Vandaag daal ik toch nog maar eens af naar de diepste gewelven van mijn appartement. Ik wil de kelderbox nog een keer inspecteren of er soms nog wat dingen staan die weg kunnen.
Nee, er staat lang niet meer zoveel in de box als toen Frans nog leefde. Ben ik zo ruimerig geworden omdat Frans een uitgesproken bewaarder was? Hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen: het had ook voordelen. Als ik iets zocht wat niet zo voor de hand lag kwam Frans er met een uitgestreken en ook wel triomfantelijk gezicht mee aanlopen. Frans zag in bijna alles brood. Dat was zeker het geval toen wij ons eerste huis in Barendrecht betrokken.
Het was een vrijstaand huisje en tot vreugde van Frans met een heel grote vliering. Voor Frans een waar buitenkansje om te pas en te onpas alles wat hij tegenkwam op die vliering te schuiven.
Planken, balken, latjes…
We hebben er niet lang gewoond, maar lang genoeg om de vliering tot aan het dak, mudje vol te laden met spullen.
Spullen waar je niet veel mee kon. En dan vooral hout, heel veel hout. Planken, balkjes, latjes – alles wat van hout was ging met een resoluut gebaar de vliering op.
Het resultaat was dat, toen wij gingen verhuizen, er karrenvrachten onbruikbare, oude spullen moesten worden geruimd.
Het was mij totaal ontgaan wat Frans allemaal stiekem op de vliering had geschoven. En het is mij nog steeds een raadsel waarom Frans dat hout spaarde. Misschien omdat zijn vader timmerman was geweest?
Zelf deed hij weinig tot niets met al dat hout want een hobbyist of handig in timmeren was hij al helemaal niet. Mijn oudste zus Adrie zou zeggen, als variant op een bekend spreekwoord: hij kon nog geen spijker recht in een pakje boter slaan.
Helaas voor Frans had het nieuwe huis geen vliering. Er was wel een vliering maar daar kon, na het aanbrengen van een dakkapel, riant worden geslapen. Maar Frans was voor geen kleintje vervaard, en vindingrijk – want hij vond toch weer iemand die in het kleine fietsenschuurtje een mooi vlierinkje legde. En zo was er toch weer ruimte om te bewaren.
In de kelderbox van mijn huidige huis staat niet veel en is zo leeg dat Mariska mij vertelde dat een box dient om dingen te bewaren.
En ik denk terwijl ik dit schrijf: stond het nog maar vol met rommel door Frans verzameld. Het was op 26 mei jl. vijf jaar geleden dat Frans overleed.
Als ik de box binnenstap zie ik dan ook een bijna lege ruimte. Maar ook hier is aan drie kanten van de muur een vlierinkje aangebracht.
En niet eens door Frans ontworpen, want deze vliering was al aanwezig toen wij het huis betrokken. Natuurlijk tot grote tevredenheid van Frans die al weer vergezichten zag.
Als ik omhoog kijk zie ik op de vliering de visstoeltjes staan. Ik klim voorzichtig op de trap, het voelt als stiekem, want de kinderen vinden het maar niks dat ik zoiets doe. Maar de box is heel laag en ik houd mij met één hand goed vast aan de trap. Mijn andere hand trekt het visstoeltje naar mij toe en langzaam daal ik ermee de trap af. Als ik het stoeltje op de grond zie staan trekken er beelden van vroeger voorbij. Komen er verhalen en herinneringen boven. Wat is het lang, lang geleden dat we er samen naar op zoek gingen.
Bermtoerisme
We hadden ze nodig omdat we ’s zomers vaak met broer Huib en schoonzusje Lily daagjes uit gingen. Huib kon zo maar weer snel bellen met de vraag of we zin hadden in een uitje.
De laadbak van Huib zijn auto was groot, maar als ze bij ons aankwamen dan kon de klep van de laadbak nog dicht, maar daar had je het mee gehad. De tuinstoelen die zij meenamen waren groot en zwaar, met dikke kussens. Maar daar bleef het niet bij. Een tafeltje, een koelhouder met drank, een grote parasol, tassen met proviand . Het was een heel geduw en geschuif om onze tuinstoelen een plekje te geven. Wat kleinere stoeltjes zou vast lucht geven.
Ons zoeken werd beloond, want we vonden precies wat we zochten: inklapbare, kleine, lichte stoeltjes. Weliswaar geen ligstoelen, maar we gingen niet op stap om te slapen.
En toen Huib de volgende keer weer voorreed bleken de stoeltjes de oplossing. Met een licht gebaar en een vrolijke zwaai werden ze op de hoge stapel gelegd en de autoklep werd met een sierlijk gebaar gesloten.
In opperste tevredenheid en blij reden we zoals gewoonlijk weg. We zouden vandaag dicht bij huis blijven; de tocht was naar de Alblasserwaard. In die landelijke omgeving zouden we vast wel een geschikte wegberm vinden om de dag door te brengen.
Het bermtoerisme van de zestiger jaren was al een poosje aan het afnemen. Mensen zaten in die tijd in de wegbermen (voor mij onbegrijpelijk) om naar auto’s te kijken.
Wij zochten het tegenovergestelde: een stil gebied waar heel weinig verkeer langskwam om ons te vermeien in de stilte van een prachtig landschap en onder de mooiste wolkenvelden.
Toen we ons plekje gevonden hadden werd alles uit de auto gesleept, werd de parasol opgezet en daarna natuurlijk snel een kopje koffie met iets lekkers erbij. We genoten met volle teugen van de stilte en het met elkaar zijn. We hadden een prachtig uitzicht over de weilanden terwijl de koeien hun buik vol aten voor het warm werd.
En Huib gaf weer een college over de rondvliegende vogels. Zijn kennis van vogels was fenomenaal. Hij wist alles over hun vlucht, hoe zij foerageerden en welke kleuren hun vleugels hadden. In welk gebied zij het meest voorkwamen, wanneer zij vertrokken en weer terug waren, waar zij overwinterden en hoe lang zij daarvoor moesten vliegen.
Volgens de overlevering heeft hij die liefde voor vogels meegekregen van mijn vader. En ook onze kinderen zijn gefocust op vogels, evenals ik. Maar aan de kennis van Huib tippen we niet. Zit zoiets nu in de genen, in de omgeving of is het toeval?
Heimwee
Ik denk met vreugde aan alles terug, maar ook met heimwee. Bij het ouder worden neemt afscheid nemen in je leven een grote en prominente plaats in. En bij ieder verlies wordt de kring van dierbaren kleiner. En toch doet het mij goed om terug te denken aan het mooie dat voorbij is.
Het maakt mijn hart lichter om erbij stil te staan. En naast heimwee stemt het mij dankbaar. Het terugdenken verbindt mij met Frans, en met de anderen die er niet meer zijn. Het houdt hun beeld in mij levend.
Oud worden vraagt om het te nu te accepteren, terwijl dat nu niet altijd gemakkelijk is. Het helpt mij stil te staan bij de dingen die ik nog wel heb en wat ik nog kan.
Het maakt mij blij als oude mensen mij toevertrouwen dat ze zo genieten van hun tuin of balkon. Van de vogels die zij voeren en die dan langskomen om het eten te halen. En dat ze genieten van hun prachtige zang.
Oud worden is steeds meer ontdekken dat het “gewone ” leven, ondanks het ouder worden, is vervuld met rijkdom, stilte en schoonheid.
Nou Maaike, Mariska heeft gelijk. Jij hebt het overal zo netjes, zelfs op plaatsen die bedacht zijn om je rommel, en spullen op te slaan, maar die wel ooit weg moeten, te bewaren. ,
De dingen van vroegere vakanties, roepen altijd herinneringen op.
Wat een schattig huisje hadden jullie, zeg. Bijna jammer om daar weg te gaan.
Maar je hebt nu ook (heel wat anders) een fijn appartement.
Lekker balkon-weer nu.
Fijne avond. Liefs. X
Ha Elly, Ja ik weet het dat een box is om te bewaren. Ik moet gewoon niet te veel gaan kijken want op den duur is hij helemaal leeg. Ja was ook een schattig huisje. Maar nadat wij eruit gingen viel het snel onder de slopers hamer. Na omzwervingen nu wonend in Amstelveen in een appartement. Is ook heerlijk he. Wat is het lang geleden dat we jong waren en op vakantie gingen. Maar tel je zegeningen, we hebben ook nu heel veel .
Fijn dat je reageerde Elly, en liefs van mij En geniet van je balkon.Maaike
Jullie eerste huis was ook voor mijn zwager en schoonzus hun eerste huisje
Ha Ria, ja daar dacht ik ook nog aan toen ik dit verhaal schreef. En toen werd het later dus afgebroken he. Is uit de oude doos allemaal.Masr wat was het een lief huisje. Leuk dat je dit schreef. Groetjes Maaike
Weer een mooi verhaal uit de oude doos. Heel herkenbaar. Ik logeerde een paar keer bij jouw schoonouders, mijn tante Marie en ome Nol, op het Bospolderplein.
Als ik hout ruik, denk ik daar nog weleens aan terug. In het souterrain lag heel veel hout. Zou dat het geweest zijn, waarom Frans het hout verzamelde?
Ook woonde Bep en Maurits (als ik het goed onthouden heb?) en een baby in het souterrain.
In mijn herinnering heb ik twee keer daar gelogeerd. Ik denk dat ik 6 jaar was. Ik was iets jonger dan Adelbert (was hij de jongste of Carol?)
Als je ouder wordt zijn dat fijne herinneringen. Er is tijd om te overpeinzen! Ik heb vorige week mijn tweede heup gekregen, dus 6 weken aan huis gekluisterd.
Lieve groetjes van het aangetrouwde nichtje,
Lida Take-Netten
Ha Lida, wat leuk om te horen dat bij Frans thuis het hout ook hoog opgestapeld lag. Ik vroeg het mij al af of het daar vandaan kwam.
Ja, Bep en Maurits woonden met Renee, en ook geloof ik hun tweede zoon op het Bospolderplein in. En Adelbert is inderdaad de jonste.
Volgemde week is debegrafenis van Jan, de oudste broer van Frans. Carol is ook pverleden maar dat zal je wel weten.
Ja oude herinneringen die mooi zijn om aan terug denken. En in mijn geval om over te schrijven. Soms komen ze door een voorval ineens boven. En ik hoor van veel mensen ook door het lezen van mij verhalen.
Hartelijk dank Lida, en groetjes van je nicht, Maaike,
en sterkte met je heup!
Een mooi verhaal voor ons nostalgische mensen. Ik ben dan één van die bewaartypes en geniet daar toch ook wel van. Boeken, fotoalbums, verhalen, die ik ooit geschreven heb. Pas nog de foto’s en plan voor mijn tuin in mijn tuinboek. Zo’n kaal tuintje en zielig boompje voor het huis en nu……groen en bloemen en Eldorado voor alles wat vliegt.
Blijf schrijven en maak er boeken van met foto’s van je leven. Je kinderen zullen dat ook steeds meer waarderen als zij ouder worden.
Liefs Nelleke
Ha Nelleke, allereerst leuk om weer iets van je te horen. Ja ieder mens heeft zo zijn/ haar eigen liefhebberij en. Ik vind het leuk als mensen genieten van het verzamelen en bewaren, want daar gaat het tenslotte altijd om: wat brengt iets je. Ik weet dat jij geniet van dingen bewaren en dat is heel leuk. Veel dingen bewaar ik in mijn hart want ik gooi niet alles weg, maar verzamel ze zo. En verder schrijf ik over alles wat ik dus in mijn hart bewaar . Mooi om te zien dat mensen ieder hun eigen ding doen en hun eigen pad lopen. Dat vind ik heel boeiend. Ik hoop naar je mooie tuin te komen kijken. Met groetjes, Maaike
Lieve mevrouw,
Wat een mooi blog weer. U daalt af in de berging, zo invoelbaar dat u denkt: stond het nog maar vol met rommel. Ik vind het moeilijk en verdrietig voor u, dat u uw Frans nu al vijf jaar moet missen.
Maar zo mooi dat het u goed doet om u de fijne dingen weer voor de geest te halen. Die dierbare herinneringen waar u liefdevol aan terugdenkt, vormen een brug naar degenen die hun nieuwe wereld zijn binnengegaan. En tegelijk kunnen er elke dag weer nieuwe bijzondere ervaringen komen, heel vaak in de kleine dingen. Een fijne zomer met veel mooie momenten wens ik u toe, Ge van Dijk
Dag Lieve Mevrouw Ge,
Ja , het is fijn om mijn blogs te schrijven om, zoals ik al eerder zei ,zo mijn herinneringen te koesteren en te bewaren.
Wat mooi dat u zich zo kunt inleven in gevoelens van anderen.
En het is zeker waar dat er iedere dag weer nieuwe mooie momenten en bijzondere ervaringen zijn. En zo zijn heden en verleden met elkaar verbonden en maken deel uit van mijn leven.
Fijn dat u mijn blog leest en mijn schrijfsels waardeert. Het schrijven geeft mij plezier en mede door de reacties houdt mijn blog mij betrokken bij het leven van alle dag.
Daarom hartelijk dank voor uw reactie. Laten we inderdaad hopen op een mooie zomer. Met hartelijke groet, Maaike
Wat kun je toch leuk schrijven ¨met een sierlijke zwaai werd de autoklep gesloten¨ je ziet het zo voor je, mooie herinneringen! Zo blijven de mensen die zijn overleden toch in gedachten bij je. Over het verzamelen, mijn man kon er ook wat van, hij verzamelde bijv snijbonenmolens, je weet vast wel waar die voor dienden en ook allerlei gereedschap, mijn kinderen komen nog wel eens wat lenen want pa bewaarde alles zeggen ze. Weer dank voor je leuke blog en hartelijke groet, Lucie
Ha Lucie, en jij bent een trouwe reageerster en dat vind ik heel leuk. Trouwens, er zijn meer mensen die al jaren iets laten horen op mijn verhalen en op die manier meeschrijven.
heel fijn!
Jouw man verzamelde snijbonenmolens schrijf je. Dat is misschien inmiddels bijna ook iets uit de oude doos? Hoewel ze worden vast nog wel gebruikt.
Hout verzamelen vond ik vreemd maar snijbonenmolens vind ik ook bijzonder. En daar bleef het ook niet bij, begrijp ik. Wel gezellig dat je kinderen zo dichtbij wonen dat ze even iets komen lenen. En daar is bewaren dan ook goed voor zie je maar weer.
Dank weer voor het reageren met daarbij een hartelijke groet,
Van Maaike
Lieve Maaike,
Na een heerlijke vakantie zijn we weer terug op honk en natuurlijk was één van de 1e dingen, jouw blog lezen. Heerlijk herkenbaar die herinneringen en een verzamelwoede ;), Ja, ik ben ook van het bewaren. We hebben een garage waar bijna 2 auto’s in kunnen en die stond, tot voor kort helemaal vol met van alles van meubels, winterkleren, campingspullen, kerstspullen enz. enz. We wonen in een klein appartement, dus dan is/was mijn leus: zet maar in de garage. Vorig jaar november hebben we echter hulp gehad van 2 lieve nichtjes, dat krijg je als je zelf geen kinderen hebt, en die wisten van wanten: drie keer met een volle auto naar de afval en net zo vaak naar de “inbreng”. Daarbij nog het nodige dat ze zelf konden gebruiken of er een bestemming voor wisten op b.v. sites. Al met al een welkome grote schoonmaak!! Ja, de herinneringen die dan voorbij komen, heel speciaal. Al met al, we hadden een fantastische dag. Ik weet dat jij ook teert op de herinneringen en wat een zegen dat we dat nog kunnen en hartelijk dank voor het delen.
Lieve groetjes van Gerlien.
Lieve Gerlien,
Wat fijn dat je zo genoten hebt van jullie vakantie. Misschien ben je ook wel weer blij dat je terug bent,tenminste zo vergaat het mij altijd.
Eb ja, wat kunnen die bewaarruimtes vol staan met dingeen waar je op het meoemnt geen raad mee weet. Wat ik zo leuk vond om te lezen was dat je vertelde dat er twee nichtjes langs kwamen om je te helpen en dat het ook nog eens een gezellige dag werd. je moet vast een leuke, lieve tante zijn dat je nichtjes dat komen doen! En ook is het leuk dat je meteen bij thuiskomst mijn blog gaat lezen. Dat doet mijn “oude” hart goed. Want ik ken geen schrijver die buiten lezers kan.
Als bij mij iets is opgeruimd ga ik daarna soms nog even opgelucht naar de plaats van de rommel om te zien hoe het er daar nu uitziet.
Misschien wat kinderlijk maar waarom zou ik het niet gewoon schrijven? Ik heb vandaag een nieuwe blog gechreven die hopelijk zaterdag wordt gepost. Beetje snel voor jou misschien maar doe het rustig aan dan breekt het lijntje niet.
Fijn weer iets van je te horen Gerlien, je bent ook een oude bekende die inmiddels ook al lang met mijn blog meedraait. mijn dank daarvoor!
Met lieve groet van Maaike
Lieve groetjes, Maaike