Het begin
Vandaag schrijf ik mijn honderdste verhaal. Ik weet het, ik weet het, naast het grote wereldgebeuren betekent het niets. Maar voor mij persoonlijk betekent het veel, is het een mijlpaal.
Toen ik in februari 2013 begon wist ik niet hoe het zou gaan. Mijn grootste zorg was of er bezoekers zouden komen. Want hoe zullen mensen mij ooit vinden, een nieuw blog is als een speld in een hooiberg. Er zijn meer mensen die willen schrijven, ontzettend veel mensen. Tussen dat leger van bloggers moest ik mijn plaatsje vinden. Daar moest ik mij tussen gaan wurmen. De eerste tijd was het echt doorzetten en moedig vol blijven houden. Soms moest mijn omgeving mij oppeppen en een zetje geven om door te gaan, want ik wilde er vaak de brui aangeven. Bedankt voor jullie aanmoedigingen!
Eén link
Tot nu toe heb ik weinig links naar andere blogs op mijn site. Dat is een bewuste keuze. Omdat ik niet meer de jongste ben hou ik het rustig. Veel blogs lezen, op blogs reageren en volgen, dat wordt te veel. Al zou het wellicht wijzer zijn het wel te doen! Ik moet echter zuinig omgaan met mijn energie. Eén blog staat wel vermeld op mijn site, en die blijft daar ook staan en volg ik. Het is het blog van mijn nichtje, Teunie Luyk. Zij heeft mij in de beginperiode van mijn blog enorm geholpen in de aanloop naar bezoekers, en verder met alles rondom mijn blog. Zij was zo vriendelijk mij te noemen in haar heel veel gelezen blog: eenvoudigleven. In dat blog vertelt ze in speelse taal over het wel en wee van haar grote gezin! Toen zij mij noemde in haar blog opende het perspectieven, want nu stond mijn blog ineens op de kaart van blogland. Er kwamen meer bezoekers! Teunie, mijn hartelijke dank voor je lieve gebaar!
Een item vinden
Maar desondanks komen bezoekers niet uit de lucht vallen, nee daar moet blijvend hard voor gewerkt, en aan gewerkt worden. Iedere week een verhaal schrijven is ploeteren. Niet het schrijven op zich, maar het item vinden, dat is de bottleneck. Zodra het ene verhaal is gepubliceerd begint het denken alweer: waarover gaat mijn volgend verhaal? In het begin kon ik nog putten uit verhalen die ik eerder had geschreven en achter de deurtjes lagen. Dat is echter al lang niet meer het geval. Nee, er moet iedere week opnieuw gedacht worden. Als ik maar eenmaal een verhaal of onderwerp heb ben ik gerust, dan kan ik gaan schrijven. Het schrijven, het creëren of scheppen van een verhaal is steeds opnieuw een blijde uitdaging. En bezoekers en reacties maken het nog leuker, zij maken het af! Zo ontstaat een boeiend samenspel!
Leeg laatje
In mijn brein bevindt zich een ladekast. Iedere week trek ik een laatje van de kast open. En meestal komt er wel iets uitrollen: een herinnering, een opmerking, of een beeld. Maar soms trek ik een laatje open dat leeg blijkt te zijn!
Ik kijk dan op mijn neus, het laatje gaat teleurgesteld weer dicht. Zoals deze week bij de herdenking van de bevrijding bijvoorbeeld het geval was. Het “bevrijdingsfeestlaatje” bleek bij opening leeg te zijn. Helemaal leeg! Geen flarden van zinnen, geen herinneringen, geen beelden. Niets! Terwijl ik wel oorlogsherinneringen heb. Zie: hongerig-en-koud
Is er geen feest gevierd bij ons op de dijk? We woonden ver van het dorpsgebeuren, waarschijnlijk werd daar het “grote feest” gevierd! Ik was zes jaar in mei negentien vijf en veertig. Voor een kind is het leven in en rond het huis het meest belangrijke. Daar speelt zich het leven af. Er zal best wel gevlagd zijn, maar ik weet er niets van.
Mijn moeder vertelde wel vaak, en dat is dan overlevering, dat mijn oudste zus Corrie op bevrijdingsdag, ’s ochtends in aller vroegte, om 5 uur op de dijk liep te breien. Ik kan mij dat levendig voorstellen want haar hele leven is zij blijven breien. Ik heb haar bijna nooit zonder breiwerk gezien. Als zij een momentje vrij had pakte ze haar breiwerk en klonk het vrolijke, gezellige getik van haar breinaalden! Over een hobby hebben gesproken!
Mijn droom
Ik gun iedereen een hobby.
Schrijven blijkt een geliefde hobby te zijn, dat kan ik wel begrijpen. Volgens zeggen zijn er 1000.000 Nederlanders die er wel eens over denken een boek te schrijven. Maar denken is nog geen doen.
Vooral nu mensen ouder gaan worden dan vroeger, de gezinnen veelal kleiner worden, zal er na, het pensioen steeds meer vrije tijd ontstaan. Als het je gegeven wordt oud te mogen worden, hoe ga je dan al die vrije tijd betekenis geven? Het is misschien niet eens zo gek om daar eens over na te denken. Ook al ben je nu nog jong.
Toen onze kinderen op zichzelf gingen wonen en ik van mijn pensioen genoot, ontstond er een leemte in mijn leven. Er kwam meer tijd vrij. Ik zocht naar iets, wilde iets vinden dat voor mij zinvol was en nuttig voelde. Opeens dacht ik: schrijven. Dat is het voor mij, dat wil ik gaan doen. Jarenlang had ik in stilte geoefend. Allerlei cursussen gevolgd. Zomaar opeens waagde ik de sprong, trad ik naar buiten met mijn blog. In het begin vond ik het heel griezelig om te publiceren, voelde mij onzeker. Trouwens die onzekerheid gluurt nog wel eens om de hoek. Als een verhaal anders uitvalt dan ik had gedacht bijvoorbeeld. Ik denk tegenwoordig: het zal dan wel de bedoeling zijn dat het verhaal zó is geschreven!
Niet altijd is er dezelfde inspiratie, want daar ben ik van afhankelijk. Schrijven is niet een vanzelfsprekend gebeuren. Al zijn alle voorwaarden om te schrijven aanwezig en zijn ze iedere week hetzelfde. Ieder verhaal is anders, het blijft een éénmalig gebeuren. Zoals mijn moeder iedere week soep kookte met dezelfde ingrediënten, en verbaasd was dat de soep toch weer anders was uitgevallen. En eigenlijk was dat juist verrassend!
Nu staan mijn verhalen op internet en zij worden nog gelezen ook. Er zijn inmiddels al aardig wat laatjes van mij ladekast leeg . Maar de kast is groot. Er zijn nog laden gevuld. En verder bergt het leven van nu ook zo veel verhalen in zich. Hopelijk mag ik nog een poosje doorgaan met schrijven. Mijn, in het geheim gekoesterde wens “schrijfster” worden, heeft zo vervulling gevonden! Daarom vaar ik, dankbaar en blij mee op de wind!
U kunt ook gratis abonnee worden op mijn blog. Van ieder nieuw artikel dat ik publiceer krijgt u dan voortaan bericht. Klik op “subscriber” in de rechter kolom!
Hallo Maaike,
Nu ik vind het een hele prestatie en fantastisch dat we mee mogen genieten!! Kan me voorstellen dat er steeds een bepaalde druk is voor het begin, maar de resultaten mogen er zijn ;)! Hoop dat je nog heel veel ongeopende laatjes in die grote kast vindt. Mijn reacties laten even een poosje op zich wachten, want we zijn in de bevoorrechte positie dat we meerdere weken op vakantie gaan en dan staat internet op een laag pitje.
Nogmaals gefeliciteerd met deze mijlpaal en liefs van Grlien
Dag Gerlien, Ja ik denk dat er nog wel iets zit in de kast hoor. Een mens slaat veel dingen op in zijn geheugen. Daarnaast is het hele leven vol verhalen. Dus hopelijk ga ik nog een poosje door. Fijn dat je altijd zo van de verhalen geniet. Ook al zal ik je reacties zeker missen ik gun je een heerlijke vakantie. Laat internet maar lekker voor wat het is in je vakantie. Terwijl jullie weg zijn ga ik nieuwe verhalen uitbroeden. Hopelijk krijg je mooi weer!Een behouden terugkeer! Veel groetjes, Maaike
Ik ben een trouwe volger van u blog. Ik woon al 40 jaar in Canada en heb
de blog gevonden via eenvoudig leven. Dat addres had ik uit een oude gezinsgids
gevonden bij m’n vader. Verleden jaar was ik nog in Nederland en toen zei ik tegen
m’n neef Wim dat ik Teunie’s blog altijd las. O zei hij, die zit bij ons in de kerk. Kleine
wereld. Ik ben wat jonger als U maar die oude verhalen komen mij
toch wel bekend voor. Leuk om die herinneringen op te halen. Gisteren kwam erbij
mij weer iets terug. Ik werk in een kringloop winkel, en gisteren kwam er een hele boel oude Hollandse sokken wol in. Het was oud maar nog nieuw met de oude Nederlandse papiertjes er nog omheen. Toen dacht ik dat m’n moeder altijd zo mooi sokken kon breien want ze vertelde ons wel eens dat ze vroeger elke dag 30 pennen moest doen van haar moeder,10 rondjes.
Ik vind het altijd leuk weer een nieuw verhaal van u te lezen.
Jeanette
Dag Jeannette.Heel leuk dat mijn blog ook in Canada wordt gelezen. Ik vind het leuk om iets van u te horen. Die oude verhalen worden erg gewaardeerd. Ze zullen wel een keer op raken misschien maar er valt zoveel te verhalen en te schrijven.Het hele leven is één verhaal. Dat ze die wol naar Canada sturen vind ik best bijzonder. Er wordt tegenwoordig in Nederland ook weer meer gehandwerkt. Maar mijn zus was niet evenaren zoveel als ze breidde. Wat lang al woont u daar en nog zo goed Nederlands schrijven dat is best wel knap.
Ik vind het echt leuk dat u reageerde. Het doet mij altijd goed het contact met lezers! Hartelijk dank!
Groetjes van
Maaike
hallo maaike,
met veel genoegen lees ik je blogs ook van teuni trouwens .
Ga zo door!!!
Vriendelijke groeten willie
Dag Willie, En met veel genoegen ontvang ik reacties en lees ik ze. Dus ik ben blij met je reactie en ik zie het als een bevestiging dat ik gewoon nog een poosje door moet gaan. Op zich voelt dat totaal niet als straf maar dat heb je al begrepen uit mijn blog, neem ik aan. Het nieuwe verhaal staat al weer in de stijgers.
Met dank, en vriendelijk groet van Maaike
Ha Maaike, je Blogs over jullie gezinsleven van vroeger,roept bij mij heel veel herinneringen maar soms ook wel eens vragen op hoor.Je verhaal van jouw moeder dat ze zo terug zou zijn is voor mij heel bekend,zo zelfs dat ik nu nog bijna altijd zeg ,als iemand zegt ”Ik ben zo terug hoor”,ja dat zei die vrouw in BARENDRECHT ook.
vr gr Kees Oskam (zoon van Floor Oskam)
Dag Kees, ja ik weet nog goed dat je vader bij ons aan de deur kaas bracht! Ja mijn moeder heeft het zelf ook nog vaak aangehaald. Eigenlijk heel bijzonder dat mijn moeder nog zo aanwezig is dat dit wordt aangehaald. Ik kan het beeld van je ouders nog heel goed voor mij halen. Door je reactie herleven die beelden weer! Wat is het lang, lang geleden allemaal. Hartelijk dank voor je reactie meteen vriendelijk groet van Maaike