Dag allemaal. Hier ben ik weer. Terug op mijn blog, en dat gaat heel gemakkelijk omdat mijn blog gewoon intact is gebleven en meedraait bij Google. Het voelt vertrouwd om na een klein jaar weer terug te zijn op mijn eigen stekkie op internet.
Ik heb het schrijven van mijn blogjes, het contact met lezers, het zoeken naar een onderwerp, toch te zeer gemist om er mee helemaal op te houden. De rustpauze is wel goed geweest en bleek achteraf nog meer nodig dan ik dacht Maar vanaf nu hoop ik van tijd tot tijd hier weer iets te plaatsen. Temeer omdat mijn website nog altijd wordt bezocht en de verhalen worden gelezen.
De bedoeling is om van tijd tot tijd, als ik iets te vertellen heb, een blogje te plaatsen. Ik denk dan aan impressies uit het dagelijks leven van een bijna tachtig jarige. En dat kan dan over van alles en nog wat gaan.
Het is niet mijn bedoeling om veel aandacht te besteden aan de ongemakken van het ouder worden. Het spreekwoord zegt: “ouderdom komt met gebreken.” En het helpt niet door het steeds weer te benoemen al is het daarnaast soms ook nodig en fijn als er op tijd een luisterend oor is.
In dit jaar is de verkoop van “Mee op de Wind” gewoon door gegaan. Het is zo goed gegaan dat er een tweede druk is uitgekomen. En daar ben ik natuurlijk heel blij mee. Vanaf hier wil ik mijn blijdschap dan ook delen met de abonnees en lezers van mijn blog. Vanaf nu kun je mijn boek hier weer bestellen, vandaar de titel boven dit verhaal.
Aan de rechterkant zie je het boek, als je daarop klikt wordt het duidelijk hoe je het kunt bestellen.
Er zijn in het boek wat kleine wijzigingen aangebracht: mijn fotootje op de achterflap is van meer recente datum. In het verhaal “Al is heelhuids wel een groot woord ” zijn de poëzierijmpjes naast de plaatjes gezet zodat de woorden duidelijker te lezen zijn!
Maar voor ik verder ga wil ik eerst bijpraten over wat hier het afgelopen jaar is gebeurd. Want er was dit jaar meer aan de hand dan ouder worden met wat ongemakken.
In het voorjaar werd er bij Gijs een kwaadaardig gezwel in de nier geconstateerd. En dan kom je als patiënt, als gezin, terecht in een trein waar je niet wilt instappen maar wel moet, wil je nog verder leven.
Ik had bij anderen gezien in wat voor molen je terecht komt als er bij iemand kanker wordt gevonden. Het was altijd mijn grote angst dat dit ook ons kon troffen en nu zaten we er ineens midden in. We liepen het ziekenhuis in en uit voor alle onderzoeken die moesten plaatsvinden. Steeds spanning, wachten in onzekerheid over uitslagen en bevindingen. Enfin, iedereen die het overkomt weet hoe spannend dit is.
Uiteindelijk, na drie maanden, het was inmiddels half april, werd Gijs opgenomen in het AVL hier in Amsterdam. Het bleek dat hij nog in een goede conditie was, en omdat de andere nier nog gezond was zagen de artsen een operatie wel zitten. Wel werd ons verteld dat we er vanuit moesten gaan dat het zeker een half jaar zou kosten eer Gijs weer de “oude” zou zijn.
Maar wij waren alleen maar ontzettend blij dat hij in aanmerking kwam om geopereerd te worden.
De operatie zou met behulp van een robot plaats vinden, daar waren we bijzonder blij mee. We waren beiden onder de indruk van deze mogelijkheid en dankbaar dat de artsen er gebruik van wilden maken.
Omdat de operatie met een robot plaats vond bleven de wondjes klein om de tumor weg te halen. Dat bleek, vooral na de operatie, een groot voordeel wat pijn en narigheid betreft.
Al met al was het een drukke, spannende tijd met ziekenhuisbezoeken en weer wachten op verdere uitslagen.
We zijn nu bijna 8 maanden verder. Het gaat tot nu toe in grote lijnen goed met Gijs. Dat hij weer een jonge man werd zat er niet in, daar hadden we ook niet op gerekend. Zou trouwens vreemd zijn naast mijn grijze haren.
Het blijft spannend ook al hebben de artsen geen uitzaaiingen gevonden, het is toch afwachten beseffen we. Wat telt is dat we dankbaar zijn voor hoe alles is gegaan en hoe het tot nu toe is afgelopen.
We beseffen meer dan voorheen hoe kostbaar ons/het leven is. Hoe belangrijk het is om iedere dag dankbaar stil te staan bij het weten dat het leven je gegeven wordt.
Nog even dit: mocht ik in de toekomst op dit blog schrijven over mijn familie dan blijf ik de gefingeerde namen noemen die ik altijd gebruikte——-. Dit in tegenstelling tot mijn boek waar de echte namen zijn genoemd.
Het maakt het schrijven voor mij gemakkelijker om op de oude voet verder te gaan omdat deze namen voor mij hier inmiddels vertrouwd zijn geworden.
Zo dit is het dan weer!
