Daar zitten we dan. Gelukkig te zijn op een vlieringkamer in Rotterdam. Maar wat doet dat er toe als je een paar weken geleden bent getrouwd. Éen helft van de vliering huren wij. De andere helft is ook als woonruimte verhuurd. We hebben acht en zestig treden te gaan eer wij ons optrekje binnen stappen. En toch: we hebben geboft, vinden wij! Want een vliering bemachtigen is zelfs moeilijk in deze tijd. Ik heb het over twee en vijftig jaar geleden. Om precies te zijn over het jaar 1962. Zie ook blog achtenzestig-treden
Ons eerste huis aan de Schietbaanlaan.
Wat een weelde
Ik heb het wondergoed naar mijn zin in de stad. Gijs kent Rotterdam op zijn duimpje. Hij loodst mij overal heen. Ik blijf, als ik alleen ben, de eerste tijd dicht bij huis. Als ik ergens ben moet ik ook weer terug. Mijn hersens laten mij dan totaal in de steek. Mijn orientatievermogen is buitengewoon slecht ontwikkeld. Nu, ruim vijftig jaar later is dat nog steeds zo. Ik heb het opgegeven dat het nog verandert. En dan komt ineens de tom tom op de markt! En wat een lieverd is dat! Hij moppert nooit, maar vindt het heel gewoon dat ik de weg niet weet. En dat ik soms verkeerd rij maakt hem ook al niets uit. Wat een weelde ineens!
De zaterdagen
De zaterdagen zijn van ons. We staan zaterdags samen op dezelfde op. De andere dagen studeert Gijs in aller vroegte. Het is dan nog heel stil in huis en dat bevalt hem prima. Hij kan zich op dat vroege tijdstip heel goed concentreren!
Maar op de zaterdagen dwalen we door de stad. We wandelen vaak naar Vroom en Dreesman voor onze levensmiddelen. Daarna kuieren wij, over de Kruiskade, terug naar ons optrekje. Bepakt en bezakt met levensmiddelen. In de straat waar wij wonen is een klein buurtwinkeltje waar wij de meest nodige boodschappen kopen. Maar ze hebben lang niet alle artikelen in hun winkeltje. Ze hebben gelukkig ook een telefoon waarmee je kunt bellen.
Deze zaterdag gaan wij eens luxe doen. We gaan vanavond naar Wah Nan aan de Nieuwe Binnenweg. Uit eten! Er verschijnen steeds meer Aziatische restaurants in de stad. Eigenlijk is het heel verkwistend wat wij vandaag gaan doen. Maar iedere keer als wij er langs lopen krijgen we meer zin. En vanavond gaat het er echt van komen. We willen ook wel eens proeven hoe Aziatisch eten smaakt.
Aziatisch eten
Om zeven uur stappen we bij Wah Nan binnen. Er zijn nog niet veel gasten.| We kunnen een prachtig plaatsje uitzoeken. Voor het raam. Het hagelwitte tafelkleedje lacht ons vriendelijk toe. Maar ook de bediening is buitengewoon aardig. Wat leuk om hier te zitten! We kijken elkaar aan: wat gezellig zo samen!
De ober komt met de menukaart aanlopen. We houden hem voor onze neus en bekijken ogenschijnlijk “ter zake kundig” de kaart. Intussen dwalen onze ogen van boven naar beneden over het papier. Wat gaan we kiezen? We weten van toeten nog blazen.
Nasi Goreng schijnt heel lekker te zijn! De keuze is snel gemaakt: Nasi Goreng, dat wordt het!
Eén schotel Nasi Goreng
We bestellen één maaltijd en een dubbel couvert. Dat kan onze portemonnee wel een keer aan. De Nasi Goreng streelt onze tong. Wat een beleving. Deftig uiteten en bediend worden! Nu we toch hier zijn, bestellen we ook nog maar een nagerecht: een sorbet! Heerlijk, heerlijk!
Als we buiten staan moeten we even wakker worden. Wat hebben we heerlijk gegeten en wat was het gezellig!
We lopen, blij en voldaan hand in hand, naar huis. Als Gijs de buitendeur opent zie ik de hoge trap. Vooruit Maaike!
Even diep ademhalen en daar gaan we. Gijs voorop, ik volg.
Wandelen
De volgende zaterdag stelt Gijs voor: “zullen we vandaag eens naar mijn ouders wandelen?” Ik knik instemmend.
Het is wel een hele tippel maar het is mooi weer. “Ja dat lijkt mij heel gezellig” zeg ik. Gijs zijn ouders wonen in Rotterdam West. Het is een drukke wandelroute er naar toe. Maar de zon schijnt uitbundig! De trams denderen over de brug.
Overal staan ramen en deuren open vanwege het mooie weer. Kortom, de stad is vol levendige vrolijkheid! En ik vind het vreemd dat ik van alles zo geniet!
Mijn schoonmoeder opent met een blijde zwaai de deur. Ze geeft ons eerst een kus en loopt dan vlug ons vóór naar de huiskamer. ”Schuif allemaal een beetje op jongens, er kunnen nog makkelijk twee stoelen bij” hoor ik haar zeggen.
En ja hoor, als wij achter haar aan naar binnen lopen, staan er al twee stoelen extra voor ons klaar. En de koffie.
Die staat ook altijd klaar. Op het aanrecht staat een koffiezetapparaat met percolator . Het is een heel groot apparaat.
Aan de koffiekan zit een kraantje en daar zet je een kopje onder. Het apparaat wordt veel gebruikt in grote gezinnen en voor recepties.
Die van vroeger had een ronde buik
s ’ Morgens, als ze opstaan zet mijn schoonmoeder meteen koffie. Voor de hele dag! Dat is gemakkelijk en voordelig.
Kopje onder het apparaat, en klaar is Kees. Als het half vijf in de middag is heeft ze nog altijd koffie, al heeft de koffie inmiddels wel een vreemde kleur. Ik vind ze niet om te drinken! Echter, de koffie wordt met zoveel liefde aangeboden, dat ik geen nee kan zeggen.
Even later zit ik met koffie voor mij die ik niet weet weg te krijgen. Ik kijk met verbazing rond. Zo te zien geniet iedereen van een heerlijke koffie. Ik voel mij even een buitenstaander. Ben ik dan echt de enige die de koffie niet te drinken vind? En ze bijna niet weet weg te krijgen? Maar verder is het genieten: van het volle huis en het drukke gepraat.
Van de vrolijkheid van mijn schoonmoeder. Het gaat er heel anders aan toe dan bij mij thuis. Maar gezellig is het, dat is zeker!
Mooi Delfshaven
“ Zullen we even door Delfshaven lopen? ” stel ik voor, als wij weer naar huis gaan. Het loopt tegen de avond.
Delfshaven heeft mijn hart gestolen!
Mooi Delfshaven
Het water dat er doorheen stroomt. De oude geveltjes, de Lage Erfbrug. Het heeft allemaal iets bekoorlijks.
De Lage Erfbrug
En een speciale sfeer, die ik vandaag weer eens proeven wil.
We wandelen, of noem het maar slenteren, langs de Aelbrechtskolk en alles voelt en ziet er uit, zoals ik het mij voorstelde.
Ik geniet van alles om mij heen! Van de zon, die langzaam achter de huizen aan het verdwijnen is! Van de avond die gaat vallen. Ik voel het warme windje op mijn armen. Ik blijf even staan en kijk naar het water dat lichtjes rimpelt.
De Aelbrechtskolk
We wandelen op ons gemak naar huis. We hoeven ons voor niemand te haasten. We zijn eigen baas. Wat een vrijheid!
Het leven van toen
Nu zitten we weer thuis. In ons kleine kamertje. Het raam van ons dakkapelletje geeft uitzicht op de torenklok.
Het is half acht inmiddels.
Op de vliering, in het pand naast ons wonen Spanjaarden. Gastarbeiders die hier hun fortuin zoeken. We horen Spaanse muziek.
De geur van uitheems eten dringt bij ons binnen. Het alledaagse leven, in een stad van toen.
Die tijd keert niet weer!
Ha Maaike,
weer een mooi verhaal! Nu hebben de jonge mensen als ze gaan trouwen gelijk een mooi huis met alles er op en er aan. Vroeger was dat wel anders. Wij betaalden 10 gulden huur per week. Nu moet je wel samen werken om de hypotheek te kunnen betalen. Wij hebben zelf nog een douche moeten maken in het schuurtje!
Ja, er is veel veranderd.
groetjes van Ella
Dag Ella, Wat je schrijft over jonge mensen is waar.Die moeten samen werken voor de kosten van de hypotheek.
En dat is niet altijd gemakkelijk, denk ik. Ik heb later toen de kinderen groot waren ook gewerkt maar dat ging toch op een andere manier. Het waren toen heel andere tijden.Jij schrijft over de douche in een schuurtje! En je was vast erg blij er mee!
Fijn om weer iets van je te horen Ella. En ook dank voor je reactie!
Groetjes, Maaike
Wat een fantastisch verhaal ik ben geboren en getogen op
de Schietbaanlaan 101.
Dag Hans. Wat ontzettend bijzonder dat je reageert op dit verhaal.Want wat is het geval? Wij hebben bij jullie op de vliering gewoond. Het is al weer 52 jaar geleden. Ik zie alles weer voor mij. Je moeder, jij en je broertje. Jullie hadden een poes die Trix heette.Ze was heel dik en werd overal heen gedragen.
Hoe ben je op mijn blog gekomen? Daar ben ik echt benieuwd naar. Ik kan er niet over uit en ben zó verrast dat ik je hier tegenkom. Hartelijk dank voor je reactie.
Hallo Maaike,
Ik ben op je blog gekomen door het adres in te tikken op een zoekmachine.
Wat leuk dat jij de naam van trix nog weet. Ik kan me jullie niet herinneren.
Ik weet dat de eerste bewoners Trudy en Henk Spetter waren daarna Harry
en Riet Thijssen. Of waren jullie met het orgel? en is jullie naam Bakker?
Mijn broers Theo en John vinden dit ook heel leuk. Ik hoor graag van je.
Hartelijke groet,
Hans Steenhorst.
Precies Hans. Wij hadden ook nog een orgel naar boven gesleept. En wij hebben sleutelgeld betaald aan Trudie en Henk Spetter. Wij hebben er niet zo lang gewoond, maar je gegevens kloppen helemaal. Mijn achternaam is Bakker!
Vroeger heette ik Mieke. Ik ben later mijn doopnaam Maaike gaan dragen. Dit is het verhaal!
Doe je broers Theo en John ook de groeten van mij. Het is echt leuk!
Hartelijke groet, Maaike
Maaike dit is echt leuk, en ik maar denken dat jullie Frans en Mieke waren
van de zure zult. En die 500,– guldens was geen sleutelgeld maar overname.
Hebben jullie het toen overgedaan aan Harry en Riet Thijssen? Daarna is het
nog eenmaal overgedaan en ben ik er gaan wonen. Tot wij gingen verhuizen
naar een groot dubbel bovenhuis aan de Claes de Vrieselaan. Mijn moeder
beneden en ik boven.
Wij zijn Frans en Mieke van de zure zult, Hans. Ik begrijp even niet hoe je het bedoelt.
Mijn antwoorden aan jou staan aan de rechterkant, bij recente reacties Maar dat begrijp je wel neem ik aan!
Wij hebben het niet overgedaan aan de Fam Thijssen. We zijn heel snel weggegaan omdat we in het andere huis konden. Je moeder is nog een keer bij ons geweest in Barendrecht.
Groetjes Maaike
Hallo Maaike,
Ik bedoel van Bakker Zure zult. Dat is wat ik mij kan herinneren.
En dat jullie naar de Gebroken Meeldijk waren verhuisd. Verder
weet ik ook nog dat mijn moeder bij jullie is geweest. Heb ik het
niet juist?
Groet,
Hans.
Ik heb je een Mail gestuurd Hans!
groetjes,Maaike
nieuwgierig
De vraag van mijn kant is: waar bent u nieuwsgierig naar? Het is het verhaal over Rotterdam.
Misschien dat het daarmee te maken heeft? Gezien uw naam denk ik dat het klopt.
Hartelijk dank voor uw reactie, en voor het lezen van mijn verhalen.
Groet, Maaike
Wat bijzonder dit te lezen. De renovatie van ons nieuwe huis (Schietbaanlaan 103B) is recent begonnen. Ik ben benieuwd naar verdere herinneringen aan het pand.
Ja dat is wel frappant dat u op Schietbaan laan 103B woont. Zo kwam ik ook de zoon van hoofdbewoonster tegen op mijn blog. Het zijn van die onverwachte dingen die het bloggen nog leuker maken.Het werd te klein met een baby op een halve zolder te wonen. Maar ik vond het een heel fijner buurt. Vlak bij die mooie Heemraadsingel! Wij hebben er veel gerwandeld. Ik heb nog een verhaal geschreven over de Schietbaanlaan. Dat verhaal heet: achtenzestig treden. Als u het rechts even intikt in het bestemde vakje verschijnt het verhaal direct. Overigens bent u natuurlijk hartelijk welkom op mijn blog voor al mijn verhalen! Het zijn er nu totaal 122, dus..
Ik vind een reactie altijd heel plezierig. Daarom mijn hartelijke dank! Groet, Maaike