Cadeautjes krijgen was vroeger een ander verhaal dan nu, zeker vlak na de oorlog. Het kon gebeuren dat je alleen maar een nuttig cadeau kreeg. Iets dat je hard nodig had, bijvoorbeeld – zoals kleding of dergelijken. Tja en ook niet zo raar met elf kinderen
Eén cadeautje heb ik heel goed onthouden, en nu ik erover nadenk snap ik waardoor dit komt.
Ik was ongeveer negen jaar, we schrijven 1948. Mijn moeder ging op een dag, samen met mijn oudere zus Truus naar Rotterdam, want Truus kreeg nieuwe kleren. Truus is bijna vijf jaar ouder dan ik.
Gele jurk
De trein bracht hen weer terug naar Barendrecht. Ze bleken goed geslaagd te zijn, want mijn moeders tas was gevuld met inkopen. De tas werd uitgepakt en er kwam voor Truus een prachtige, gele jurk tevoorschijn. Ik zie hem nog voor mij. Eén kant van de jurk was versierd met twee takken sierlijk in het bruin geborduurde bloemen. Truus was apetrots op haar nieuwe jurk en trok hem nog eens aan. En het was waar, de jurk stond haar heel mooi.
Daarna haalde mijn moeder nog iets anders uit haar tas: “Dit krijg jij,” zei ze. In een netje zaten drie plastic kaatsballen in de kleuren rood, geel en groen. Ik keek naar de gekleurde ballen en haalde ze uit het netje. Wat een vrolijkheid had ik ineens in mijn handen.
De ballen waren heel anders dan ik gewend was. Ze voelden hard en ik kon ze met mijn duim niet indrukken zoals anders. Ze waren van plastic. Het was de eerste keer dat ik plastic in mijn handen hield en dat voelde vreemd.
Met de ballen in mijn handen huppelde ik naar buiten. Ik speelde graag met ballen, al was ik niet erg tevreden over mijn balkunsten. Sommige kinderen konden drie ballen tegen de muur gooien en ze opvangen. Ik had al vaak gekeken hoe zij het deden. Het lukte een beetje, maar nog steeds niet echt goed. Met twee natuurlijk wel, maar dat was gemakkelijk. Wie weet, met deze nieuwe ballen zou het misschien wel lukken.
Ik gooide ze tegen de muur en hield mijn armen hoog gestrekt om ze op te vangen. Maar in plaats van dat ze naar mij terug kwamen vielen ze recht naar beneden met een plof op de grond. Wat gebeurde er? Ik deed vast iets verkeerd.
Snel raapte ik ze op en gooide ze opnieuw tegen de muur, weer strekte ik mijn armen en weer vielen de ballen met een dof plofje op de grond.
Wacht! Misschien waren ze om op de grond te stuiteren. De ballen kaatsten een piepklein beetje omhoog, en dat was het. Misschien moesten ze harder stuiteren. Met alle kracht gooide ik de ballen opnieuw op de grond. Ach vergeet het maar, de ballen wilden niks! Ze waren rond en mooi, maar hard zonder veerkracht. Ik kon er niks mee. Teleurgesteld stopte ik ze terug in het netje. Nee, plastic ballen? Leuk geprobeerd maar het was geen succes.
Maar het was wel heel jammer, want een echt cadeautje krijgen, zomaar als je niet eens jarig bent? Dat gebeurde nooit, alleen maar vandaag.
Nu ik over vroeger aan het schrijven ben, denk ik aan al de andere spelletjes die wij deden. Er wonen in mijn leefomgeving aardig wat gezinnen met kinderen. Maar eigenlijk zie ik weinig kinderen buiten spelen. Ja, ze fietsen wel eens een rondje door de straat. Maar hinkelen, met ballen spelen, knikkeren, tikkertje of wegkruipertje doen ze niet.
Hinkeltijd
Misschien dat het op het platteland of in dorpen anders is? Ik hoop het, want die kinderspelen horen bij onze geschiedenis en cultuur – en al spelend zijn kinderen verbonden met tradities van jaren her. Het lijkt mij zo fijn voor de kinderen want wij genoten er vroeger van: je was zo heerlijk buiten. Bovendien waren ze ingebed in de terugkerende seizoenen.
Als wij vroeger in de hinkeltijd besloten om te gaan hinkelen, was er vaak wel een kind dat stoepkrijt bij zich had en roets, roets een hinkelbaan tekende.
En hoe leuk was dat!
Het was niet eens zo gemakkelijk om op een been het hinkelpad af te leggen. Terwijl je aan het begin ook nog eens een voorwerp in een leeg hinkelvakje voor je moest gooien. Maar niet op de streep van het vakje, maar ook niet er naast want dan was je af.
Daarna moest je het vak waar je voorwerp lag hinkelend overslaan. Soms werden er twee vakken naast elkaar getekend, dan mocht je je beide voeten in een vakje zetten en even bijkomen. Daarna was het weer hinkelen geblazen.
Als je aan het eind was even ademhalen en dan weer hinkelend terug. Op de terugweg je steentje weer uit het vak pakken waar het op je lag te wachten. Als je dit allemaal als eerste foutloos ten einde bracht was je de winnaar.
Stel je voor dat mij nu gevraagd werd een hinkelpad af te leggen. Ik zou me geen raad weten. Op één been staan zonder steuntje en dat even volhouden is al een hele oefening.
En verder vermoed ik dat de meeste mensen ook nog wel weten wat een diabolo is. Ik vond het prachtig om ernaar te kijken.
Naar het manoeuvreren en jongleren met de stokjes, en dan de vrolijk gekleurde diabolo die hoog de lucht in ging. Soms lag mijn hoofd achter in mijn nek als ik de diabolo volgde.
Echte sterren konden het zelfs met meerdere diabolo’s tegelijk en vingen ze allemaal moeiteloos hoog uit de lucht op. Ik keek sprakeloos toe. Het leek mij een hele kunst. Ik heb ook nog een keer geprobeerd om het te leren maar dat liep op niks uit. Om het te leren moest je echt zelf een diabolo hebben want het vraagt zeker oefening. Ook dat zie ik geen kinderen meer doen. Al kan het best dat het ergens nog wel wordt gedaan. Er zullen vast lezers zijn die het vroeger hebben gedaan want het was een gewild spel. Het zag er ook blij uit, die kleurige diabolo’s en de kinderen die in het zonnetje jongleerden met de stokjes.
Een vriendin wist nog dat haar moeder het geweldig goed kon. Het zou toch jammer zijn als deze spelen verloren gaan?
Maar gelukkig is Wikipedia er. Tijdens het schrijven van mijn verhalen breng ik graag een bezoekje aan Wikipedia, want daar staat veel informatie op. Ik moet hier natuurlijk geen onzinverhalen oplepelen. Wikipedia stuurt mij zelden met lege handen naar huis. Zo ook nu, want ze vertelde dat diaboloën nog altijd bestaat, ook voor volwassenen. En dat doet mij deugd. Ook de diabolo ontkwam niet aan de tijdgeest, want ook daar kwam een kunststof variant van.
Ben nog lang niet klaar, maar ik moet aan afronden gaan denken. Echter niet zonder het nog even over knikkeren te hebben.
Knikkeren
Knikkeren was echt een seizoensspel. Als ik het mij goed herinner werd er in het voorjaar en de zomer geknikkerd? Ik was dol op knikkeren. Heerlijk als mijn vinger de knikker precies in het potje liet rollen, en de hele pot in mijn knikkerzak gleed.
Naast knikkers had ik ook stuiters in mijn knikkerzak. Mooie, glazen stuiters met een lichtgevend streepje er doorheen. De mooiste grootste stuiters liet ik het liefst in mijn zak zitten. Die vond ik eigenlijk te mooi om mee te spelen.
En ik beken het eerlijk, nog altijd als ik mooie stuiters in een winkel zie ben ik een en al bewondering!
Ik weet nog dat we tijdens het knikkerseizoen elkaar op het speelplein opwachtten, en vol verwachting rammelden met onze knikkerzakken.
Wie zou vandaag de winst binnen slepen? Wie ging er vanmiddag met een volle zak naar huis?
Dit zijn verhalen van vijfenzeventig jaar geleden. Waar blijft de tijd?
Ook het volgende verhaal lezen? Schrijf je dan rechtsboven in als abonnee.
|
|
Ik zie bijna nooit meer kinderen buiten spelen, ik woon tegenover een flink grasveld waar verleden jaar mooie schommels en een klimapparaat geplaatst zijn dat wordt niet heel veel gebruikt. Stoepkrijt zie ik ook niet meer op de stoep om van andere spelletjes maar te zwijgen. In de jaren tachtig en negentig ben ik overal op zoek geweest naar Diabolo ‘s omdat ik daar zelf zo graag mee speelde. Maar dat is niet gelukt toen. Internet was er nog niet dus was niet eenvoudig zoeken toen. Fietsjes en stapjes zie ik geregeld afgelopen dinsdag zag ik een meisje op een elektrisch stoepje. Wist niet eens dat het bestond. De lol van steppen is in mijn beleving lekker in beweging zijn hard afzetten dus. Leuk stukje weer. Groeten van Ineke Doolaard uit Westmaas.
Ha Ineke,
Ja wat is dat toch jammer he dat de kinderen die spelletjes bijna nergens meer spelen. Jammer dat je toen nergens de diabolo,s voor je dochters kon vinden, zou zo,n mooi voorbeeldd zijn geweest. Ben benieud of ze nu wel te koop zijn. Ik zag het laatst ook een een elecgtrisch stepje. Te gek voor woorden eiegenlijk, juist het spelen en alle spieren gebruiken is de bedoeling van spelen. . Die ballen waren van plastic en dat was dus tottaal geen succes. Dat was toen nieuw maar want plastic kwam toen zo,n beetje op.
Maar alle tijden hebben weer tijden, ik hoop dat ik het nog meemaak dat ik kinderen weer hinkelbanen ziee tekenen en lekker hinkelen. Zo gezond!
Groetje Ineke en fijn dat je reageerde
Ik vind het ook jammer dat al de spelletjes uit onze jeugd langzaam maar zeker verdwijnen.
Net als de kinderliedjes, die hoor ik ook nergens meer. Groet van Bernadette
Zo is het Bernadette, heel jammer want wat genoten we daar van. En ik vind het ook zo jammer omdat ze bij onze traditie hoorden.
Ik denk ook nog wel eenss aan die heerlijke vrijdagmiddagen als we een uurtje zingen hadden op school.
Tja, we kunnen de tijd niet terug draaien. Hopelijk hebben onze kleinkinderen later ook mooie verhalen.
Groetjes van
Maaike en dank
Och ja dat hinkelen. Heerlijk vond ik dat.
Een leeg blikje van schoensmeer gebruikten waar we zand indeden.
En dan maar hinkelen.
Ha Engelien, ja onze herinneringen worden er wakker van he.
O ja, zoals jij het beschrijft deden we het ook. Leuk! Zo weten twee altijd weer meer dan één.
Bedankt en groetjes
Maaike
Leuk “terugdenk-verhaaltje” weer, Maaike. Er waren nog veel meer spelletjes voor buiten, hé? Ra, ra. ra wie heeft de bal, Dieffie met verlos, krijgertje, verstoppertje, beeldentrekkertje, enz.
Wij speelden best vaak buiten, onze straat had een perkje in het midden. Dat was natuurlijk fijn.
Wat cadeautjes betreft, gek genoeg kan ik me maar heel weinig cadeautjes herinneren. Maar sommige heel goed. Serviesje ( van tante Jo, )Bobbie, speelgoedhondje (van pappa), stelten (ook van pappa). En wat later boeken natuurlijk. (Was altijd een leeskind). Ik denk niet dat het ooit weer terug zal komen, dat op straat spelen. Nu ja, dan maar naar pretparken en er er zijn in de steden en dorpen gelukkig toch nog wel regelmatig speelpleintjes ingepland, met wat wipkippen en schommels. Beter dan niets.
Als ze wat groter zijn, dan maar lid worden van een of andere sportclub. Of zo snel mogelijk zwemmen leren. Ook lekker en goed en gezond om te doen. En voor ons: lopen en springen (van blijdschap! Omdat we dat (nog) een beetje kunnen).
P.S. Ballen horen van rubber te zijn, die voelen lekker, en kun je inknijpen. Net zoals truien en kousen van wol zouden moeten zijn.. Weg met plastic en kunststof.
Grapje hoor. Gemak dient de mens best wel. Maar het was zo fijn allemaal. ♀️♀️
Dit is het nu precies Elly wij ouderen vonden het allemaal zo fijn en leuk. Het is natuurlijk geweldig dat we deze terugblikken hebben.
En je noemt terecht veel dingen die er nu voor in de plaats gekpmen zijn. Ook onze kleinkineren zullen verhalen vertellen over vroeger en als zij het dan ook met veel plezier doen, ach dan is het toch gewoon goed.
Ouderen, zoals wij leven meer in het verleden en dan is het fijn klankborden te vinden, Toch?
Jij herinnert je nog best veel cadeautjes. Leuk dat je het vertelt. Ballen moeten inderdaad van rubber zijn het was een nieuwigheidje maar van geen kant geslaagd.
Enfin we hebben het samen weer mooi op een rijtje gezet en jij hebt passant allerlei mogelijheden aangereikt waar de jeugd zich mee kan vermaken. Zo met alle reacties wordt het een bloemlezing van mogelijkheden en terugblikken en dat vind ik nu weer het leuke van reacties!
Mijn dank Elly voor je aanvulling
Groetjes, Maaike
Dag Maaike,
Ja, tijden veranderen. Je hebt er weer van genoten om alles uit je herinnering terug te halen!
Leuk! En ons laten mee genieten.
Toevallig zag ik ergens een aangelegde hinkelbaan in stoeptegels.ik kon het niet weerstaan om er gebruik va te maken. Bij mij in de buurt wordt heel wat afgekrijt., ook hinkelbanen.
Wist je dat je hinkelbanen kopen kan? , betontegels met getallen!
Als ik het zoveelste rondje met de hond loop, kom ik vaak zandbakken tegen met heerlijk
spelende peuters. Gewoon ouderwets taartje bakken.
Mijn diabolo verdween een keer in de dakgoot, gek, dat zulke herinneringen komen bovendrijven.Zo zie je, wat jou blog allemaal te weeg brengt.
Groetjes
Cis.
Ha Cis, dat is nu weer eens heel eluk Cis wat je verteld over spelende kinderen. Want daar genieten wij ouderen zo van.
Onze oude harten gaan er van open.
Mijn achterkleinzoon speelt thuis in de tuin ook heerlijk in een zandbak, zo goed voor de ontwikkeling van een kind.
En inderdaad ik zag ook iets voorbijkomen op internet van hinkelbannen die je kunt kopen. Maar gelukkig tekenen ze dus ook nog hinkelbanen in jouw wijk.
Ik wist dat in jouw wijk zoveel kinderen wonen. Lijkt mij erg gezellig zeke er over schrijft
Dankje voor het goede nieuws Cis,
Groetjes Maaike
Wat een leuke herinneringen. Ik zie hier in de buurt regelmatig een hinkelbaan op de stoep getekend. Maar gek genoeg zie ik er nooit kinderen hinkelen. Zouden ze dat nog wel kunnen?
Ik ben wel wat jaartjes jonger, ik herinner met nog het elastieken. Dan maakte je allerlei figuren in het elastiek, maar je moest er dan wel met één sprong uitkomen. Lukte dat niet dan was je af en moest jij met het elastiek gaan staan.
Ha Stien, raar dat ze hinkelbanen tekenen zonder te hinkelen. Zoiets van: ze hebben de klok horen luiden maar weten niet waar de klepel hangt.
Nu je het zegt zie ik het weer voor mij. Maar inderdaad was dat later. Ik vond het wel heel kunstig om te zien. En die sprong er uit herinner ik mij ook noog.
Wat is dat leuk om weer allemaal terug te roepen. Zo blijven onze herinneringen bewaard.
Dank en groet van
Maaike
Bij mij in de buurt doen ze veel aan voetballen en ze hebben ook een trampoline en een schommel dus die spelen nog best veel buiten. Zp tot een jaar of 12 en dan minder. Verstoppertje spelen zie ik ze ook wel doen en het buurmeisje heeft een mega poppenhuis met toebehoren erg leuk maar of ze tevredener is dan wij vroeger?? wij hadden veel minder speelgoed maar dat had iedereen toen en je vermaakte je ook prima. Knikkeren deden mijn kinderen ook dat was ook bij tijden zo en dan was het weer helemmaal afgelopen. En in de winter natuurlijk schaatsen! Leuke herinneringen allemaal! groetjes, Lucie
Ja, dat is waar, hier zie ik ook wel trampolines. Lijkt mij overigens heerlijk om te doen. En voetballen kan hier niet maar dat wordt nog wel veel gedaan.
En nu meisjesvoetbal ook steeds meer in zwang komt zien we straks ook vast meisjes. Poppehuizen waren er vroeger ook maar geen mega. En wat je schrijft of kinderen met dat mega speelgoed meer tevr3den zijn? Eigenlijk zijn kinderen wijs want ze voelen misschien wel aan dat groot en meer niet geukkiger maakt.
Ik speelde uren met de knopendoos daar reeg ik kettingen van en ik genoot vn mooie knoopjews uitzoeken.
Knikkeren is inderdaad altijd noh=g wel gebleven. Ja er is nog veel meer op te halen aan oude herinneringen en ouderen vinden dat bijna allemaal leuk.
Fijne reactie en groetjes
Maaike
Nou, dat zijn best veel reacties. Ik sluit me aan bij alle spelen die ik ook gedaan heb, vooral in de oorlog. Een fijn perk in de straat al waren er geen auto’s of fietsen, maar……op tijd naar binnen en dat was 8 uur.
Voor mijn kinderen in een flat was het ook een heerlijke tijd om buiten te spelen, met allemaal jonge ouders.
Nu moeten ze allemaal naar sportclubs om nog enige beweging te krijgen in stedelijke gebieden. Speelplaatsjes genoeg, die wel gebruikt worden hier, maar op kleine schaal en geen zandbakken meer, want weggehaald wegens de katten.
Groetjes Nelleke
Maar je kunt er nog gewoon bij met je reactie, Nelleke. Ja wie van de vorige generaties heeft al die spelen niet gedaan, he?
Ook mijn kleinkinderen reageren dat ze knikkeren zo leuk vonden, net als jouw kinderen begrijp ik. Jammer dat het zo verstedelijkt in veel plaatsen dan moeten de kinderen vertrekken en dat zou niet de bedoeling moeten zijn. Over vroeger schrijven roept voor veel mensen herinneringen op die veelal mooi is: Schön ist die jugendzeit sie kommt nicht mehr.
Dan doen we hettoch met mooie terugblikken?
Groetjes,
Maaike
Hallo Maaike, ik wil misschien als laatste ook nog iets schrijven, tollen deden we ook en eerste gingen we dan de tol met krijt kleuren, en de knikkers, ja die zag ik ook zitten zwitsers noemden we die .Je had kinderen die zo,n vervelend knikkerputje hadden met veel obstakels dan kon er haast geen knikker in. Heel leuk om de verhalen van je te lezen. Bedankt een fijne week toegewenst met zoals verwacht morgen mooi weer, liefs Nelly van Voorthuijsen.
Ha Nelly, wanneer je ook reageert ik vind het altijd gezellig. Mensen reageren zelfs nog op verhalen van een een paar jaar terug.
Nu je het schrijft, van tollen kleuren weet ik het ineens ook weer.Ja,en hoe leuk wss dat toch allemaal. Het was eigenlijk niet leuk als ze die knikkerputjes zo moeilijk maakten. En knikkers en stuiters van allerlei soorten zaten dan in je knikkerzak en je voelde je rijk.
Zou wel een goede rugoefening zijn he nog even knikkeren! Maar als de jeugd het nu maar blijft doen dan raakt het niet verloren. Altijd fijn om te horen dat je geniet van de verhalen. Ben al weer aan het denken over het volgende verhaal.
Liefs Nelly, en dank voor je reactie
Maaike
Hier spelen de kinderen volop buiten, zelfs de hoepel is weer helemaal in (met plastic buizen, dat dan weer wel…). En hinkelen noemen ze hier in Zwitserland “Himmel und Hölle” (je begint onderaan en de hemel is dan boven..de hel het onderste vlak waar je kunt belanden als je foutjes maakt). Er wordt geknikkerd en verstoppertje gespeeld…heerlijk!
Ha Ellen,
En zo hoort het in wezen ook. Maar ik begrijp uit sommige reacties dat in ons landje hier en daar gelukkig nog wel wordt gespeeld.
Maar bij jullie in Zwitserland is het nog heel gewoon, begrijp ik. Bijzondere naam hebben jullie daar voor het hinkelen het is wel toepasselijk op het begin en het eind van het spel, dat dan weer wel. Ja wat is dat gezellig hé om kinderen te zien spelen en genieten daar kun je echt blij van worden, toch?
Leuk Ellen om weer iets van je te horen en ook leuk dat je mijn blog nog steeds leest.
Met groetjes en dank van
Maaike
Dag Maaike,
Wat komen er weer veel herinneringen in je gedachten wat je vroeger allemaal deed. Al die spelletjes heb ik ook gedaan. Wij hadden een grote kelder waar je heerlijk kon spelen. Vooral met kaatsballen. En natuurlijk dat hinkelen, wat was dat altijd leuk. Als er geen straat was deden we het gewoon op de modderige grond. Heel simpel met een afgebroken takje werd de ‘hinkelbaan’ getekend, dat ging ook goed. Maar wij speelden ook veel haasje over, ook wel bokkiespringen genoemd. Ik kan me nu niet voorstellen hoe ik dat ooit kon! Wel eens van gehoord zeker. Soms waren we met 10 of 12 buurkinderen. De eerste ging gebukt, met hoofd naar beneden en handen tussen je knieen staan. Dan sprong de volgende uit de rij eroverheen en ging ook zo gebukt staan. en zo ging dat steeds verder. De laatste moest dus over alle bokjes springen en mocht dan ook beginnen. Het was een leuk spelletje wat we veel deden. Het ware goede gymnastiek oefeningen, naar gym hoefden we echt niet te gaan. Lekker veel buiten en gezond bewegen, wat was het een gezellige tijd!! Zonder mobieltjes of wat voor andere internet er nu is. Bedankt voor je leuke blog, ik ben helemaal weer in vroeger tijd beland. En dat is erg leuk om aan te denken.Vriendelijke groet en ik wacht op je volgende blog d.v. Altijd weer leuk.
Ha Petra
Ja wat een onbezorgde jaren waren dat hé. En wat mooi dat je vertelt hoe dat ging als er geen straat was en dat er dan met takjes een hinkelbaan werd getekend. Het hoefde niet allemaal volmaakt en af te zijn, we behielpen ons en vonden eenvoudige oplossingen. Als we maar buiten konden spelen. Wij noemden haasje over ook bokkiespringen en het leuke was dat daar jongens en meisjes aan meededen. Ik was klein en als er dan lange kinderen waren was het een hele heisa voor mij om er overheen te komen. En soms lukte het gewoon niet maar ik deed wel dapper mee hoor. Inderdaad we kunnen het ons niet voorstellen nu dat we zo lenig waren. Maar we hebben er wel onze mooie herinneringen aan en die blijven.
Wij hadden thuis een grote stenen schuur daar stond een groot fornuis in waar we appels in poften en nog van alles meer.
En van mobieltjes hadden we nog nooit gehoord, zelfs lang niet alle mensen hadden een vaste telefoon. En dat alles is lang, lang geleden.
Leuk om iets van je te horen Petra, en mijn volgend verhaal staat al in de steigers hoor.
Met dank en hartelijke groet van
Maaike
Goedemorgen Maaike en meelezers,
Al is het een late reactie, daarom niet minder gemeend ;). Ja, die spelletjes van vroeger volgens mij, en gezien alle reacties, kent “onze generatie” ze allemaal en hebben we er heel veel plezier aan beleefd. Heel grappig is: dichtbij, waar wij wonen, is een hele mooie wijkspeeltuin en daar wordt gretig gebruik van gemaakt! Echter, de meeste kinderen zijn van buitenlandse afkomst. Daar gaan de ouders nog met de kinderen mee, zitten op de bankjes en “het jonge spul” vermaakt zich prima altijd een feest om te zien!! Mijn favoriete spelletje was mesje pinkelen, toen ik dat, jaren geleden, met mijn neefjes wilde spelen zeiden ze dat heet: Land veroveren. Ja, tijden veranderen, daar zijn we intussen allemaal wel achter. Maaike, we zijn idd naar Texel geweest en we hebben “de jurk” bekeken, prachtig!
Lieve groet van Gerlien.
Goedenmiddag Gerlien,
Inderdaad Gerlien, ik zie het ook dat buitenlandse kinderen veelal heerlijk buitenspelen en moeders die rustig erbij zitten. Voorla de speelplaatsen worden druk bezocht.
Gezien de reacties leven die spelen allemaal nog in ons voort. En we hebben er zo van genoten dat we niet vergeten zijn.
Wat ze bij jullie mesje pinkelen noemden werd bij landje ik genoemd. Leuk dat je dat noemt want ik was het vergeten maar weet nu ineens weer dat ik dat ook zo leuk vond. Jullie Texel reis zit er inmiddels ook weer op. Ja, die jurk is prachtig he. En zo als hij onder het glas ligt gerapeerd, is het echt een schoonheid.
Was leuk dat je regeerde en het is leuk al die toevoegingen in de reactie. Ook fijn om al die reacties te beantwoorden, dat brengt gezeligheid en levendigheid.
Lieve groet van
Maaike
Tegenwoordig krijgen kinderen veel speelgoed, maar is dat wel nodig en wordt het ook goed gebruikt?
Ha Lisa, ik ben het met je eens dat het vele speelgoed van tegenwoordig niet goed is.
Soms zien de kinderen va de bomen het bos niet meer. Ze pakken vaak het eén ander omdat er zoveel ligt dat ze net weten te kiezen.
Dank en groetjes,
Maaike