Achtenzestig treden

We  schrijven  1962.  Nog  altijd  woningnood! Eigenlijk  is  er  na  de  oorlog  altijd  woningnood  gebleven.  Vooral  in  de  steden  is  dit  nog  het  geval.

Maar  hoe  een  huis  vinden  als  je  wilt  gaan  trouwen?  Ja, want  dat  wilden  Gijs  en  ik. Pretenties  hadden  wij  niet.  Verwachtingen  dat  het snel  zou  lukken, evenmin. Maar  dan… Via via  hoorden wij  dat  er  woonruimte  vrijkwam in  de stad  waar  Gijs  woonde  en  werkte.  Een  piepklein  huisje.  Dat  wil  zeggen:  een  zolderkamer, omgebouwd  tot  woonruimte. De  hele  oppervlakte  was  21  meter. En  hoe  knap!  Daar was  een huiskamertje,  een slaapkamertje  en  een  keukentje  in  gefabriceerd. Gezellig, heel  gezellig, dat  wel, maar  o  zo  klein.  De  wanden  waren  rond  gemaakt  naar  het  plafond  en  gestuukt. Gesausd  in  een  lichte pastel groene  kleur.  Wij  moesten  er  wel fl. 500,- sleutelgeld  voor  betalen  en  fl. 55,-  huur  per  maand.  Wat  een  behoorlijke  aanslag  was  op  het  salaris  van  Gijs.  Maar  wat  wil  je?

Tja, wat  wil  je  dan  nog  meer  als  je  dan  toch  een  huis  hebt? Een  baby!  Althans,  dat  wilden  wij. We  waren  dan  ook de  koning  te  rijk  toen  die  zich  na  verloop van  tijd  meldde.  Er  was  geen  mooie  babykamer  voorhanden,  dat  niet.  Maar  er  was  een  andere  manier  de  baby  welkom  te  heten.  Als  snel  zat  ik,  nijver  in  mijn  hoge  huisje,  dromend  en  fantaserend,  omslagdoeken  en  onderleggers  om  te  haken.  Lakentjes  en  slopen te  naaien op  het  handmachientje.  En  zo  lag  er ruim  op  tijd  een  babyuitzet klaar.  Geheel  en  al  zelf  gemaakt!

De  zolderkamer  was  68  treden  hoog.  Normaal  al  een  hele  klim.Raar,  maar  het  leek  alsof  de  trap  iedere  week  hoger  werd.  Mijn  bloeddruk  steeg  evenredig  mee.   De  laatste  maanden  woonden  we  tijdelijk  bij  familie,  omdat  de  bloeddruk  te  hoog  werd.  Ik  moest  de  trappen  laten  voor  wat  ze  waren.  Na  wat  strubbelingen  lag  er  na  negen  maanden  dan  toch  een  lieve  baby  in  de wieg. Een  meisje.  En,  alsof  de  baby  zich  aanpaste  aan  de  woonruimte,  heel  klein! Met  de  baby  erbij  werd  het  ons  pas  echt  goed  duidelijk  hoe  klein de  ruimte  eigenlijk  was.  De  wieg  stond  tegen  het  ledikant  aan  en  je  moest  je  maar  een  beetje  door  de  beschikbare  ruimte  wurmen  om  je  te  verplaatsen.  Maar  dat  deerde  ons  niet,  we  waren  gelukkig!  Achteraf  moet  je  niet  denken  aan  het uitbreken  van  brand. Hoewel  het  dak  altijd  dichtbij  was  als  vluchtroute.

Die  zaterdagmiddag   gingen  wij  met  zijn  drieën  een weekeindje naar  mijn  moeder.  Voor  wij  vertrokken  hing  ik  trots,  als  een  kersverse  moeder,  een  hagelwitte  luierwas  in  het  trapgat. Kon  die  mooi  drogen.  Dachten  wij.  Papieren  luiers  wenkten  al  in  de  verte. In  Amerika  waren  net  de  eerste  op  de  markt.  Maar  onze  generatie  kookte  de  luiers  nog  en  liet  ze,  als  het  enigszins  kon, droog wapperen  in  de zon! De maandag  erna  kwamen  we  weer  terug. De  mevrouw die  beneden  ons  woonde, hoorde  ons  op  de  trap  en  kwam  op  ons  af. Heel  verontwaardigd  wees  zij   naar  het  trapgat  en  vertelde  mij  op  niet  mis te verstane  wijze  dat  het  geen  werk  was  dat  ik  ‘die  lappen’  daar  ophing  en  wegging.  Verbouwereerd  hoorde  ik  het  aan.  Zij  verhuurde zelf  de  andere  helft  van  de  vliering  aan  inwoning. En  kwam daar  zelf  zelden  tot  nooit. Last  kon  zij  er  niet  van  hebben.  Natuurlijk  hadden  we  het   beter kunnen  regelen  door  eerst  te  overleggen.  Ach, we  waren  jong  er  viel  nog  van  alles  te  leren.  Maar  helaas,  dat  verandert  niet  als  je  ouder  wordt!  Maar  mijn  kraakheldere  luiers, denigrerend  ‘lappen’  noemen  raakte  kant  noch  wal! Ik  was  zeer  ontstemd!

Het  bracht  ons  aan  het  denken.  En,  het  bracht  ons  tot  een  besluit.
Het  werd  toch  al  meer  en  meer  behelpen  om  zo  hoog  te  wonen.
De  kinderwagen  stond  gestald  bij  een  fietsenstalling… wat  een gedoe  als  je  wilde  wandelen.  Het was  een  georganiseer van jewelste.

Die  avond  zochten  wij  in  de  krant  naar  een  koophuis.  De  enige  mogelijkheid om  op termijn  iets  te  vinden,  was  kopen.  We  hadden  alles  nog  eens  goed  berekend.  Er  waren nog  wat  spaarcentjes  over,  dat  kwam  nu  meer  dan  goed  van  pas. We  speurden  de  krant  af  naar  een flatje. Een  flatje konden  we  misschien  betalen.  We  zochten  naar  het  goedkoopste  wat  we  konden  vinden.  En  ja,  daar  stond  iets  wat  geschikt  leek. In  een  klein  dorpje,  niet  zo  ver  weg,  stond  een  vierkamerflat  te  koop. Kosten : fl.  28.000,-  Niet  duur  en  niet  te  ver  van  Gijs’  werk. Zo op  het  eerste  gezicht  leek  het  wel  wat.  De  verkopende  makelaar  werd  gebeld.  Het  bleek  een  melkboer  te  zijn, die  in  zijn  vrije  tijd  ook  wel eens  een  huis  verkocht.  Het  was  een  heel  geschikte  man.  Hij  wilde  ons  wel  komen  halen  en  met  ons  naar  het  huis  rijden.

Het  flatgebouw  stond  tegenover  een  kerk.  Het  uitzicht  was  prima  en  de  omgeving  zag  er  gezellig  uit. En  denk  je  eens  in?  De  baby  kreeg  een  eigen kamertje  en  wij  een  slaapkamer,   helemaal  voor  onszelf.  Wat  een lachende  weelde  wenkte  ons.  Maar  we  moesten  eerst  besluiten,  en  dat  viel  om  den  drommel  niet  mee.  Want  wat  haalde  je  je  allemaal  op  de  hals  met  een  koophuis?  Jezelf   levenslang  in  de  schulden  steken  voor  een  hypotheek?  Dom, dom, dom!

Wij  zetten  desondanks  door  en  gingen  onderhandelen.  Uiteindelijk  kochten  we  het  voor fl.  26.500,-  Vreemd  om  het  in  guldens  te  schrijven.  Wat  went  alles  toch  snel!  Als  je  het  nu  bekijkt,  is  de  prijs  een  lachertje.
Maar  ook  voor  toen  was  het  ook  niet  duur. Het  is  niet  bij  deze  ene  keer  gebleven,  dat  we  verhuisden. Je  zou  bijna  zeggen,  dat  vooral  ik  de smaak  te  pakken  kreeg.  En  dat  is  ook  zo.  We  werden  bijna  ervaringsdeskundigen.  Niet  het  inpakken, huis schoonmaken  etc. hadden  mijn  voorkeur.  Maar een  huis  inrichten  vond  ik  heerlijk.  Met  kleuren  werken,  zodat  zij  harmonisch  bij  elkaar  passen. Meubelen  schikken,  ze  weer  een  leuk  plaatsje  geven,  het werkte  bijna  verslavend.

En  nu  vind  ik  het  mooi  geweest. Ik  ben  nu  op  papier  begonnen,  door  woorden te   rangschikken  die een  plaatsje te   geven.  Woorden kleur  geven,  herschikken,  er  een harmonisch  verhaal  van  maken,  het  blijkt  even  leuk  te  zijn  als huizen  inrichten. De  ene  keer  lukt  het  beter  dan  de  andere  keer.  Precies  zoals het  met  alles  gaat.  Meer  is  er  niet.  That’s all!

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Pieternel.

    Heel leuk om mee te lezen tante!

    Mijn moeder gebruikte al wel papieren luiers bij mij. Die zaten aan een rol, vertelde ze weleens. Zij was meer van het gemak denk ik, maar ik was dan ook de achtste 😉

    Groetjes Pieternel.

  2. Mee op de wind

    Dag Pieternel,

    Leuk, dat je de verhalen leest en er op reageert.
    Voor jou, door de logeerpartijen, ook soms bekende verhalen, denk ik?
    Nu je het zegt herinner ik mij weer die eerste papieren luiers aan een rol.
    Je moeder was er heel snel bij.
    lieve groet van Meeopdewind

  3. Henriette

    Leuk om je verhaal te lezen. Ik weet dit uit verhalen van mijn ouders, toen ik geboren werd in 1964 woonde ze ook in , dat gedeelte is nu een winkel. Veel mensen zal dit wat jij beschrijft bekend voorkomen.

    1. Mee op de wind

      Ja zo was het veelal voor onze generatie. Het was piepklein ons inwoonhuisje. Maar even goed genoten wij van alles en waren we heel blij toen wij het vonden!
      Groetjes van,
      meeopdewind

  4. Carol

    Oh, oh, wat was dat hoog.
    En ik kwam jullie nog helpen met schilderen, witten.
    Wat een tijd geleden zeg.

    1. Mee op de wind

      Ja, dat was leuk toen! En hoog.
      Waar is de tijd gebleven?
      Nog een keer: bedankt voor het helpen toen.

  5. Hans Steenhorst

    Wat een leuk verhaal. Ik herken er gelijk mejuffrouw Hamers in.
    Zo wilde zij genoemd worden Geen mevrouw want zij was tenslotte
    niet getrouwd.
    Hartelijke groet,
    Hans Steenhorst.

    1. Mee op de wind

      Dag Hans, Ja ik begrijp dat je het allemaal herkent. Oude verhalen herleven en zo kom je elkaar weer tegen. Wat ik toch nog steeds heel bijzonder vind. En die vliering was erg hoog. Ook een reden om met een baby naar iets anders te zoeken. Dankjewel voor je reactie!
      Hartelijke groet, maaike

Laat een reactie achter