De Wind waait waarheen hij wil!


In februari 2013 schreef ik mijn eerste blog.

Achteraf bezien wist ik van toeten noch blazen. Het was een hele sprong om tot publiceren te komen. Om zomaar dingen over en van mezelf de wijde wereld in te sturen.

Echter, na mijn eerste publicatie was mijn blog een feit. Ik zat in de blogtrein en eenmaal in beweging gezet moest ik wel schrijven om hem te laten rijden.
Ik kwam er achter dat een blog schrijven toch iets anders is dan een brief schrijven aan vrienden of bekenden. Als blogschrijfster laat ik mezelf zien, word ik zichtbaar en kwetsbaar!

 


Hoe wordt mijn blog ontvangen? Een angstige vraag die regelmatig boven kwam. Ik had bijvoorbeeld ook nog nooit van een blogniche gehoord.
Inmiddels weet ik dat een blogniche het min of meer vaststaande thema is van je blog. In de regel is het iets waarvoor je een speciale belangstelling hebt. Meestal weerspiegelt dit thema zich in de naam van je blog.
Ik wist dus niets van dit alles en was al lang blij dat ik een naam voor mijn blog wist. En soms is iets niet weten heerlijk gemakkelijk, zoals hier dus.

Zo schrijft mijn nichtje Teunie al vele jaren een blog: eenvoudig leven
Uit de naam van haar blog blijkt haar passie voor duurzaamheid, bestedingsbeperking en recycling. Over wat je allemaal zelf kunt vervaardigen als moeder van 10 kinderen. 

Mijn blog kreeg de naam: Mee op de Wind!

  

Ik vind het nog altijd een mooie naam. Eigenlijk kwam die naam bij mij langs toen ik in de Bijbel las over de wind. Dat de wind waait waarheen waar hij wil. Je hoort zijn geluid maar je weet niet vanwaar hij komt, noch waar hij heen gaat.
Hetzelfde mysterie ervaar ik met het schrijven van mijn verhalen. Mijn verhalen gaan mee op de wind. Ik weet niet waar zij vandaan komen noch waar zij heengaan.

  


Hoe en waar berg ik mijn herinneringen op. Wat in mij geeft aan dat ik een bepaald verhaal moet gaan schrijven? Soms moet ik een poosje geduld hebben eer ik voel en weet waarover ik zal gaan schrijven. En waar komt mijn passie voor verhalen schrijven vandaan?

Toen ik bij de schrijfster Jaqueline van der Waals las:
Schrijven moest ik, als ik schreef
Gaan waarheen Uw Geest mij dreef,

dacht ik: yes, zo voelt het voor mij ook.

 

 

Ik word aangestuurd door iets wat in mij is. Ik geef mij over aan het schrijven. Hoe de woorden in mij ontstaan blijft verborgen. Daarom ben ik nog steeds blij met de naam van mijn blog.
Zoals de wind overal heen gaat zo gaat het ook met mijn verhalen op mijn blog. Mijn schrijfsels blijken, na bijna zeven jaar schrijven, over van alles en nog wat te gaan.

In het begin schreef ik veel over mijn jeugd. Dat bracht mij veel plezier. Door het opschrijven van mijn herinneringen zag ik alles weer haarscherp gebeuren. Ik heb die bron, vrees ik, al aardig leeg geput.
Maar er komen vast nog wel nieuwe verhalen langs, denk ik.

In mijn volgende blog(s) wil ik gaan schrijven over eenzaamheid. Daar ging het in mijn eerste blog ook over. In dat blog gaat het over de eenzaamheid van een oude dame in een bejaardenhuis. En in de zeven jaar dat ik schrijf, is dat eerste thema “eenzaamheid” mij bijgebleven.
Ik wilde er veel eerder over schrijven maar om de één of andere reden kwam het er steeds maar niet van. Maar het thema eenzaamheid is al die tijd met en in mij meegereisd.

 


Als je in het leven van alle dag staat en om je heen kijkt zie en voel je dat er veel, heel veel eenzaamheid is. Het is niet alleen een item dat bij de ouderdom hoort. Ook jongeren en anderen lijden onder eenzaamheid.

 Op dit moment voel ik mij betrokken bij alles wat ik zie en tegenkom in onze maatschappij. Hoe gaan wij in deze tijd met onszelf en met elkaar om?
En als ik toch aan het kijken ben lijkt het mij leuk om al schrijvend ook naar vroeger te kijken. Hoe ging en was het vroeger dan? Verleden en heden zijn tenslotte onlosmakelijk met elkaar verbonden.

 

Daarnaast blijft er genoeg ruimte voor andere verhalen. Mijn blogniche is breed. Ik verwacht dat er dv ook nog verhalen uit “de oude doos” langs gaan komen. En ik beloof plechtig dat ik ze hier zal publiceren. Waarvan akte!

Dit bericht heeft 3 reacties

  1. Elly

    Mooi Maaike. Prachtige foto’s ook. Nu is november ook echt een maand waarin de eenzaamheid bij velen extra hard toeslaat.
    Gelukkig is die bijna voorbij. Ik had er zelf ook wel last van.
    Maar inderdaad, eenzaamheid is een groot probleem. Niet veel kennissen zijn
    Vrienden. Je hebt geluk als je vertrouwelingen hebt.

  2. Anoniem

    Een mooi bespiegelend stuk.
    Liefs Nelleke.

  3. Tineke

    Dag Maaike,
    Je blog heeft een prachtige naam gekregen. Zelf vind ik het jammer dat ik het begin niet meegemaakt heb. Zo nu en dan lees ik een blogje van het begin. Zo probeer ik het in te halen.
    En eenzaamheid is heel persoonlijk. Alleen zijn hoeft nog niet eenzaam te zijn en zo kan iemand zich in een grote groep/gezelschap/huwelijk/relatie toch eenzaam voelen.
    Ieder wil graag “gehoord” en “gezien” zijn. En mocht dit niet zo zijn dan kan het ja “pijnlijk” zijn.
    En laat die wind maar lekker waaien. Tot de volgende blog.
    Veel liefs van Tineke.

Laat een reactie achter