Een nieuw bindmiddel

Ik  zit achter mijn computer en schrijf een verhaal voor mijn blog. Wacht, laat ik even kijken of er soms nieuwe abonnees op mijn lijst staan. Maar dan valt mijn oog op iets heel anders, op het tegenovergestelde. Eén abonnee heeft opgezegd. Dat kan natuurlijk gebeuren. Maar dit is vreemd. Heb ik wel goed gekeken? Ja, ze heeft echt opgezegd. Maar waarom heeft ze het niet even gezegd? Ik staar een beetje verbouwereerd naar de naam van een vriendin. Van een vriendin wil ik graag het waarom weten. Ik wilde haar toch al bellen dan vraag ik het gelijk even. Als ik mijn naam noem hoor ik aan de andere kant van de telefoon een luid gelach.
“Oh Maaike, ik heb het zeker verkeerd gedaan?“
“Je hebt je abonnement opgezegd” zeg ik.
“Nee joh, dat was helemaal niet de bedoeling. Er is iets mis gegaan met de computer. Ik heb een nieuwe computer gekregen en weet er geen raad mee. Ik had een reactie op je verhaal geplaatst. Toen ik daar maar geen antwoord op kreeg begreep ik het al. En lach niet, een poosje later stond de reactie op mijn telefoon”.
“Ach joh, wat zou het schaam je niet iedereen stuntelt wel eens met de computer. Dat hoort er gewoon bij”.
“Maar” gaat zij verder: “Morgenavond komt er een nichtje langs om mij even te helpen en dan zal het wel goed komen”.

De volgende dag, hoor ik, het klinkt ongelooflijk, een bijna identiek verhaal van een andere vriendin, ze zegt: ”Ik was gisteren een reactie op je verhaal aan het schrijven. Ik zat er helemaal in, klik ik op een knop, en ja hoor foetsie is alles. Gek toch, dat gebeurt mij wel meer, en daar ik word zó sikkeneurig van!”

Ik vraag mij af wie dit nooit is overkomen. Ik herinner mij nog goed hoe ik mijn eerste schreden op het computerijs zette. Ik vond het moeilijk. Ik voelde mij als een kind dat moest lezen zonder dat het eerst de letters had geleerd. Maar autorijden heb ik ook geleerd en als ik iets moeilijk vond was het dat wel. Dus ging ik ook met de computer onverstoorbaar door, ondanks weggeklikte verhalen. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen, dat ik soms nog wel eens verbijsterd zoek naar een  weggeklikt verhaal dat onvindbaar blijkt. Het verschil is dat ik nu kan nagaan waardoor het komt. Maar dat verandert niets aan het feit dat het balen, balen blijft.

En maar zoekenEr zijn ouderen die vanuit hun werkkring al met computers omgingen. Maar veel anderen moeten beginnen bij het begin. Wat te denken van senioren rond de tachtig jaar die een computer aanschaffen. Ik hoor het regelmatig. En dit vind ik nu echt klasse en heel moedig. Het kan niet uitblijven. Al snel blijkt dat er hulp nodig is. Zelfs na het nemen van computerlessen. Want hoe gaat dat? Weer thuis ben je het één en ander vergeten. Maar die computer is niet voor niets aangeschaft.

En dan worden er hulptroepen ingeschakeld. Ik weet nog goed hoe dat ging. Kleindochter, kleinzoon, nichtje, neefje, zij allen zijn op de computer thuis als in hun vestzakje. Zal ik vragen of ze langs willen komen om te helpen? En ja hoor, ze komen. En dit zie ik nog steeds om mij heen. Ze komen niet alleen vandaag. Want, hoe was het ook al weer? Op welke knop moest ik ook weer drukken?  Ze komen terug, de lieverds. Geduldig leggen ze het weer van voren af aan uit. Zij, de kenners weten het! Zij zullen het ons wel even leren. De rollen keren om. In plaats dat wij hen iets leren, gaan zij ons iets leren. En zo ontstaat er door de computer een andere verbinding! Als we na verloop van tijd de computer meer onder de knie krijgen, wat zijn ze dan gul met hun complimenten. En wij? Wij genieten van hun goedkeuringen.

2014-lientje-kijkt-film-met-aandachtp1010003                                                    Zelfs Lientje wil het leren

Soms ben ik niet tevreden over mijn computerkennis en zeur ik erover. Dan krijg ik er van langs: “Je doet er een heleboel mee! Je weet er juist veel van. Veel meer dan je zelf denkt” wordt er dan verontwaardig tegen mij gezegd. Ziezo, die pluim gaat niet meer van mijn hoed!

Ik zit nog steeds achter mijn computer dit blogje te schrijven. Dat het schrijven ervan mij zoveel vreugd zou geven had ik nooit kunnen dromen. Als ik op publiceren klik staat mijn verhaal weer op internet en ik blijf dat een technisch wonder vinden. Ik ken bij lange na niet alle mensen die mijn blog lezen of abonnee zijn. Desondanks voel ik mij verbonden met iedereen die meeleest. Ik kon vooraf niet bevroeden dat een blog schrijven dit zou bewerken. En populair gezegd, voelt dat onwijs goed!

 

 

 

 

 

 

Dit bericht heeft 20 reacties

  1. Nellie Bal

    Dag Maaike, ik ben eigelijk wel blij dat ik hoor dat er meerdere dames en misschien ook wel heren die af en toe wat moeite hebben met al de nieuwe apperaten ,er is geen kunst aan als je het op school ageleerd heb,maar op latere leeftijd gaat dat wat vertraagder, maar niet getreurd we komen er ook .groetjes van Nelly Bal

    1. Mee op de wind

      Je hebt gelijk Nellie voor de jeugd is computeren een peulenschilletje. De computer ligt bijna voor hen klaar in de wieg. Maar voor oudere mensen die er aan beginnen is het steunen en zuchten. en dan gewoon maar doorgaan dat is geweldig toch. En ieder nieuw stapje geeft een beter gevoel en meer zelfvertrouwen! Dankjewel voor je reactie weer. En groetjes van mij, Maaike

  2. Nelleke.seeder

    Weer een leuk verhaal, uit het hart gegrepen. Ik stuur het door naar mijn familie. Kunnen die ook eens lezen wat je allemaal schrijft.
    Nelleke

    1. Mee op de wind

      Je begrijpt natuurlijk wel Nelleke dat ik het heel leuk vind als je mijn verhaal doorstuurt naar je verwanten. Kunnen zij er ook van kennis nemen wat een moedig volkje die senioren zijn. En al die andere verhalen die op mijn site staan ze mogen ze zomaar “gratis en voor niets” lezen! En niet alleen zij maar iedereen. Mijn vriendelijke dank weer voor je reactie Nelleke. Groet, Maaike

  3. wilma

    Ben nog geen senior, maar de computer heft nog steeds veel geheimen voor me.
    Hebben hier een oudere laptop( die iets kapot is aan de bovenkant en staat dus iets open) en die moet je soms ,vraag niet hoe, aan krijgen. Mij lukt het niet soms en moet wachten tot kinders thuis zijn. Die pakken hem op en frutselen wat en hop daar gaat ie…. Wie zij er het word frustrerend??
    Reactie van een van de kinders: Heb je vroeger wel opgelet toen je computerles had? Nooit, want die was er niet! Hoe saai moest dat zijn.
    Weet je wat saai is? als iedereen achter zijn/haar pc zit of mobieltje.
    Maar wat een geluk dat mijn 7 jarige dochter mij tekst en uitleg kan geven!!
    Groet, Wilma

    1. Mee op de wind

      Dag Wilma, geen senior en ook voor jou bergt de computer veel geheimen. Je komt er niet op uit gestudeerd is mijn ervaring. Wat zijn de kinderen dan onmisbaar om hem weer aan de praat te krijgen. Van die problemen hadden onze ouders nooit gehoord. Het is leuk wat je schrijft over je kinderen. Ze hebben er heen notie van dat wij zonder computer zijn opgegroeid. Ik ken het dat iedereen voor zichzelf bezig is. Ongezellig, maar mijn oplossing is: gewoon meedoen want het is de nieuwe tijd. Doe je dochtertje van zeven de groeten van mij. Met dank, en natuurlijk een groet aan jou!
      Maaike

  4. Berthie van tricht

    Wat een leuk stukje! Had vanmiddag wéér Iphone les, vervolg. En toen ik net thuiskwam, las ik je blog. Toepasselijk!
    Gr. Berthie

    1. Mee op de wind

      Ja Berthie wellicht slaat het niet eens alleen op ouderen. Natuurlijk de jeugd groeit er mee op . Maar iedereen die er voor het eerst mee kennis maakt lzal er tegen aan lopen dat het moeilijk is. Wat goed van jou dat je Iphone les neemt. Wij, de ouderen doen het toch allemaal maar. Petje af voor jou en iedereen!
      Met mijn dank en groet,
      Maaike

  5. Pieta

    Dag Maaike,
    Gelukkig dat ik de enigste niet ben met fouten op mijn laptop. En dan mijn dochter steeds zeggen dat ik weer ‘domme’ dingen gedaan hebt. Vooral de mappen boordevol foto’s, als ik één map aanklik komen er wel 20 anderen uit diezelfde map. Steeds weer een ergernis dat ik het zelf niet voor elkaar krijg om het goed te krijgen!!! En het mooiste is, ook mijn dochter ziet er geen kans voor om ze voor mij weer goed te zetten. Of ze heeft er geen zin en tijd voor, dat zou ook nog kunnen. Al met al, wij ‘oudjes’ kunnen toch best nog wel wat, ook al hebben we het pas op latere leeftijd moeten leren. Weer een leuk stukje om te lezen, groetjes, Pieta.

    1. Mee op de wind

      Dag Pieta, ja zo zie je maar weer dat het allemaal reuze meevalt met die “dommigheid” van je. Want wat is dom? In ieder geval lijkt het mij niet dom als je op latere leeftijd de computerreus te lijf gaat. En ik heb al lang gemerkt dat de jongere garde er ook lang niet altijd uitkomt, zoals jij ook al veronderstelt. Dus inderdaad de “oudjes doen het nog best. Laten we daar gewoon van uitgaan en tevreden, misschien wel trots zijn op onszelf. Ik vond het leuk om mijn verhaal te schrijven en jij om te lezen! Mooi toch? Ik eindig met dank. en een groet van Maaike

  6. Bernadette

    Vijf jaar geleden werd ik door mijn dochter bijna verplicht om met de computer te leren omgaan. Ik had nooit gedacht dat het me zo veel plezier zou bezorgen. Daar ik door ziekte niet meer al te mobiel ben breng ik echt heel veel tijd door met surfen op het internet. Muziek beluisteren op You Tube, je kunt reizen naar verre landen met google earth en blogs lezen. Ik las al een tijdje met veel plezier de blog van Teunie en via haar ben ik op uw blog terecht gekomen dat ik elke keer met heel veel aandacht lees en oprecht van geniet.
    Dank daarvoor

    1. Mee op de wind

      Wat goed van je dochter Bernadette, dat zij aandrong dat je zou leren omgaan met de computer. Inderdaad is de computer een uitkomst als je niet meer zo mobiel bent. Door de computer word je wereld zoveel groter. Ik ben zelf ook zo blij dat ik er aan begonnen ben. Wat fijn dat je hebt doorgezet en nu van alles met de computer kunt doen. Er is zoveel te lezen en moois te zien. En dat mijn blog daar ook bij hoort stemt mij dankbaar. Dankjewel voor je reactie. Sterkte met alles en groetjes van Maaike

  7. Sjanneke

    Heerlijk verhaal .
    En je heerlijk onwijs goed blijven voelen !!!
    Groetjes..

    1. Mee op de wind

      Gaan we hopelijk nog mee door Sjanneke, en met al die fijne reacties blijf ik gemotiveerd om in ieder geval met veel plezier mijn verhalen te schrijven. En hoe ze uitvallen is altijd voor mezelf ook een verrassing. In ieder geval doe ik “onwijs” goed mijn best er iets van te maken. Dankjewel voor je mooie aansporing! Groetjes, Maaike

  8. Elly

    Toch ( een beetje laat deze keer) een reactie op je laatste verhaal, Maaike.
    Grappig ,he? Het is volgens mij echt een bindmiddel voor onhandigers zoals ik, die -als er iets fout gaat- niet flink en doortastend gaan kijken hoe het gekomen is, maar even ergens langs gaan bij een aardige handvaardige, onder het mom van een gezellig praatje. En dan, zo tussen neus en lippen als je weggaat , vragen:” o ja, wil je even kijken wat er mis is met de i-pad?”
    Ik hoor dus bij dat kleine laffe clubje. … Maar leuk hoor. Dat blijkt ook als “bindmiddel” te werken. En tot nu toe zijn ze nog niet kwaad geworden.

    1. Mee op de wind

      Laat is beter dan nooit,toch? En ik vind het fijn dat je weer reageert Elly. Ja dat bindmiddel werkt op velerlei manieren, dat heb ik ook al geconstateerd.
      Ach, en laf wil ik het niet noemen wat je beschrijft. Inventief zou je ook kunnen zeggen. Je bewandelt gewoon een handige weg om bij je doel te komen. En als mensen het gevoel krijgen dat zij het wel kunnen en jou mogen helpen dan is iedereen tevreden. Ik vind dat je het bindmiddel heel goed hanteert. En gewoon bij het “laffe” clubje blijven is mijn advies. Groetjes Elly en mijn dank voor je inbreng.

  9. Carol

    RRRRRRRRRRingggggggggggg, mijn huistelefoon gaat.
    Had nog geen schermpje op mijn telefoon, neem dus op met, al naar gelang de tijd van de dag: Goedemorgen, goedemiddag, goedeavond Putters.
    “Ja, Carol, met Mieke [toen was het nog zo], heb moelijjkheden met mijn computer.”
    “Wat is er aan de hand dan?”
    Nou, dan volgt er een hel verhaal, krijgt ze antwoord zo en zo en zo.
    Belt ze een half uur later terug: “Ja hoor, het is gelukt!”
    Waar een zwager ook al niet goed voor is.
    Maar, Maaike, het was een mooi verhaal.

    1. Mee op de wind

      Ja, Carol dat was en is nog steeds een goede zwager, die Carol. En die hoorde ook bij de “Hulpverleners” van het eerste uur. En ook altijd vriendelijk om te helpen. Ik ben een gelukkig mens met al die lieve mensen om mij heen. Helaas is mijn computer vanochtend stuk gegaan. Ik ben bang dat zelfs jij het niet verhelpen, zeker niet door de telefoon. Hij is niet meer aan de praat te krijgen. Gelukkig heb ik een mini computertje die uitkomst biedt. Maar het is wel balen want ik denk dat ik aan een nieuwe moet. Zo nu ben je helemaal bij met het laatste computernieuws wat wel wat “droevig” is! Dankjewel Carol voor je aanvullend verhaal dat helemaal klopt. Groetjes, van Maaike

  10. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Waren de laatste tijd veel op pad, ook al vanwege het prachtige weer, maar nu weer “bijgelezen” Heerlijk vind ik jouw verhaaltjes en zo bekend allemaal (maar dat wist je al) Ook ik ben laat begonnen met computeren, maar zou het voor geen geld willen missen. Inderdaad de wereld komt bij je thuis en als je niet meer zo mobiel bent, is het een heerlijke afwisseling. En dan m’n poesiealbum, kreeg het op m’n 8e verjaardag met het 1e gedichtje , geschreven door m’n vader uit naam van m’n beide ouders. Dat zijn herinneringen die altijd blijven!! Hoop dat het probleem met je computer, snel uit de wereld is.
    Sterkte met de hele handel en lieve groetjes van Gerlien.

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien,
      ja wat blijft het toch prachtig weer hè. Daar moet een mens van genieten en dat doen jullie dan ook. En dan toch nog een reactie op het laatste verhaal dat is gewoon heel aardig. En dat je zo geniet van de verhalen en met plezier leest vind ik natuurlijk ook heel fijn. Het is bij heel veel ouderen zo dat de computer een nuttig en leuk tijdverdrijf is. Ik las dat Nederland koploper is van computergebruik bij senioren en dat zou best waar kunnen zijn als ik om mij heen kijk.
      Die poesiealbum uit onze jeugd wat een mooie herinnering is dat hè. Ik lees dat het bij jou ook zo is herinneringen, herinneringen. Gisteravond kwam onze zoon langs en hij denkt dat hij mijn computer kan repareren. Hij komt er voor terug . Ik hoop dat het lukt want dit is een fijne computer waaraan ik gewend ben. Rest mij nog je te bedanken voor je trouwe medewerking en ik sluit af met lieve groetjes van Maaike

Laat een reactie achter