Blog

Het is kwart  over  acht. Tijd om naar school te gaan. Moeder heeft mijn jas even op de kachel gelegd  zodat  ik  warm  de  deur  uitga.  Het is al dagen heel koud. “Hier”  zegt  moeder: “ trek hem  maar aan.  Hij is lekker warm.”  Ze  houdt  mijn  donkerblauwe,  dikke wollen jekker  vast. Ik  ben  trots  op  mijn  mooie jas.  Er zit een dubbele  rei  koperen  knopen  op. Ik voel  mij  stoer  met  die  koperen knopen.  “En  je  weet  het.  Uit  school  direct  naar  huis komen” zegt  moeder.  “Niet  met  je goeie  jas  buiten  spelen”.  Natuurlijk weet  ik  dat.  We moeten  ons  uit  school  eerst  verkleden.  Eerst “schobberkleren”  aantrekken. De  schoolkleren  moeten netjes  blijven.

Als  ik  buiten  kom  snijdt  de  wind  in  mijn  gezicht.  Brr,  wat  is het koud  vandaag.  Het  heeft  nu  vier  nachten  gevroren  en  de  sloten  liggen  dicht.
Op  alle  sloten  die  ik tegenkom  op weg  naar  school, ligt  een  ijslaag.

In  het  schoollokaal is  het  ook  al  koud.  De  kolenkachel  brandt  wel.  Maar  met  deze  kou  wordt  het  nooit  echt  warm.  De  dag  duurt nog  langer  dan  anders.  Maar  eindelijk  is  het  dan  toch  half  vier . Als  ik  buiten sta  ga   ik  snel naar  huis. Mijn  broer is  vandaag  jarig.  Gezellig. Hij  is  drie  jaar  ouder  dan  ik.  En daarom mag  ik  vanavond  langer  opblijven.  En meespelen!

Kijk  nou  eens,  daar  zijn  ze  al  op  het  ijs.   Is  het  dan  al  zo  sterk?  Dat  moet  wel.  Zou  ik  er  ook  op  gaan?   Over  het  ijs  naar  huis  in  plaats  van  over  de  weg?  Ik  laat  mij  van  de sloothelling  naar  beneden glijden.  Maar  wel  voorzichtig  zijn.  Eerst  aan  de  kant  even  voelen  of  het  ijs  mij  houdt.
Ik  stamp  met  mijn  voet  op  het  ijs,  en  luister.  Nee,  er  gebeurt  niets.  Het  ijs  kraakt  niet  en  buigt  ook  niet.  Niks  aan de  hand  ik  kan  er  gewoon  op.

Als  ik  dichter  bij  huis  kom  wordt  het  stiller  op  het  ijs.  De  meeste  kinderen  zijn  nu  al  thuis.  Ik  ga  toch  maar  van  het  ijs  af.  Het  is  een  beetje  eng  zo  alleen  op  het  ijs.  Ik  loop  wel  verder  over  de  weg.

Ik  sta  nu  voor  ons  huis.  Ik  kijk  naar  het  ijs.   Wat  een  prachtig glimmend  ijs.

                                     Mijn ouderlijk huis  met  het brugje

Daar  kan  ik  lekker  op  glijden!  Er  is  nog  niemand  op  geweest  dat  kun  je  zo  zien.  Ik  zal  de  allereerste  zijn.  Niet  doen,  je  moest  eerst  naar  huis. Je  moet  eerst  je  schobber kleren  aan  gaan  doen, zegt  een  stemmetje.  Ja, dat  doe  ik  ook!  Maar  ik  wil  eerst  dat   kleine  stukje  ijs  proberen.  En  dan  ga  ik   echt  naar  huis  om  mij  te  verkleden.

Ik  ga  pas  na  ons  brugje  op  het  ijs,  want  onder   het  brugje  is   het  ijs  vast  nog  niet  sterk  genoeg.  Maar  na  het  brugje  ziet  het  ijs  er  heel  veilig  uit.  Hier  kan  ik  er  best  wel  weer  op.  Ik  neem  een  aanloop,  en  glij  als  een  veertje,  heerlijk  lang  over  het  ijs.  Wat  is  het  hier  stil  vandaag.  Alsof  er  niemand  anders  op  de  wereld  is.  De  hele  wereld  is  stil.  En  ik  ga,  heerlijk  zig zag  glijdend  over  het  ijs.

                                                   De hele  wereld  is  stil                                                

Moet  je  zien, onder  het  volgende  brugje  is  alles  dichtgevroren.  Daar  kan  ik  makkelijk  op.  Ik  ga  nog  even  onder  dat  brugje  door  en   dan  naar  huis!  Het  brugje  is  best  laag.  Vóór  het  brugje  buk  ik.  En  dan?  Het  ijs  kraakt.  Het  kraakt  vervaarlijk.  Ik  voel  dat  het  ijs  onder  mijn  voeten  buigt.  Wat  moet  ik  doen!  Er  is  niemand.  Het  ijs  buigt,  het  breekt.  Ik  zak  in  het  water.  Tot  aan  mijn  middel  zak  ik  weg.  Ik  grijp  in  een  reflex  het  ijs.  Aan  de  kant  van  het  wak  klemmen  mijn  handen  zich  vast.  Ik  zak  niet  verder  weg  in  het  water.  Gelukkig  niet!   Maar  hoe kom  ik  uit  het  water?

Ik  moet  uit  het  wak  zien  te  komen.  Ik  wurm  mij naar boven  en  probeer  voorzichtig  of  het  ijs  mij  houdt.  En  wat  een  geluk!  Het  ijs  brokkelt  niet  af.  Ik  zit  al  op  het  ijs!  Verdwaasd  kijk  ik  om  mij  heen.  Ik  ben  blij,  heel  blij!   Als  ik  onder  het  ijs  was  geraakt?  Ik  begrijp  het  heel  goed,  dan  was  ik  verdronken! Het  is  nog  steeds  heel  stil.  Ik  ben  nog  steeds helemaal  alleen  op  het  ijs. Niemand  heeft  het  gezien.  Niemand.  Maar  God  wel.  Hij  heeft  mij  gered.

Maar  nu  moet  ik  nog  naar  huis. Met  mijn mooie  jas  die  kleddernat  is.
Wat  zal  moeder  zeggen?  Zij  is  vast  heel  boos.  Wat  zullen  de  rapen  gaar  zijn!  Dat  weet  ik  nu  al.  Eigen  schuld!  Ik  moet   echt  naar  huis.  Er  zit  niets  anders  op.  Ik  heb  het  ook  heel  koud  in  mijn  natte  kleren.  Mijn  lijf  bibbert  en  trilt  en  ik  kan  het  niet  stoppen.

Ik  durf  bijna  niet  naar  binnen  te  gaan.  Als  ik  de  deur  open,  ziet  moeder  het  meteen. “Wat  heb  jij  gedaan?” zegt  zij. “ Waar  kom  je  vandaan?  Je  bent  drijfnat!” “Ik  ben  door  het  ijs  gezakt.  Daar  verderop,  onder  het  brugje.” “Ben  je  dan  niet  gelijk  uit  school  naar  huis  gekomen?” vraagt  moeder.   Ik  schud  alleen  maar  mijn  hoofd. “Je  weet  wat  ik  vanochtend  gezegd  heb.”  Moeder  is  boos.  “Je  gaat  voor  straf  naar  bed.  Ik  heb  nog  zo  gezegd  dat  je  eerst  naar  huis  moest  komen  Je  had  wel  kunnen  verdrinken!  En  je  mag  vanavond  ook  niet   aan  tafel  mee-eten ”. Maar  Leo  is  jarig,  wil  ik  roepen.  Leo  is  jarig  en  ik  ben  er  dan  niet  bij.

Het  is  zes  uur.  Ik  lig  op  de  zolder. Het  is  druk  beneden.  Overal  vandaan  hoor  ik  geluiden. Het  is  heel  gezellig,  dat  hoor  ik.  Nu  gaan  ze  aan  tafel.  Ze  gaan  eten  met  elkaar.  Ook  de  vriendjes  van Leo  blijven eten. Wat  zouden  ze  eten?  Was  ik  maar  naar  huis  gegaan. Nu  zijn  ze  beneden  klaar  met  eten,  want  ik  hoor  opeens  een  kabaal  van  je welste.  Wacht  eens!  Hoor  ik  nou  de  trapdeur  open  gaan?  Ik  luister.  Ja, er  komt  iemand  aan.  Het  licht  gaat  aan.  En  daar  staat  moeder.  Ze  heeft  een  bord  in  haar  hand.  “Ik  heb  een  prakje  voor  je”  zegt  ze. “ Als  je  het  op  hebt ,  mag  je  nog  een  poosje  naar  beneden  komen.  Maar  vraag  eerst  aan  God  of  Hij  je  vergeeft,  want  je  hebt  niet  geluisterd.  Dat  heb  ik al  lang  gedaan, denk  ik.

Moeder  gaat  weer  naar  beneden. Het  prakje  smaakt  mij  lekkerder  dan  ooit!  En  ik  ben  blij!  Moeder  is  niet  meer  boos.  En  ik  mag,  als mijn   boord  leeg  is,  naar  beneden.

Langzaam  loop  ik  de  trap  af .  Ik  wacht  even  tot  ze   hard  praten  en  lachen.  Ik  duw  heel  zachtjes  de  deur  open  en  zoek  vlug  een  stoel.  Niemand  zegt  iets  en  ik  zit  al.  Ze  gaan  gewoon  door  met  alles.
Ik  ben  net  op  tijd.   Aan  het  einde  van  het  feest,  vóór de  kinderen  naar  huis  gaan  spelen  we  altijd  nog  als  afsluiting  de  “Nachtwacht”.  En  dat  is  het  leukste  spel  van  een  verjaardag,  vind  ik.

                                                         De nachtwacht vroeger

Leo  is  jarig,  hij  mag  natuurlijk  de  nachtwacht  zijn.  Hij  moet  even  weg. Daarna  krijgen  wij  allemaal  een  nummer  tussen  één  en  twaalf :  dit  zijn  de  uren  van  de klok.  Ik heb  nummer  vijf.  We  gaan  ons  nu  verstoppen  voor  de  nachtwacht.  Ik  zoek  een mooi   plekje uit.  De  lichten  in  de kamers  gaan  uit.  Het  is  overal  donker.  Leo,  de  nachtwacht,  komt  binnen.  Hij  heeft  twee  deksels  van  pannen  bij  zich. Hij  roept:  “ik  ben  de  nachtwacht.  De  klok  heit  zeven”.  Hij  slaat  zeven  keer  heel  hard de  deksels  tegen  elkaar.  Het  kind  dat  nummer  zeven  heeft  laat  een  dierengeluid  horen.  De  nachtwacht  moet  goed  luisteren  wie  nummer  zeven  heeft.  Als  hij  je  naam goed  heeft   kom  je  tevoorschijn.  Alle  uren  van  de  klok  worden  zo  genoemd.  Soms  hoor  je  niks.  Dat  nummer  heeft  dan   niemand.

De  nachtwacht   roept  ineens:  “de  klok  heit  vijf!”  Ik  hoor  vijf  harde  slagen.  Dat  ben  ik.  Wat  ben  ik  ook  weer.  O  ja, een  eend.  Ik  kwak  luid  en  blijf  maar  kwaken.  Het  duurt  een  hele  tijd  eer  de  nachtwacht  mij  raadt.  Ik  ga  naast  de  anderen  zitten  die  al  geraden  zijn.  We  lachen,  praten  en  giebelen  zachtjes  met  elkaar. Ik  voel  mij  blij  want  ik  speel  gewoon  weer  mee. Het  was  heel  ongezellig,  alleen  op  de   zolder.  Kijk,  daar  hangt  mijn  jekker. Hij  is  nog  wel  nat  zeg.  En  mijn schoenen  staan ook  te  drogen.

Het  spel  duurt  altijd  lang.  Maar  nu  is  het  feest  echt  afgelopen.  De  vriendjes  worden opgehaald  en  gaan naar  huis.  Even  later  lig  ik  in  bed.  Het  is  al  laat.  Het  was  heel  leuk  vanavond.  Wat  voor  dier  wil  ik  de  volgende  keer  zijn?  Een  ezel:  ia ia.

Sorry!   Per  abuis  heb  ik  op  de  delete  knop  geklikt.   Als  u  geen  bericht  ontvangt van een  nieuw  verhaal,  wilt  u  zich  dan  svp. opnieuw  aanmelden  als  abonnee?

Abonnee worden?   Vanaf  nu  kunt  u  ook  abonnee  worden  op  mijn  blog.  Van   ieder   nieuw  artikel  dat  ik  publiceer  krijgt  u  dan   voortaan  bericht.

Delen op Facebook

Tweet