In de loop der jaren heb ik met veel plezier mooie bruidsparen gefeliciteerd. En de prachtigste trouwreportages bewonderd.
Mijn/onze eigen trouwdag viel op een zonnige dag in mei. In het jaar onzes Heere 1962, bijna 55 jaar geleden. Ik was de laatste die nog thuis, bij mijn moeder, woonde. De andere broers en zussen waren allemaal al uitgevlogen. Het lijkt mij leuk om een blog te schrijven over het trouwen in 1962.
Toen onze zoektocht naar woonruimte uiteindelijk toch werd beloond waren we heel blij. Jammer, er zat wel een minder leuke kant aan, want de gevonden woonruimte was in Rotterdam. Het betekende dat ik Barendrecht moest verlaten en mijn moeder alleen zou achterblijven. Dat gaf een domper op de blijdschap, ik vond het heel moeilijk.
Het was jaren geleden dat mijn twee oudste zussen trouwden. In die tijd vond men het de gewoonste zaak van de wereld dat de bruiloft thuis plaats vond. Zie:http:mijn-grote-zus-en-ik/
In onze tijd werden er al bruiloften, op bescheiden wijze, in een restaurantje gevierd.
Het was voor ons een hele organisatie om onze bruiloft rond gedacht en geregeld te krijgen. Het zou een groot gezelschap worden met die twee uitgebreide families. Hoe gingen we dat in het vat gieten? Waar moesten we al die mensen bergen? En, we moesten ook nog eten aan het einde van de middag. Zou een gelegenheid buiten de deur voor ons soms een optie zijn?
Aan de Gebroken Meeldijk, tegenover de veiling stond toen nog het Café Restaurant van Piet Kruithof. Er waren grote zalen wisten we, er werden wel meer trouwfeesten in belegd.
“Zullen we daar eens gaan kijken?” stelde ik aan Gijs voor. We waren meteen enthousiast toen we de ambiance zagen. Er was een grote zaal waar we met gemak in konden. Nee, we dachten er niet langer over, dit was een perfecte ruimte voor ons trouwfeest.
Maar we deden nog meer, we pakten nu meteen maar door. Een uitgebreid dinér werd het nu weer niet. Maar we regelden wel, zoals dat werd genoemd: een soupér. Een broodmaaltijd met allerlei beleg, soep en een heerlijke salade. We vonden het leuk en waren apetrots dat we onze gasten zó gingen verwennen. Al die voorbereidingen, wat was dat leuk en wat waren we vol plannen en verwachtingen.
Een vriendin naaide mijn jurk. Zij kon dat opperbest. Ik moest er wel voor heen en weer reizen naar Bergambacht maar trouwen doe je niet iedere dag. En reizend, hoog in de bus gezeten, droomde ik mijn dromen over de grote dag. Hoe zou het zijn om getrouwd te zijn? Hoe zou ik het vinden om in Rotterdam te wonen?
Nu ik terugdenk herinner ik het mij weer hoeveel er te regelen viel rondom onze trouwdag. Barendrecht was nog een klein dorp met ongeveer 10.000 inwoners. Toen wij bij het plaatselijke taxibedrijf de auto’s gingen regelen voor het gezelschap, ontstond er paniek. Ze zaten even met de handen in het haar. Waar haalden ze zoveel auto’s vandaan?
Maar in de verte klonk het rinkelen van de kassa. Ze regelden wel iets, het kwam helemaal voor elkaar! Er waren rondom nog meer dorpen waar taxi’s voorhanden waren. Tegenwoordig worden er voor grote gezelschappen soms busjes ingezet, maar volgens mij kwam dat later.
En hoe zouden we het gaan doen met de foto’s? Er waren bruidsparen waar een fotograaf betrokken was bij het hele gebeuren. Maar daar hing een prijskaartje aan. En verder leek het mij niets om tijdens de plechtigheden zo afgeleid te worden door een fotograaf. Na enig dubben werd de fotograaf geschrapt: te duur en te lastig.
Na het avondeten zou de receptie volgen. Het zou best wel eens- druk kunnen worden, we namen er maar ruim de tijd voor.
Veel mensen vroegen naar het verlanglijstje. Wat ontbrak er nog aan onze uitzet? Ik weet niet meer precies wat we er op hadden staan maar ik vond in een boek een voorbeeldlijstje van toen
- – Snijbonenmolen
- – Appelboor
- – Citroenpers
- – Kraantuitje
- – Broodtrommel
- – Gootsteenschepje
- – Wasketel
- – Mouwplankje
- – Ragebol
- – Stofdoekenmandje
- – Mattenklopper
- – Luciferdoosjeshouder
- – Ontbijtkoektrommel
- – Maggihouder
- – Kolenkit
- – Rookset
- – Peper en zoutstel
- – Koffiemolen
- – Roerzeef
- – Brabantia spaarkistje
- – Asbestplaatje
Ik werd op de grote dag wakker met een ongekend gevoel. Vandaag zou ik gaan trouwen. Met Gijs. Vanavond woonde ik in Rotterdam. Ik keek even naar mijn moeder. Zou ze ook blij zijn? Zo te zien wel.
“Je treft het. Het wordt denk ik vandaag heel mooi weer,” zei mijn moeder.
“Ja, gelukkig maar want ik zal het vast niet te warm hebben in mijn trouwjurk, koukleum als ik ben.
Het werd een uitzonderlijk mooie dag. Ik voelde mij helemaal thuis in mijn prachtige, eenvoudige, roomkleurige kanten trouwjurk. En het gehuurde zwarte trouwpak van Gijs stond hem perfect, mijn hart zwol van trots toen ik hem zo zag aan komen lopen. Na het Gemeentehuis reden we met de volgauto’s naar de Christelijk Gereformeerde kerk aan de Voordijk om de zegen van God te vragen over ons huwelijk. Een kerk die heel vertrouwd voor mij was.
Ik zie ons weer zitten aan het soupér omringd door lieve mensen die bij ons hoorden. We genoten ervan en voelden ons als een vis in het water.
Toen de receptie ook nog werd bezocht door veel mensen voelden we ons geliefd en verwend. En tot slot werden we laat in de avond, met alle cadeau’s naar ons optrekje in Rotterdam gebracht. Als we voor de buitendeur staan en openen is daar de trap met achtenzestig treden!
Al hadden we geen fotograaf gevraagd de foto’s kwamen er toch nog. Gelukkig waren er lieve mensen op onze trouwdag die kiekjes maakten. Daar zijn we nog altijd heel blij mee. We hebben ze in een mooi bundeltje gestoken: onze alternatieve trouwreportage. Wat we wel deden was een statieportret laten maken.
Zie ook: die-tijd-keert-niet-weer/
Mooi tante Maaike! U was een mooie bruid en oom Gijs 😉 mocht er ook zijn. Onze zoon is 2 maanden geleden getrouwd en wij (oudere generatie) zaten ons af te vragen of wij ook zo druk waren met de voorbereiding van de vele vele details. Niet dus, toen vroeg ik me af of dat meer te maken had met de tijd of onze gezinscultuur. U geeft hierover een mooi inkijkje. Lieve groet, Anneke
Wel Anneke wat leuk om je weer te zien op mijn blog. Ja ik vond het wel gezellig om weer te geven hoe het in die tijd allemaal ging. Ik herinnerde mij nog de eenvoud van de bruiloften van mijn oudste twee zussen. Daarbij vergeleken was onze bruiloft een happening en zo veranderen dingen door de tijd. Het is boeiend om te zien dat veel dingen te maken met de tijd waarin zij plaats vinden. En andere worden bewaard en staan vast omdat zij in een traditie staan.
Leuk dat ik juist nu dit verhaal schreef. Liefs Anneke, van tante Maaike
Dag Maaike .voor mijn gevoel heb je de trouwdag weer helemaal op nieuw beleefd.maar vroeger was het allemaal veel eenvoudiger .,een receptie hoorde er ook niet bij, wel een gezellige avond met de daggasten .ooms en tantes ,en buren kwamen feliciteren als het bruidspaar in ondertrouw ging ,bij m, n zussen was dat toen zo ,maar ook al wel in een zaaltje hoor ,.maar je zagen er keurig uit hoor .,,,en dat doen jullie nog steeds ,,,,Het was weer een bezellige blog Maaike ,groet aan jullie samen van Nelly Bal
Dankjewel Nellie. Ja ik vond het zelf ook leuk om te schrijven over onze bruiloft. En inderdaad alles kwam weer langs van die dag. Als je over iets gaat schrijven dan gaat alles weert leven en zo maak je dus de dingen een paar keer mee. Bij mijn twee oudste zussen was het ook zo. Ik heb er nog een verhaal geschreven: Mijn oudste zus en ik. Dat verhaal komt in mijn boek, maar dit is te laat ervoor.
Gezellig dat je er weer was Nellie. Mijn dank met liefs, Van Maaike
Lieve Maaike,
Wat heerlijk om al die herinneringen te lezen, als vanzelf komt natuurlijk “onze trouwdag” in mijn herinnering en het vergelijken kan beginnen;) Het is nog niet zó lang geleden, maar in 1968 was ook in Twente de woningnood een probleem. Je moest meerdere jaren ingeschreven staan en als je dan samen 48 jaar was, had je kans op woonruimte. Het grote verschil met jullie is: wij wonen nog steeds in dezelfde flat. Cees z’n standaard grap: ze kan geen afscheid nemen, daarom zijn we al zo lang gelukkig samen! Ons 1e afspraakje was 55 jaar geleden, jullie huwelijksjaar ;). Heb nu meteen de linkjes naar de andere verhalen gelezen,
blijf het prachtig vinden.
Nog een fijne zonnige dag en lieve groet van Gerlien
Lieve Gerlien,
Ook leuk om te horen hoor dat jullie 55 jaar geleden het eerste afspraakje hadden. Het scheelt maar weinig op een mensenleven die paar jaren. Wat wonen jullie dan al lang in hetzelfde huis. Ik vind afscheid nemen ook moeilijk maar gek genoeg niet van huizen, wel van mensen dus. Door het gemakkelijk overstappen naar een ander huis zijn wij al heel wat keertjes verhuisd. De laatste twintig jaar is dat veel minder geworden.
Ik heb de linkjes naar andere verhalen er niet voor niks bijgezet, ze worden heel veel gelezen en dat doet mijn schrijvershart goed! Mijn dank voor je reactie. Ik eindig met een lieve groet van Maaike
Nog veel geluk samen Gerlien! En ik eindig met een lieve groet
Dag Maaike.
Wat een gezellig verhaal mag ik weer lezen van jouw trouwdag. Wat was je een mooi bruidje, en wat een ‘blijde’ foto’s heb je erbij gedaan! Leuk ook dat herkenbare verlanglijstje, met spullen die we nooit meer gebruiken. Meestal was dat een kladblokje en scheurde je het gewenste kadoblaadje eruit. Heeft Gijs jou ook al die 68 treden, van de trap, op gedragen toen jullie ’s avonds thuiskwamen?? De laatste vogel uitgevlogen, wat zal je moeder het de eerste tijd daar moeilijk mee gehad hebben. Maar het is nu eenmaal ’s levensloop en dat heeft ze al aan zien komen natuurlijk. Fijn om dit weer te lezen, het herinnert aan m’n eigen trouwdag, waar je broer en schoonzus ook bij de maaltijd aanwezig waren. Bedankt en lieve groetjes!
Dag Pieta,
Om te beginnen dankjewel voor je gezellige reactie. Als je zo’n lijstje ziet dan weet je pas hoe de tijden zijn veranderd en dat we gewoon meegaan in de veranderingen. Bij het schrijven van dit verhaal zag ik alles weer voor mij. Overigens die 68 treden waren wel erg veel voor Gijs. Wat was dat een klim. Als je halverwege was ging ik echt wel bedenkelijk kijken. Mijn moeder heeft het nooit laten merken dat zij er moeite mee had dat vond zij erg voor mij, denk ik. Zij gunde het mij. Maar zelf vond ik het echt wel moeilijk. Maar inderdaad het is de loop van het leven. Al die herinneringen roepen ook herinneringen op bij de lezers van mijn blog, dat is zeker waar. Leuk dat mijn broer en schoonzus er ook waren bij de maaltijd op je bruiloft. En zo vallen er veel dingen samen in het leven. Dit is het weer voor vandaag Pieta. Een lieve groet van Maaike
Ha Maaike,
Leuk geschreven.
Kan mij er niet veel meer van herinneren, het is ook al zoooooooooolang geleden.
Wel dat Pa nog ruzie had met, volgens mij de dominee.
Zal hier maar niet zetten, waar het over ging.
Maar ik wens jullie nu al vast een fijne 55-jarige huwelijksdag
Dat zou best kunnen Carol. Wij waren druk met alles, dus ik heb het niet gehoord of gezien. Maar Pa vond het allemaal maar moeilijk dat zijn zoon trouwde met een protestant meisje. Later is dat gelukkig allemaal goed gekomen en vond hij het prima. Ach ja, het is allemaal al heel lang geleden maar je eigen trouwdag herinnert een mens zich natuurlijk wel. Ik neem aan dat jij dat ook nog allemaal weet. Dank voor je delen Carol en voor het reageren, wat ik altijd heel gezellig vind.
Groetjes, Maaike
Lieve Maaike,
Wat een verhaal en wat een prachtig bruidje was je.
Dag lieve Corinne, Leuk je weer te ontmoeten op mijn blog. De verhalen liggen overal om ons heen, maar dat weet jij ook als schrijfcoach. Ik had zomaar ineens zin om hierover te schrijven. Ik heb het met veel plezier gedaan en het roept weer van alles op. Het is zo leuk al die contacten rondom mijn blog. En nu jou reactie weer. Leuk!
Dat is het mooie van verhalen, herinneringen en anekdotes. Blijf schrijven!
Gaan we doen Corinne. Jij ook?
Groetjes, Maaike