Een nieuw bericht vanuit Amstelveen.
Allereerst is er heugelijk nieuws dat mijn huis is verkocht, en dat is een hele rust. Nu dit achter de rug is, hebben we de grootste hobbel gehad. We zijn al begonnen met het inrichten en ik hoop in de eerste week van januari te verhuizen. Onwillekeurig denk je bij een verhuizing aan vroeger en wat er allemaal plaatsvond in je leven.
Teak houten meubelen
Het is nu ongeveer 62 jaar geleden dat Frans en ik inkopen deden voor ons optrekje aan de Schietbaanlaan in Rotterdam. Wat waren we jong en wat waren we vol idealen. De inrichting van ons kleine huisje staat mij nog duidelijk voor ogen. We kozen voor vrolijkheid: okergele teakhouten fauteuiltjes en blauwe teakhouten stoelen. In de zestiger jaren van de vorige eeuw was bijna alles van teakhout. Als ik die stoelen in kringloopwinkels tegenkom, vind ik het hout nog net zo mooi als toen. Op de vloer hadden we muisgrijze wollen vloerbedekking. En ik voelde mij de koningin van Lombardijen in ons piepkleine huisje. Wat een fijne herinneringen en wat waren we gelukkig met de avonden die we samen doorbrachten.
Toen we Mariska kregen, hadden we natuurlijk een groter huis nodig. Echter, na het geluk in ons kleine domeintje, heb ik nooit meer verlangd naar een erg groot huis. Ik betrek nu in Amsterdam een seniorenwoning. Seniorenwoningen zijn meestal rond de zestig vierkante meter. Mijn nieuwe woning is zelfs groot te noemen met 73 m². Ik vind het meer dan genoeg voor mij alleen. Daarbij voel ik mij nog steeds een gezegend mens dat ik het kreeg.
De beentjes weer strekken
Ik kan in Amsterdam natuurlijk niet achter de geraniums op de kinderen gaan zitten wachten. Dat is voor mij en mijn nazaten niet goed. Ze moeten niet het gevoel krijgen dat ze langs moeten komen. Dat zou een heel onvrij gevoel voor hen zijn. Nee, ik zal echt nieuwe dingen moeten oppakken en uitzoeken wat er allemaal voor mij te doen is in mijn nieuwe omgeving. Maar er is een bibliotheek vlakbij; dat is al een mooi uitgangspunt. En ik hoop in mijn blogs straks te kunnen vertellen hoe het in Amsterdam is en hoe het mij vergaat.
En ik zal ook de beentjes weer moeten gaan strekken door wandelingen te maken. Verder wil ik graag wat beter bekend raken met publiceren op social media, maar of ik daar echt aan toe zal komen? Het is best inspannend om dat allemaal nog onder de knie te krijgen. Maar erover dromen kan altijd.
Geboren Nika Leonor
En dan heb ik nog meer heel mooi nieuws. Op 30 november werd in de vroege ochtend mijn achterkleindochter Nika Leonor geboren.
Wat een gelukkige gebeurtenis weer. Papa (Max) appte al snel dat de boreling nu reeds te bezichtigen was. Natuurlijk groeide daar geen gras over en een half uurtje later zat ik met de boreling op mijn schoot op de bank. Met een hart dat overstroomde van dankbaarheid voor de voorspoedige geboorte, en van vreugde dat een lief en gezond mensenkind werd toegevoegd aan onze familie. Wat heerlijk dat ik dit nog een keer mag meemaken. Nog een keer de vreugde te zien van mijn kleindochter en Max.
En zien hoe blij en lief achterkleinzoon Kilian was. Ach, hij vond het prachtig, al vond hij het aanvankelijk ook heel spannend wat er allemaal ging gebeuren. Maar nu met Nika op mijn schoot streelde hij voorzichtig de wangetjes van zijn zusje en was hij zo trots als een pauw. En opa Lodewijk en oma Mariska konden hun geluk niet op. Ze straalden van vreugde en ontspanning dat alles weer goed verlopen was.
Als alles goed verloopt, is een geboorte toch een bijzonder gebeuren. Er hangt een bijna gewijde sfeer van diepe vreugde en stille dankbaarheid in een huis waar een kind is geboren.
Ouders geven hun kinderen een naam waarmee zij door het leven zullen gaan. Hoe die naamgeving zich in de loop van de tijd heeft ontwikkeld, is al een blog waard. Maar nu denk ik aan het feit hoe belangrijk die naam in het leven van een mensenkind is. Onze naam is het meest eigene wat wij hebben. Met die naam horen wij bij de mensen, worden wij bemind en met onze naam zijn wij zichtbaar en benoembaar. Met die naam nemen wij afscheid van het leven.
Toen ik gisteren Nika’s naam voor het eerst noemde, hoorde ik dat zelf, en ik besefte dat zij vanaf nu deel uitmaakt van en opgenomen is in ons gezin. En voor altijd zal verblijven in mijn leven en mijn hart.
Voor altijd verblijven in mijn hart
In het verleden noemde ik al een keer het ontroerende gedicht van Neeltje Maria Min. Nu noem ik het weer omdat het zo prachtig past bij een geboorte. Opnieuw schrijven over hetzelfde onderwerp opent weer heel andere vergezichten en zo raakt de bron van schrijven nooit uitgedroogd.
Toen Neeltje Maria Min dit gedicht publiceerde, sloeg het als een bom in bij dichtminnend Nederland. Direct nao publicatie verscheen er druk na druk van haar eerste gedichtenbundel.
mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
hoe moet ik mij geborgen weten?
–
noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
–
voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Dit gedicht raakt mij altijd weer
Ik heb heel veel gedichten gelezen en er zijn veel gedichten die ik heb onthouden omdat ze zo mooi zijn. Maar als ik dit gedicht lees, word ik altijd weer geraakt. Wat doet dit gedicht met mij? Waardoor vind ik het zo ontroerend mooi dat ik altijd weer mijn ogen met moeite droog kan houden? Is het de voelbare eenzaamheid in de eerste regels? Hoe kan zij bestaan, hoe kan zij zich geborgen weten als niemand haar naam kent? En het hartstochtelijke verlangen dat iemand haar naam noemt zodat haar bestaan bevestigd wordt, en zij er mag zijn?
Het internet staat bol van uittreksels en aanwijzingen en analyses hoe je het gedicht kunt uitleggen en lezen. Want wat bedoelt zij als zij vraagt: o, noem mij bij mijn diepste naam? Voor degene die meer willen lezen gebruik deze link:
Mijn moeder is mijn naam vergeten – Neeltje Maria Min
Zelf vind ik het juist fijn om niet te weten wat de dichteres bedoelt zodat ik het zelf kan invullen.
Lieve Maaike, wat fijn dat het huis verkocht is. En dan nu verhuizen. Brrr ik moet er niet aan denken. En een achterkleindochter geboren. Wat bijzonder wonder is dat he? En wat heb je een mooi gedicht daarbij. Zelf vind ik dit zo mooi:
Een mens is niet zomaar een dingetje,
iets bloots.
Diep in dat dingetje verbergt zich
iets groots.
Er woont een wonder in,
iets ongelooflijk machtigs.
Een kind is meer dan alleen maar
iets engelachtigs.
Ik weet niet wat het is,
maar ik maak me sterk:
zo’n mensenkind is niet alleen maar
mensenwerk.
-Toon Hermans-
Groet, Tineke.
Lieve Tineke, de pure eenvoud van dit gedicht vind ik steeds opnieuw ontroerend mooi! Zoals ik ook al schreef. En het is fijn om daarover te kunnen schrijven. En dat jij daar dan ook weer allemaal van geniet dan is het eenvoudige leven gevuld met schoonheid. Ja, ook Toon Hermans kon met een voudige woorden de kern raken. Mooie toevoeging,Dankjewel. Alles goed met jou schrijverij? Veel plezier ook daarmee. En dank voor je reactie. Groetjes, Maaike
Dag Maaike.
Wat een geruststellend idee dat je huis verkocht is!! Naar een nieuwe woning brengt herinneringen en fantasieen .
Gefeliciteerd met je nieuwe achterklein dochter!!
Lieve groet
Wilma
Ha Wilma, Ja dat is heel fijn want het geeft rust. En nu maar rustig verder denken over het nieuwe huis.
Hartelijk dank Wilma, we zijn heel blij en dankbaar dat alles goed is. Het is een schattig kindje.
Lieve groetjes, Maaike
Wat een mooi verhaal vol goede berichten. Fijn dat het zo gaat. Huis verkocht, nieuw kindje erbij, nieuwe plekken ontdekken. Ik wens je veel geluk bij alles!
Ha Stien, ja het waren allemaal dingen waar ik tegen op zag en nu achter de rug zijn. Met goede afloop. En inderdaad nieuwe plekken om te ontdekken. Vol verwachting kijk ik er naar uit.
Dank voor je interesse Stien. Groet van Maaike
Fijn dat het huis verkocht is, dat geeft inderdaad rust. Wij maakte hetzelfde mee. Ook op onze ‘oude dag’ verhuisd naar een kleine woning, gelijkvloers, in een ander deel van het land.
Wij wonen nu ook dichter bij de kinderen, maar toch volledig op onszelf.
Het geeft ons ook rust.
Iets waar ik bij moest denken bij dat gedicht was wat ik laatst hoorde van een 90 jarige alleenstaande vrouw dat er niemand haar meer bij haar naam noemde. Al haar kennissen en familie waren overleden.
Groet Wilhelmina
Ha Wilhelmina, ja ik ben heel blij dat het huis verkopen achter de rust is. En jullie zijn zelfs verhuisd naar een amder deel vam hetland.
Wat fijn he om dicht bij de kinderen te wonen. En inderdaad ook ik bliif op mezef wonnen. Dit is als het kan ook de beste weg, lijkt mij.
Alleen weet ik dat de kinderen er zullen zijn met hun hulo als het nodig mocht worden. Hoop nu nog een poosje te mogen genieten van de gezelligheid.
Wat je vertelt over een 90 jarge dame is een heel triest verhaal. Dat verliezen van familie en vrienden is een bittere bijkomstigheid als je oud mag worden.
Hoe moet dat voelen als niemand meer je naam noemt? Als je zoiets hoort wordt het duidelijk dat ook ouderen elkaatr nodig hebben.
Met dank en hartelijk groet van
Maaike
Toch een klein berichtje al hebben we elkaar uitgebreid gesproken. Verdriet en vreugde volgen elkaar op.
Voor jou nu weer een begin van een ander leven als overoma, oma en moeder, een ander huis waar je ook aan zult moeten wennen en nieuwe contacten maken. Nog even en je wordt een Amsterdamse.
Liefs Nelleke
Ha Nelleke, Ja het leven is veelsoortig en soms overweldigend ook.
En ook druk allemaal nu maar hopelijk is het straks allemaal achter de rug en woon ik op mijn nieuwe adres.lnderdaad hebben we alles van alle kanten belicht en nu maar afwachten hoe alles verloopt.
Dank voor je reactie en lieve groet, Maaike
Fijn dat je huis verkocht is, een hele rust! Nu dus voorbereiden op het nieuwe leven in Amsterdam, je bent dat al helemaal aan het bedenken met naar de bieb,dat is al een hele goeie en wandelen en de sociale media! Spannend, dat laatste maar het gaat je met misschien wat hulp vast lukken. Ook natuurlijk gefeliciteerd met je nieuwe achterkleinkind, Mooi! Heb zelf ook mijn eerste achterkleinkind die is nu ruim 3 weken. Echt leuk om dat mee te maken. Nou Maaike, weer een hartelijke groet van Lucie
Ha Lucie, dan ga ik jou nu ook allereerst feliciteren met je eerste achterkleinkind. Wat voelt dat weer bijzonder he om zo,n kleintje in je armen te hebben. Het leven gaat door al worden wij oud.
Ja, fijn dat mijn huis is verkocht. Ik heb het s,nachts soms wel erg druk met mijn nieuwe huis inrichten en wat er mee kan. Niet te veel maar, ontspullen is mijn inzet. Ach en verder zal het wel wennen daar neem ik aan. We zitten nu in grauwe dagen hoop dat het wat lichter wordt. Maar de tijd van het jaar hè.
Altijd fijn om iets van je te horen hoor. Ik eindig met een hartelijke groet van Maaike