Tja, wat zou ik doen, zelf korter maken of naar het winkeltje van Naald en Draad stappen? Als ik het zelf doe mag de naaimachine ook nog eens buiten de kast komen. Nee, nee dat wordt hem niet, ik peins er niet over. Ik hoef alleen nog maar te denken aan de naaimachine en ik voel al stress.
Ik bekijk even de zoom. Natuurlijk kan ik naaien en verstellen, kousen stoppen, breien enz. Het hoorde bij mijn opvoeding van vroeger. Een meisje moest een goede, nijvere huisvrouw worden, en een nijvere huisvrouw kon overweg met naald en draad. Voor veel mensen van nu iets uit lang vervlogen tijden. Uit een tijd toen men vond: een vrouwenhand en een paardentand moeten altijd gaan.
‘s Avonds zo maar niets gaan zitten doen was er niet bij. Je zou bijna vergeten dat het zo is geweest.
We zijn op weg naar Naald en Draad, met de broeken. Er zijn nog andere winkeltjes waar je ook je naaiwerk kan brengen. Maar na enige omzwervingen ga ik terug naar het winkeltje waar ik begonnen ben. Deze vind ik uiteindelijk de beste.
Die winkeltjes worden veelal gerund door Turkse Nederlanders. Waarschijnlijk zijn het van huis uit kleermakers die hier een kans zagen om een bedrijfje te beginnen. Een gat in de markt zagen wat nog waar is ook. Mijn ervaring is dat ze hun vak opperbest verstaan en met je mee denken.
“Ik had het natuurlijk ook best zelf gekund,” zeg ik tegen Gijs.
“Ja, dat had gekund, maar dat heb je niet gedaan. En waarom zou je het doen? Dit is toch veel gemakkelijker?”
Een antwoord dat ik al wist. Het zijn van die conversaties in onze relatie, die goed beschouwd, volstrekt overbodig zijn en toch gevoerd worden. Conversaties waarbij de antwoorden bij voorbaat al vast staan, omdat de ander weet welk antwoord wordt verwacht.
Als we door het kleine winkelcentrum lopen zie ik dat ze hier de boel ook al aan het veranderen zijn. Ontruimde, lege winkels waardoor het geheel er bar ongezellig uitziet. Hetzelfde verhaal van bijna overal. In dit beknopte centrumpje komt voor de verandering nog een grote supermarkt, en dat wordt dan nummer drie. Terwijl het grote stadshart, zegge en schrijven, één supermarkt telt. Ik snap hier niets van.
Gijs wijst naar de koffieruimte en zegt: “Als ik vast een kopje koffie neem kan jij je boodschappen doen”.
“Jammer Gijs, maar die vlieger gaat vandaag niet op, je zal even mee moeten om de lengte van de broeken te laten bepalen” zeg ik. We lopen naar het laatste winkeltje van het gangetje. De deur staat uitnodigend open. Er staan volle rekken met kleren die wachten op de hand van de kleermaker. Er is één oudere man vóór ons, dat valt mee vandaag.
De man graait door zijn fietstas tot er een bruin/beige, lange sok te voorschijn komt. Zijn handen zoeken de sok af. De kleermaker achter de toonbank wacht nieuwsgierig. Wat gaat er gebeuren? De man laat de sok zien en zegt: “Deze sok is bij de hiel dun aan het worden, nog even en het is een gat. U stopt zeker geen sokken?” Hij kijkt de kleermaker vragend aan. Ik hoor hoop in zijn stem. Hoop dat het anders zal uitvallen. Je weet het tenslotte nooit, moet hij gedacht hebben.
De kleermaker schudt zijn hoofd en zegt heel beslist: “Die moet u weggooien, mijnheer.” De oude man kijkt naar de sok: “Maar deze sokken zitten zo lekker” probeert hij nog eens.
“Die moet u weggooien, mijnheer” herhaalt de kleermaker onverbiddelijk.
Ach wat weet hij, jong als hij is, van sokken stoppen? Hij is kind van zijn tijd. Een tijd waarin het mode is dat nieuwe spijkerbroeken grote gaten vertonen. Maar als iets versleten raakt gooi je het weg, en als je iets zat bent, breng je het naar de kringloopwinkel. Voor een sok met slijtgaten heeft hij één remedie: weggooien. Maar wie weet het? Misschien misschien laat de kleermaker wel een stukje klandizie liggen.
Ik kijk naar de man. Zijn sok stopt hij teleurgesteld in de fietstas. Hij groet en loopt langzaam, sloffend naar buiten.
Het lag op het puntje van mijn tong de man te vertellen waar hij soortgelijke sokken kon kopen. Maar dat vond ik nu weer net te bemoeizuchtig en te vrijpostig. Misschien, misschien had ik het toch moeten doen?
Die man is vast zijn vrouw pas verloren. Zij stopte waarschijnlijk nog altijd zijn sokken, overweeg ik in mezelf.
Mijn gedachten gaan met mij op de loop. Ik zie de grote rieten hengselmand uit mijn kinderjaren, gevuld met kapotte sokken, naast mijn moeders stoel staan. Ik zie mijn moeder weer zitten. Hoe zij met gebogen hoofd de sokken stopt. Onder het schaarse lamplicht, de passende kleur sajet bij de sokken zoekt. Avond na avond verscheen die sokkenmand. Nostalgie uit een ver verleden tijd, waarin niet alles rozengeur en maneschijn was, waarin gezwoegd en gewerkt moest worden. Een tijd die uit onze handen is vergleden.
De kleermaker kijkt ons vragend aan. Ik haal, bewust dat ik meedoe met de “nieuwe tijd,” de broeken uit mijn tas. Of de kleermaker ze korter kan maken. En dat kan hij, en hij doet het nog graag ook want het is zijn boterham. Zijn winkel moet omzet maken om het gezin draaiend te houden!
Twee dagen later haal ik de broeken op. Ze zien er perfect uit, de zoom zit er keurig in. Natuurlijk ik had het zelf gekund. Maar deze oplossing snijdt aan twee kanten hout: de kleermaker kan zijn beroep uitoefenen en zo de kost verdienen voor zijn gezin, en ik genieten van de privileges van de “oude dag.”
Het mooiste is dat zo stress buiten de deur blijft en ik alle tijd
heb voor het schrijven van mijn verhalen over vroeger en nu
Dankjewel kleermaker!
Weer een mooi verhaal. Vroeger was ik ook een vlotte naaister, maar laatst met een tafelkleed maken was ik steeds aan het meten of het nu wel goed was. De zekerheden zijn weggevallen en alles duurt langer.
P.s. Geef de Turkse winkel jouw verhaal, lijkt me leuk voor hen of is het nu hun. Kijk dat wist ik vroeger, nu niet meer.
Groet van Nelleke
Ja, ik vind ook dat alles meer tijd kost Nelleke. Daarom ben ik zo blij met deze Turkse kleermaker. Als ik broeken voor Gijs moet afspelden blijf ik ook maar passen. Jij doet toch nog heel veel vind ik als ik alles zo van je hoor. Ouder worden vraagt acceptatie is mijn ervaring. Het is daarom fijn te horen en te vernemen dat al die perikelen er gewoon bij horen. De scherpe kantjes vallen dan weg en je kun je er samen zelfs om lachen. Het voordeel van met leeftijdsgenoten omgaan.
Ik vind het een leuke suggestie van je om mijn verhaal te geven aan de Turkse mijnheer. En ik geef het aan hem, dan laten we hun en hen gewoon liggen.
Lieve Nelleke, bedankt weer voor je reactie hoor. Groetjes van Maaike
Hallo Maaike, bedankt voor je verhaal. Ja sokken stoppen, laatst had ik hier
een vriendin, de nieuwe sok was kapot ,zelf kon ze die niet maken, kan jij
het zei ze. Ik heb het gedaan en voor de gezelligheid zijn we toen samen
een kopje koffie gaan drinken bij de Wag. Berg. voor dat geld had ze ook nieuwe
sokken kunnen kopen denk ik maar het was leuk.Ik ben denk ik wel een
oude prutser, maar broeken korter maken is weer een heel ander geval.
Die Turkse man is blij met klanten en het is gelijk goed en dat is ook heel
wat. Bedankt voor je gezellige verhaal Maaike.Liefs Nelly.
Dankjewel Nelly voor je reactie en voor je leuke bijdrage. Want die actie dat jij sokken stopt voor je vriendin, en dan samen koffie drinkt is toch geweldig leuk. Dit was toch veel leuker dan nieuwe sokken kopen? Vroeger maakte ik wel broeken korter en nu schakel ik onze Turkse Nederlander in met alle plezier. En inderdaad Nelly, het is ook goed dat wij met elkaar samen leven dat is heel wat. Dit verhaal heb ik met veel plezier geschreven. Liefs en groetjes van Maaike
Dag Maaike ,wat leuk het verhaal van het sokkenstoppen,maar dat is niet alleen van vroeger want ik doe het nog steeds ,zeker op her laatst van de winter als de majoots versleten raken,maar ik heb er geen hekel aan hoor.ook naaiwerk is nog steeds leuk om ts doen ,maar moeilijke karweitjes dan is het fijn dat er een Turke deskundige is want die doen het inderdaad keurig netjes,groet van Nelly Bal
Dag Nellie, ik vind het leuk om te horen dat jij nog stopt. En ik ben benieuwd of het nog veel gedaan wordt door jonge mensen. Ik vond stoppen eigenlijk wel leuk om te doen. Ik was altijd trots op mezelf als ik een mooi matje geweven had over het gat in de sok. Jij bent zeker aan het stoppen voor je nichten en neven? Die zijn er genoeg. Ik vind het fijn dat ik tegenwoordig het moeilijke werk weg kan brengen en inderdaad doen de Turkse kleermakers het keurig. Naaien is nooit mijn hobby geweest, dus dit komt mij prima uit. Dank Nellie voor je bijdrage en reactie. Met een groet van Maaike
Ik beken eerlijk dat ik niet kan sokken stoppen. Broeken korter maken hoef ik niet omdat het meestal goed is(hehe,gelukkig)…. Naaien vind ik wel leuk maar dat is weer wat anders!
Leuk idee om het verhaal aan die broeken m an te geven.
Groet, Wilma
Dag Wilma, dat was weer gezellig vanochtend. Toen ik opstond zag ik jou reactie en dat is leuk. Gemakkelijk voor jou dat je geen broeken langer of korter hoeft te maken. Maar helaas is niet iedereen zo gelukkig dat hij heeft een confectiemaat heeft. Vandaar onze gang naar de kleermaker. Onze dochter kan ook geen kousen stoppen hoor, ze had het druk met studeren. Ze kan nog wel een beetje naaien maar dat doet zij ook nooit meer. Ik denk dat zij de stress van haar moeder heeft gezien. Ach tijden veranderen, en die kleermaker waar ik het over had die is van alle markten thuis op naaigebied. Mooi toch? Het verhaal aan de kleermaker geven? Ik vind zulke dingen altijd moeilijk, het is wel leuk voor hem, lijkt mij. We doen ons best! Met dank en groetjes Wilma , Maaike
Ik stop wel de sokken en maillots van onze kinderen, scheelt enorm in aanschaf van deze kledingstukken. Maar het is meer dichttrekken van het gat volgens mijn schoonmoeder. Ik doe het gewoon met naaigaren, dat is lekker fijn en hiervan heb je ook altijd de juiste (mode)kleur bij de hand als je af en toe een nieuw setje van die kleine klosjes koopt bij de Aldi of Action. Wel een leuk klusje trouwens, ook voor in de auto als ik zelf niet hoef te rijden.
Mijn complimenten hoor Sarah. Ik vind dat je het inventief oplost. De gaten zijn gedicht, wat wil je nog meer! Lijkt me wel lastig om het in de auto voor elkaar ter krijgen, maar zo besteed je goed je tijd, dat is zeker waar. Ik heb echt plezier in wat je schrijft, een heel ontspannen houding. Ik vind de Action winkel ook fantastisch, alleen al om door te lopen en te kijken naar alles. Mijn dank voor je reactie met een hartelijke groet van Maaike
Dag Maaike,
Wat een opluchting voor me om jou gezellige verhaal te lezen. Ik voel me steeds ‘schuldig’ als ik voor een simpel naaiwerkje naar de Gouden Draad ga. Natuurlijk kan ik het zelf ook wel, maar ik heb er gewoon geen zin meer in!!! En ook hier zijn het Turkse mensen die het keurig voor je maken, heerlijk toch? We hebben onze ‘drukke’ tijd gehad en fijn dat het zo ook kan. Sokken stoppen, zoals wij het heel vroeger deden, zie je niet meer. Ik zie mijn moeder ook nog zitten tobben met een leesbrilletje op om het beter te kunnen zien. Sokken voor mijn 5 broers en als jongste hoefde ik dáár gelukkig niet aan mee te doen. Wel vanaf mijn 6de jaar klompenslofjes breien, elke avond na het eten 10 toeren. Tóch een gezellige tijd, zoals elke tijd zijn gezelligheid heeft. Wat hebben we het nu toch makkelijk, even naar de kleermaker en na een paar dagen weer op halen, keurig gemaakt voor die ‘Hollanders’! Bedankt weer voor je verhaal, je leeft weer even in ‘vroegere sferen’. Lieve groetjes.
Dag Pieta, wat fijn dat je je opgelucht voelt door mijn verhaal. Ik vind ook dat we het gehad hebben hoor. We zijn al heel jong aan de slag gegaan. Ik lees dat je op je zesde jaar al iedere dag moest breien. De tijd was toen zo en we hebben er niets van gekregen maar we gaan nu onze zegeningen tellen en brengen onze karweitjes naar de kleermaker als we het moeilijk vinden of er geen zin meer in hebben. Zoals ik al schreef op die manier heeft de Turkse kleermaker ook nog profijt ervan. Nu je het zegt die klompenslofjes? Ja maar ik weet niet meer hoe wij daaraan kwamen. Sommige dingen liggen vaag in je herinnering. Maar gelukkig weet ik nog genoeg om mijn verhalen te schrijven. Hartelijk dank Pieta voor je bijdrage weer. Leuk om te lezen. Lieve groet van mij, Maaike
Fijn dat er nu adresjes zijn waar men terecht kan voor allerhande herstellingen. Vroeger bestonden die niet. Ik ben helaas heel onhandig als het om naald en draad gaat. Mijn moeder was daar wel heel handig in en nam het verstelwerk altijd voor haar rekening. Jammer voor de man met de kapotte sok. Ik kan mij zijn teleurstelling heel goed inbeelden.
Lieve groet
Ja voor “gemakzuchtige vrouwen” is dit een uitkomst Bernadette. En voor vrouwen “onhandige vrouwen” een onmisbare toevoeging. Het is toch een uitkomst om het weg te brengen om het vervolgens helemaal naar wens uitgevoerd weer op te halen. Ik vind het ideaal en een opluchting. En zo zijn we het weer helemaal eens met elkaar Bernadette. Ja, ik vond het ook heel sneu voor de oude man dat zijn sok met gaten mee terug naar huis moest. Ik kon toch ook moeilijk zeggen: “Zal ik het voor u doen?” Hoewel ik wel aan het dubben was over de gang van zaken. Dank voor je reactie, en een lieve groet terug. Maaike
Ha Maaike,
Kort en krachtig: Een heel leuk verhaal.
Ik koop wel nieuwe als er een gat in zit.
Waarschijnlijk nog goedkoper ook, dan een knotje stopwol.
Toch zal die man van Draad en naald het wel leuk vinden, om dit verhaal te zien.
Reclame voor zijn zaak.
Goed weekend.
Carol
Leuke reactie Carol! Je bent helemaal bij de tijd Carol als je nieuwe sokken koopt als er een gat in zit. Het is altijd weer leuk om het af te zetten tegen vroeger. En dan zie ik mijn moeder weer bij het schaarse lamplicht zwarte sokken stoppen en maar turen op sok!
Eveneens een goed weekeind Carol, Groetjes, Maaike
Vanaf mijn eerste week op de Lagere School t/m 3e klas MMS werd er in lessen in breien, borduren en naaien voorzien. Ik ben er nu nog steeds dankbaar voor. Het was zo gezellig (en in de latere jaren lazen we om de beurt een boek voor tijdens de les). Laten we zeggen dat ik er middelmatig in was, maar goed genoeg om in latere jaren gordijnen te naaien, kapotte kleren te repareren en hier en daar een kledingstuk te naaien of breien. Geen van mijn kinderen doet me dat helaas na. En nu zit ik met een probleem: een goede en favoriete 3/4 winterjas van me heeft een versleten voering…
Zal ik het karweitje zelf aanpakken?
Tja, ik begrijp dat je kinderen het niet voor je zullen doen, onze dochter zou het ook niet doen. Hoe ga je dit oplossen?
Als je het ziet zitten om het zelf te doen zou ik zeggen: ga er voor zitten en begin eraan! Misschien geeft het zelf doen je arbeidsvreugde, en een goed gevoel dat je het zelf hebt opgelost. Zou zo maar kunnen. Als ik je reactie lees denk ik dat je geen hekel aan naaien hebt. Ik geloof dat je het wel leuk vindt om te doen zelfs.
Wat ik zelf zou doen is: rennen naar de kleermaker, maar ik heb dan ook een hekel aan naaien. Ik zou het veel te moeilijk vinden en het zou mij veel stress geven en dat is niet goed op mijn leeftijd.
Een leuke vraag. Ik ben in je vraag gedoken om je antwoord te geven. Ik hoop dat jet antwoord hout snijdt voor je, Annemieke, Groetjes van Maaike