Een muisje in Barendrecht

We zitten op de achterste bank. Niet dat we het perse wilden maar het liep gewoon zo. Mijn vriendinnetje Jannie zit naast mij. Ze heeft prachtige, dikke witte vlechten. Ik ben blij dat zij mijn vriendinnetje is. Toen we van de derde naar de vierde klas verhuisden kwam zij opeens naast mij zitten en daarna werden wij vriendinnen.
Dat we helemaal achteraan zitten is eigenlijk wel fijn. Vóór ons zitten Henk en Rein. En daar kruipen we wel eens achter weg zodat de meester ons niet kan zien.

Maar dat doen we lang niet altijd want we willen ook graag op het schoolbord staan. Daar moet je heel goed je best voor doen. Het schoolbord hangt vooraan in de klas. Het is zwart van kleur en heel groot. Daar schrijft de meester op als hij iets gaat uitleggen. Als hij met krijt iets opschrijft geeft dat vaak een kniersend geluid wat zeer doet aan mijn oren. Sommen bijvoorbeeld. Of dingen die wij moeten onthouden, zoals het psalmversje dat wij moeten leren. Kinderen die niet naar een kerk gaan vinden het moeilijk om een psalmversje te leren. Maar ik ken al veel psalmen van thuis, en van het zingen in de kerk.

Vandaag is het maandag en dan moeten we de psalm die we vorige week leerden, uit ons hoofd opzeggen. Daarna legt de meester nieuwe sommen uit. We hebben de nieuwe sommen ook geoefend en nu loopt de meester door het lokaal om de blaadjes op te halen. Terwijl wordt er druk gepraat. Maar Jannie en ik doen niet mee. Wij zitten allebei stokstijf rechtop in de bank. We persen onze lippen samen, onze armen houden we stijf over elkaar tegen onze borst. We maken ons groter. Onze ruggen gaan naar achteren en onze armen steken vooruit. Als de meester nu maar kijkt. Als hij nu maar ziet hoe keurig wij zitten. “Ja, ja hij zag ons ” fluistert Jannie. We gaan nog mooier zitten.

De meester is klaar met de blaadjes en legt ze op de lage kast, vooraan in het lokaal. Hij pakt een wit krijtje en loopt naar het bord. Zou hij? Hij gaat naar de rechterkant van het bord en zet rechts bovenaan, een grote “G”.
Daarna loopt hij met het krijtje in zijn hand naar de linkerkant en schrijft links bovenaan, een dikke “S”. Onder de S schrijft hij de twee namen van Rein en Henk die vóór ons zitten. Ze schrikken, want het is glad verkeerd als je naam aan de linkerkant van het bord staat. Het betekent dat de meester je heeft gesnapt en dat je je niet goed gedraagt. Daarom komt je naam onder de S van “slecht” te staan.
Dat kan om half vier wel eens schoolblijven worden. Maar als ze van nu af heel goed hun best doen, wie weet valt het misschien nog mee.

Jannie en ik zitten nog steeds rechtop in dezelfde houding. Wat gaat de meester verder nog doen? De meester loopt naar de rechterkant van het bord waar een “G” staat. En dan gebeurt het. Het krijtje knierst over het bord als hij onder de G een naam zet: LL. Ik wacht af, ik hoop zo!
Wacht even, kijk kijk mijn naam komt eronder te staan: MM. We kijken elkaar aan en lachen. Onze armen laten we vieren en onze lippen gaan los van elkaar. We hebben het voor elkaar, onze namen staan nu voor de hele dag op het bord: en let wel, aan de kant waar de G van “goed” staat.

Leuk dat we samen weer op het bord staan. Maar dat de meester ons andere namen geeft vind ik een beetje raar. In plaats dat hij mij gewoon Mieke Bakker noemt, maakt hij er Mieke Muis van. En mijn vriendinnetje, Jannie de Hollander noemt hij Lange Lut
Ik weet wel dat ik de kleinste van de klas ben, maar een muisje? En hoe vindt Jannie het om Lange Lut genoemd te worden? Het is waar, zij steekt wel een kop boven mij uit.
Het is een grapje van de meester, dat begrijp ik wel. Maar of ik het leuk vind?

Het is natuurlijk veel erger als kinderen je uitjouwen en brillenjood naar je roepen omdat je een bril draagt. Of schele, als je ogen niet recht staan. Of rooie, als je rood haar hebt. Het zijn allemaal dingen waar je niets aan kunt doen en waar je toch mee wordt geplaagd.
Ik denk, maar ik kan het mis hebben, dat het meer iets van vroeger was dat kinderen elkaar van alles nariepen. Hoewel er tegenwoordig op scholen speciale programma’s draaien om kinderen te leren dat zij elkaar niet zo moeten treiteren. Wat dat betreft blijkt er nog niet veel veranderd.

Op Barendrecht hadden vroeger veel mensen een bijnaam. Maar een bijnaam hebben is heel iets anders dan uitgejouwd worden.
Bijnamen zijn meestal mild en hilarisch bedoeld. Zij ontstaan in de loop van een mensenleven.

Op mijn blog staat een verhaal van “Anna Tas” uit Barendrecht. Haar winkel puilde uit van de tassen die zij in haar winkel in voorraad had. Ik denk dat veel mensen niet eens haar “echte” naam wisten. Zij was een begrip op Barendrecht en je ging je nieuwe tas kopen bij Anna Tas  /tassen-bij-de-vleet/
In een een paar verhalen terug schreef ik over “Krijn Patat” die eigenlijk Krijn Heyboer heette en met een patatkar op Barendrecht stond. /ik-heb-een-vliegmachine-gezien/

Vooral vroeger  kregen mensen op dorpen vaak een bijnaam. Of het nu nog gebeurt weet ik eigenlijk niet

In mijn kinderjaren gonsden in onze familie/gezin ook bijnamen rond.
Eén broer werd bijvoorbeeld “De Burgemeester” genoemd, omdat hij van zich liet horen en zijn bestaan niet onder stoelen of banken stak.
Een andere broer werd “zussie Nellie” genoemd omdat hij zo fijntjes de spijker op de kop kon slaan. Ik werd “Mieke Mee” genoemd omdat ik altijd als mijn moeder wegging aan de bagagedrager van haar fiets hing. Hè, hier staat ook al MM! Eén zus werd “Trippie” genoemd omdat zij zo parmantig was.

Die bijnamen in een familie worden op een leuke manier gebruikt en geven iets eigens aan een familie. Buiten het gezin of de familie worden ze niet begrepen. En daarom kan ik ze hier gewoon plaatsen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit bericht heeft 26 reacties

  1. Nelleke seeder

    Ach, ik vind het wel een lieve naam, Mieke muis. Leuk verhaal, waar weer mooi twee verhalen in verwerkt zijn. School en thuis.
    Meteen nog even Anna Tas meegenomen, wat ik niet kende.
    Ga zo door, ga zo door.
    Tot kijk.
    Nelleke

    1. Mee op de wind

      Ja het is ook leuk bedoeld die naam. Maar een kind kan heel onzeker zijn en twijfelen.
      En verder dankjewel voor je lieve reactie Nelleke. Zolang het kan verschijnen er verhalen op mijn blog. En jij? Ook doorgaan dus.
      Veel leesplezier!
      Tot snel, Maaike

  2. Corinne

    Wat schrijf je heerlijk beeldend. Ik zie het helemaal voor me. En een grijs muisje ben je zeker niet!

    1. Mee op de wind

      Wij, schrijfsters onder elkaar doen onze uiterste best iets moois er van te maken Corinne.
      Ik wil je nieuwste boek : ” Een rondje Maassluis” hier linken maar dat lukt mij niet. Maar als mensen hier op je naam klikken komt het goed!
      Dat wordt nog een keer bij je langskomen voor de technische handelingen. En meteen weer gezellig!
      Groetjes, maaike

      1. Carol

        Maar hoe heet die site dan?
        Moeilijk klikken dus.
        Maar je mag helemaal niet klikken.
        Dan komt je naam onder de “S”.

        1. Mee op de wind

          Wel, dit is een waardevolle reactie Carol. Ik ga straks een aanvulling brengen op de reactie van Corinne. Maar als je op Corinne’s reactie drukt op mijn blog of op haar naam bij haar reactie. krijg je gewoon haar site. Leuk om te lezen! En verder heb je gelijk dat klikken niet mag, dan is je gedrag niet goed en kom je onder de S te staan. Knap van je Carol dat je het zo goed begrijpt! En op deze plaats nogmaals bedankt voor het altijd maar weer delen. Je bent een trouwe zwager!

        1. Mee op de wind

          Gaan we weer doen Corinne!

  3. Elly van Veenendaal

    Leuk! Je ziet zo’n schoolklas weer voor je.
    Wij hadden alleen geen banken, maar al ieder een eigen tafeltje en stoeltje, maar wel in groepjes van 4 of 6 bij elkaar. Maar dat “mooi zitten” , zodat de juf of meester bij jou zou kijken en zien hoe goed je je best deed, en luisterde, met je armen over elkaar, rechtop en je borst(jes) naar voren, dat herinner ik me ineens weer heel goed. Ik zat naast Tineke, mijn vriendinnetje, en we boden wat dat betreft aardig tegen elkaar op. Ik was laatst in de klas bij mijn kleindochter, en bij het vragen stellen over het voorgelezene, deden ze het ook. Leuk hoor.

    1. Mee op de wind

      Ja, wat werkt ons geheugen toch leuk. Ineens komen er dan allemaal beelden langs en dan gaat de film draaien. En dat allemaal door middel van de taal. En leuk dat je dat ook weer terug zag bij je kleindochter. Tja de tijden veranderen zeggen we vaak maar dat is dan toch ten dele maar weer waar. Ik vind het leuk dat je weer beschrijft wat het allemaal bij je oproept. En we hebben elkaar leren kennen door de “schrijfgroep” die nu ter ziele is. Maar je zou ook een blog kunnen openen op internet, toch?
      Hartelijk dank voor je reactie Elly, Groet, Maaike

  4. Nelly van Voorthuijsen-Boon

    Lieve Maaike, ja die bijnamen in Wageningen waar ik nu woon gaven ze vroeger
    ook ieder een bijnaam, maar toen ik nog thuis woonde hadden mijn vader en
    moeder een groentewinkel en daar lieten de mensen vaak iets opschrijven ,
    wat ze dan aan het eind van de week betaalden.Mijn vader en moeder gaven
    ook veel bijnamen, zo hadden ze ook iemand die altijd gare bananen vroeg de
    bijnaam gare banaan gegeven. Op een keer wilde ze betalen en mijn vader
    kon het zo gauw niet vinden zal ik zelf even kijken zei die mevrouw, nou nee
    zei mijn vader ik vind het wel,wat was het geval hij had haar opgeschreven onder gare banaan. Dat heb ik altijd onthouden. Fijn dat je weer een blog kunt schrijven Ik hoop dat het goed met je blijft gaan. Liefs Nelly.

    1. Mee op de wind

      Leuk dat je er weer bent Nelly. En ook met een leuk verhaal van vroeger. Ik vind het echt hilarisch wat je schrijft over die mevrouw “gare banaan”genoemd. En dat je vader dat liever niet liet zien begrijp ik maar al te goed. Maar hij had er op tijd erg in en loste het handig op. Op zich is het ook al een verhaal dat je de boodschappen die je kocht op kon laten schrijven ( kopen op de pof zoals dat heette). Moet je nu eens om komen. De tijden zijn zo veranderd dat het echt niet meer zou kunnen. Ik vind het leuk dat je weer in de pen geklommen bent. Je hebt je leeftijd wel eens verteld, je bent verre van jong, en dan reageren! Hartelijk dank Nellie, en een lieve groet van Maaike

  5. wilma

    Leuk verhaal weer! wat een verschil tussen jullie schooljaren en die van mij dan alweer. En dan weer naar nu.
    Onze meester veranderde soms ook je naam op je schrift. Als je naam bijv iets met een boom had of zo, even denken, bijv van eik, ik noem maar iets, dan maakte hij er bijv eikenboom van of kar, karrewiel.
    groet, Wilma

    1. Mee op de wind

      Ja de tijden blijven veranderen daar heb je gelijk in Wilma. De leerkrachten van vroeger waren eigenlijk best persoonlijk betrokken bij hun leerlingen.Want het is toch een leuk verhaal wat jij schrijft. Je voelde je dan echt gezien en je kreeg zo speciale aandacht. Er blijft toch van alles te vertellen over vroeger. Ik ben zelf verbaasd dat er steeds weer iets tevoorschijn komt. Weer bedankt Wilma! Groetjes van Maaike

  6. Dirk van Nieuwkoop

    Heel herkenbaar hoor, bijnamen. In mijn jonge jaren zaten er 3 Dirk van Nieuwkopen op de lagere school. Dat werd dus 1. Dirrukk 2. Dirkie bank (mijn vader werkte op de spaarbank) en 3. Dirk tuinder. Mijn broer heeft rood haar, dus dat werd natuurlijk “rooie”. Een vrouw bij ons uit de buurt die behoorlijk lang was werd aangeduid met “Psalm 119”. En zo kan ik nog wel ff doorgaan. In principe waren bijnamen niet vervelend bedoeld, was eerder grappig. Wel vervelend was het als de bijnaam verwees naar lichamelijke gebreken. Grappig zijn ook de algemene bijnamen b.v. per plaats. Mensen uit Gouda zijn kaaskoppen.

    1. Mee op de wind

      Het leuke van die bijnamen vind ik dat ze vaak voor de hand liggend maar ook weer zo vindingrijk zijn. Als je er over nadenkt is het toch zo dat mensen de moeite nemen een bijnaam te bedenken. Wie de bijnaam het eerst gebruikte is meestal niet duidelijk. Maar in jou geval hebben die bijnamen van de drie Dirken een duidelijke functie. Op dorpen waar men vernoemden was het aan de orde van de dag. En hoe het in onze familie gaat met al die Maaike’s en Jannen Bakker weet ik eigenlijk niet. Toch eens naar vragen. Op Barendrecht waren heel veel bijnamen. De Historische vereniging heeft er een lange lijst van. En verder verbaas ik er mij over dat er zoveel onderwerpen zijn om over te schrijven. Dat doet mij overigens deugd dat begrijp je vast. Je aanvulling dat een mevrouw psalm 119 werd genoemd is weer een leuke bijdrage aan mijn verhaal. Met dank ontvangen, Groet, Maaike

  7. henny boom

    Leuk verhaal Maaike, ik herken er veel van, weet nog dat ik bij Anna Tas cadeautjes kocht voor schoolvriendinnetjes, het was daar ook niet duur.
    Maar die bijnamen waren op de Koedood ook erg in zwang en ik vond de mijne: kip”, echt niet leuk.Vaak vond ik die van anderen wel leuk, of heel gewoon; verder kwamen op de koedod erg veel namen dubbel voor de ene Jan Kraayeveld heette Jan Dapper en de andere Jan de Krul.Een neef Huib werd Max genoemd en mijn broer Boert; maar in mijn tijd deden onderwijs=zers er niet aan mee. Dat mooi zitten kenden wij ook en wat dacht je van twee vingers om naar de w.c. te mogen ?
    Groet Henny

    1. Mee op de wind

      Ja Hennie, wie kende Anna Tas niet? Ik zie ze nog voor mij en het winkeltje ook.
      En die Jannen kraayeveld daar waren er verschillende van. Maar mensen waren toen ook vindingrijk en ze vonden er allerlei bijnamen voor. Maar de namen die jij noemt van je broer en je neef die zijn mij onbekend en ben ik weer wijzer geworden. Jij kwam later naar Barendrecht en woonde eerst op de koedood als ik het goed heb. Dat was helemaal een kleine gemeenschap.
      Die twee vingers voor de wc, ja nu je het zegt herinner ik het mij ook weer.En soms moest die vinger best lang in de lucht blijven! Zo komt er schrijvend en reagerend al meer boven. Jij bent ook van de oude verhalen als ik het goed begrijp. Trouwens in de boekenzaken ontbreken de boeken met oude verhalen ook niet. Leuk dat je weer schreef op mijn verhaal Hennie. Mijn dank ervoor! Met groet van Maaike

  8. Pieta

    Wat leuk weer om je verhaal te lezen. Heel herkenbaar, ook ik zat in een schoolbank met inktpot achter een schuifje, met nog een meisje. In het begin achteraan, maar al gauw werd dat vóóraan. Ik kletste teveel en vaak stond mijn naam op het schoolbord met een kruisje. Dat werd strafwerk mee naar huis of schoolblijven. Er was één meester die een hekel aan onze ‘zware’ kerk had, en dat liet hij ook goed merken. Door vervelende opmerkingen en sneller straf geven. Tegenwoordig noemen we dat discrimineren, maar vroeger werd daar niet op gelet! Ook die bijnamen kwamen veel in ons dorp voor, ik heb er zelfs een boekje van. Eén van onze ouderlingen noemden ze Jantje Bijbel, niet zo netjes, wij mochten het ook nooit zeggen. Tja, dat was toen zo, de meesten waren ook best leuk en niet kwetsend. Mooi om weer te lezen, bedankt Maaike. Hartelijke groet van mij, en hopelijk tot het volgende verhaal!!

    1. Mee op de wind

      Ja we moesten braaf en lief zijn Pieta en kletsen hoorde al helemaal niet! Jammer dat je niet achteraan mocht blijven zitten van de meester, maar ja als je naam teveel op het school staat, met een kruisje dan maar naar voren! Ach wisten die meesters veel hoe moeilijk het was je mond te houden.
      Heel oneerlijk wat die meester trouwens deed om kinderen de dupe te laten zijn van zijn discriminerende gevoelens en als kind voel je je dan machteloos.
      Leuk dat er zoveel wordt gereageerd op het hebben van bijnamen. Het roept veel herinneringen over vroeger op en veel herkenning wat jij ook al schreef. Ik wil je weer hartelijk danken voor je bijdrage en reactie. groetjes van Maaike

  9. Bernadette

    Ik heb weer heel graag uw verhaal gelezen. Wat mij opvalt is dat U zoveel herinneringen hebt aan uw jeugdjaren en dat lijkt mij bijzonder leuk omdat die er bij mij niet zijn Ik ervaar dat echt als een gemis. Liefs, Bernadette

    1. Mee op de wind

      Fijn Bernadette dat je mijn verhalen leest. We weten vaak nog flarden van gebeurtenissen en als je je daarop concentreert komt er misschien nog meer boven. Het is te proberen, toch?
      Als ik nog een poosje mag doorschrijven hoop ik dat je daar in ieder geval van geniet en dat is voor twee mensen dan fijn. Wat een mooie naam heb je, er zit muziek in!
      Hartelijk dank voor je reactie en van mij liefs, Maaike

  10. Teunie

    Wij hadden, toen wij in ons vorige huis woonden, Chinese buren. En Chinezen geven dus echt iedereen een bijnaam :-). Mijn schoonmoeder noemden ze ´oma met de baard´, omdat ze wat haargroei op en rond haar kin heeft. Ze hadden voor mij ook vast een bijnaam. Maar die heb ik ze nooit kunnen ontfutselen :-).
    Mijn moeder gebruikte ook vaak bijnamen voor haar oude dorpsgenoten. Simpelweg omdat die mensen vaak alleen onder die naam bekend stonden (en niet met hun eigen naam).
    Ik denk, dat het vroeger vaker gebeurde dan nu. Ik vind het ook niets van doen hebben met plagerij. Het geeft juist iets ´eigens´ als die namen door mensen onder elkaar worden gebruikt.

    1. Mee op de wind

      Het is nieuw voor mij wat je schrijft over je Chinese buren Teunie, dat zij zoveel bijnamen gebruiken. Jammer dat je de bijnaam van jezelf nooit hebt gehoord. Bijnamen zijn raken vaak het specifieke van een persoon en dat is nu juist het leuke en dikwijls knap gevonden. Je moeder kwam van een klein dorp en vooral op dorpen waren ze, vooral vroeger, heel druk met bijnamen geven en verzinnen. Ik vind het heel leuk om die bijnamen te weten en ze zijn bijna altijd leuk bedoeld.
      De kerk waar ik als kind naar toe ging in Barendrecht werd “De Geitenkerk” genoemd en is ontleend aan de bijnaam die de schenker van de kerk had: Jan de geit. En dan leeft zo’n naam gewoon voort. Het blijkt een boeiend fenomeen te zijn, die bijnamen.

      Mijn hartelijke dank Teunie dat je reageert als nicht, maar je bent ook schrijfster! Daarom, klik rechts van mijn blog op: Eenvoudig Leven en lees Teunie’s boeiende blog

  11. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Wat heerlijk om al het herkenbare weer te lezen, zat eerst weer even in “die goeje ouwe tijd” met de schoonmaak, ook bij mij was “ongezellig” het juiste woord, hoefde eigenlijk niets te doen, maar dat “huis op de kop” afschuwelijk! Het verhaal van de TOM TOM deed mij meteen glimlachen, bij ons is/was de taakverdeling: Cees rijdt en ik lees en dat alles met groot plezier. We wilden eerst niet aan de TOM TOM, maar zijn toch gezwicht en met heel veel plezier!! Vooral in het buitenland, waar we veel vertoeven is het ontzettend makkelijk, maar ook wij zijn het wel eens niet met hem eens en roepen dan om het hardst: Ja hoor, goed hoor, nu weten we het wel! En dan die bijnamen, bij ons in Twente was het ook schering en inslag. In onze fam. waren dus heel veel nichtjes die Linie heetten en dan was het Linie van oom…. en mijn moeder had 7 broers dus dan snap je het wel 😉 Maar al met al heb ik weer heel erg genoten van al je verhalen, zijn net weer thuis, dus was weer achter. Heel veel groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien,
      En eenmaal weer thuis komt er een reactie op mijn verhalen waar ik dan weer van geniet. En meteen weer een overzichtje van de verhalen die uit mijn pen zijn ontvloden.
      Wel leuk wat je allemaal schrijft Gerlien. Ja wij hebben ook wel eens onenigheid met de Tom-Tom maar ja die man blijkt zo eigenwijs, hij kan niet stoppen met met herhalen. Als ik passagiers in de auto heb die veel kletsen ben ik hem er weleens dankbaar voor. Dan moet hij moeite genoeg doen om er boven uit te komen. Ach en eigenlijk heeft alles verschillende kanten in het leven zei zij filosofisch! Je moeder had evenveel broers als ik en jij dus zoveel ooms. Je reactie vond ik weer leuk en fijn Gerlien. Dankjewel en ook van mij een lieve groet, Maaike

Laat een reactie achter