Twee weken geleden hebben we afscheid genomen van mijn lieve zus Geertrui Bakker (Truus). Ze zou vandaag 89 jaar zijn geworden. Van de vier meisjes in ons gezin stonden Truus en ik in leeftijd het dichtst bij elkaar, en we trokken veel met elkaar op. Toen we een gezin kregen werd de band nog sterker en ook de kinderen logeerden over en weer.
De laatste jaren ging helaas het geheugen van Truus achteruit. En de laatste keren dat ik mijn zus bezocht was contact leggen heel moeilijk. Ze gleed steeds dieper weg in haar eigen, onbereikbare wereld en verder van ons weg. Met haar heengaan wordt de laatste band met Truus en met al mijn broers en zussen doorgesneden en ben ik van de 11 kinderen nog alleen over.
Leven en afscheid nemen zijn onverbiddelijk met elkaar verbonden. En iedereen ervaart, vroeg of later, het verdriet van afscheid en gemis.
Mijn leven is stiller geworden, maar het is ook waar dat ik een schat aan herinneringen in mij meedraag die niet sterven. En ik heb lieve kinderen en kleinkinderen die om mij heen staan, en een grote familie waarin ook nichten en neven mij niet vergeten.
Op mijn blog schreef ik jaren geleden verhalen over ons gezin dat in Barendrecht opgroeide. Verhalen die later werden gebundeld tot een boek.
Dit keer plaats ik een verhaal dat ik eerder schreef en al op mijn blog staat. Het is een verhaal, enigszins bewerkt, uit de kinderjaren van Truus en mij.
Anna tas
Tassen, tassen en nog eens tassen.
Mijn oudere zus Truus en ik zoeken een cadeautje voor mijn moeders verjaardag. Moeder wil wel graag een nieuwe tas, zei ze.
En daar weten we raad op. Tenslotte hebben we niet voor niets het winkeltje van Anna Tas op de Dorpsstraat.
Haar winkeltje is een begrip waar je niet omheen kunt. En Anna Tas is altijd blij als je komt.
Daarom ga ik met Truus mee naar Anna’s winkeltje. Het winkelbelletje vind ik altijd venijnig klinken: schel en indringend – en dat moet ook wel want Anna is stokdoof. Ze loopt ook een beetje krom. De jaartjes gaan blijkbaar tellen. Maar ze is wel aardig.
Zo lang ik mij kan heugen woont Anna hier en verkoopt ze tassen.
Het winkeltje van Anna staat een beetje weggedrukt tussen de grotere winkels op de Dorpsstraat.
Maar als je voorbij de etalage loopt wordt het snel duidelijk en kun je er niet omheen: hier worden tassen verkocht!
De etalage hangt vol met tassen, zo ook de toonbank, en als je door het raam naar binnen kijkt, zie je tassen.
Op hoge planken liggen de tassen te wachten op een eigenaar. Sommigen liggen er misschien al wel 15 of 20 jaar.
Rode, zwarte, bruine, en witte tassen in alle maten en modellen, schots en scheef opgestapeld tot aan het plafond.
Een bont, vrolijk stilleven
Na even wachten gaat de tussendeur naar de winkel open en stapt Anna de winkel binnen. Haar grijs gemêleerde haren hangen in krulletjes voor haar gezicht. Ze sloft naar ons toe. Haar pantoffels zijn te groot en haar kousen fladderen om haar benen.
Met haar hoofd een beetje schuin vraagt zij: “Wat mag het zijn vandaag?”
“We zoeken een tasje voor mijn moeder,” zegt Truus.
“O, maar daar kan ik jullie wel aan helpen, hoor. Het moet zeker een zwarte zijn?”
“Ja, het is voor de zondag,” zeg ik.
“We zullen eens even kijken,” zegt Anna. Ze loopt naar een plank en legt de tassen van de ene op de andere stapel.
Ten slotte trekt ze er één onder de stapel vandaan, maar zegt dan: “Nee, dit is hem toch niet.”
Met haar hoofd gefronst mompelt ze: “Waar heb ik die tas neergelegd?”
“O ja, ik weet het al weer,” roept ze, “Op die bovenste plank ligt nog een tas, die vindt je moeder vast mooi!
De houten ladder
De winkel ligt zo vol dat je amper binnen kunt komen en toch weet Anna waar ieder tasje ligt.
Ze pakt een houten ladder uit een hoekje. Haar hoofd wordt rood van inspanning. Ze sleept de ladder naar een plank en dan begint de beklimming. Truus en ik houden ons hart vast. We kijken vol angst naar wat Anna gaat doen.
Anna moet naar de hoogste plank voor het beoogde tasje. Ze is een ietwat tengere vrouw. Toch veert de ladder onheilspellend bij iedere trede die zij hoger klimt.
Het liefst zou ik vragen: “Zal ik het pakken?” Maar ik kijk wel uit want de vorige keer werd ze een beetje boos toen ik dat vroeg.
Maar daar staat ze dan toch op de bovenste trede van de ladder. Met haar kin op de tassen graait ze met één hand door de stapel.
Haar andere hand houdt de plank stevig vast. We houden onze adem in. Ze roept: “Ik heb hem gevonden hoor!”
Ze laat de bedoelde tas zien.
“Vang maar op,” roept ze, en laat de tas vallen. Truus vangt hem nog net.
”Hoe vinden jullie deze?” Anna kijkt ons aan. Ik vind hem maar zozo.
Truus fluistert: “Laten we hem maar nemen joh! Moeder vindt hem vast wel mooi.”
Truus vindt de hele operatie natuurlijk net zo eng als ik. Als ik de prijs zie schrik ik. Zoveel geld hebben we niet eens bij ons.
“Ik heb ook nog iets in mijn zak zitten,” fluistert Truus.
Even ordenen
Anna heeft nog een tas uit de voorraad geplukt. Ze draait zich op de ladder naar ons toe om de tas te laten zien.
“Nee, deze is goed,” roept Truus snel.
Anna begint aan de afdaling. Achterstevoren, voetje voor voetje. Bij iedere plank die zij passeert ordent ze met één hand snel even de voorraad. Dit buitenkansje komt niet iedere dag voor. Maar van ordenen komt uiteindelijk maar weinig terecht want de stapels zijn veel te hoog. De tassen rollen van alle kanten over elkaar heen en sommigen op de grond.
Op de één-na-laatste trede praat zij alweer honderduit. Als zij beneden is halen Truus en ik opgelucht adem.
Ze laat ons de tas nog eens zien. “Deze vindt jullie moeder vast heel mooi,” zegt ze.
“Kijk eens hoeveel vakken hij heeft. Daar kunnen een hoop rollen pepermunt in.” Ze lacht, en alle rimpels op haar gezicht lachen mee.
“Ik zal hem eens extra mooi voor jullie inpakken.”
Nu ik hem op de toonbank zie liggen, vind ik hem toch wel mooi.
Anna tovert een stofdoek onder de toonbank vandaan. De tas krijgt een extra goede beurt.
Met haar kromme, stijve vingers veegt ze het stof van de tas. Ze blaast hem zelfs van binnen nog schoon. De service is compleet!
Daarna pakt ze het mooiste velletje papier dat ze heeft.
Haar stramme vingers maken er een kleurig, feestelijk pakje van. Anna reikt Truus het cadeautje aan en zegt: “Je moeder zal er vast blij mee zijn.”
“Dat weet ik wel zeker,” zeg Truus. Mijn hand strijkt over het mooie papier.
Zoeken naar de laatste cent
Truus zoekt in haar portemonnee naar de laatste cent.
Ze vindt nog zeventig cent in haar zak, maar toch komen we nog steeds vijftig cent te kort.
Anna telt het geld en zegt: “Zo is het goed hoor, ga je moeder maar blij maken.”
We lachen blij naar Anna. En Truus zegt: “Dank u wel voor het mooie inpakken.”
Even later fietsen er twee blije zusjes over de Dorpsstraat terug naar huis!
Ons gezin rond 1937 met tien kinderen. Januari 1939 overleed mijn vader, twee maanden later, in maart, werd ik geboren.
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
M. Vasalis
Lieve Maaike,
Gecondoleerd met het verlies van Truus. Je zus. En dat je nu alleen over bent van het gezin waarin je groot geworden bent. Wat een mooie herinnering heb je nu gedeeld. Sterkte. Groet, Tineke.
Lieve Tineke,
Ja, vond het fijn om even erbij stil te staan en een verhaal te delen wat ik een paar jaar geleden schreef.
En nu is ook mijn laatste zus er niet meer. Mensen zeggen dan altijd; het leven gaat door. En dat is ook zo, maar het leven wordt ook anders.
Dank Tineke voor je reactie
Lieve groet, Maaike
Wij hadden tot een 2 jaar geleden ook zo’n soort winkeltje op het dorp. Maar dan met huishoudelijke artikelen. En iedereen, groot of klein, oud of jong kreeg een vruchtenhartje als je wegging
Had het er net over in een vorige reactie Anneke. Ik vroeg mij af of ze nog bestaan. En nu lees ik dat bij jullie op het dorp twee jaar geleden zo’n winkeltje ook weer verdween.
Het zijn zulke leuke winkeltjes waar een waas van nostalgie omheen hangt. Jammer dat ze allemaal verdwijnen.
dank voor je reactie en groetjes van
Maaike
Ach ja. Anna Tas. Ik heb er ook heel wat uurtjes rondgescharreld in dat winkeltje.
Ik kocht er wel eens zo’n tasje van marokaans leer. Er stonden ook figuurtjes in gestempeld. En dat leer rook zo lekker!
Je kon ook je flesje eau de cologne laten vullen. Er stond zo’n reuze apparaat van Boldoot.
Eau de cologne hoorde ook in je Kerkrade net als een mooi zakdoekje met kant afgezet……
Ik was ook altijd een beetje bang voor Anna.
Ze was wat kortaf.
Vele jaren later hoorde ik dat ze eigenlijk Anna Vijfvinkel heette. Een zus van de eigenaar van de schoenen winkel.
Pasgeleden was ik weer eens naar die winkel gegaan. Een soort jeugdsentiment. Maar het viel tegen hoor. Aart Vijfvinkel loopt er niet meer rond. Zelfs zijn zoon niet meer. Ook al pensioengerechtigde geworden denk ik.
Trouwens van harte gecondoleerd met het verlies van je zus. Ik kende haar alleen maar van gezicht. Net als ik u alleen maar van gezicht ken. Ik ben een oude Barendrechter van 69 jaar.
Dus het Barendrecht van vroeger ken ik nog.
Ik weet ook nog wel hoe u wel eens in de kerk aan de Voordijk kwam met uw vriend. Ik was helemaal onder de indruk van die jongen. Wat een bijzonder persoon. Absoluut geen boerenpummel zoals er daar (mijns inziens toen) veel waren……
Hoewel ik er uiteindelijk toch een man uit gekregen heb. Maar dat was dus ook Absoluut niet zo’n pummel.
Vriendelijke groet,
Ha Wilhelmina, zo gaat metde dingen en de tijd. Heb een paar jaar geleden ook nog eens schoenen gwekocht bij de firma Vijfvinkel.
Maar natuurlijk kun je niet terugvinden wat er 50 jaar terug, daar kwam ik ook achter.
Ik breek mijn hoofd of ik je ken maar we verwchillen vijftien jaar dus dat is moeilijk na te gaan. Maar heel leuk wat je vertelt over mijn man Frans.
Hij kwam uit Rotterdam en ik vond hem zelf ok bijzonder vandaar dat ik met hem trouwde. Helaas is ook hij overleden maar we waren wel bijna zestig jaar samen.
Het winkeltje van Anna Tas is een begrip voor alle oude Barendrechters. En inderdaad kon ze weleens kortaf zijn maar ze bleef wel in de weer tot ze iets geschikts voor je vond.
Ach ja, Oude verhalen waar zijn nu nog zulke winkeltjes? Misschien op het platteland nog?
Fijn dat je hebt gereageerd Wilhelmina,
Hartelijke groet,
Maaike
Wat weer een mooi verhaal uit de oude doos. Het lijkt wel een krimi. Spannend en bijna met fladderende kousen de trap afvallen en bedolven worden onder de tassen.
Ja, alles verdwijnt nu de bevolking maar digitaal bestelt. In zekere zin is de markt het kleine winkeltje van toen geworden.
Liefs Nelleke
Ha Nelleke, Ja wat een veranderingen hebben wij meegemaakt in ons lange leven he. En het blijft maar doorgaan. Het winkeltje van Anna Tas zal het nog ergens in ons land bestaan? Ik betwijfel het. Nu is op een dorp of in een stad leven ook nu nog een hemelsbreed verschil. Maar dit is echt iets uit de oude doos.
Leuk dat je reageert Nelleke,
Liefs en tot ziens,
Maaike
Dag Maaike, gecondoleerd met het verlies van je zus Truus. Nu als laatste van jullie gezin over is wel heel wat. Mooi dat je fijne herinneringen aan haar hebt, wat leuk heb je er over geschreven! Ik zie het zo voor me , zo’n tassenwinkeltje en dat Anna precies wist waar de perfecte tas voor je moeder lag. In Kootwijkerbroek had je niet lang geleden nog een huishoudelijke artikelenwinkel die ook van alles had, weckspullen enz die ze ook op het zoldertje voor je ging opzoeken. Dat zal niet veel meer voorkomen,maar het had wel wat. Maaike, weer een hartelijke groet van Lucie
Ha lucie, Ja zo was dat vroeger he. Er was toen nog echte dienstverlening, en je werd nog geholpen. Er waren nog meer van dat soort oude winkels en daar kon je van alles vinden. Naast Anna Tas was Piet Houd ook een begrip op Barendrecht.
Ja het was en is moeilijk dat mijn laatste zus overleden is. Ik heb nog vaak dat ik iemand wil gaan bellen. Dat betekent aan de andere kant dat ze met mijn meereizen ook al zijn ze er niet meer. Dankjewel weer Lucie . Een hartelijke groet van Maaike
Gecondoleerd met het verlies van je zus, Maaike. Mijn broer overleed in januari. Nu heb ik alleen nog 1 nicht die 10 jaar ouder is dan ik. Mijn vader zei het al, wie oud wordt, blijft alleen over. Gelukkig heb ik nog wel veel familie van mijn mans kant en daar kan ik aardig mee om gaan. Soms droom ik ook van die oude winkeltjes, en dan vooral snoepwinkeltjes, je weet wel, zuurballen per stuk, duimdrop en dropveters. Nu gaat dat allemaal per 1/2 pond en soms zelfs wel per kilo. Sterkte met je verlies. SONJA
Ha Sonja, Dankjewel,ach wij ouderen moeten van veel afscheid nemen, en dat kan wel eens treurig voelen. Ik begrijp dat het in jouw leven ook zo is, Sonja. Wat heb je dan nog weinig van jezelf zoals je schrijft nog 1 nicht. Wel heel fijn dat je het goed kunt vinden met je schoonfamilie.
Ja alles is in veelvoud tegenwoordig. Of voordeliger per twee. Maar wat moet je met die voorraden als je alleen bent? Heel fijn dat je reageerde. Mijn dank met groet.
Van Maaike