Aan ieder wordt verzocht iets mee te brengen.

Mijn achterkleinzoon Kilian is op 8 december vier jaar geworden. Ik was ook op het feest en ik keek vanaf de bank naar het feestgedruis terwijl ik dacht: dit is de derde generatie die ik vier jaar zie worden.

Er is wel veel veranderd in die tijd.
Kilian heeft op de creche gezeten en is al een beetje gewend in een groepje te functioneren.
Mijn kinderen gingen niet naar de creche – die bestonden nog niet in 1967. Trouwens, dat was ook niet nodig voor de spaarzame moeders die met kleine kinderen buiten de deur werkten.
Als ik het over “mijn kinderen” heb voelt dat vreemd en ongemakkelijk. Eigenlijk wil ik altijd “onze kinderen” schrijven, want zo voelt het.
En daarom ga ik het verder voortaan over “onze” kinderen hebben.

Toch waren er al enkele moeders die buiten de deur werkten.
De oplossing van die tijd was dat sommige moeders, als bijbaan, thuis op andermans kinderen pasten. Zo werd er toch een regeling voor werkende moeders geschapen.
Onze kinderen nam ik mee naar school. Er waren in die tijd veel te weinig leerkrachten. De nood was zo hoog dat er voor onze  zoon in het lerarenkamertje een ledikantje stond. Zulke dingen konden toen nog.

We zagen als opa en oma onze kleinkinderen naar school gaan. Eens in de maand kwamen ze een lang weekeind logeren. Het was voor ons een feest. En voor hun ouders, die beiden werkten, een heel weekeind voor ontspanning.  Zo konden ze zich opladen en er even weer helemaal voor elkaar zijn.
We maakten van dichtbij mee hoe het op school ging, en als rechtgeaarde grootouders  waren we apentrots op hun leerprestatties.
We zaten weer om tafel zoals vanouds en speelden spelletjes. We maakten lekkere hapjes voor hen klaar en verwenden hen gruwelijk. Dit alles met toestemmimg van de ouders.

Achterkleinzoon Kilian heeft nu een paar dagdelen meegedraaid in groep 1, maar hij vindt het niet geweldig.

En als ik naar hem kijk als “omi”, denk ik: ach kereltje, wat ben je nog klein om al hele dagen naar school te gaan. Weg van je ouders en je vertrouwde omgeving.
Nu, als omi, zie ik dat meer en sterker dan bij onze eigen kinderen en later de kleinkinderen. Valt het mij meer op omdat ik nu meer tijd heb om bij de dingen stil te staan, en meer tijd heb om gade te slaan?

Als jonge ouders en jonge grootouders heb je het druk, en draai je mee met de gang van zaken. Bovendien het is gewoon goed dat het zo gaat. Het is fijn en om dankbaar voor te zijn dat kinderen groot worden en naar school gaan. Het zijn mijlpalen voor ouders, en je bent vol verwachting hoe je kinderen het zullen gaan doen op school. En je snapt best wel dat het soms lastig is voor je kind, al die nieuwe dingen leren.
Gelukkig maar dat het zo werkt. Fijn toch dat ouders kunnen genieten van het groot worden, en van de nieuwe dingen die het meebrengt.

Maar aan de andere kant, wat fijn dat er oma’s en opa’s zijn, en een omi op de achtergrond. Wat is veiliger voor een kind dan op te groeien in een breed familieverband?

Als juf viel het mij op hoe belangrijk familie is voor een kind. Hoe enthousiast zij vertelden over hun opa’s en oma’s en ooms en tantes. Hoe groot hun aandeel is in hun kinderwereld. Hoe trots zij over hen vertelden!
Het is weldadig en heel veilig voor een kind op te groeien in een hechte familie.
Een kind geniet en heeft de rust van ouderen nodig. Dat geldt trouwens niet alleen voor kleine kinderen, maar ook voor de ouderen. En zelfs voor eigen volwassen kinderen.
Wat een zegen dat het zo werkt, want het geeft mijn leven zin en samenhang.
Als Kilian bij mij binnenstapt loopt hij na een knuffel meteen naar de plek waar zijn speelgoed staat.
En als hij dan even later heerlijk op de grond zit te spelen besef ik hoe rijk ik ben, dat ik ook als omi belangrijk ben. Want hoe mooi, voor Kilian hoor ik er gewoon bij als hij het gezinsrijtje benoemt en optelt.

Het brengt mij nog meer bij het weten dat we er hier voor elkaar zijn. Ik lees weleens de opmerking dat ieder voor zich het verschil kan maken. En dat vind ik heel waar gezegd.

Overmorgen vieren wij Kerst. Hoeveel keren heb ik op mijn leeftijd al niet kerst gevierd.

Ik denk dat de kerstvieringen uit je kinderjaren de meeste indruk maken.
Wat ik mij vooral herinner is het spannende verwachtingsvolle gevoel dat ik had.
Het weten dat na het drukke gedoe in huis rond Kerst er iets heel speciaals stond te gebeuren.
Als op Kerstavond het vlees gebraden was, het huis was schoongemaakt en alle broers en zussen gearriveerd waren, was mijn moeder de koning te rijk. Ze keek, als Mater Familias, de kring rond en genoot! Oververmoeid van de voorbereidingen – maar geheel voldaan – kwam zij op Kerstavond, zittend tussen haar kinderen, tot rust.

En ik, als kind, dacht aan morgen. Op Kerstdagen zaten we in de voorkamer, de kamer die gebruikt werd voor speciale gelegenheden. En natuurlijk werd het Kerstfeest bij uitstek in de mooie kamer gevierd.
Maar eerst kwam morgenochtend het ontbijt met elkaar. Iedereen was thuis, dus de  lange tafel zou helemaal in gebruik zijn. Na de kerkdienst, waar we allemaal naar toe gingen, kwam het feestelijk koffiedrinken in de voorkamer. En dat alles was niet voor één dagje, maar voor twee.

Echter, met zeker niet minder genoegen denk ik aan de Kerstdagen toen onze kinderen nog klein waren.

Ik zie hun blijde gezichtjes voor mij als de kaarsjes werden aangestoken. Ik hoor hun kinderstemmen kerstliedjes zingen die zij op school hadden geleerd.
Ik denk aan de nichtjes die iedere Kerst bij ons logeerden.
En natuurlijk bezochten we opa en oma, waar het ook al een drukte van belang was omdat de anderen ook op die gedachten waren gekomen.
De blijdschap dat we kwamen was er, ondanks alle drukte, niet minder om.
Weer thuis zongen we ’s avonds met zijn allen bij het orgel en soms kwamen de buren langs om mee te zingen.
De vreugde van de kinderen dat zij tot heel laat mochten opblijven sprak boekdelen. Dat maakte het feest compleet.

De tijd verstreek. Tot lang kwamen onze kinderen met kleinkinderen bij ons Kerst vieren en dat vonden wij heerlijk.
Frans zorgde er mee voor dat alles voor elkaar kwam. En hij kon zijn genot niet op als we met Kerst, zoals voorheen, allemaal weer bij elkaar waren.

Na mijn  hartinfarct, vlak na een kerstviering, kwam er abrupt een eind aan het vieren in ons huis. Maris en Lo namen gelukkig het stokje over. En hoe!
Zij nodigen niet alleen mij, maar ook de anderen van ons gezin uit. En dat niet alleen, maar meer mensen die alleen zijn.
Aan ieder wordt verzocht iets mee te brengen wat door eigen hand is gemaakt – wat een goedmoedig wedstrijdje wordt in heerlijke gerechten.
Op voorwaarde dat het vegetarisch is, en daar is iedereen blij mee. Ook dit jaar is het de bedoeling en hopen we bij elkaar te zijn.
Inmiddels ben ik op leeftijd en kijk ik dankbaar terug op alles wat is geweest. Kerstfeest vieren in ons huis en alles regelen? Nee, voor alles is een tijd.

Tot Corona kwam  gingen we op Kerstavond met zijn allen naar de kerk.
Daar zongen we met een stampvolle kerk oude en nieuwe Kerstliederen.
Tot ons groot verdriet zingt Frans de liederen niet meer mee en zo blijven we verstoken van zijn prachtige stem.

Een verhaal vol mooie herinneringen, met sporen van heimwee en verlangen naar wat er eens was.

Ik heb ook dit jaar weer naar verhalen van mensen geluisterd. Mensen vertelden hoe moeilijk zij de decembermaand vinden. De donkere dagen voor kerst, het einde van het jaar – het roept herinneringen op die moeilijk kunnen zijn.
Maar vooral werden mooie herinneringen gedeeld, gevuld met heimwee en verlangen naar wat er eens was.

Maar in heimwee en verlangen zit ook iets moois en troostvols. Want ze kunnen er alleen maar zijn bij de gratie van onze mooie, goede herinneringen.

Goede kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar

 

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Els

    Beste, ik vind mij hier helemaal in terug, buiten enkele kleinigheden – ieder leven loopt anders natuurlijk. Ook ik ben een Omi voor de 5 achterkleinkindjes en ook ik mag ieder jaar weer mee aanschuiven aan een feest, georganiseerd om beurten bij dochter of één van de kleinkinderen. Ik heb herinneringen die ver, hèèl ver terug gaan van kerstavonden die anders waren, vooral de oorlogsjaren waren anders, maar ‘k heb zelfs daar héle fijne herinneringen aan. Maar ach, de tijden veranderen en willen of niet wij als ouderlingen veranderen mee. Vooral ben ik dankbaar omdat ik de groeiprocessen van die achterkleinkindjes nog zo bewust kan en mag meemaken. Het is iedere 85-jarige niet gegeven. Veel mensen van vroeger worden gemist op ieder feest, soms vernoemd, maar ze horen er echt nog wel bij…. U heeft het allemaal zò goed verwoord, het lijkt wel een boekje dat voor mij open gaat waarin ik zo ongeveer m’n eigen leven te lezen krijg. Bedankt…. heel erg bedankt en ook voor U een héle warme kerstavond waarin wéér herinneringen worden gemaakt voor later….

    1. Mee op de wind

      Dag Els, hartelijk dank voor je reactie. Wat fijn dat je zo kunt genieten van alles om je heen. En ook jij geniet van je achterkleinkinderen, wat fijn he om die kleintjes weer te kunnen knuffelen.
      Onze levens hebben veel gemeen en dat roept herkenning op. En ja, ik herinner mij ook de oorlogsjaren nog. Wij ouderen zagen zoveel veranderen, soms duizelt het je,en het gaat maar door. Ook ik herinner mij de oorlogsjaren en inderdaad ook toen vierden we Kerst zoals het mogelijk was.
      Ik vind het fijn dat je vertelt dat je geniet van wat ik schreef. Ik wens je heel fijne kerstdagen met de liefde van dierbaren om je heen. Lieve groet van Maaike

  2. Elly

    Nostalgie alom, he Maaike?ja, wij zijn zo ongeveer leeftijdsgenoten. Ik werkte ook buitenshuis. Dat vond ik fijn. Bas is wel een tijdje een op peuter-
    geweest.
    De oudste haalde zijn kleine broertje dan op, en dan waren we allemaal om 12.30 thuis. Toen we kleinkinderen kregen, werkten we niet meer, dus hadden we er alle tijd voor.
    Oppassen, weekends logeren, mee met vakantie. Wat was het leuk.
    Maar tot mijn verbazing blijkt dat -als je nog geen achterkleinkinderen hebt ten minste- dat de dingen van vroeger, zoals zelf zingen, dansen, toneel spelen, allerlei andere spelletjes, ook voor ons oudjes heel fijn zijn om te doen.
    Grappig is dat.
    Welnu: mooie dagen en met goede moed het nieuwe jaar in.

    1. Mee op de wind

      Ha Elly,
      Dan was jij er ook vroeg bij Elly. Ja het begon toen zo,n beetje op te komen he dat vrouwen gingen werken.
      Toen ik in 1962:in verwachting was hield ik op met werken. En dat was eigenlijk de algemene tendens. Tja, tegenwoordig werken de as moeders door, of je nu misselijk bent of niet.
      Met achterkleinkinderen onderne je veel minder maar dat verandert niets aan het feit dat zo,n kleintje weer op je schoot zit.
      Fijn om zoveel gedaan te hebben met je kleinkinderen Elly, zij en jij vergeten dat nooit meer. Heel fijne dagen gewenst . Net lieve groet, van Maaike

  3. Lucie

    Mooie herinneringen zijn dat weer he. Wij hadden vroeger in mijn jeugd ook het kerstdiner in de voorkamer, lekker de haard aan gezellig hoor. En na het eten gingen we een eind wandelen, fijn even in beweging na al dat zitten. Met oud en nieuw kwam altijd een tante met haar gezin en bracht een heerlijke salade mee nou die kwam wel op hoor. Na 12 uur de buurt in om nieuwjaar te wensen.Vandaag de dag gaan wij naar een van mijn dochters Kerst vieren, dan bestellen we wat en verder neemt ook iedereen wat mee. Wat een leuke foto trouwens van je achterkleinzoon! Hele fijne dagen gewenst!

    1. Mee op de wind

      Dag Lucie,

      Ja, leuke foto he. De tijd gaat wel heel snel dat Kilian nu al weer op de kleuterschool zit.
      Wat fijn dat jejullie dochter gaan. Ja wat dat betreft besef je dat je ouder wordt en dat ook echt niet allemaal meer zou kunnen.
      Vroeger was bet bij ons ook altijd heel drul met de jaarwuisseling . Voorral op Nieuwjaarsdag als er vrieneden en van alle langs kwam.
      En nu genieten van de rust, het is goed zo.
      Fijne dagen Lucie
      Groetjes van Maaike

  4. Gerlien

    Goedemorgen Maaike,
    Het gezegde: beter laat dan nooit, is nu bij mij helemaal aan de order. Toch wil ik jou, je familie en de verdere lezers, een hele fijne Kerst en een Gezond en Gelukkig Nieuwjaar wensen! Zoals altijd heb ik weer genoten van de herinneringen aan vroegere tijden, de brandende haard in de voorkamer en menig keer schaatsen op de 2e kerstdag . Omdat we geen kinderen hebben zijn we verstoken van klein- en achterkleinkinderen, maar we hebben het grote geluk dat de we kunnen genieten van de kinderen en kleinkinderen van mijn broer. Kerst wordt altijd met de hele familie gevierd en daar horen wij altijd bij een hele grote rijkdom waar we heel erg dankbaar voor zijn! Nogmaals fijne dagen en geniet van elkaar!!
    Groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Ha Gerlien,
      Hartelijk dank voor je goede wensen en ook mijn goede wensen naar jullie.
      Juist zonder kinderen is het hebben van een lkieve, fijne familie een heerlijk gegeven. Vroeger had ik een lieve tante waar ik altijd welkom was en daar ging ik heel vaak naar toe.
      Ik draag haar nog altijd een warm hart. Dat bedoel ik nu met een breed familieverband. Ook de warmte van opoms en yantes zijn onmisbaar voor een kind.

      Ja en herinneringen dragen we allemaal met ons mee, soms zelfs heel herkenbaar. En kerst komt ieder jaar terug met dezelfde terugblikken en met nieuwe ontwikkelingen van nu.
      Zo gaat het leven door en maken we deel uit van deze tijd.

      Een mooi Kerstfeest met familie en je dierbaren Gerlien,
      Groetjes van
      Maaike

Laat een reactie achter