De kalender telt begin februari. Volgens diezelfde kalender is het dus hartje winter. Op het water van het singeltje voor ons huis is dat goed te zien. Ik kijk naar het wintertafereeltje beneden mij. Op het water ligt een mengeling van ijs en sneeuw. Het dooit. Er ontstaan grote kringen in de sneeuw op het water. Samen met de omgeving levert het een prachtig plaatje op.
Voorjaarsgevoel
Het is vreemd, maar vanochtend vroeg krijg ik opeens een voorjaarsgevoel. Ik zie dat de zon, om ons flatgebouw heen, uitbundig haar stralen laat vallen op het KLM gebouw. Daardoor krijg ik zomaar ineens het gevoel: het voorjaar komt er aan. Weliswaar zijn de takken van de bomen nog helemaal kaal, maar
tussen hun geraamten door zie ik de blauwe lucht en de zon. Het is helemaal niet zo dat ik de winter erg vind. Want dat is wat ik nu juist wil gaan zeggen: ik vind ieder jaargetijde fijn. Ik geniet van ieder seizoen.
De wisseling van de seizoenen zou ik voor geen goud willen missen. Ik moet er niet aan denken dat het altijd zomer of winter zou zijn. En, we zijn nog rijker bedeeld, want we hebben ook nog lente en herfst. Hoe saai lijkt het mij om alleen maar zomeravonden te hebben. Of, altijd donkere winteravonden. Aan het einde van de zomer ga ik verlangen naar de geborgenheid en gezelligheid van de winteravonden. En nu, hartje winter ga ik uitzien naar de lente. De hele natuur lijkt in verwachting van iets nieuws dat komen gaat! En wat te denken van de herfst. Het liefst ga ik naar de zee als het stormt. Ik geniet als de golven door de wind worden opgezwiept tot grote hoogten. Ik geniet van de prachtige luchten boven zee. Tot mijn verbazing zie ik soms een eenzame surfer met zijn surfplank die de elementen trotseert en hoog boven de golven springt.
Het is daar anders
Als kind heb je nog niet in de gaten dat er een vast patroon in ons weer zit. Dat de seizoenen gehoorzaam gaan en komen. Een geheime klok hebben en voortrollen op de tijd. Als je kind bent is het leven een vanzelfsprekend gegeven. Het leven is zoals het is. Of het nu lente, zomer,
herfst of winter is, je leeft je kinderleven en je glijdt van de ene in de andere dag. Je weet nog niet dat je in een eigen milieu opgroeit met eigen omstandigheden. Je denkt dat jouw wereld de hele wereld is. Dat de wereld veel groter is, daar sta je nog niet bij stil. Als ik op de lagere school zit en bij andere kinderen thuis kom zie ik dat het ergens anders niet is zoals bij ons thuis. Het gaat daar anders. Er zijn duidelijke verschillen. Zo zijn er meestal niet zoveel kinderen als bij ons. Het is minder druk. Sommige kinderen zijn de oudsten van het gezin. Hebben broertjes en zusjes die jonger zijn. Ik ben de jongste van het gezin en heb alleen grote broers en zussen boven mij. Overal is een vader en een moeder. Ik heb alleen een moeder. De meeste moeders zijn ook veel jonger dan mijn moeder. Het is niet zo dat ik erover nadenk. Het zijn wel de eerste fluisteringen dat de wereld anders is dan het gezin waarin ik opgroei. Dat de wereld groter is dan waar ik woon. Zonder dat ik het merk wordt mijn wereld steeds een beetje groter. Precies zoals ik, zonder dat ik het merk, groter groei.
De wereld blijft veranderen
Ik ben nu 75 jaar verder en kijk vaak terug op mijn leven. Ik kan soms niet begrijpen dat ik zoveel jaren achter mij heb liggen. Ik heb een eigen ontwikkeling doorgemaakt in die jaren. Er is veel gebeurd. Daardoor is het mijn levensverhaal geworden. Het boeit mij als anderen mensen hun levensverhaal aan mij vertellen. Hoe gaan zij met de dingen om en hoe kijken zij naar hun leven? Hoe kijken zij naar het leven? Ik heb kansen gehad en niet altijd benut. Ik heb mijn best gedaan en desondanks fouten gemaakt.
De wereld om mij heen blijft veranderen en ik verander mee. Neem alleen al de moderne communicatiemiddelen.
Daardoor blijft mijn wereld zich uitbreiden. Ik kijk steeds met meer verwondering naar het leven. Hoe ouder ik word, hoe meer ik over vroeger ga nadenken.
Alles van toen en nu maakt mij tot de persoon die ik nu ben.
Mijn ervaring. Hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Als je jong bent ervaar je heel intens het heden. Als je ouder bent is het moment een fictie. Je bent belast met het verleden en je hebt (hierdoor) een verwachting voor de toekomst.
Ware woorden Dirk! De tijd gaat steeds sneller naarmate ik ouder word. Ik begrijp niet waardoor dat komt: is het lijken of of is het werkelijk zo, vraag ik mij soms af. Als kind leef je veel meer in het heden en dat is waar.
Het verleden meenemen en daarmee van moment tot moment in het nu leven is moeilijker. Misschien een optie?
Ik waardoor je inbreng. Hartelijk dank
Ha Maaike,
Ik wil toch even commentaar geven:
Mooie plaatjes, mooi geschreven.
Maar die laptop moet je niet daar onbeheerd achterlaten.
Groetjes,
Carol
Dat is niet te zien Carol, maar ik gluur vanachter een grassprietje wat er mee gebeurt!
Ja , die schoonzus van jou kan er wat van.
Groetjes, en dank voor het meeleven van mijn computer,
Maaike