Het is weer september, de eerste maand met een R erin.
Vroeger betekende dat levertraan innemen voor het naar bed gaan.
September betekende ook dat de scholen weer begonnen zijn – en dat is nog zo – terwijl de levertraan bijna in vergetelheid is geraakt.
Nu de vakanties voorbij zijn sukkelen we naar de herfst.
En ook al hebben wij ouderen altijd vakantie – de zomermaanden zijn toch ook voor ons anders. Ze zijn rommeliger en vaak wat stiller.
Lange vakanties zitten er meestal niet meer in. Zo heb ik zelf na het overlijden van Frans ook alleen nog maar korte tripjes gemaakt.
De pen oppakken
Voor mij betekent September dat ik de pen oppak om mijn lezers weer verslag te doen van mijn wederwaardigheden van vroeger en nu. En ik heb er ook echt weer zin in om te schrijven en lezers te ontmoeten.
Mijn eerste stukje gaat over een voorval dat ik liever niet had meegemaakt.
Vallen is nergens goed voor. Als oudere wordt je uitentreuren voorgehouden dat je goed moet opletten zodat je niet valt, want dat kan nare gevolgen hebben – zoals botbreuken of nog erger. Desondanks komen veel ouderen in het ziekenhuis terecht door valpartijen.
Ik kwam niet in het ziekenhuis terecht en had gelukkig ook niets gebroken, toch was mijn valpartij verre van aangenaam.
Niet meedenken
Vorige week had ik als afsluiting van de vakantie een bruiloft. Er trouwde een nichtje van mij en ik hoorde bij de genodigden.
Voor mijn gemak regelde ik de Valys taxi. Want daar heb ik de leeftijd voor, vind ik.
Tijdens het telefoongesprek voor de boeking rekende ik mee uit hoe laat ik dacht te moeten worden opgehaald. De dame aan de andere kant van de lijn bleek daar niet van gediend. Ze reageerde bits en zei: “het is niet de bedoeling dat u meedenkt, mevrouw, want dan gaat het helemaal verkeerd.”
Verbouwereerd deed ik er het zwijgen toe. Om de afspraak geregeld te krijgen hield ik verder braaf mijn mond. Maar wat is dit voor gekkigheid? Mag ik als oudere nu ineens niet meer meedenken en meedoen? En gaat het helemaal verkeerd als ik meedenk?
De bruiloft, hoe mooi ook, is mij overigens niet in de koude kleren gaan zitten. Om te beginnen kwam er van de tijdsgarantstelling die Valys mij gaf geen spaan terecht. Het zou moeten betekenen dat ik zeker op tijd aan zou komen op mijn bestemming. Niets is minder waar. Tot mijn schrik werd er, nadat ik in de taxi zat, her en der gereden om meer mensen op het halen. Terwijl de tijd doortikte. Met als gevolg dat de taxi een half uur later op mijn bestemming aankwam dan gepland.
Overigens, om misverstanden te voorkome: over Valys en de Regiotaxi niets dan goeds hoor. Natuurlijk, het kan altijd een keer misgaan – zoals nu – maar het is toch geweldig (en niet vanzelfsprekend) dat dit allemaal wordt geregeld!
Haastige spoed
Ik kwam twee minuten voor tijd – en als laatste gast – aan, en rende de trouwzaal binnen. In mijn haast zag ik een afstapje niet en struikelde. Terwijl ik in mijn vaart probeerde op de been te blijven was er geen houden aan. Ik strompelde nog wat voort en viel tenslotte languit op de grond.
Natuurlijk alom consternatie en schrik, terwijl ik wilde wegkruipen van schaamte. Iedereen kan vallen en iedereen voelt dan schaamte. Maar wat voelde ik mij nu ineens een oud vrouwtje dat geholpen moest worden.
Ik krabbelde, met hulp van een nichtje dat aansnelde, zo vlug mogelijk op de been. Het liefst was ik onder een stoel gekropen. Maar eenmaal op een stoel gezeten was er werk aan de winkel, want mijn lip bloedde als een rund. Er zat een diepe scheur in.
Het nichtje verzorgde mij lief. Ze graaide papieren zakdoekjes uit haar tas en depte zonder ophouden op mijn lip. Zakdoeken waren in een mum van tijd roodgekleurd. Het bloeden leek, mede door de bloedverdunning die ik gebruik, niet op te houden. Eindelijk werd het gelukkig dan toch minder.
Na de trouwplechtigheid op het Stadhuis werd er een heerlijke lunch aangeboden. Maar, hoe aantrekkelijk ook, was dat foute boel voor mijn lip, die ging weer hevig bloeden. Het was een corvee om het eten naar binnen te krijgen. Ik wilde niet opvallen of een stoorzender zijn en depte onopvallend steeds mijn lip.
De zon was er ook
Tijdens de lunch werden mijn rechterschouder en arm pijnlijk en stijf. Verbaasd vroeg ik mij af waardoor ik dat zoveel later pas voelde. In de loop van de dag werd de pijn steeds erger. Ondanks dat het een ontzettend mooie en blijde dag was – en de zon meestraalde met het bruidspaar – haalde ik opgelucht adem dat ik naar huis kon.
Eenmaal thuis appte ik Maris en Lo, mijn trouwe eerste hulpen bij ongelukken. Dat moest wel, want ik wist niet hoe op bed te komen. Mijn arm zat inmiddels muurvast en iedere beweging deed afschuwelijk veel pijn. Hoe moest ik mij nachtklaar maken? Maris en Lo luisterden vol begrip naar mijn verhaal. Het is fijn om na zoiets een luisterend oor te hebben want ik was nog steeds heel ontdaan. Een poosje later lag ik in bed en viel de deur in het slot.
Van slapen kwam vrijwel niets terecht. Ik wist niet hoe ik liggen moest en kon mij niet omdraaien van de pijn. Ik ruilde mijn bed in voor een stoel in de huiskamer, om even later de bank te proberen. Alles tevergeefs, de pijn liet zich niet verjagen. Zo sukkelde ik de nacht door, en al was ik blij dat het licht werd – er veranderde niets.
De volgende nacht was van het hetzelfde laken een pak. Daarna werd het iets beter maar mijn arm was nog steeds praktisch onbruikbaar.
Naar de dokter
Maris vond dat mijn lip er maar raar uitzag. Door de pijn in mijn spieren was de lip tot nu toe bijzaak geweest. Na een week kreeg ik daar steeds meer last van. Er zat een dikke korst op mijn onderlip en ik kreeg steeds meer pijn. Vond het eigenlijk een twijfelgeval of ik al naar de dokter moest gaan. Uiteindelijk ging ik toch maar.
“Er is niet zo veel te zien,” zei ik. Waarop de arts antwoordde: “Maar ik zie wel iets, u heeft een beginnende krentenbaard”. Mijn mond viel open in opperste verbazing. Een krentenbaard?
krentenbaard
“Ik zal u antibioticacreme voorschrijven, die moet u er drie keer per dag dun op smeren,” ging de arts verder.
Ik heb altijd gedacht dat een krentenbaard een kinderziekte is, en trouwens niet eens meer voorkomt. Na googelen werd ik wijzer.
Een krentenbaard is een ontsteking van de huid. Het ontstaat door een bacterie op een (meestal) beschadigde huid. Ik las ook dat een krentenbaard eigenijk een kinderziekte was en nog altijd is. Als je het als volwassene krijgt heb je op dat moment vaak wat minder weerstand.
Dat je het tegenwoordig minder tegenkomt heeft vast te maken met het feit dat er een antibioticazalf voor is. Het is besmettelijk, maar na twee dagen zalf smeren is dat voorbij. En, zoals altijd, als mensen horen van mijn krentenbaard komen de verhalen los. Zo hoorde ik van twee mensen die het ook hebben gehad.
Wat een lieve aandacht
Verder vergaten de feestgangers mij niet, want verschillenden mensen belden of appten mij hoe het met mij ging. Hoe lief is dat! De bruid vond het gebeuren heel naar en voelde zich bijna verantwoordelijk. Maar wat kan zij eraan doen? Zulke dingen gebeuren, en ik moet mij blijkbaar oefenen in beter opletten en niet zo haastig zijn.
We zijn nu twee en een halve week verder. Het gaat gelukkig weer wat beter met mijn arm en de krentenbaard. Hoe pijnlijk het ook was, ik ben toch blij dat het zo is afgelopen – het had veel erger gekund. En desondanks kijk ik nog steeds met veel genoegen terug op het bruiloftsfeest waarvoor ik zo lief werd uitgenodigd.
Zo erg van de val. Je hebt spijtig genoeg niet met volle teugen van het feest kunnen genieten. Gelukkig heb je niets gebroken. Gelukkig is het nu beter met je arm en lip. Lieve groeten, Bernadette
Dag Bernadette, Ja was wel jammer maar zijdelings heb ik het nog wel meegemaakt hoor. En ondanks misère ben ik dankbaar dat ik niets heb gebroken want dat had ook heel goed gekund. Moet wat bezadigder worden op mijn oude dag! Dank voor je berichtje en je medeleven. Met liefs van Maaike
Ja, wat heb je (achteraf bezien) nog geboft dat je niets gebroken hebt.
En wat betreft de Valys, met die rare telefoniste) was het ook niet fijn gegaan.. Er zijn nog wel wat leuke uitjes in oktober
. (Voordat de zomer voorbij is). o.a. een lunch aan het strand van Castricum op 26 oktober.
Nu, je bent van de schrik door die val bekomen en kunt weer lekker schrijven. (Jouw hobby).
Bedankt voor je verhaal, en geniet nog van onze heerlijke nazomer.
Ha Elly,
Om de pijn te verzachten noem je maar gelijk wat leuek evenementen?
Ik weet dat je altijd goed op de hoogte bent dus leg ik mijn oor wel bij jou te luister.
En inderdaad ik ben nog steeds blij dat ik niets gebroken hebt. Want ook dat heb ik al eens meegemaakt.
Ach, ja de jaartjes gaan tellen en er ligt veel achter ons. In de toekomst hooop ik te schrijven want dat is idd mijn hobby!
Wel Elly, weer dank voor je inbreng. Liefs, Maaike
Ik zie nu pas je blog. Ergens spoort het niet op de iPad. Maar goed, je verhaal kende ik en het is een heel gedoe om weer met plezier in het leven te staan. Je komt het wel weer te boven en zo worden we steeds weer met onze neuzen gedrukt op: LANGZAAM AAN en goed uitkijken. Ik leef met je mee en hoop dat het vandaag alweer wat beter gaat.
Liefs Nelleke
Ha Nelleke, je bent niet te laat hoor mensen zijn het nog volop aan het lezen.
Inderdaad moeten we rustig aan doen en ik ben altijd snel gehaast. Maar het komt allemaal wel weer terecht en dan ben ik het weer snel vergeten.
Dankjewel, ook al was je op de hoogte, voor het reageren
Liefs, Maaike
Wat vervelend die val, ja dan heb je haast omdat de taxi aan de late kant was, wat een pech en dan ook nog die pinnige telefoniste! Dat had ook wel wat aardiger gekund. Geluukig gaat het nu wat beter zo te lezen. Fijn weer een bericht van je te lezen! Hartelijke groet, Lucie
Ha lucie, even fijn om van jo weer iets te horen .
Ja die telefoniste was een beetje vreemd he. Waarschijnlijk tedruk en te gehaast door personeels tekort wat overal gaande is.
Ja hoor het gaat weer een stuk beter maar maandag zijn we drie weken verder en dat is best een aardig tijdje.
En verder hoop ik de draad weer op te pakken, heb even tijd gehad om na te denken en nu weer aan de slag.
Met dank en hartelijke groet weer.
Van Maaike
Dag Maaike,
Ik wist het al enige tijd , maar daarom vond ik het niet minder leuk om je blog over de valpartij te lezen. Ik hoop dat inmiddels de ergste pijn weg is, maar kneuzingen duren helaas lang.
Ik was deze week op jou geliefde Texel, zó mooi en zó stil.. altijd voor herhaling vatbaar.
Hart.groet en hopelijk tot gauw
Cis.
Ha Cis,
Ja, je wist het al maar leuk dat je toch mijn stukje hebt gelezen.
Het gaat nu gelukkig beter hoor maar het heeft al met al best een poosje geduurd allemaal.
Heerlijk op Texel he. Heb je genoten samen met je dochter? Fijn toch die stilte daar en die rustige wegen..
Dan is het even slikken en wennen maar maar Amstelveen is ook mooi met de prachtige parken.
Leuk dat je reageerde Cis,
Groetjes van mij, Maaike
Hallo Maaike, je bent niet de enige die gevallen is, ook ik ben 6 weken geleden gevallen ,aangereden door een fietsster, maar ook ik ben er met alleen een hoofdwond en hersenschudding vanaf gekomen, Dus nu kijk ik dubbel goed uit bij het oversteken.Het is een goede leer geweest, haastige spoed is zelden goed.Fijn dat je weer een verhaal hebt geschreven. Valys zou ook rekening moeten houden met een trouwpartij, ze doen het wel met een begrafenis. Wie zijn nu belangrijker, de levenden of de doden. We gaan weer verder, een vervelende ervaring rijker,Een heel fijn weekend, Nelly.
Ha Nelly, wat een zegen dat je niks hebt gebroken ook. Maar je zal net als ik ook wel heel erg geschrokken zijn. Haast moeten we afleren op onze leeftijd. Maar ineens is er niet onverwachts en vergeet je het. Bij Valy zouden ze er rekening mee houden, ik zou er op tijd zijn. Niet dus. Heb je lang last gehouden van je val? Een hersenschudding kan soms ook heel langdurig zijn. Tja, een ongeluk zit in een klein hoekje. Ik ben weer gaan schrijven en jij weer aan het lezen. Dank voor je reactie en we moeten niet meer vallen
Lieve groet, Maaike
Gelukkig dat U niets gebroken heeft. Mijn schoonmoeder van bijna 93 jaar valt ook geregeld en heeft al eens haar pols gebroken, arm en schouder. Of vallen met uit bed stappen en met haar gezicht op het nachtkastje landen, resultaat blauw oog en blauw gezicht. Kijk maar uit voortaan een ongelukje zit in een klein hoekje. Hoop dat U nog lang doorgaat met Uw leuke stukjes schrijven ik geniet ervan! Groeten uit Westmaas.
Ha Ineke, ik zal proberen beter op te letten. Dat is voor mij best moeilijk omdat ik snel gehaast ben.je hebt gelijk dat vallen op mijn leeftijd vaak niet goed afloopt. Wat dat betreft valt het nog mee:niets gebroken.
Wat betreft het schrijven van mijn stukjes is het mijn bedoeling door te gaan zolang ik kan . Er dwarrelen al weer allerlei verhalen door mijn hoofd dus…wel leuk natuurlijk om te horen dat je ze graag leest want daar doe ik het voor. Dank! Fijn dat je reageert, vind ik altijd fijn.Groetjes van Maaike
Nou wat vervelend allemaal. Ik hoop dat u zich alweer beter voelt.
Ja hoor, iedere dag een stapje verder. Het is vandaag precies 3 weken dus best een poosje zoet mee geweest. Leuk dat je iets laat horen. Je hebt nog steeds van die mooie foto,s bij je blog. Succes verder Stien. Groet, Maaike
dat is zeker heel vervelend, die valpartij en de gevolgen. En die telefoniste kunnen ze beter vakken laten vullen. Ik zou trouwens zeker nog contact met Valys hebben opgenomen om te vertellen wat er gebeurd is. De valpartij was het gevolg van willen/moeten haasten om op tijd te zijn met alle gevolgen van dien.
Fijn dat er hulp is gekomen met het naar bed gaan, dat soort dingen is dan haast ondoenlijk en vooral pijnlijk. Fijn dat het weer beter gaat; en ook nog een krentenbaard als extraatje.
Echt goed vallen deed ik toen ik 18 was (jaar of 60 geleden0. Ik was met een vriendin naar een uitvoering van het Don Kozakkenkoor geweest in het Kurhaus in Scheveningen. Het was afgelopen en we wilden ons wat haasten om de tram te halen. Ik liep te snel door de draaideur, bleef haken met de hak van mn (nieuwe) schoenen, struikelde, maakte van die rare stappen om vooral maar overeind te blijven (wat nooit lukt), viel voorover, gleed over de marmeren vloer zo de trap af (ook marmer) net of ik wilde duiken. Onderaan de trap kregen we allebei de slappe lach, naar de tram gestrompeld, erin geklauterd en naar huis. Alles was kapot, kousen, schoenen, jas en vooral mn knieën. Opstaan de volgende dag was een ramp en ben maar thuisgebleven. Ik heb wel genoten van de Kozakken. Wat zongen die schitterend.
En nu loop ik met een stok en heb sinds een paar maanden een traplift.
Ha Berber, dat verhaal van het vallen bijhet kurhaus liegt er ook niet om. Lijkt me een afschuwelijke val . Je was wel eeen stuk jonger maar de pijn erna zal ook wel erg zijn geweest. Ik zie het voor mij zoals je het vertelt. Haast veroorzaakt heel veel ongelukken en dat je daar na ook nog de trap afzoefde is idd een zot, bijzonder verhaal! En datbjullie erg moesten lachen begrijp ik. Gelukkig ook goed aafgelopen.Maar jet heeft wel indruk gemaakt dat begrijp ik en ook hoe de kozakken zongen is je bijgebleven.
Wat naar voor je dat je nu met een stok moet lopen. Dan voel je duidelijk dat je der wordt en er ziektes en gebreken de kop opsteken. Soms denk ik ook wel eens als ik wat duidelig ben eigenlijk zou ik een hulpmiddel moeten hebben. Maar als het de andere dag weer prima gaat vergeet ik het. Maar dat stadium heb jij gehad en misschien ben je tot op zekere hoogte blij met je hulpmiddel? Zoals ook de traplift. In de nabije toekomst zullen we dat veel gaan zien nu de mensen op zich zelf moeten blijven wonen.
Ik heb het de Valys maar vergeven want de chauffeur vond het zelf zo naar. En ach fouten maken is menselijk, en kan er wel aan refereren de volgende keer bij zoiets.
Gezellig om weer iets van je te horen Berber. Altijd fijn! Ik wens je ondanks de problemen die er zijn het allerbeste. Ik sluit met een hartelijke groet, Maaike