Amandelen knippen Anno 1940

We hebben vaak onze bedenkingen over de gezondheidszorg van nu. 
Vandaag een verhaal over de gezondheidszorg in vroeger jaren. Mijn moeder heeft het vaak verteld. Het verhaal speelt zich af rond 1940. Ik was toen één jaar.

Broer Arjan was zeven jaar. Hij was heel vaak verkouden en had veel last van zijn luchtwegen. De huisarts vond het nodig dat zijn amandelen geknipt zouden worden.
Arjan moest naar het ziekenhuis er zat niet anders op. Maar hoe moest hij in het ziekenhuis komen? Er was niemand voorhanden die hem daar naar toe kon brengen.
Mijn moeder moest het zelf maar zien te regelen. Een auto hadden wij niet en dat was niet vreemd. Bijna niemand had er een in die tijd. En vader was er niet meer. Hij was het jaar ervoor overleden

Op de bewuste dag liep Arjan achter moeder aan naar haar fiets. Hij sprong achterop de bagagedrager en zo reden ze samen naar het Zuider-Ziekenhuis in Rotterdam. Het was ongeveer een half uurtje fietsen van Barendrecht.
Het fietsen ging moeder goed af. Omdat we ver van het dorp woonden was de fiets hét vervoermiddel. Maar naar Rotterdam fietsen, dat gebeurde zeker niet iedere dag.

Toen moeder en Arjan bij het ziekenhuis aankwamen, konden zij zo doorlopen. Alles stond al klaar voor de operatie. Arjan mocht met de dokter meelopen naar de operatiestoel. 
Op de stoel werden zijn armen en benen met riemen vastgebonden. Zijn mond werd vastgezet met een klem. En zo, zonder verdoving, werden Arjans amandelen geknipt.

Ik weet niet of mijn moeder er bij mocht zijn tijdens de ingreep. Ik denk het niet want zij wist alleen te vertellen dat het zonder verdoving was gebeurd.
In de verhalen die ik erover las op internet stond dat het een pijnlijke, traumatische ervaring was voor een kind. En dat begreep ik natuurlijk al zonder dat ik het op internet las. Je kunt het je nu niet meer voorstellen.
En ook las ik dat een kind als troost een ijsje kreeg. Al is dit wel een heel schrale troost! Of Arjan een ijsje kreeg weet ik niet. Dat heeft mijn moeder niet verteld 

Maar in die tijd was het blijkbaar ‘gewoon’ dat het zo ging. Bij andere kinderen gebeurde hetzelfde. Mijn moeder wist ook niet anders.
Hoe en wat er precies zou gaan plaatsvinden, werd meestal niet vooraf besproken. 

In die tijd werd er niet veel gecommuniceerd door artsen. De kinderen, en waarschijnlijk ook de ouders, wisten weinig of niets. 
En daardoor was het vooral voor een kind een traumatische ervaring.
Maar ook voor mijn moeder was het een  traumatisch gebeuren. Waarom een kind geen kort roesje kreeg? Ik begrijp het niet.
Wat haar het meest bijstond was dat zij Arjan, als een zielig hoopje mens, direct na de operatie weer mee naar huis moest nemen. Dat vond zij verschrikkelijk. Zij vertelde met afgrijzen hoe doodziek Arjan was toen zij hem op de fiets mee terug nam naar huis.

Op internet heb ik gezocht of er een reden was waarom het zo werd gedaan. Maar ben er niets wijzer van geworden. De artsen van toen zullen ongetwijfeld met liefde hun werk hebben uitgeoefend. Het was, neem ik aan, ‘gewoon’ de algemene tendens van die tijd.

Maar door voortschrijdend inzicht zijn er gelukkig veel dingen ten goede veranderd. Zoals ook dit. 

De gezondheidszorg van toen is niet te vergelijken met die van nu.
Wij hadden een eigen bedrijf en waren daarom particulier verzekerd.
Of helemaal niet verzekerd ik weet niet meer goed hoe dat zat. In ieder geval moest mijn moeder de huisarts zelf betalen. Met een gezin van 11 elf kinderen was ziek zijn dan ook een zorgelijke aangelegenheid.
De meeste mensen waren een fiets rijk, maar dat was het dan. Gelukkig had de dokter wel vervoer, en daarom werd hij, als het echt nodig was, gevraagd langs te komen. De dokter aan huis laten komen was voor de begrippen van toen duur. Hij werd daarom niet zo snel ingeschakeld.
Als ik het mij goed herinner kostte rond 1948 een doktersbezoek, als hij aan huis kwam fl 2,50. Daarom ging mijn moeder met ons zoveel mogelijk naar de dokter. Dat was fl 0,50 goedkoper.

Toen mijn kinderen klein waren, zo’n vijftig jaar geleden, was amandelen knippen aan de orde van de dag. Hier is blijkbaar ook weer een heel ander inzicht over ontstaan. Tegenwoordig hoor je er veel minder over.
Dat knippen ging wel iets anders. Wij reden met een taxi naar het ziekenhuis, en om vier uur kon ik ze weer ophalen met de taxi .
Maar al ging het heel anders dan bij broer Arjan, ook voor hen was het een heel nare ingreep, die zij zich nog goed herinneren. Ik had vreselijk met hen te doen. Hoe moet mijn moeder zich toen gevoeld hebben?

De gezondheidszorg verandert voortdurend. Op dit moment wordt er geknabbeld aan de ouderenzorg terwijl we steeds ouder worden. Ik vraag mij af, en ik niet alleen, of dit wijs is.
De problemen in de zorg zijn huizenhoog. Ouderen moeten nu zo lang mogelijk op zichzelf blijven wonen. De bejaardenhuizen verdwenen.
Dat blijkt nare gevolgen te hebben. Ongelukken in huis zijn niet van de lucht. De vereenzaming onder ouderen neemt toe. Niet iedereen heeft kinderen of een netwerk om zich heen.
Hopelijk vindt de politiek een oplossing om verdere afkalving te voorkomen. Al blijkt het een moeilijke kwestie door de snelle vergrijzing.   

En toch is het bij ons zo slecht noch niet vergeleken met de meeste landen om ons heen. Ons land gooit gooit hoge ogen met de gezondheidszorg. Het Nederlandse zorg- en ziektekostenstelsel is het beste van heel Europa. 

Het lijkt mij goed om ook hieraan te denken als wij mopperen en onze bedenkingen hebben.

Ik ben benieuwd of er nu nog mensen zijn die vroeger ook zonder verdoving amandelen zijn geknipt.

 

 

Dit bericht heeft 22 reacties

  1. Wilma

    Vreselijk zeg. En hij moest weer achterop mee..
    Toen ik Klein was moest ik ook vaak naar de kno arts. Tor vandaag weet ik dat ik alleen naar binnen moest en geen ouders.
    Ik heb dat heel lang Al’s een trauma gehad hoor.
    Groet,
    Wilma

    1. Mee op de wind

      Ja, dan weet jij wat zoiets met je doet, Wilma. Wat vreemd toch dat een kind dan alleen naar binnen moest bij de dokter.
      Dat je niet bij een operatie kan zijn is begrijpelijk maar dat ouders dan niet even mee naar binnen mochten? Dat is gelukkig voortschrijdend inzicht van deze tijd. En daar kunnen we blij mee zijn. Hartelijk dank voor je inbreng, en groetjes van Maaike

  2. Emmy

    Mijn moeder heeft rond 1935 een darmoperatie ondergaan als baby van een maand of 9. Ook dit gebeurde zonder narcose, want het zenuwstelsel van kinderen was niet ontwikkeld zodat ze toch geen pijn zouden voelen. Gelukkig is men er ondertussen achter dat dit niet klopt en dat kinderen vanaf de geboorte gewoon pijn ervaren.

    1. Mee op de wind

      Wat erg, een baby van negen maanden opereren zonder narcose! Voor nu onbegrijpelijk. Dit is wellicht het antwoord op mijn vraag wat de reden was van amandelen knippen zonder roesje. Inderdaad, gelukkig dat er nu anders wordt gedacht.
      Zo dachten ze vroeger ook dat een kind emotioneel veel minder voelde dan een volwassenen.
      Tegenwoordig wordt aangenomen dat een kind in de baarmoeder al stemmen kan onderscheiden en alle spanningen van de moeder meevoelt.
      Dat is een heel ander verhaal. Hartelijk dank Emmy voor je toevoeging op mijn verhaal. Groet, Maaike

  3. Anoniem

    “het beste van Europa…”
    daar ben ik het niet mee eens 🙂

    Zwitserland is geen EU-land, maar behoort wél tot Europa. Ik lees op blogs vaak, dat je in Nederland weken moet wachten op een operatie of op een echo. Dat is in Zwitserland niet zo. Een echo wordt vaak meteen bij de consultatie gemaakt, want nog een keer terugkomen is voor arts en patiënt duurder. Voor een heupoperatie wacht men hier hooguit 10 dagen en ook de nazorg is uitstekend en zonder wachttijd. Dinsdag naar huis, woensdag wijkverpleging en / of huishoudelijke hulp.

    Onze dochter woont in Denemarken en daar is het precies zo als in Zwitserland. Bijna geen wachttijden. Fijne bejaardentehuizen en optimale verpleging en verzorging.

    Mijn amandelen zijn nooit geknipt, maar in mijn tijd (1966 geboren) was er in iedere klas wel een klasgenootje, dat onder het mes moest. Zonder verdoving…onvoorstelbaar!

    Hartelijke groeten van Ellen

    1. Mee op de wind

      Het is waar Ellen we hebben hier inderdaad lange wachttijden. En dat is bij jullie in Zwitserland beter geregeld, begrijp ik. Wat jij naar voren brengt is een onderdeel van het hele gezondheidspakket. En dat vraagt om verbetering.Ik geef weer wat ik op internet las. En als we op een lager plekje uitkomen is het nog mooi. Fijn natuurlijk dat jij tevreden bent zoals het bij jullie gaat, al zul je misschien ook ergens je bedenkingen hebben.
      Het gaat er mij vooral om dat we, ook al zijn er facetten in de zorg waar het niet goed loopt, ook de goede dingen ervan zien.
      Als ik in het ziekenhuis lig en het verplegend personeel verzorgt mij met liefde dan ervaar ik dat als geweldig fijn.

      Dank Ellen voor je reactie. En heel veel groeten uit Nederland. Van Maaike

  4. L van Garderen

    In de jaren zestig heb ik in de verpleging gewerkt, toen kregen de kinderen wel een roesje en ze moesten ook een nacht blijven ivm eventueel nabloeden. Maar ook geen ouders mee naar binnen, het was toen ook nog best heel heftig voor die kinderen! Dat zal toen zeker erg voor je moeder zijn geweest! En dan mee terug op de fiets niet meer voor te stellen. Gelukkig is dat nu beter geregeld. hartelijke groet, Lucie

    1. Mee op de wind

      Gelukkig dat de kinderen toen jij daar werkte al wel een roesje kregen, lucie. Maar het bleef inderdaad een heftige ingreep. Je gaat dingen vaak begrijpen als je in dezelfde situaties komt. Zo’n verhaal wordt heftiger als je eigen kinderen hun amandelen moeten worden geknipt.
      En dat er dingen ten goede veranderen kunnen we alleen van harte toejuichen! Dankjewel voor je reactie. Met ook jij de hartelijke groeten. Maaike

  5. Tineke

    Ik was 11 jaar (1964) en lag in het ziekenhuis met een nierontsteking (veroorzaakt door de bacteriën van een angina) en omdat dat met de keel te maken had, moesten mijn amandelen geknipt worden. Dat werd me de dag voor de ingreep gewoon even tussen neus en lippen medegedeeld. Ok. dat moest dan maar anders zou ik niet beter worden en ik lag er al meer dan twee maanden. Gelukkig ging dit wel met verdoving. Al kreeg ik na een aantal dagen een bloeding midden in de nacht en zaten mijn haren geplakt door het bloed aan het kussen vast. Na drie maanden mocht ik het ziekenhuis weer verlaten. In deze maanden werd de kiem gelegd tot mijn latere beroep: bezigheidstherapeute/activiteitenbegeleidster.
    Gelukkig wonen we in een land met goede gezondheidszorg. Wees blij dat we hier wonen en niet in een Verweggistan land. Ook nu op dit moment(met een geopereerde voet in het gips) ben ik hier heeel dankbaar voor.
    Groet van Tineke.

    1. Mee op de wind

      Dat is een naar verhaal,Tineke. Zo lang in het ziekenhuis liggen is voor een kind van 11 jaar geen kleinigheid.
      En al moesten je amandelen onverwacht geknipt worden en was dit in jouw geval nog eens narigheid erbij, heeft het blijkbaar wel geholpen.
      Na een week of drie kon je gelukkig naar huis. Als je met ziekenhuizen te maken krijgt zie je dat er vaak veel zorg en aandacht voor je is. En dat je dat dankbaar stemt zoals je ook nu weer meemaakt is heel fijn voor je.
      Ik wens je beterschap met je voet. Hopelijk heb je geduld genoeg om te wachten tot het gips er af mag en je weer beter lopen kunt! Met dank en een groet. Van Maaike

  6. Anoniem

    Ergens in de oorlogsjaren, ik moet een jaar of zes geweest zijn, ben ik ook aan de amandelen geholpen. Hoe dat gegaan is, weet ik niet meer. Toch wel een nachtje gebleven en kreeg ik heel vieze pap te eten. Iets waarschijnlijk waar we nu behang mee plakken. De bronchitis bleef en dus niets geholpen.
    Jouw verhaal is erg zielig voor je broertje. Mijn trauma is zover gezakt dat ik niets meer weet van de hele operatie.
    Jouw verhalen maken ons weer bewust van herinneringen, die weggezakt zijn. Dank daarvoor.
    Nelleke

    1. Mee op de wind

      Gelukkig maar dat jij je het niet kan herinneren, Nelleke. Ik heb er mijn broer Arjan nooit over horen vertellen. Het was vooral mijn moeder die het zo erg vond dat hij zo ziek weer op de fiets moest. Jammer voor toen dat het je niet hielp van de bronchitis af te komen. Arjan heeft altijd last van astma gehouden. Tegenwoordig wordt er blijkbaar heel anders naar gekeken. Ach ja alle tijden hebben weer tijden. Dank voor je reactie en groetjes, Maaike

  7. Anoniem

    Amandelen knippen Anno 1953.
    In dat jaar werden ook bij mij de amandelen geknipt. Als kind van 4 jaar ging ik met mijn moeder lopend naar het ziekenhuis, ruim een half uur lopen. Dat was toen heel gewoon en fietsen kon mijn moeder niet. In het ziekenhuis werd ik door een zuster meegenomen en op een hoog stoeltje gezet. Alleen mijn handen werden vastgebonden en ik kreeg een soort slab met gootje om mijn hals, voor de `afval` op te vangen. En ook toen nog geen roesje of verdoving, alles bewust meegemaakt en dat was best eng om te zien en te voelen. Maar een trauma heb ik er gelukkig niet aan over gehouden. Wel de herinneringen dat we met een taxi naar huis reden, ik was te ziek om dat eind te lopen. En thuis gezellig in het grote bed van je vader en moeder, dat maakte veel goed. ’s Middags kreeg ik een nabloeding en moest de huisarts erbij komen. Goed opletten en anders meteen naar het ziekenhuis komen was het advies voor mijn ouders. Dat hoefde gelukkig niet, want het bloeden hield al gauw op. En dan de lekkere yoghurt die je kreeg, wat smaakte dat, ondanks de pijn, toch heerlijk. Wij aten altijd zelfgekookte pap zoals rijst, havermout, griesmeel. Ook lekker hoor, maar die yoghurt proef ik soms nog! En natuurlijk verwend door de ‘grote’ broers en zussen. Kleine kadootjes en niet te vergeten het voorlezen uit de boekjes van van der Hulst. Eigenlijk heb ik er geen nare herinneringen aan over gehouden. Misschien omdat ik pas 4 jaar was? En flink verwend werd?
    Wat moet jouw broertje zich naar gevoeld hebben, zo ziek achter op de fiets naar huis, hoe is het mogelijk dat dat goed gegaan is.
    Weer een gezellig ‘oud’ verhaal van vroeger Maaike, daarmee komen je eigen herinneringen weer tot leven. Bedankt en lieve groetjes van mij.

    1. Mee op de wind

      Wat een leuke herinnering heb je overgehouden aan het amandelen knippen.
      En dat voorlezen wat was dat heerlijk als kind. De boekjes van W.G van der Hulst. Ik heb er ook altijd zo van gesmuld van dei boekjes.
      En dan in het grote bed van vader en moeder. Allemaal bijzondere dingen die niet iedere dag voorkwamen en die de herinneringen aan iets levend houden.
      Ik wist niet dat in 1953 ook nog zonder verdoving geknipt werd. toch wel ingrijpend voor een kind van vier jaar,vind ik . Maar de verwennerij ernaar maakten veel goed, begrijp ik.

      Een mooie aanvulling op het verhaalen leuk om te lezen. Hartelijk dank voor je reactie Anoniem. Met een lieve groet van Maaike sluit ik af. Maaike

    2. Dick de Koning

      ook bij mij zijn in 1949 of 1950 mijn amandelen er uit gehaald zonder verdoving. Ikmoest ook een bakje vast houden waar mijn geknipte amandelen in lagen.
      Daarna gewoon met mijn vader naar huis.
      Was toen gewoon. Heb er geen last meer van gehad.
      Ik mocht thuis blijven die dag.
      Maar ik weet nog precies hoe het ging
      Zo had mijn vader het ook verteld.

      1. Mee op de wind

        Gelukkig Dick dat je er zo laconiek over kan schrijven. Ik heb ook andere verhalen gehoord en daaruit blijkt weer dat kinderen heel verschillend iets beleven. Ik heb er mijn broer ook nooit over gehoord, maar toen ik het later hoorde vond ik het toch een naar verhaal. Dit denkend hoe het bij onze kinderen ging.
        Leuk een reactie op een oud verhaal Groet, Maaike

  8. Hijltje Jonker

    Lieve Maaike

    heel herkenbaar Maaike, mijn amandeltrauma is nog niet gezakt,het zit er nog, ook ik werd vastgebonden, maar plaatselijk verdoofd, zie de kromme naalden nog komen.
    Ik moest voor de operatie op een stoeltje wachten tot ik aan de beurt was,het ene kind na het andere werd afgevoerd,maar waren klein en kregen een roesje. Ik was 17 jaar dan was dat niet meer nodig vond men. Na afloop van de operatie werden ze door de zuster trots op een schoteltje aan me getoond, nou ,of ik daarop zat te wachten.
    5 dagen moest ik blijven ,en elke maaltijd bestond uit griesmeelpap, als verrassing kregen we op zondag amandelgriesmeel,wat een verrassing! Dat waren nog eens tijden , zoiets vergeet je nooit meer. Lieve groet Hijltje

    Lieve Hijltje, wat een naar verhaal. En onbegrijpelijk dat ze je niet een lichte narcose gaven maar een plaatselijk

    In antwoord op Hijltje.

    Lieve Hijltje, wat een naar verhaal. En onbegrijpelijk dat ze je niet een lichte narcose gaven, maar slechts een plaatselijke verdoving. En het trauma zit er nog, schrijf je?
    Als je zeventien jaar bent maak je juist alles zo heel bewust mee. Jij was blijkbaar te oud en moest het maar zonder roesje doen.
    En dat je ze daarna mocht bewonderen is nu ook niet bepaald een feest te noemen waar je op zat te wachten. Gelukkig dat ook hierin een voortschrijdend inzicht. Mijn kleinzoon is vorig jaar geknipt en is gelukkig onder narcose gegaan. Maar vroeger dachten ze daar dus anders over.
    Dat je er vijf dagen voor in het ziekenhuis verbleef is nu ondenkbaar, maar ook dat was niet genieten begrijp ik.
    De griesmeelpap was niet aan je besteed. En iedere dag, vijf dagen lang alleen maar pap? Tja daar word je ook niet echt blij van!

    Het vorige antwoord is afgebroken geplaatst, kennelijk iets misgegaan. Vind ik altijd heel vervelend zoiets.
    Maar kan altijd gebeuren blijkt. Vandaag mijn echte antwoord.
    Mijn hartelijke dank voor je reactie Hijltje, en een lieve groet van Maaike

  9. Berber

    In 1951 zijn mijn amandelen geknipt, ik was 6 jaar. Zonder verdoving. Ik zat bij een zuster op schoot die me stevig vasthield en had een soort badmuts onder mn kin, dan kon daar alles in vallen. Mijn moeder had van te voren verteld dat het wel even pijn zou doen, maar dat zou weer overgaan (wanneer zei ze er niet bij). Misschien omdat ik wist dat het pijn zou doen kon ik me daarop instellen en is het me eigenlijk meegevallen. Terug naar huis gingen we met de bus (ik woonde in Den Haag), lekker naar bed. ’s Nachts kreeg ik dorst en kon niet roepen, mn moeder had een kleerhangertje op een keukenstoel (van hout) gelegd en daar kon ik lawaai mee maken. Ik sliep in de voorkamer en mn ouders in de achterkamer, er zat alleen een glazen wand als afscheiding tussen en de deur erin bleef openstaan.
    De volgende dag kwamen mn grootouders en ik speelde alweer met opa, zat op zn rug en we deden gekke dingen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar ik voelde me goed.
    Een paar maanden later werden de amandelen van mn vriendinnetje geknipt, ze kreeg een roesje en heeft veel meer pijn gehad dan ik en het herstel duurde ook langer.

  10. Jasper

    Deze avond vertelde mijn vader me dat mijn amandelen in 1989 werden verwijderd zonder verdoving. De arts waarvan hij de naam niet meer weet, was vrij oud en de operatie vond plaats in het ziekenhuis van Ronse. Ik was twee jaar.

    Mijn vader vertelde het duidelijk aangedaan. Hij leek zich na al die jaren nog steeds verantwoordelijk te voelen voor wat er gebeurd was. Dat is uiteraard onterecht want het is de verantwoordelijkheid van de medische wereld.

    Toen mijn ouders me binnen brachten in het ziekenhuis zei de arts dat ik te jong was voor een verdoving. Mijn ouders mochten niet bij de operatie aanwezig zijn. Op tweejarige leeftijd sla je nog geen bewuste herinneringen op dus ik weet niet hoe ik in bedwang werd gehouden.

    Ik moest na de ingreep nog een nacht in het ziekenhuis blijven. Mijn ouders werden verzocht om naar huis te gaan en me achter te laten. Omdat mijn moeder protesteerde, mocht ze de nacht in de zetel naast me doorbrengen.

    Ondanks dat ik me niets herinner van dit alles, kreeg ik rillingen toen ik het verhaal hoorde. Dit onbewuste trauma ligt volledig in de lijn van de trauma’s die ik op latere leeftijd zou ontwikkelen, waaronder trauma’s rond opgesloten en vastgebonden worden. Het zijn trauma’s waar ik al twintig jaar voor in begeleiding ben. Je begrijpt dat ik het erg eng vind om te ontdekken dat de basis van mijn trauma’s misschien al gelegd kon zijn op tweejarige leeftijd bij het verwijderen van mijn amandelen.

    Ik kan niet meten wat de impact was van die ingreep op mijn latere mentale toestand. Misschien, en dat hoop ik, kan ik er meer van terug op roepen tijdens mijn emdr sessies. En misschien kan ik mijzelf op deze manier opnieuw een beetje beter begrijpen. Wat ik wel zeker weet, is dat het totaal onbegrijpelijk is dat dit in 1989 nog kon plaatsvinden.

    1. Mee op de wind

      Dag Jasper, het is geen vrolijk verhaal dat je verteld.

      Het verhaal over mijn broer gaat veel verder terug. Ook dat vond plaats zonder verdoving en dat was dat natuurlijk op een leeftijd van 12 jaar gruwelijk. Echter, in de vijftiger jaren kende de geneeskunde nog niet de vlucht van nu.

      Dat in 1989 zonder verdoving je amandelen werden verwijderd is uiterts merkwaardig.
      Ik begrijp dat het onbegrijpelijk en verschrikkelijk voor je is. De arts zal het ongetwijfeld goed hebben bedoeld. Maar het was zeker in die tijd niet meer nodig, ook al was het een oudere arts, veronderstelling ik.

      Je gaat nu in therapie voor EMDR. En van nabij weet ik dat het een heel goede, helpende therapie is voo tvr traumaverwerking. Ik hoop daarom dat het je goed zal doen en dat je alles wat je hebt meegemaakt achter je kunt gaan laten. Ik heb gezien dat EMDR ook na de behandeling nog blijft nawerken.

      Uit je mail maak ik op dat je heel betrokken ouders hebt en dat is heel gelukkig voor je. Ik lees dat je hen niets kwalijk neemt en dat je begrijpt dat het ook hen is overkomen en ook voor hen erg is.
      En mocht het zo zijn dat tijdens de EMDR therapie blijkt dat daar de kern van je trauma ligt is dat moeilijk voor je, maar wellicht ook het begin van verwerking en de aanzet naar een nieuw bestaan. Dat gun ik je van harte.

      Ik wens je sterkte, moed en kracht en vooral vertrouwen om door te gaan, Jasper.
      EEn vriendelijke groet van
      Maaike

      1. jasper

        Dank u voor uw mooie reactie Maaike!
        Vriendelijke groet,
        J.

        1. Mee op de wind

          Ha Jasper,

          Fijn om te horen, Jasper.
          Hoop dat je een mooi 2023 zult hebben.

          Vriendelijke groet van mij!
          Maaike

Laat een reactie achter