Pas geleden was ik op een verjaardag waar vijf ouderen waren. Van die vijf mensen droegen er vier eeen gehoorapparaat.
Het viel mij op omdat ik sinds kort ook bij het leger van slechthorende ouderen ben toegelaten/ toegetreden. Weliswaar ben ik aan één oor slechthorend, maar dan wel zo dat ik daar heel weinig meer mee kan horen.
Nu is slechthorendheid bij ouderen een algemeen verschijnsel, evenals minder gaan zien.
Maar laten we blij zijn dat we niet meer, zoals vroeger door een oortrompet contact hoeven te leggen.
Heb nu dus inmiddels een gehoorapparaat. Maar vooral in groepen, hoor ik nog lang niet alles, en dat zou ook moeilijk worden vertelde de oorarts.
Enfin, er is naast horen ook nog veel te zien, zoveel dat het mij aan het denken zet.
De audicien vertelde dat hersens het nodig hebben om gehoorimpulsen te krijgen, ze blijven er actief door.
Als je doof bent en geen gehoorapparaat draagt worden je hersenen lui. En, hij zei er ook nog bij dat ik dit door moest geven aan mensen die hun gehoorapparaat in de kast hebben liggen. Dus bij deze!
Moet er nog wel aan wennen om bij het opstaan het apparaatje in te doen, maar alles went. En eerlijk gezegd ben ik zo sociaal toch wat meer betrokken bij de gesprekken. Ja, jezelf verzorgen en doen wat nodig is hoort nu eenmaal ook bij ouder worden
Grijze kopjes
Zo af en toe hebben we een mooie dag, en meteen zijn op doordeweekse dagen de terrasjes dan bevolkt met grijze kopjes. Het zijn de nog mobiele ouderen die even een kopje koffie nuttigen. Ik zit, gewoon in mijn eentje, naar alles te kijken.
In de regel worden mijn ogen getrokken naar de tafeltjes waar gezinnen met kinderen zitten. Ik vind het altijd een mooi schouwspel om te zien hoe ouders met hun kinderen omgaan. Het verbaast mij hoe verschillend er wordt opgevoed. Zal het met mijn vroegere werk te maken hebben dat ik het zo boeiend vind? Of doen veel ouderen dit?
Ik denk aan de tijd dat wij zelf jonge kinderen hadden en ik soms commentaar kreeg dat ik het niet goed deed. Dat ik mijn kinderen eens een flink pak rammel moest geven. Hoewel ik niet pretendeer dat alles vlekkeloos was, bleef ik natuurlijk naar mijn eigen gevoel en mijn inzichten met onze kinderen omgaan .
Ik denk dat alle ouderen nadenken over hoe zij hun leven hebben geleefd. En hoe zij hun kinderen hebben opgevoed. En misschien denken zij ook wel eens dat ze sommige dingen nu anders zouden doen. Er bestaat nu eenmaal, ook in het omgaan met kinderen, voortschrijdend inzicht. Dat wij het hebben gedaan met de wijsheid en met de inzichten van toen staat buiten kijf. Maar vooral was het onze intentie het in liefde te doen, dat blijft altijd het belangrijkste.
De laatste tijd denk ik ook veel aan mijn eigen jeugd, dat mijn moeder ons leerden verdraagzaam te zijn naar elkaar. Eerlijk en betrouwbaar te zijn, ijverig en ook sociaal betrokken. Dat zij ons het spreekwoord voorhield: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Nu ik het overlees denk ik: wat knap dat zij dit, later, alleen deed met elf kinderen.Vorige week kwam er een oude dame gezellig bij me op de koffie. Ze is 94 jaar en er ontstond een leuk, interessant gesprek over onze kinderjaren, over hoe totaal anders het toen was. We bespraken hoe weinig inbreng we als kinderen toen hadden. Dat het niet de gewoonte was om als kind ouderen tegen te spreken. En dat we niet zeiden wat we voelden, vonden en dachten. Ik heb het nu over 80 jaar terug – toen de wereld er heel anders uitzag.
Als ik nu zie hoe de kleine Kilian alles wat hij vindt, en alles wat hij voelt deelt met zijn ouders, vind ik dat zo mooi.
Ik zei niet tegen mijn moeder dat ik heel verdrietig was toen ons hondje Tippie werd doodgereden. Maar mijn moeder huilde met ons mee en was ook erg verdrietig, dat zal ik nooit vergeten.
Dr Spock
In de tijd dat wij zelf kinderen kregen, zo rond 1965 werd er al wel over opvoedkunde en psychologie gesproken en nagedacht. En er werd ook veel over geschreven.
In Christelijke kring was het vooral Professor J. Watering die veel artikelen over opvoeden schreef. Hij liet een tijdschrift het licht zien genaamd “Moeder” dat graag en veel gelezen werd door ouders. Ook mij was dr. J. Watering bekend.
Veel breder bekend en nog meer gelezen was de opvoedbijbel van dr. Spock die in 1946 in Amerika werd uitgegeven. In Nederland kwam de 1e druk uit in 1950. Alleen in Nederland verschenen er 23 drukken van zijn boek.
Hij was mij in die tijd onbekend, echter spreek ik regelmatig mensen die vroeger, bij moeilijke opvoedmomenten, dr. Spock raadpleegden. Zijn ideeën waren voor die tijd heel modern en baanbrekend. Hij gaf ouders de raad zelf na te denken en te voelen hoe zij hun kinderen moesten opvoeden. En ook voor kinderziekten was zijn boek een naslagwerk. Hij was alom bekend en beroemd. Ik denk zelfs dat er nog steeds mensen zijn die zijn boek erop naslaan.
Na het overlijden van hun vader vertelden de zoons van dr. Spock dat hun vader hen liefdeloos en koud had opgevoed.
Zonder lichamelijke warmte en zonder genegenheid. Ik was verbijsterd en verward toen ik dit las. Hoe kan dit?
En dat terwijl hij in zijn boek ouders oproept en aanmoedigt hun kinderen te knuffelen en veel liefde te geven.
Ik denk ineens aan het spreekwoord dat mijn moeder ons voorhield:
Praktijk en theorie die gaan niet altoos samen.
Laat uw praktijk de theorie beschamen.
Niet mogen falen
En nu, alweer twee generaties verder wordt er veel geschreven over kinderen groot brengen. Ik lees op internet dat jonge ouders van nu het moeilijk hebben. Moeilijker dan ooit. En ik geloof het en begrijp het.
Allereerst moeten de ouders van nu hard en veel werken om de hoge huren en hypotheken op te kunnen brengen. Daarom gaan de kinderen naar de Naschoolse Opvang. Hoe anders het hoofd boven water houden? Veel ouders zouden meer tijd met hun kinderen willen doorbrengen. Voelen zich er niet happy bij dat zij weinig tijd hebben voor hun kinderen. Terwijl op social media, het platvorm waar veel ouders zich op bewegen, alles mooi en goed moet lijken. En vooral mag je niet falen.
Is het vreemd dat steeds meer ouders de weg kwijt zijn en oververmoeid raken?
Daarnaast krijgen kinderen soms een steeds grotere en centrale plaats, en wordt nee zeggen vertaald als een afwijzing.
Zoals het vroeger ging was ook niet altijd ideaal. Ik herinner mij dat er bij ons ouders op bezoek kwamen die, als hun kinderen niet luisterden of als hun kinderen hen tegenspraken zeiden: je wil zit op je bil. Waarop een ongenadig pak rammel volgde. Op die manier hoeft het nu ook weer niet.
Maar inmiddels kan iedereen weten dat kinderen gedijen, rustig en gelukkig zijn als er regels zijn. Dat het voor kinderen veilig voelt te weten dat er grenzen zijn.
Ik las dat vastgelopen ouders wordt aangeraden hulp te vragen, en het blijkt dat die raad wordt opgevolgd. Hopelijk komt dan het plezier weer terug. Want wat een heerlijke tijd is het als je je kinderen mag grootbrengen.
Dit kun je zomaar allemaal overdenken als je op een terrasje zit, met in je oor een gehoorapparaat.
Fijn dat je weer een blog schreef en een mooi plaatje van een hardhorende invoegde. Eigenlijk een gek woord voor een ‘ hardpratende’.
Ja, ik was ook een fan van Spock en haalde er veel uit. Vooral wat te doen bij mazelen, roodvonk etc. Ik had geen elf kinderen of ervaring van een moeder, broers of zussen waar ik op terug kon vallen. Voor mij dus een uitkomst.
Ach, kinderen, die hebben nu echt een probleem in een veranderende wereld en schuilen in TikTok en Instagram en moeten met ouders dealen die ook constant op hun mobieltjes zitten.
Liefs
Zo is het precies Nelleke. De tijden zijn veranderd en niet alles is er beter op geworden. Maar moeilijkheden kunnen vaak worden opgelost. En daar wordt altijd naar gezocht in iedere tijd: problemen oplossen en kijken wat anders kan . Wij ouderen kijken ernaar nemen het waar en verder kunnen we over schrijven en praten en een beetje meedenken.En betrokken blijven .
Fijn dat je reageert en een fijne verdere dag. De zon is aan het doorkomen. Geniet ervan. Liefs, Mssikr
Ja de ouders van nu moeten veel werken om alles te kunnen betalen daarom zijn ze s avonds moe van hun werk en dan heb je kans om de kinderen gauw hun zin te geven om van het gezeur af te zijn. Niet goed maar zie maar eens sterk in je schoenen te staan als je een drukke dag hebt gehad en dan thuis ook nog van alles wacht. Maar ja vroeger was het ook niet volmaakt toen dachten onze ouders weer wat van ons denk ik zo heeft elke tijd zijn dingen. Leuk dat je schrijft over terrasjes nu met dat mooie weer, geniet ervan, morgen kan het misschien ook nog, ze hebben het over 27 graden morgen! hartelijke groet, Lucie
Ha Lucie,
Ach ja, wij hebben als ouderen verschillende tijdperken en opvoed methoden langs zien gaan. En volmaakt was het nooit. Daar moeten we ook niet naar te streven want dat is niet haalbaar. Ja, fijn he om te genieten van het mooie weer. En heb al op terrasjes gezeten hoor. Maar ook om het huis heb ik de zomer binnen gehaald. Mijn planten hadden de winter overleefd en bloeien nu prachtig. Het is voorjaar en dat is een heerlijke, mooie tijd. Heel gezellig Lucie om je hief weer te ontmoeten. Geniet ook maar van het mooie weer. Liefs, Maaike
Ja, Maaike, Spock was mijn bijbel. . Ik heb veel aan die man te danken.
Ik was de eerste in het gezin met kinderen en dan kan je wel wathulp gebruiken.
Over jongeren gesproken, ik zag een documantaire over Thaizé, was er zelf ook eens.het was ndrukwekkend hoe die jogeren spiritueel bewust
waren. Weliswaar waren ze wat ouder dan de “mobieltjes ” jeugd.
maar het is hoopvol als je dit hoort.
Liefs Cis
Ha Cis, als het je geholpen heeft om dr Spock te raadplegen is dat natuurlijk heel fijn.ik hoor het dus wel van meer mensen. En Thaize is een beweging dat maar blijft bestaan he, het is al een tijd bestaand. Je ziet ook wel eens diensten op de TV is veel indrukwekkend met prachtige liederen. Ik weet het Cis er zijn ook jongeren die zich aan het bezinnen zijn en nadenken over de wereld waarin wij leven . En dat is zeker hoopvol. Leuk iets van de je te horen. Tot ziens en liefs, Maaike
Mijn laatste reactie is al weer een hele poos geleden. DIv. oorzaken zijn de reden, defecte pc, 2 maand lang heel vaak op ziekenbezoek naar het UMCG in Groningen (iedere keer 1 dag) al met al, wel lezen, maar reageren, ho maar. Vandaag start ik dus met frisse zin ;). Daar komt nog bij dat ik soms geen ruimte in mijn hoofd heb (druk met van alles tegelijk) Dat wil echter niet zeggen, dat ik niet altijd blij verrast ben met een deel van “Mee op de wind” Ga zo door en blijf gezond!
Lieve groet van Gerlien
Ha Gerlien,
Ja, zo gaat het soms he. Ik zou zeggen maak je er maar niet druk over, ik weet hoe rommelig het in het hoofd van een mens kan zijn. Bovendien had je het ook nog heel druk met allerlei dingen om je heen. Ik schrijf ook wat minder om het rustig in ijn hoofd te houden. Oud zijn en er goed mee omgaan moet je ook leren. We zijn tenslotte voor de eerste keer oud en hebben er nog geen ervaring meer. Ik weet niet op welke dag je reactie is binnen gekomen want ik ben het Pinksterweekeind naar Maastricht geweest en heb niet gekeken op mijn blog.
Natuurlijk vind ik altijd heel erg leuk om een reactie te krijgen, en jij bent iemand van bijna het eerste uur, want je reageert al jaren. En dat is met meer mensen het geval en worden dan ‘oude bekenden” voor mij. Maar met neuwelingen ben ik ook altijd weer heel blij. Reacties blijf ik nu eenmaal leuk vinden.
Weer dank voor het reageren dus Gerlien en ook het beste
Met lieve groet,
Maaike
Ook ik heb problemen met mijn gehoor en kreeg dus zo’n heel piepklein apparaatje. Dat bleek niet zo slim, want na een paar maanden was ik het kwijt. Helemaal verdwenen! Misschien heeft de kat ermee gespeeld en is het ongemerkt in de stofzuiger terecht gekomen. Ook ik heb veel aan Spock te danken, vaak geraadpleegd i.v.b. met ziektes. Nu wel erg uit de tijd, nu kinderen uren op hun computer of GSM spelletjes doen en buiten spelen niet altijd erg veilig is. Zie weer uit naar je nieuwste blog.
Ha Sonja, Dat is dus ook mijn grote angst dat ik een apparaat kwijtraak want idd ze zijn erg klein. Je kunt je ertegen verzekeren endat denk ik maar te doen.
Heb je al een nieuwe?
En dr.Spock was voor jou dus ook belangrijk? Je slaat de spijker op zijn kop dat dit nu allemaal voorbij en anders is. Tijden en gewoonten veranderen. Al hebben veel ouderen er last van dat hun kleinkinderen zo vaak op hun smartphone zitten, maar het is de nieuwe tijd. En buiten speleln is er bijna niet meer bij. Hoewel ik hier gelukkig nog wel kinderen zie spelen en dat vind ik oudereets gezellig.
Heb je mijn nieuwste verhaal al gelezen Sonja? Giseren en vandaag gepubliceerd.
Veel dank voor je reactie. En groetjes van mij, Maaike