Blog

Mijn blog heeft een nieuwe banner gekregen. Ik ben er blij mee omdat het zo vrolijk oogt. Zoonlief Arnoud heeft mij erbij geholpen.

Er zit nog een leuk verhaal aan vast.
Op moederdag kreeg ik van mijn schoondochter Delia, die kunstschilder is, als verrassing een schilderijtje. Het schilderijtje sprak mij meteen aan door de eenvoud en het gebruik van vrolijke kleuren. Toen ik naar de voorstelling keek wist ik het, dit is het plaatje dat bij mijn blog hoort: pluisjes van een paardenbloemen die wegzweven in de lucht. En meegenomen worden op de adem van de wind.

Omdat ik vind dat Delia toegankelijke en prachtige schilderijen maakt staat haar website nu op mijn beginpagina. Er zullen vast wel meer mensen zijn die willen genieten van haar werk. Kunst creëren is een gave, welke kunstvorm het ook is.

Oefening baart kunst

Ik kan niet schilderen, maar ik kan er wel van genieten. En je hoeft niet alles te kunnen, zei Frans altijd. Dat is waar.
Hoewel het ook waar is dat “oefening” kunst baart. Soms ontdek je dat door iets te doen, er onverwachte mogelijkheden opdoemen. Zo verging het mij met schrijven. Al ging het niet vanzelf. Ik heb lang geoefend, bladen volgeschreven eer ik mij op papier vrij voelde. En het duurde jaren voor ik iets durfde te publiceren.

Met mijn schrijven probeer ik de beelden die ik voor mij zie te tekenen met woorden om zo de voorstellingen vast te leggen. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer.

Het is geen nieuws als ik schrijf dat ik nog heel jong was en geboeid luisterde naar de woorden die mijn moeder voorlas uit de bijbel. Dat gebeurde drie keer per dag, na het eten. Ik begreep lang niet alle woorden. Maar de klank van de woorden en de cadans van de zinnen riepen een gevoel van schoonheid en stilte in mij op. Die vroege ervaring heeft een grote liefde voor taal en stilte in mij wakker gemaakt, en een verlangen om woorden te doorgronden.
Ik begreep dit veel later pas, terwijl mijn moeder er geen idee van had wat het voorlezen met mij deed.

Hieruit blijkt dat je als ouders geen notie hebt van wat er, tijdens de opvoeding, van binnen bij een kind gebeurd. En wat er plaats vond wordt soms pas jaren later begrepen. Dit is toch een boeiend en interessant gegeven om over na te denken?

Een kinderziel is heel ontvankelijk en toegankelijk. Daarom is het goed om, als je volwassen bent, na te gaan en te ontdekken wat je als kind graag deed. Want daar liggen vaak schatten opgeslagen die je bij het ouder worden opnieuw kunt aanboren. En misschien wel tot bloei kunt brengen en je opnieuw blij maken.

Verder schrijf ik vandaag maar weer eens een blog over hoe het leven van mij, en waarschijnlijk van veel ouderen, in grote trekken voortrolt.
Al zijn er natuurlijk in ieders leven nuances.

Hondenliefhebbers

Van de paar dagen mooi weer die we hadden heb ik in ruime mate genoten. Om het mooie weer te vieren togen een vriendin en ik samen naar de manege in het Amsterdamse bos. De manege ligt verscholen in het groen. Omringd door water en weelderige oeverbegroeiing. Het is een waar lustoordje, en het is echt heerlijk om op het eenvoudige terrasje van het uitzicht en de zon te genieten.
Wat het extra leuk maakt is dat hondenliefhebbers het plekje ook hebben ontdekt. Want wat is er leuker voor een hond dan om rond te springen in zo’n paradijsje. Welke hondenbaas gunt dat zijn hond niet? En omdat honden heel sociaal zijn hoef je niet te twijfelen wanneer zij genieten. Het was echt genieten van het genieten.

Evenals de vorige keer kwam er ook nu weer een open boot aanvaren volgeladen met ouders en luid kwetterende kinderen.
De vrolijkheid spatte er van af. En al die voorvallen – ook die van geluiden – roepen herinneringen, herkenningen en gevoelens op.
Zou dit misschien mede de reden zijn dat veel oude mensen zich min of meer tevreden terugtrekken uit het drukke leven en zich vermeien in hun herinneringen.
Ik schrijf dit omdat ik weleens mensen spreek die voorheen vaak grote reizen maakten. Die met veel plezier een paar keer per jaar hun koffers inpakten. En tot mijn verbazing ineens zeggen: ik stop met reizen, ik heb veel van de wereld gezien en mooie reizen gemaakt – het is genoeg. Ik ben rustiger geworden, en ben tevreden in mijn huis. De herinneringen zijn hun genoeg.

Na verloop van tijd werden Nelleke en ik moe van de zon en het zitten, en ondernamen we de terugtocht naar de auto. Mijn vriendin Nelleke koestert haar herinneringen door het vastleggen van heel veel foto’s. Gelukkig nam zij ook vandaag een paar kiekjes en kan ik dit verhaal omlijsten met mooie foto’s van de prachtige stoeterij die bij de manege hoort. De paarden stonden in het weiland en waren ook blij met het mooie weer want ze maakten om de beurt een vrolijke, uitbundige sprint.

Het Amsterdamse bos, waarin de manege ligt is heel groot met veel wandelpaden en kilometerslange fietspaden. In de zomer vinden er veel openluchtconcerten en sportevenementen plaats. Maar vooral om zomaar rustig te recreëren is het een geweldig fenomeen. In de zomer is het voor veel burgers uit Amsterdam en omstreken een geliefde plek om je te verpozen.

Het bos is aangelegd door werklozen tijdens de crisisjaren. Ze werden er naar toegestuurd voor werkverschaffing. In het voorjaar van 1934 werd de eerste spade in de grond gezet. Pas vele jaren later was het klaar. Het is het grootste stadsbos ter wereld. Ik las dat er veel met de hand werd gegraven en dat de verdiensten heel karig waren. Arme mannen, bijna een eeuw later mogen wij ervan genieten terwijl zij, die zwoegend en sjouwend het werk deden, er niets van hebben gezien.

Het Amsterdamse bos staat op mijn blog vandaag echt in de belangstelling. Want na een appje van Iris: “oma, zullen we een mooie wandeling gaan maken?” kozen we voor het Amsterdamse bos. Met name voor het pannenkoekenhuis Meerzicht. Het is een omgebouwde boerderij met buiten verschillende terrasjes.
Omdat het weer een warme dag was werd de wandeling ingekort en reden we toch maar met de auto naar het parkeerterrein. Vandaaruit is het net een mooie wandeling naar het pannenkoekenhuis.

Ouwebetten

Het terras was, zoals door de week vaak gebeurd, bezet met grijze kopjes. Maar naast mij liep in in ieder geval een jonge blom die het beeld liet kantelen.

We deden het rustig aan, en dat kan omdat je alles zelf moet bestellen. We namen eerst uitgebreid een drankje maar uiteindelijk kregen we toch trek. Om te beginnen kozen we voor een vegetarische salade die uitstekend smaakte op deze warme dag. De salade bleek niet erg voedzaam. Dat bracht ons tot het besluit als toetje samen één pannenkoek te kiezen. En dat bleek precies genoeg voor onze magen.

Daarna ondernamen we de terugtocht, want we hadden zin om thuis thee te gaan drinken.
Eenmaal met thee aan tafel, raakten we verwikkeld in een serieus gesprek. Waar het over ging weet ik niet meer. Maar na verloop van tijd zei ik, om het gesprek af te ronden: zullen we nu nog even “ouwebetten”? Iris keek mij met grote ogen aan en zei: “ouwebetten”, dat woord ken ik niet. Het betekent zoiets als een beetje kletsen, wist ik.

Maar Iris wilde het naadje van de kous weten en ging googelen. Tot mijn verbazing kon zij het niet vinden. Na lang zoeken kon ik het ook niet vinden en dat bracht mij aan het twijfelen. Bestond het woord dan wel? We kwamen er niet uit.

Tot mijn kleinzoon Arnoud het woord tenslotte toch echt vond. Tja, een blog komt niet vanzelf tot stand ook kleinkinderen werken er aan mee.

Delen op Facebook

Tweet