Al is heelhuids wel een groot woord.

Scan0077Scan0076

Even kijken, ja het trapje staat goed. Poeh, wat staan die dozen hoog in de kast. Uit één van die dozen moet het toch echt komen. Bij de laatste verhuizing ben ik het nog tegengekomen. Misschien in deze? Nee daar zitten schoolkranten in. O ja, die liggen er ook nog. Wat leuk dat ik die nog heb. In die schoolkranten schreef ik ook altijd stukjes. Nee Maaike wegleggen, niet kijken. Je bent zó een uur verder. Trouwens het eind is zoek want je komt Jut en Jul tegen in die dozen. Vooruit dan maar. Ik zet mijn zoektocht weer voort. En kijk aan. Hier, in deze doos vind ik hem! Mijn poëzie album. Ik kreeg het 71 jaar geleden. Van wie? Jammer, maar ik weet het niet meer. Voor mijn zesde verjaardag misschien? Zou heel goed kunnen, maar ook dat weet ik niet. Maar dat ik hem nog heb, dat vind ik bijzonder. Pas vroeg ik aan mijn vriendinnen of zij vroeger een poëziealbum hadden. Ja dat wel, maar hij was zoek geraakt. En ik, met mijn verhuishobby sta er mee in mijn handen. Hoeveel keren is dit boekje wel niet mee verhuisd in die 71 jaar? Dat het “heelhuids” alles heeft overleefd is gewoon een wonder. Al is heelhuids wel een groot woord want het boekje ziet er vergeeld uit en de bladzijden zijn wat verfrommeld. Het is heel klein en dun, mijn poesiealbum. Hoeveel bladzijden zitten er helemaal in? Maar het is ruimschoots genoeg voor mijn verhaal.

Mijn zusje Greetje is vijf jaar ouder dan ik. Zij had ook een poëziealbum. In haar album stonden meer versjes dan in die van mij. Haar vriendinnetjes konden al lezen en schrijven en zij schreven er dan ook naar hartelust in. Ook haar meester en juffrouw van school lieten zich niet onbetuigd. Zou zij haar poesiealbum nog hebben? In mijn album staat een versje dat zij geschreven heeft, en hoe leuk is dat! De datum staat er bij: december 1945. Toen was zij dus elf jaar. Ze heeft vast eerst potloodlijnen gezet want de regels staan kaarsrecht en zijn in schuinschrift geschreven. Heel keurig. De aanhef is: Lieve Mieke. Dit vraagt even uitleg. In mijn kinderjaren werd ik Mieke genoemd. Ik heb later zelf mijn naam veranderd in Maaike omdat Maaike mijn doopnaam is. Zo wil ik worden genoemd want het is een familienaam en daar hecht ik aan.

Scan0078aIk vraag mij af waarom alleen meisjes een Poëziealbum hadden. Na wat googgelen komt de aap uit de mouw. Het poëziealbum komt nu opeens in een heel ander licht te staan. In de 16e en 17e hadden rondreizende studenten een vriendenboek (album amicorum) genoemd. Als zij onderweg medestudenten en professoren tegen kwamen lieten zij er die in schrijven en tekenen. Vaak in het latijn en het Grieks. Het was toen een mannen- aangelegenheid dus. De meisjes uit de gegoede stand namen het later over. Het Latijn en Grieks werden ingewisseld voor moderne talen en de versjes werden gewoner, en “liever”. De jongens lieten het afweten. En zo ontstond het poëziealbum. Het oudst bekende poëziealbum komt uit 1797.

Misschien waren er vroeger ook wel jongens die een poëziealbum hadden gewild. Waarom niet? Overigens waren jongens wel zo aardig dat zij in je poëziealbum schreven. En nu ik verder blader kom ik zowaar een versje van broer Arjan tegen. Hij is de enige broer die in mijn album heeft geschreven. Misschien bij de anderen niet genoeg met mijn album geleurd? In ieder geval schreef Arjan er een versje in met een les, zoals in bijna alle versjes het geval was. Ik heb het blijkbaar wel opgeslagen want soms citeer ik het in mezelf nog wel eens.

Scan0081a

Moet je zien hoe Arjan stippeltjes om de letters heeft getekend. Ik zie hem weer voor me, beweeglijk, snel pratend en gehaast. Wat een inspanning om al die pikkeltjes zo keurig om een letter te krijgen! Prachtig toch? De datum dat hij het schreef was: 1-2-’46. Hij was toen 12 jaar.

Een oud poëziealbum vertelt over wat er eens was. Hoeveel mensen die in mijn album schreven leven nog? Ik kijk naar die ouderwetse, kinderlijke handschriften. Ze roepen herinneringen op. Aan kinderen waarmee ik speelden. Aan buurmeisjes en nichtjes. Aan broer Arjan en de vele andere familieleden die zijn overleden. Er zijn grote gaten gevallen in ons gezin. Van de elf kinderen zijn er nog drie over: één broer en één zus naast mij. Ik ben de jongste van het elftal. Het voelt leeg en stil zonder hen.

We hadden vier meisjes in ons gezin, en zeven jongens. Clazien was het tweede meisje. Ze was ruim elf jaar ouder dan ik en bemoederde mij altijd lief. Toen ik mijn album kreeg had zij verkering met Frits. Ik kende hem al want hij kwam daarvóór al bij ons over de vloer. Ik was klein voor mijn zes jaren en vond hem héél lang. Hij studeerde voor dominee.Als jongste heb ik veel gezien. Ik zag de verkeringen één voor één binnen komen wandelen, en soms weer gaan.

Vóórdat ik goed kon lezen en schrijven had ik mijn poëziealbum al. Tenminste, dat begrijp ik uit het zelfgemaakte gedichtje van zwager Frits. Er stonden nog maar weinig versjes in. En ik wilde het album voller krijgen. De oplossing lag dichtbij. Op een dag neem ik mijn albumpje onder mijn arm en loop naar de stoel waar Fris zit. Ik tik tegen zijn schouder en laat hem mijn kleinood zien. Ik hoef niet veel te zeggen want hij begrijpt de hint en pakt zijn pen.

Scan0082a   Frits hoeft geen voorbeeld. Nee, hij dicht zelf wel een versje.

Tegenwoordig zijn er vriendschapsboekjes voor jongens en meisjes. Misschien als vervanging van de poëziealbum? Ik heb ook even op internet gekeken om te zien of poëziealbums nog in de handel zijn. En? Ja hoor, ze zijn ze nog gewoon te koop. Een heel leuk verjaardagscadeau toch? Want die zoete, leuke, leerzame, soms rammelende versjes laten we toch niet verloren gaan? En als zoonlief het ook leuk vindt om mee te doen gewoon laten doen.

Met dank aan mijn man en maatje Gijs. Hij heeft mij voortreffelijk geholpen met het publiceren van de poëzieversjes en plaatjes.

 

 

Dit bericht heeft 16 reacties

  1. wilma

    wat leuk!! Ik heb er ook nog een, of nee ik had er ooit drie,maar in een is er veel geschreven: meesters juffen, vriendinnetjes en klasgenoten. En ook mijn ouders, oom en tantes, en ook nog mijn omaatje en denk ook nog opa..
    Onze dochters hebben ze ook, maar niet mijn jongste nog, goed idee dus! En school begint net vandaag weer hier.
    Toen wij emigreerden, kregen de kinderen van de klas een map met van elke klasgenoot een “schrijven. ZO leuk!
    Van mijn klasgenoten zijn er al niet meer, jong gestorven,verongelukt..
    Het zet je weer even stil. Thanks!!
    Groet, ook aan Gijs,

    Wilma

    1. Mee op de wind

      Wat je schrijft dat je een map kreeg van je klasgenoten toen je emigreerde Wilma! Wat mooi ook om je opa en oma en andere familieleden tegen te komen in je album! Het roept allerlei gevoelens op als je erin bladert. Dat is bij jou ook het geval begrijp ik. Ga je je jongste dochter er ook een cadeau geven? Het is toch heel leuk voor later ook voor hen. Het zijn van die oude dingen of gebruiken die het verdienen ze in stand te houden. Dank weer voor je reactie Wilma vanuit overzee. Leuk om vanddar iets te horen. Groetjes van Maaike

  2. Nellie Bal

    Maaike,wat leuk van de poeziealbum ,ik heb er ook nog een ,en heb hem direct gepakt ,het ook leuk die oude versjes, b, v ,rozen verdorren ,bloemen vergaan,maar onze vriendschap die blijft bsstaan . En ook twee blauwe ogen,een hartje van goud een zuiver geweten,zorg dat je t, behoud .leuk om ze allemaal weer door te lezen ,maar ook herinneringen aan wie er niet meer zijn .een groet voor jullie samen van Nelly Bal

    1. Mee op de wind

      Ja wat leuk hè om het allemaal weer eens tegen te komen. Leuk dat jij hem ook nog hebt. Er worden wel eens tentoonstellingen van gehouden ik ben al aan het zoeken geweest want nu ik er mee bezig ben houdt het mij echt bezig. Die van jou ziet er misschien nog wel wat mooier uit maar ik vind het toch heel leuk dat ik hem nog heb. Voor jou bekende personen die de versjes schreven. Dank voor je reactie. En nu ging het blijkbaar heel goed met je computer? Groetjes uit Amstelveen, Maaike

  3. Pieta

    Wat was zo’n poeziealbum toch geweldig in je kinderjaren! Trouwens, dat is het nóg voor me. Jouw boekje ziet er nog mooi uit, dat kan ik niet zeggen, het ligt bijna uit elkaar. Maar ondanks dat oude boekje bekijk ik nog veel die oude versjes, van de broers en zussen en vriendinnetjes. Wat heb je het weer mooi geschreven, en die foto’s erbij, erg leuk!! Had ‘Frits’ geen plaatje om bij te plakken? Dat was juist zo leuk erbij. Ook van je broer Arjan, tevreden zijn een grote gunst, en dat is ook zo!!! Eén van mij zussen schreef:
    Vriendelijke ogen,
    lachende mond.
    Blozende wangen,
    fris en gezond.
    Lief en eenvoudig,
    keurig en net.
    Dat is sprekend,
    Pieta’s portret.
    Ik vraag me af of ze dat nu nóg vindt!!! Als ik ze a.s. zaterdag zie zal ik het eens vragen.
    Weer gezellig om te lezen, even weer in die ‘oude, gezellige tijd van vroeger’!
    Bedankt en hartelijke groeten.
    Pieta.

    1. Mee op de wind

      Ja Pieta, het zijn echt kostbare kleinodiën die poëziealbums. Ja we kregen ook veel complimentjes in onze albums en dat waren we in die tijd niet zo gewend. Mijn moeder zei altijd : “van complimentjes wordt je maar ijdel”. Maar goed in de poëziealbums kreeg je ze dan toch nog. Wat leuk dat een verhaal dit allemaal oproept. En het viel mij ook op dat Frits geen plaatje erbij heeft geplakt. Ach het is hem vergeven. Het was toch al bijzonder dat hij er voor ging zitten en mij ter wille was. Even een reisje terug in de tijd hebben we weer gemaakt. Met dank en groetjes van Maaike

  4. Nelly van Voorthuijsen-Boon

    Hallo Maaike, na het lezen van je mail ben ik gelijk naar boven gegaan om
    mijn album te zoeken. Vond ook nog een album van mijn oma uit 1888 en
    nog van een tante uit 1920. Maar ik ging gelijk lezen en tot mijn verbazing
    was de eerste die er in juli 1940 in geschreven mijn vader hij schreef
    Hier beneden wisselt alles, jaar en maand en dag vergaan, Maar hij die de
    tijden regelt zal in eeuwigheid bestaan,Geef die God u Zijnen zegen, Zij
    Hij uwe sterkte en kracht, Zalig hij die in dit even, Al zijn hulp van Hem
    verwacht. En wat viel mij nu op? Onze trouwtekst op 21 juli 1954 was
    Welzalig hij , die de God van Jacob tot zijn hulp heft, wiens verwachting
    is op de Heere zijn God. Dat dit dezelfde woorden zijn, 14 jaar na elkaar
    geschreven en dat mij dat nu opvalt. Bijzonder vind je ook niet? Mijn
    poesie album ziet er net zo uit als die van jou.Losse blaadjes ,kaft los, maar
    het is toch een kostbaar kleinood. Maar wat zijn er al veel mensen uit
    Zo zie je wat een mail al niet kan veroorzaken. Fijn dat je schreef.Liefs Nelly.

    1. Mee op de wind

      Wat ontzettend leuk Nelly die stokoude poëziealbums. Zelfs ééntje uit 1888. Wat leuk dat die bewaard zijn gebleven. Documentjes in de tijd! In 1940 schreef je vader in die van jou, begrijp ik. Het was het eerste jaar van de oorlog. Raar eigenlijk dat je nu bij nader inzien dingen opvallen die je voorheen niet zag. Zoals jij schrijft hoe mooi de dingen samen vielen, 14 jaar na elkaar, is iets wat je dan ineens ziet en je wakker maakt. Leuk dat je door het verhaal je poesiealbum weer bent gaan opzoeken. De tijd komt dan weer terug. Na al die jaren is jouw poesiealbum natuurlijk ook verfomfaaid en iud, maar we hebben hem gelukkig nog en kunnen er van genieten. Dank voor je reactie Nelly en een groet van mij. Maaike

  5. Kundert Bakker

    Dag tante Maaike,
    Ik wist niet dat mijn vader zo netjes kon schrijven.
    Mooi om te zien!!

    1. Mee op de wind

      Dag neef Kundert. Ja wat keurig hè zoals je vader schreef. En wat bijzonder dat hij in mijn album schreef. Ik vind het zó mooi om te zien hoe hij de letters versierde met al die stippeltjes. Ik vond het toen al heel leuk! Een herinnering om te koesteren Kundert. En voor jullie ook mooi om te zien, neem ik aan.
      Ik vind het aardig dat je reageert. Zo weet ik dat je het hebt gelezen en het fijn vindt wat ik schrijf, en laat zien. Bedankt, en groetjes van tante Maaike

  6. Nelleke B

    Wat leuk, inderdaad gaan mijn gedachten ook gelijk naar mijn album.Ik weet nog dat de juf een mooie tekening maakte in plaats van plaatjes. En wat deden we ons best om bij een ander iets moois te maken.Een mooie herinnering zo’n album.

    1. Mee op de wind

      Dag Nelleke, soms hebben we herinneringen die ver zijn weggezakt. Het blijkt heel veel plezier naar boven te halen om zo’n album weer eens even te bekijken. En inderdaad we deden we heel erg ons best. Aan plaatjes komen was niet eens altijd gemakkelijk, want dat bracht kosten mee. Volgens mij haalde ik ze wel eens uit mijn eigen album en zette dan over. Dat was niet handig maar ja, ik wilde ook graag in een album schrijven. Ach ja zo ging dat toen. Dank voor je reactie en een groet van Maaike

  7. Elly

    Tip, tap, top. De datum staat erop. Dat soort quotes staat dan vaak ook bij zo’n versje, he? Lief, die versjes uit vervlogen jaren. Die potloodlijnen… Ja, dat deed ik inderdaad ook als het heel netjes moest zijn. Mijn album is helaas weg. Maar het zit gelukkig in mijn nog in mijn brein. Echt waar, hoor. Jij schrijft dat je die albums nog kan bekomen, maar de plaatjes dan? Die vast niet meer.
    Alhoewel… stickers worden het dan. Geen potje gluton meer nodig. Leuk, dat “weetje” over het “album amicorum”. Komt er nog een verhaaltje over de schoolkrant? (Schreef ik vroeger in,samen met een vriendin). Een verhaaltje van jou, smaakt altijd naar meer. Dag Maaike.

    1. Mee op de wind

      Ik heb voor je gekeken op internet Elly en er zijn nog altijd leuke plaatjes te koop hoor. Misschien iets voor je kleindochters een poëziealbum? Ik geloof je onmiddellijk dat het allemaal nog in je brein zit. En ik denk dat jij bedoelt dat je in de schoolkrant schreef als scholier. En dat kan ik mij echt voorstellen. Wij gaven als leerkrachten een schoolkrant uit over het wel en wee van onze klas, zo bleven de ouders op de hoogte. Was ook heel leuk hoor. Mijn dank weer voor je bijdrage Elly en groetjes, Maaike

  8. Maaike Mallan

    Lieve tante, wat een leuk verhaal weer. En echt iets voor pa om zo’n gedichtje te schrijven. Ik heb mijn poesiealbum ook nog, daarin heeft pa ook een gedichtje gemaakt voor mij. Maar er staat ook een gedichtje in dat u voor mij schreef.Ik heb het meerdere keren gebruikt als erg gevraagd werd of ik in een album wilde schrijven. Het begon zo; Er was eens een aardig meisje klein , die wilde zo graag het zonnetje zijn enz.
    Lieve groet van Maaike.

    1. Mee op de wind

      Lieve Maaike en wat een leuke, mooie herinneringen zijn het als je in een poëziealbum kijkt. Je vader was een jongeman. Hij schreef het in een snel tempo op, zomaar één, twee, drie. Ik herinner mij vaag dat ik het in je album schreef. Er zijn heel veel albums door mijn handen gegaan en ik vond het zelf altijd weer leuk om te doen. het versje eindigde met: Sticht zoete zomer warmte. En liefde rijk in huis. Dan word je het vriendelijk zonnetje. Het zonnetje van ’t huis. Leuk dat je dit vertelt van je album. En fijn dat je reageert op het verhaal. Een lieve groet van je tante Maaike

Laat een reactie achter