd “zo vol” heb dat ik eigenlijk nooit zonder “gedachten” ben. Het frappante is, in het begin van Corona was mijn hoofd veel leger. Dat kwam natuurlijk dat er veel minder kon en daardoor de verplichtingen (die ik mezelf opleg) veel minder waren. Dat lege hoofd gaf wel veel ontspanning. Mediteren is voor mij een moeilijk proces, maar goed dat is niet anders. Ik zou zo zeggen: geniet van je bloemenpracht op het balkon en de rust, door minder vliegverkeer. Eén ding is zeker, het schrijven moet geen verplichting worden want dan zit het n.l. constant in je hoofd, zoals ik dan zeg.
Ik wens je het allerbeste en het allerbelangrijkste is: blijf gezond!
Groetjes van Gerlien
Hi Maaike.
Fijn weer te horen en te lezen. Idd is een telefoon een bijna aan de hand gegroeid fenomeen. Moeders wandelen met phone in de hand en ja zo kun je doorgaan.
Ben ook benieuwd naar je balkon. Maar een groot voorrecht dat je nog zo buiten kunt zijn. Mss je eten daar lekker opeten, als het niet te heet is.
Doe rustig aan!!
Lieve groet,
Wilma
Dag Maaike,
Wat leuk om te lezen. Oude herinneringen komen weer boven over het mediteren, destijds in jouw huis aan de Barendrechtseweg, dat was ook heel fijn. Maar er is wel moed voor nodig om het vol te houden. Ik zit nu op een groep dat elk seizoen een boekje bespreekt over mediteren waar altijd een verstillingsoefening in is opgenomen, we doen dit onder leiding van onze predikant, het zijn fijne avonden. Zo zie je dat de interesse die destijds is gewekt er nog steeds is. Wat er ook nog steeds is zijn de winterakonieten, destijds stond jouw tuin er in de lente vol mee en ik heb er toen een paar van je gekregen. Ik deel ze nu ook steeds uit, ze zijn zo mooi en bloeien na de sneeuwklokjes als eerste. Groetjes van Jo
Goedenavond Maaike,
Het was erg leuk om te lezen, toen de lockdown inging de was stilte bij ons gewoon hoorbaar, wij wonen aan de rand van onze woonplaats er komt veel verkeer voorbij, het gaf inderdaad een rust in je hoofd!
Ik ben benieuwd naar de foto’s van je balkon ze zullen we prachtig zijn net als je verhalen.
Ik kijk weer uit naar het volgende verhaal, het is zo herkenbaar de dingen van vroeger, soms zou je nog zo graag wat aan je moeder willen, mam hoe dat ook alweer, net wat je zeg als je ouder wordt komen de dingen van vroeger weer naar boven.
Ik wens je heel veel liefs Maaike, groetjes Riet
Wat fijn om op deze plek weer een blog van je te lezen. Dat je even rust nodig had, is heel goed denkbaar en dat mag dan ook. Dat bepaal je voor jezelf. Achteraf heb je bedacht dat je dit beter had kunnen delen. Nu hebben mensen zich “zorgen” om je gemaakt. Fijn zeg dat je rust kunt vinden in meditatie.
En wat kleurig zal je balkon er uit zien met al die planten en bloemen.
Hopelijk hebben ze de hitte van de afgelopen weken kunnen “verdragen” en hebben ze het overleefd.
Groet van Tineke.