Het voorjaar bezingen
Ik kan het niet laten om ieder jaar het voorjaar te bezingen. Is het niet feestelijk en wonderlijk hoe de natuur weer uit haar winterslaap ontwaakt en tot leven komt?
Ik zit voor het raam en zie dat in de singel voor mijn huis alles weer van voren af aan begint. Alles is in de weer en maakt zich klaar voor het voorjaar. Er ligt al jaren een afgebroken dikke boomtak in het water, half erin en half erboven. En ieder jaar loopt die boomtak in alle glorie uit, zodat het lijkt alsof er een boom uit het water omhoog rijst. Meerkoeten zijn er zeer content mee – zij vinden het een geweldig onderkomen voor hun broednest. Vol overgave dragen ze ook nu weer takjes aan om een prachtig nest te bouwen. Ik zie hun zwart-witte snavels onder de boom tussen het uitlopend groen.
Ze gaan nu even weg. Misschien nog wat takjes zoeken om het nest af te werken. Maar hoe gevaarlijk is dit, want er komen eenden aan en zij ontdekken het nest dan ook meteen. Dat zou ook best wel eens een mooi plekje voor hun nakomelingen kunnen zijn. Brutaal verkent er één het nest en gaat, alsof hij het heeft gebouwd, er parmantig bovenop zitten. Hoe gaat dit straks aflopen? Als de meerkoeten terug komen en er lucht van krijgen zal hun reactie niet mild zijn. Meerkoeten laten het kaas niet van hun brood eten, het zijn echte vechtersbazen.
En terwijl ik het schrijf gebeurt het: de meerkoeten komen terug. Ze zien vanuit de verte al dat hun nest is gekaapt. Ze komen verbolgen aanzwemmen en de rapen zijn gaar. Met luid kabaal vliegt één van de meerkoeten kwetterend en fladderend op de indringer af. En hoe groot de eenden ook zijn, ze kiezen wijselijk het hazenpad en vliegen als een pijl uit de boog weg.
Ze kennen inmiddels de klappen van de zweep wel wat meerkoeten betreft. En weten drommels goed dat ze anders een paar flinke pikken van de meerkoet oplopen. Zo zie je maar wat je met veel praats en bombarie kunt bereiken, zelfs bij veel grotere soorten.
Maar eerlijk is eerlijk, dit plekje is van de meerkoeten – zij hebben het al jaren in gebruik. Je hoeft je tenslotte niet alles af te laten pikken.
De reigers zijn ook present
Maar echt liefelijk en vredig zal het helaas voor de meerkoeten niet worden, want ook de reigers zijn present. Ik zag er net al één onheilspellend boven het water cirkelen en laag over het nest vliegen.
Ieder jaar slaan de reigers hun slag. Door nauwkeurig onderzoek en regelmatig over het nest te vliegen, weten ze precies wat er in het nest gaande is. Een heerlijk meerkoet-eitje smaakt altijd.
Mocht dat onverhoopt hun neus voorbij gaan dan is een jong vers meerkoetje ook een delicatesse.
Straks, als de eieren bijna uitkomen, houden de reigers dagelijks een oogje in het zeil.
Ze hebben geduld, ze zijn gewend aan wachttijden. Vissen vangen gaat immers ook niet vanzelf, en kost ook menig uurtje. Dan heb je voor een lekker meerkoetje zeker wel wat wachten over.
Ieder jaar hoop ik dat de kleine meerkoeten de tijd krijgen om groot te worden. Vergeet het maar!
Dit blijkt slechts voor enkelen weggelegd. De meesten verdwijnen in de maag van de reiger.
Ik weet dat de natuur zo in elkaar zit: het is eten en gegeten worden. En ook reigerkinderen moeten eten. Maar toch blijf ik het een laaghartige streek van de reigers vinden dat ze net uitgekomen meerkoetjes wegsleuren van hun moeder. Blauwe reigers zijn alleseters, ze kunnen best iets anders zoeken voor hun nakroost.
Maar voor nu is de rust weergekeerd, de meerkoeten hebben orde op zaken gesteld. Het is vredig en rustig in het water.
Maar waar blijven de kikkers?
Of beter gezegd: waar blijft het kikkerdril? Want daar is het nu de tijd voor.
Ik weet nog goed hoe wij vroeger toen we kind waren onze ogen uitkeken als we het kikkerdril in de sloten zagen.
Ik zat op mijn knieen en keek naar de zwarte stippeltjes in het kikkerdril. Ik wachtte vol ongeduld op de kikkervisjes en ieder jaar voltrok zich het wonder. Ik keek mijn ogen uit hoe ze zwommen. Hun fladderende staartjes wapperden vrolijk achter hen mee, het leek wel alsof ze naar me zwaaiden.
Ieder jaar belandde er kikkerdril in een jampotje, en soms ook kikkervisjes. Maar ik heb nooit gewacht tot het kikkers werden.
In Barendrecht hadden we vroeger een vijver bij ons huis, en veel kleine kikkertjes vonden hun weg naar de vijver. Onze kleindochter Imme zat, precies zo als ik, op haar knietjes te zoeken of ze een kikkertje zag. Ze was een jaar of vier en raakte helemaal in extase als ze een kikkertje zag.
Kinderen vinden kikkers geweldig. En ik ook!
Ergens moet er toch kikkerdril te vinden zijn in Amstelveen. Misschien in het park vlak bij mijn huis wel.
Ik ga deze week nog op onderzoek uit, want het kind in mij wil heel graag nog eens kikkerdril zien.
Het zag er een poosje slecht uit met de kikkerpopulatie in ons land. Ik heb wel eens horen vertellen dat ze kikkers uit Hongarije hebben laten overkomen om ze uit te zetten. Ik heb gegoogeld of dit klopt, maar niets erover gevonden. Maar in ieder geval zijn er nog kikkers en ik hoop dat ik ze deze zomer zal horen kwaken.
Wanneer wordt het wat warmer?
En verder verlang ik, en velen met mij, heel erg naar de zomer. Maar echt lekker weer wil het nog niet worden, het blijft lang koud dit jaar.
Daarom gaf ik vandaag dan ook vanuit mijn warme kamer een live verslag over het voorjaar.
Een wandelingetje maken in de vroege ochtend zit er nog niet in.
Met mijn wandelvoornemen, waar ik het nieuwe jaar mee begon is, gaat het redelijk.
Iedere dag een flinke wandeling blijkt nog steeds niet haalbaar. Maar helemaal ontevreden ben ik nu ook weer niet. Van tijd tot tijd wandel ik heen en terug naar de winkels en dat is geen kleinigheidje – het is een flink eind.
Artikel uit de Amsterdamse Metro
En toen las ik opvallend nieuws. Er werd een appje naar mij gestuurd met een artikel uit het blad: De Amsterdamse Metro. Uit een wetenschappelijk onderzoek is naar voren gekomen dat het vooral sociale contacten zijn die ons fit en op de been houden.
Mensen worden ouder als zij regelmatig met andere mensen omgaan. Het hoeft niet aan de lopende band, maar regelmatig iemand zien en spreken maakt het verschil. Zomaar even een kopje koffie ergens drinken doet wonderen en heeft zoveel impact dat het je leven kan verlengen.
Een geruststellend bericht voor ouderen want lang niet iedereen kan lange wandelingen maken. De tand des tijds brengt veel ongemakken mee, zoals versleten knieën en heupen. Ik zal niet alle ongemakken noemen want daar wordt niemand vrolijk van. Maar wat fijn dat nu ineens een kopje koffie drinken met je buurvrouw of samen een legpuzzel leggen of andere ontmoetingen ook heel gezond blijken. Waarbij ik de kanttekening maak of dit over 20 jaar nog zo wordt gezien?
Maar voor nu is het een prettige gedachte dat vriendschappen en contacten onderhouden niet alleen je leven kleur geven, maar ook nog levensverlengend zijn.
Nooit te oud voor iets nieuws
En tenslotte nog dit: ik heb een nieuwe hobby ontdekt. Mijn smartphone maakt prachtige foto’s. Tenminste, dat vind ik als leek.
Vanochtend toen ik zat te schrijven en naar buiten keek zag ik het spel van de zon van licht en schaduw. Ineens werden de boomtoppen beschenen door de zon en kleurde de zon het water blauw waardoor het er prachtig uitzag buiten. Ik heb er een paar foto’s van gemaakt.
De laatste tijd vind ik het leuk om foto’s te maken. Het zijn vooral natuurfoto’s die mijn voorkeur hebben. Ik weet helemaal geen regels over fotograferen, maar leg gewoon dicht bij mijn huis vast wat mij ontroert. Wat een zegen dat iedereen mag genieten van de natuur.
Een oud schoolliedje
Nu breekt uit alle twijgen het frisse jonge groen.
De leeuweriken stijgen de hemel tegemoet,
De hemel tegemoet.
De bloemen staan in bonte tooi,
Natuur wat ben je wondermooi;
’t Is Meie, ’t Is Meie, ’t Is Meie, ’t Is Meie!
En als de knoppen springen ontwaakt het gans’ heelal;
De vogels gaan weer zingen, de beek ruist in het dal,
De beek ruist in het dal.
En daav’rend schalt de jubeltoon:
‘Natuur wat ben je wonderschoon,
In Meie, In Meie, In Meie, In Meie!’
De hoge bomen wiegen in gulden zonneschijn,
Hoe hoog de vogels vliegen, O, mocht ik met hen zijn,
O, mocht ik met hen zijn!
En jubelen op blijde toon:
‘Natuur wat ben je wonderschoon,
In Meie, In Meie, In Meie, In Meie!’
van J.P. Heije en J.J. Viotta.
Wat beschrijf je dit toch mooi. Heel herkenbaar. Je vraag over het liedje: Dit vond ik:
Het liedje ’t Is Meie is een lenteliedje dat in Nederland en België bekend is. Het liedje beschrijft de schoonheid van de lente en hoe alles weer tot leven komt na de winter. Het liedje werd voor het eerst gepubliceerd in 1909 in het boek “Kun je nog zingen, zing dan mee” van J.P. Heije en J.J. Viotta. Het liedje wordt vaak gezongen op scholen en tijdens de meivakantie.
Groet. Tineke
Ha Tineke,
Wat een fijne aanvulling op mijn vraag,
Je kunt blijkbaar beterzoeken dan ik. Inderdaad die bundel van ‘kun je nog zingen, zing dan mee” dien heb ik zelfs.
Ik speelde er vroeger heel veel uit op het orgel en later de piano. Maar het wel heel oud he, uit 1909. Ik vind het een heel blij liedje dat prachtig de lente weergeeft.
Over de natuur schrijven word ik ook heel blij van.
En jij heel erg bedankt voor je aanvulling, Tineke.
En succes me je trouwe rondzend brieven. Echt lezenswaardig en mooi, met veel informatie en een leuke beschrijving van jullie hobby.
En voor iedereen leesbaar.
Hatelijke groet van
Maaike
Bedankt Maaike.
Ja, het is nu zo heerlijk buiten, ook al is het nog een beetje koud. De struiken, bloemen en vogels zijn volop in actie. Twee merels namen het gisteravond tegen elkaar op. Als er een even stopte nam de andere het over, en vice versa.
Het door jou gememoreerde liedje kan
ken ik niet. Wel (dat herinner ik me dan weer), was er een heel mooie video (die de kinderen en ik zeker 20 keer gezien hebben, ) die “Kikkerdril” heette. Over een jongetje van een jaar of zes, Max. Zijn broertje kon even niet meer goed meer praten omdat zijn amandelen geknipt waren, en die Max had zich in zijn hoofdje gezet dat dat alleen weer goed kon komen als hij zijn broertje een potje kikkerdril in een potje kon geven, want zijn broer wilde zo graag de eitjes uit zien komen en veranderen in kikkervisjes,in hun aquarium. En later dan de kikkertjes weer in de sloot hun vrijheid geven. Max moet er heel veel moeite voor doen, maar het lukt. EN… zijn broer wordt gelukkig beter, en kan uiteraard weer praten. Leuk, hé?
Dag Anoniem,
Ja fijn dat je er ook zo van geniet, van de lente. En het zingen van merels is prachtig, daar kan ik uren naar luisteren.
Wat leuk dat je het verhaal over het kikkerdril opstuurt en lief dat je het met ons deelt. En ik kan het mij levendig voorstellen dat je het 20 keer bekeken hebt. Ik had dat ook altijd met de kinderen toen ze nog klein waren. Ik weet eigenlijk niet wie er het meest genoot van de video,s met sprookjes, de kinderen of ik. Ja dat zijn lang vervlogen tijden. Maar we kunnen onze verhalen erover doorgeven en dat is heel waardevol.
Hartelijk dank voor je reactie en groetjes van
Maaike
Wat heerlijk dat u dit allemaal vanuit uw huiskamer kunt zien. De natuur is prachtig, maar soms ook wreed. Nieuwe dingen leren is ook heel goed voor de mens. Zoals foto’s maken met de telefoon. En ja met die telefoon maakt u mooie foto’s.
Dank voor uw mooie verhaal
Stien
Dag Stien,
Ja ik heb een prachtig uitzicht en daar benik dan ook heel blij mee want op de natuur komen we toch nooit uitgekeken.
En wreed is het ook zoals ik beschreef met die mweerkoetjes.
Over foto,s gesproken, u maakt pas prachtige foto,s voor uw blog. Hoop dat veel mensen uw blog bezoeken, zeker waard en infotmatief ook.
En zo stimuleren wij bloggers elkaar. Heel leuk toch?
Groetjes van Maaike
Een fijn blog weer om te lezen. Wij genieten ook zo van het uitlopen van alles in de tuin. Ik vind het eigenlijk steeds verbazingwekkender om mee te maken, zo’n oneindig krachtige energie leeft er in de natuur. Wij willen ook weer een eenvoudig vijvertje maken, en hopen op kikkertjes. Fijn dat u zo’n prachtig uitzicht hebt, dat is zeker om blij van te worden! En wat een bijzondere foto hebt u gemaakt van die donkere lucht. Leuk, zo’n nieuwe hobby. Hartelijke groet van Lisa
Goedenavond Lisa,
Ieder jaar weer vind ik het ook weer verbazingwekkend wat eken kracht de natuur heeft. Ik woon in een appartement maar door het uitzicht woon ik zo prachtig en daar geniet ik van met volle teugen.
Als ik ’s morgens opsta en mijn huiskamer binnen stap word ik meteen blij van het licht en en de prachtige luchten.
Ja, een vijvertje hoort echt in een tuin omdat daar van alles op af komt en zeker kikkertjes in de zomer.
Leuk om een compliment te krijgen over mijn nieuwe hobby, het is inderdaad leuk om nieuwe dingen op te pakken, dat houdt je leven fris.
Mijn dank en een hartelijke groet, Lisa,
Maaike
Dag Maaike, mooi om te zien he dat die meerkoeten hun nest bouwen, ja die laten niet over zich lopen! Felle rakkers zijn het. Net als zwanen daar moet je niet in de buurt komen als ze jongen hebben. Wij hadden in de schuur een merelnest en toen de jongen uitgevlogen waren begon het vrouwtje gewoon een nieuw legsel in het (gerenoveerde) zelfde nest, prachtig! Veel succes met het fotograferen, leuk een nieuwe hobby! Hartelijke groet, Lucie
Ha lucie, ja is echt een leuk gezicht als de meerkoeten bezig zijn. Zwanen zwemmen hier in de zomer voorbij. Vorige zomer was er steeds een zwaan alleen. Dat vond ik heel vervelend want ween zwager hoort een metgezel te hebben. DE meerkoeten zijn op dit moment verdwenen. Misschien is de boom bog niet genoeg uitgelopen. Wat jij vertelt over die merels en hun nest gebeurde ook met eksters. Bij een vriendin knapt een eksterstel ieder voorjaar het nest een beetje op en nemen het daarna in gebruik voor het broeden. Wist niet dat ze dat deden. Het worden maar luilakken de vogels, vind ik. En fotograferen is inderdaad heel leuk.
Dank lucie en groet,
Maaike