De telefoon in de huiskamer gaat over. Als ik opneem hoor ik de stem van Laura ons kleindochtertje: “Oma, wij gaan bij de Ethiër eten en mama vraagt of jullie zin hebben om mee te gaan.” Hoe leuk is dat, naar de Ethiopiër gaan en daar gezellig eten met elkaar. Ik steek het niet bescheiden onder stoelen of banken dat wij graag meegaan. Trouwens, laura had niet anders verwacht, weet ik. Ik heb niet gevraagd of Gijs er mee instemt, en dat is ook niet nodig want hij vindt het even leuk als ik. We komen er al jaar en dag, het waren kennissen van Judith en Lars en nu ook van ons.
Vóór we de deur uitgaan vul ik een tasje met speelattributen voor de kinderen. Kleurboekjes, kleurpotloden en wat ander speelgoed, het ligt altijd klaar. Het is een vast gegeven dat oma de doe-dingetjes meebrengt. Het is zonder overleg zomaar een vaststaand feit geworden.
Even later zitten Gijs en ik in de auto op weg naar de “Ethiër” zoals de kleinkinderen de Ethiopiër liefkozend noemen. Ze gaan er dolgraag heen. Bij de Ethiopiër eet je zonder mes en vork. Je eet gewoon met je handen en vertel mij eens, waar anders doe je dat? Wat het extra leuk maakt is dat de twee kinderen van de eigenaars er ook altijd zijn.
Als we Addis Ababa aan de Overtoom binnen stappen komen de eigenaars meteen op ons toelopen. We worden allerhartelijkst ontvangen, krijgen een hand en een kus. De kleinkinderen zijn we meteen al kwijt, die zitten al aan de tafel waar hun vriendjes zaten te wachten. De tas met attributen, meegenomen ter vermaak, wordt meteen op tafel uitgestort. Die horen we voorlopig niet. Ik kijk rond. Het geeft een speciaal gevoel om hier te komen. Alles ziet er eenvoudig, zeg maar zeer sober, uit. En dat maakt het nu juist zo ongedwongen en gemakkelijk om hier te komen. Neem daar nog de rustige, vriendelijke sfeer bij en het heerlijke eten. Er zijn nog tafeltjes vrij om te kiezen. “Alstublieft niet te ver van de gaskachel” is mijn verzoek. Niemand reageert en dat is ook niet nodig want iedereen houdt er al rekening mee dat ik een koukleum ben.
Maar nu nog het bestellen. Dat is geen probleem er is een keur aan vegetarische gerechten. Als we allemaal een verschillende keuze maken staat er van alles op tafel. Het duurt niet lang tot het eten op tafel staat. De kinderen hebben het al gezien, ze komen er meteen op af. Het feest kan beginnen. Op de tafel staat in het midden een groot rond veelkleurig bord met heerlijke gerechten. De kinderen zijn helemaal ingevoerd en weten precies hoe zij hier moeten eten. Je neemt een stukje van je enjera – een soort pannenkoek- tussen je vingers en je schept daarmee het gerecht van je keuze van de schaal. Iedere keer een ander gerecht: en heerlijk smullen maar. De schaal is in de kortste keren leeggegeten, maar niet getreurd, ons lievelingsgerecht wordt al aangevuld.
Na de maaltijd gaan de kinderen verder spelen. Wat een leuk gezicht zoals ze daar zitten. Wondem is de jongste. Wondem is een wonderlijk jongetje, met een uitzonderlijk groot hart. Hij is nu vijf keer met zijn ouders in Ethiopië geweest. En al die keren was hij diep geraakt toen hij zag in wat voor armoedige omstandigheden de kinderen daar leefden. De laatste keer dat hij Ethiopië bezocht was in 2008. Hij zag opnieuw de armoede en was zó verbijsterd dat hij zijn kleren weggaf en zijn schoenen uittrok. Zijn opa moest arme kinderen in huis halen om eten te geven anders kon hij zelf niet eten. En hij zei tegen zijn vader: “Als ik volwassen ben ga ik de kinderen daar helpen, en voor hen werken zodat zij het beter krijgen. Weer terug in Nederland heeft Wondem één wens: de allerarmste kinderen in Ethiopië een betere toekomst geven. Het houdt hem bezig, hij praat en droomt erover om naar Ethiopië te gaan. En dan is het ineens al weer hoog tijd om op te stappen. De kinderen nemen nemen met moeite afscheid van elkaar.
Het is een paar maanden later en ik heb zin om naar de Ethiopiër te gaan. ”Zullen we vandaag eens naar de Ethiopiër gaan?” stel ik voor aan Gijs. “Ja, dat kunnen we wel doen, het is al weer even geleden” zegt Gijs. Als ik na de begroeting vraag hoe het met hen gaat, en met hun kinderen zie ik met schrik dat ik een pijnlijke vraag stel.
“Onze zoon is overleden” zegt de eigenares. Ik kijk haar ontdaan aan. Maar dat is meer dan vreselijk! Ze vertelt dat Wondem op de avond van 8 februari door een dienstdoende huisarts naar de afdeling Spoedeisende Hulp van het AMC in Amsterdam werd verwezen. Daar werd Wondem na een kort onderzoek naar huis gestuurd. Toen zij weer thuis waren raakte Wondem al heel snel in coma. Op 11 februari 2009 overleed hij. Hij was slechts 12 jaar oud. Ik kijk naar een moeder die diep bedroefd is. We vinden geen woorden voor haar verdriet. We kunnen stil luisteren naar haar verhaal, en door het stellen van af en toe een vraag ons medeleven tonen. Haar zachte stem blijft maar doorgaan met vertellen. Het doet haar heel veel goed om over Wondem te praten. Het wordt druk in de zaak. Er komen steeds mensen binnen voor een hapje eten. “Ik moet weer aan het werk” zegt ze, en ze loopt naar de keuken. Moedig pakt ze de draad weer op.
Er gebeurt van alles na het overlijden van Wondem. Zijn ouders kunnen het maar niet begrijpen wat er met Wondem is gebeurd. Waarom werd hun doodzieke zoon de deur gewezen in het ziekenhuis en naar huis gestuurd? Ze willen het weten. Het gesprek met het ziekenhuis verloopt moeizaam. Er moeten harde noten worden gekraakt om het ziekenhuis zo ver te krijgen dat zij erkennen dat zij gefaald hebben. Tenslotte kunnen zij niet anders dan toegeven dat het een medische misser was. En ook moeten zij toegeven dat er op het menselijke vlak ernstig tekort geschoten is, door gebrek aan medeleven te tonen rond het sterven van Wondem. Er verschijnt een vernietigend rapport waarin het ziekenhuis aansprakelijk wordt gesteld voor de dood van Wondem. Maar het krijgen van hun gelijk brengt Wondem niet terug.
Er kan nu nog een hard gevecht worden gevoerd voor de afwikkeling waarbij de ouders een grote som geld kunnen eisen. Maar dat doen zij niet. Zij nemen genoegen met een laag bedrag en besluiten iets anders te gaan doen. Het spaargeld van hun overleden zoon was al geschonken aan de arme kinderen in Ethiopië. En wat is er mooier dan in zijn geest verder te gaan? Zij besluiten een stichting in het leven te roepen voor de allerarmste kinderen in Ethiopië. Het AMC betaald 15.000 mee aan de oprichting, en zo wordt, samen met het ziekenhuis, de “Stichting Wondem” een feit.
En nu zijn wij weer te gast bij Addis Ababa. We zitten hier anders dan gewoonlijk, want we zijn uitgenodigd voor de benefiet maaltijd van “Stichting Wondem.” Kleindochter Laura- die inmiddels volwassen is- en Judith en Lars, zijn er ook. Laura en Lars zitten in het bestuur van de Stichting. Zij staan altijd klaar om met raad en daad bij te staan. Laura vertegenwoordigt de Sichting en gaat binnenkort (op eigen kosten) naar Ethiopië, om het Project waar ze al jaren bij betrokken is en praatjes voor geeft met eigen ogen te zien.
Het gaat wonderlijk goed met “Stichting Wondem.” Vanmiddag krijgen we inzicht wat er gedaan wordt met de giften en donaties die binnenkomen. En natuurlijk gaat de opbrengst van deze maaltijd geheel en al naar Stichting Wondem. Het voelt bijzonder goed als wij de dia’s zien van al de projecten die al verwezenlijkt zijn. We weten het zeker: hier zijn onze giften in goede handen. We hebben teveel gelezen om nog vertrouwen te hebben voor donaties aan goede doelen. Er zijn nog maar enkele doelen waar het geld niet aan de strijkstok blijft hangen en waar de directeuren belachelijk hoge salarissen verdienen. Hoe anders hier. Van iedere binnengekomen cent wordt verantwoording afgelegd. We raken diep onder de indruk als we zien wat er allemaal al is veranderd. Zo bleven de meisjes bijvoorbeeld iedere maand een week thuis als zij ongesteld waren omdat zij onrein waren. Zij liepen daardoor een enorme achterstand op. En hoe simpel was de oplossing, want maandverband doorbrak het taboe. Er zijn scholen en universiteiten gebouwd voor kinderen die voorheen geen kansen hadden. En ook hier blijkt dat de meisjes het bijzonder goed doen in het onderwijs. Er zijn nog veel andere voorbeelden. Op de website kun je er alles over lezen.
wondemfoundation.org
We zitten aan tafel met mensen van allerlei pluimage. Naast mij zit een kinderarts van het AMC. In een gesprek vertelt zij hoe moeilijk zij het heeft met het overlijden van Wondem en dat zij er iedere dag nog aan denkt. Naast een jurist, zit de buurvrouw van Wonden waar hij vaak kwam. Er zijn hoge ambtenaren uit Ethiopië aanwezigen. Al deze mensen dragen “Wondem’ een warm hart toe. Zij zijn onmisbaar om Wondems droom waar te maken. Maar zij zijn vooral hier omdat zij gegrepen zijn door zijn leven en verhaal.
Ineens zien we Wondem op de dia’s. We stoten elkaar aan, en ik zeg: ”ja, precies zo zag hij er uit.” Wondem, de jongen met één wens: iets doen aan de armoede in Ethiopië. En hoe mooi is het dat de ouders van Wondem zijn bijzondere droom handen en voeten geven, zodat zijn droom uitgroeit tot een wonder.
Er wordt gevraagd naar het gironummer van de Stichting
Wondem: NL25 INGB 0005 5841 51
Wat een prachtig stuk. Ik wil graag het gironummer!
Ja, ik ben er zelf ook altijd nog diep van onder de indruk. Het verdriet van de ouders was/is groot. Maar wat er in Ethiopië nu al tot stand is gekomen is zo mooi om te zien. Ik sluit het gironummer waar je om vraagt hierbij in: NL25 INGB 0005 5841 51.
Fijn dat je er om vraagt want iedere gift is hartelijk welkom, dat begrijp je en het weten dat het goed wordt uitgegeven is een veilige gedachte. Hartelijk dank voor één en ander. Groet van Maaike
wat een verdrietig verhaal, nee, werkelijkheid. Hier heb ik ook zo iets gehoord. Afschuwelijk. Wat is mijn kind anders als Wondem of een klein native jongetje/meisje?
Probeerde de www op te zoeken,maar opent niet op. Is het http://www.droom-van-wondem.nl?
Wat hebben wij het nog goed dan he en onverdiend. Veel volwassenen kunnen aan zo’n kind als Wondem eenvoorbeeld nemen.
Groet, Wilma
Dag Wilma, Allereerst ga ik straks de site van Wondem nakijken onze kleinzoon is hier dus…Blij dat je het even meldt. Het is voor de ouders natuurlijk fijn als de site van Wondem wordt bezocht. En verder heb je gelijk dat het een heel verdrietige gebeurtenis is. Het blijft wrang wat er is gebeurd om daarin te berusten is niet gemakkelijk.
Het is aan de andere kant ook weer zo mooi wat er allemaal al tot stand is gekomen. Mijn hartelijke dank voor je reactie Wilma. groetjes, Maaike
Maaike,een prachtig verhaal,en wat er uit voortgekomen is,,ongelofelijk,,,dat er zoveel door geholpen kunnen worden, maar het is toch vreselijk als je op deze manier je kind moet verliezen,want dat is toch nergens door te vervangen .hopelijk bij jullie alles goed?? Groet ook aan Gijs van Nelly
Dag Nellie, ja het is een ontroerend verhaal, dat vind ik ook. Er is heel veel uit voortgekomen , prachtige dingen. Maar het lijkt mij ook zó moeilijk om je kind op deze manier te verliezen. De stichting loopt buiten verwachting en het is voor de ouders natuurlijk wel heel verblijdend wat er allemaal gebeurd. Het gaat hier gelukkig goed Nellie, ook met Gijs en ik breng je groeten over. Fijn dat je reactie nu lukte. Maar mijn reactie die ik eerder schreef was kwijt. Maar nu is hopelijk alles weer opgelost. Dank voor je reactie en met een groet van Maaike sluit ik
Bedankt voor de geode webpage!!
Hoop er zeker even goed voor te gaan zitten en lezen.
Groet, Wilma
met liefde gedaan Wilma. Veel leesplezier! Er is van alles op te lezen.
Groetjes van Maaike
Ach Maaike. Waarom doe je dat nou? Zat ik net te miezemuizen en een beetje verdrietig te zijn omdat er -naar aanleiding van een prachtig gedichtje, “De Wals van Weleer” geheten-, allerlei gedachten aan dingen van weleer, die niet meer kunnen, (onmogelijk geworden zijn), door mijn hoofd speelden. Maar als je dan zo’n verhaal leest, word je wel met je neus op de feiten gedrukt en besef je hoe gelukkig je bent dat je al die mooie herinneringen hebt, en hoe mooi het was. Die mensen in Ethiopie hebben slechts zorgen. Zo’n jongen. Volstrekt onnodig. Ik doe maar het enige wat men kan doen. En besef.
Je hebt gelijk Elly, door zo’n verhaal ga je kijken en relativeren. Waar ben ik mee bezig, en waar maak ik mij zo druk over? Al kent ieders leven ook haar/zijn eigen verdriet en kun je echt heimwee hebben naar dingen die voorbij zijn en zo heel mooi waren. En dat jij je nu weer dankbaar voelt voor die mooie herinneringen vind ik heel mooi. Wondem zag de armoede in Ethiopië en hij had idealen, hoe mooi was dat en hoe wreed werden zij verstoord. Maar er is iets prachtigs uit ontstaan mooier dan Wonden had gedroomd. Fijn dat je reageert en ingaat op het verhaal Elly. Mijn dank, met een groet van Maaike
Prachtig verhaal Maaike!
Ja ik vind het ook zo’n mooie geschiedenis, Hennie. Zo bijzonder en ook om het van nabij mee te maken. Na verloop van tijd kreeg ik pas de moed om het verhaal te schrijven. En nu voelt het goed! Ik vind het fijn dat je reageert. Dankjewel. Groet, Maaike
Mooi geschreven en gelijktijdig ambassadrice voor die Stichting wezen.
Particuliere initiatieven zijn beter dan de “Goede doelen”.
Ja precies Carol. Je verwoordt het zoals ik er ook over denkt. Zo weet ik in ieder geval dat mijn donaties goed terecht komen en niet naar belachelijke salarissen gaan. Hartelijk dank voor je reactie. groetjes, Maaike
Hallo Maaike,
Zijn momenteel veel op de camping (in de buurt) en zit dus minder achter m’n pc. Sinds gisteren weer een paar dagen thuis en ging er eens echt voor zitten om “bij te lezen”. Het reisje naar Zwolle, het prachtige gedicht van de moerbeiboom en tot slot het verhaal van Wondem, waar je dan helemaal stil van wordt. Dat zoiets kan gebeuren, niet te bevatten. Fantastisch het initiatief “Stichting Wondem”, dat het zo goed loopt en jij ons erover vertelde. Het verdriet van de familie zal er niet minder om zijn, maar een troost dat aan de idealen van Wondem wordt gewerkt met heel goed resultaat!
Hartelijk dank voor je prachtige verhalen en lieve groetjes van Gerlien
Dag Gerlien, fijn om weer iets van je te horen. Ik heb net een nieuw verhaal geschreven, neusde even rond, en kom jouw reactie tegen. Die beantwoord ik dan ook meteen. Het is zo fijn om in gesprek te zijn over de verhalen! Het verhaal van Wondem wilde ik al lang schrijven, maar ik vond het zó moeilijk. Maar nu ben ik blij dat ik het heb gedaan Ik vind het ook fijn dat Wondem en zijn ouders een podiumpje op mijn blog krijgen. Het is prachtig al het werk dat wordt verzet.Mijn kleindochter moet even wachten om erheen te gaan want het is nu te onrustig daar. Jammer!
En jullie genieten nog even van het mooie weer, want wat is het mooi de laatste dagen. Soms wat warm, maar dat duurt meestal niet lang. Ik wens jullie nog heel fijne verdere vakantiedagen Gerlien. En mijn dank weer voor je inbreng. Lieve groet van
Maaike