Een nieuw jaar is als een ongerepte sneeuwvlakte

Allereerst wens ik ieder die dit leest een Gelukkig en Goed Nieuwjaar!
Ik hoop dat ieder voor zich rust en vrede in het nieuwe jaar ervaart.

Tja, en wat ga ik er verder aan toe voegen, want dit is mijn eerste blog in het Nieuwe jaar. Dat het voelt alsof de tijd tussen mijn  handen doorglipt? En dat, toen ik de kerstversiering beneden uit de box ophaalde, het was alsof ik het vorige week naar beneden bracht?

Nu het nieuwe jaar is begonnen hoor ik van mensen dat ze blij zijn dat alles weer “gewoon” is. En voor mij geldt dat ook.
Zeker, ik heb genoten van de familiebijeenkomsten. We begonnen op sinterklaasavond. Ertussendoor werd nog de verjaardag van de kleine Kilian gevierd, daarna kwamen de kerstdagen en Nieuwjaar.

En nu vind ik het fijn dat alles weer gewoon is en mijn eerste blog van dit jaar verschijnt.

De kerst- en nieuwjaarskaartjes kwamen dit jaar weer mijn brievenbus binnenrollen.
Ik was zelf een paar jaar geleden gestopt met wenskaarten te versturen want ik vind het ieder jaar een hele heisa.
Maar dit jaar begon het rond Sinterklaas te kriebelen, en ik stelde mezelf de vraag of ik toch maar weer wat kaartjes zou sturen. En natuurlijk stelde ik het uit zodat ik mij uiteindelijk moest haasten om ze op tijd deur uit te krijgen.
Dit jaar heb ik er dus weer een paar verstuurd. Hoofdzakelijk aan oudere familieleden en vrienden. We zien elkaar veel te weinig en dit is dan een mooie gelegenheid om iets van mij te laten horen.

Ik weet nog dat het vroeger bij mijn moeder ook zo verliep toen zij oud werd. Het enige contact dat overbleef werd op den duur een telefoontje of een kaartje.

Al zijn er gelukkig nichten en neven die  het stokje van hun ouders overnemen en op bezoek komen. Mij zelfs halen en brengen voor een bezoekje ergens.
En niet te vergeten is er tegenwoordig ook nog het contact op facebook waar ik familie tegenkom. En ook via mijn blog blijf ik in de picture bij het nageslacht.

Een enkele keer viel er bij mijn moeder nog wel eens een geschreven brief op de deurmat.
Zelf verstuurde zij ook heel veel brieven.
Maar brieven schrijven doet onze generatie al lang niet meer, misschien op een enkeling na. Terwijl het toch zo ontzettend leuk is om via een persoonlijke brief iets van iemand te horen. In het nieuwjaarsverkeer schrijven we soms nog enkele woorden op het kaartje maar daar blijft het voor de meesten toch bij.
Schrijven was vroeger sowieso heel populair. Zo weet ik nog goed dat ik als klein meisje op iedere verjaardag wel postpapier cadeau kreeg. Een cadeautje dat er toen echt bij hoorde.
Niet zomaar rechttoe rechtaan papier. Nee, het prachtigste postpapier kreeg ik, en het was goed besteed aan mij want ik genoot er van. Niet dat ik heel veel brieven schreef maar het hoorde gewoon bij de inventaris van een meisje. En hoe leuk en spannend was het om een brief te ontvangen – met eigen hand geschreven en omlijst met een een gekleurde bloemenrand.

Het schrijven bleef ook later nog wel in zwang. Toen ik een jong meisje was kwam er soms onverwacht uit het niets een brief binnenrollen van “van een stille aanbidder”. En of het nu iets werd of niet, het was reuzespannend die onverwachte post binnen te krijgen.
En wat te denken van de dienstplicht van de jonge mannen in onze jeugd?
Er werd wat afgeschreven tijdens die jaren dat jongens hun dienstplicht vervulden. Het ene stel was er drukker mee in de weer dan het andere, maar de post vloog heen en weer. Er hing dan een leuke spanning in de lucht: is de post al langs geweest? En als je zo gelukkig was dat er een brief op de deurmat plofte zocht je een stil plekje om even alleen te zijn voor het lezen.

Uit de overzeese gebieden en uit andere werelddelen werden de brieven per boot naar Nederland gestuurd. Dat waren meestal brieven van geëmigreerde familieleden. Je moest wel geduld hebben want het kon soms vele weken duren eer je antwoord kreeg op een verzonden brief. Maar als de brief er dan eenmaal was werd hij gelezen en herlezen en ging hij soms de hele familie rond.

Maar die tijd komt nooit meer, sommige ouderen denken er met weemoed aan terug. Hoe heel anders is het nu. Tegenwoordig is contact met familie in den vreemde binnen handbereik, want Skype brengt iedereen dichtbij. Skype was trouwens ook een zegen tijdens de corona-epidemie. Door middel van Skype konden wij lange gesprekken voeren  met onze familieleden, kinderen en kleinkinderen. We mopperen soms op al die nieuwe dingen maar – eerlijk is eerlijk – dit zijn toch de geneugten van onze moderne tijd.
En wat te denken van nog even een appje voor morgen de deur uitdoen? Of even een onverwachte boodschap overbrengen? En dit alles zonder dat ik in de pen hoef te klimmen of de telefoon hoef te pakken. Zelfs zonder dat ik naar de brievenbus hoef te lopen schrijf ik even mijn babbeltje terug.

Op onze gezins-app. komen we elkaar regelmatig tegen en wisselen we, soms belangrijke maar ook leuke dingen uit, en dat bij tijd en wijle heel frequent. En daarbij geniet ik geniet als een kind van de vele smileys die ik meestuur.

Een nieuw jaar voelt als een ongerepte sneeuwvlakte. We weten nooit wat in de toekomst verborgen ligt, maar in januari realiseer ik mij dat nog meer dan gewoonlijk.

We kunnen niet bevroeden hoe de oorlog in Oekraïne dit jaar verder zal gaan. We kunnen alleen maar hopen en bidden dat er een einde zal komen aan het zinloze geweld en aan het bloedvergieten. Ik wilde schrijven “onnodig bloedvergieten” maar ik denk dat er in Oekraïne anders over wordt gedacht.
Ik weet nog dat, na de tweede wereldoorlog, bij een oom een tegeltje hing in zijn werkruimte met het opschrift: nooit werd de vrijheid zo duur gekocht of zij was meer waard.

En in bijbel staat: alles zal een mens geven voor zijn leven. Waar ik meteen aan vast koppel: en voor zijn vrijheid. In Oekraïne ondervinden zij aan den lijve wat vrijheid kost.

Bij een nieuwjaar horen voornemens. Ik dacht er over na of ik ook voornemens had.
Ik ben huiverig om afspraken te maken – zelfs met mijzelf. “Want,” zei mijn moeder altijd, “wat je belooft moet je doen”.
Daarom begin ik maar met een haalbaar afspraakje voor het nieuwe jaar: vanaf nu probeer ik weer meer te gaan wandelen want dat heb ik op een schandelijke manier de laatste tijd laten zitten. Terwijl ik weet dat ik/wij broodnodig lichaamsbeweging nodig hebben voor een goede conditie.

In de zomer is het een fluitje van een cent om een heerlijke wandeling te maken, maar in de winter ben ik een pikeur in uitstelgedrag. Als het regent of koud is heb ik altijd wel een serieus klinkende smoes: vandaag is het veel te koud. Morgen is het vast beter weer, ik wacht wel op morgen. En zo rijgen de dagen zich aaneen, met het zeurderige gevoel dat ik echt niet goed bezig ben.

Maar je weet het nooit want misschien rolt er een keer een enthousiast verslag in je postbus over de lange wandelingen die ik maak door weer en wind.

Dit bericht heeft 16 reacties

  1. henny boom-kleinjan

    Hallo Maaike,
    Ik reageer even op deze manier, want ik weet niet hoe ik je anders moet bereiken,.mijn zus Riek is de dag voor kerst overleden. Ik vind wel dat je het weten moet, want jullie waren indertijd bevriend. Het is een moeilijk ziekteproces geweest, ze ging en geestelijk en lichamelijk heel hard achteruit.
    Broer Kees is vorig jaar mei overleden en nu ook Riek, we mogen ze beiden geborgen weten bij God, ,maar het gems is groot.
    Groet Henny Boom-Kleinjan

    1. Mee op de wind

      Dag Henny,
      Wat attent van je dat je mij dit berichtje stuurt.
      Heel hartelijk dank ervoor. Een nichtje uit Barendrecht vertelde het mij.
      Ook jij bent de jongste van een groot gezin en ervaart wat het is dat je broers en zussen overlijden En dat doet pijn.

      Wat erg voor Riek dat zij een moeilijk ziekteproces heeft gehad. Maar ook wat een troost dat je ze beiden geborgen weet in Gods hand.
      En ik begrijp het dat je ze beiden mist en dat het een moeilijk tijd voor je is. Ik wens je sterkte om door te kunnen gaan.
      Hartelijke groet van Maaike

  2. Jannie van Tuijl-Donker

    Leuk om dit alles te lezen. Ik ben 71 jaar en schrijf nog steeds brieven. Met 1 vriendin sinds 1964. Echt begonnen als penvriendschap en met een ander sinds 1972. Het blijft altijd leuk om een brief te krijgen. Er wordt ook gebeld en geapt maar de brieven blijven ook.

    1. Mee op de wind

      En dit is ook heel leuk om te lezen Jannie. Wat geweldig om alzo lang penvriendinnen te hebben.
      Lijkt mij heel leuk om al die brieven terug te lezen dat zullen toch inmiddels boekwerken zijn?
      We vinden het allemaal leuk om geschreven post te ontvangen. Waarom doen we het dan zo weinig is mijn vraag.

      In ieder geval geven jullie het goede voorbeeld. Bedankt!
      Groet, Maaike

  3. Nelleke

    Mooi stuk weer.
    De nostalgie speelt ons parten.

    1. Mee op de wind

      Ach ja Nelleke, waarom ook niet? Wij ouderen zijn met velen!

      Leuk en fijn dat je reageert,
      Groetjes, Maaike

  4. Elly

    Dag Maaike.
    Leuk, je eerste blog van dit jaar.
    Ook ik ben blij dat de feestdagenperiode voorbij is, en
    Ook ik vind het jammer dat er bijna geen brieven meer geschreven worden.
    Ik had vroeger jarenlang een correspondentievriendin in Engeland. Dat werd via school geregeld. (Ook goed voor je Engels). Ik was nooit zo goed in lange telefoongesprekken, en nog steeds niet. En zeker niet in skypen. Als je familie in het buitenland hebt, zal het wel fijn zijn , maar gelukkig heb ik mijn dierbaren in de buurt.
    En voor de Nieuwjaarsvoornemens: Twintig minuten per dag stevig voortstappen is genoeg. Het hoeft niet lang, en zelfs vandaag, met voornamelijk regen, scheen soms een tijdje achter elkaar de zon.
    Welnu, in afwachting van weer leuke/ weemoedige/nostalgische, vrolijke, of wat dan ook columns en verhalen, zo zorgeloos mogelijk het jaar 2023 in. Hoop dat ‘t lukt.

    1. Mee op de wind

      Ha Elly,
      Als ik het goed begrijp heb jij vandaag gewandeld? Dan ben jij een grote meid. Ik heb eraan gedacht maar dat doe ik wel meer. Ik weet dat je niet van lange telefoongesprekken houdt, maar wel van schrijven. Vandaar je trouwe reacties. Ja prima he dat alles weer gewoon is. Ik zal mijn best doen om mijn overdenkingen en schrijfsels het licht te laten zien,Elly. Leuk dat je een penvriendin in Engeland had. En leuk dat je weer reageert. Groet en welterusten, Maaike

  5. Maria

    Geniet van je blogs als 55 jarige.

    Via de e-mail krijg ik te “ horen” of er eentje is gepost.

    Dan geniet ik weer

    Liefs Maria

    1. Mee op de wind

      Wat fijn om te horen Maria dat je geniet van mijn blogs.
      Dit maakt het leuk en het werkt inspirerend om door te gaan met schrijven
      Hopelijk blijf je genieten.
      Met dank en liefs van
      Maaike

  6. Cis

    Het leuke van brieven is dat je ze kan bewaren ik heb brieven van een zeer wijze oom die me dierbaar zijn. Op de pc zouden ze bij mij al verdwenen zijn.
    Zomaar een herinnering die in me opkwam door jou nostalgische blog..
    Groetjes Cis

    1. Mee op de wind

      En zo is het precies,Cis. Brieven bezit je en op internet staat iets. En brieven ga je nog eens voor zitten om opnieuw te lezen. En zo heeft mijn blog toch nog een functie dat je je iets herinnert. ook als is het geen brief.
      Groetjes van Maaike

  7. N.C.van Voorthuijsen-Boon

    Hallo Maaike, ik zal weer eens reageren, toen ik het las van de brieven,dacht ik weer aan 1959 terug, wij vanuit Delft naar Wageningen met 2 kinderen, elke zondagavond werd er geschreven, mijn man aan zijn moeder en ik aan mijn ouders en dan kregen we dinsdags weer een brief terug, telefoon hadden we toen nog niet. Heel anders is het nu, nu app. Ik met de kinderen en telefoneren,veel meer contact.Er is wel veel veranderd.Fijn om je blog te lezen, groeten Nelly.

    1. Mee op de wind

      Ha Nellie,

      Ja er is idd heel veel veranderd . Maar dat samen om een tafel zitten en een brief aan je moeder schrijven had ook wel iets he.En naar je ouders toe gaan was ook een heel gebeuren.
      Ik vind het heel gemakkelijk dat we tegenwoordig kunnen app naar elkaar. Telefoneren is er wel minder geworden, beetje verdrongen door het app.
      Leuk om weer iets van je te horen Nellie. Met dank en een groet van Maaike

  8. Anoniem

    Dag Maaike, ook de beste wensen voor het nieuwe jaar! Inderdaad jammer dat er minder geschreven wordt, ook vakantiekaarten. Ik heb nog een heel stel kaarten van mijn schoonmoeder, hele oude, nog van voor de oorlog. Leuk om te lezen hoe ze toen schreven, zo van * ẅaarde broeder*, of *zuster* en zo. Ik schrijf nog wel nieuwjaarskaarten maar de meesten doen dat niet meer. Toch is het leuk om er wat te krijgen, de kinderen kijken ze ook allemaal door. Het is nu inderdaad niet zulk wandelweer, zelf ben ik meer van het fietsen maar nu ook minder. Hopelijk van de week wel weer, al wordt het kouder, maar wel droger en minder winderig. Hartelijke groet, Lucie

    1. Mee op de wind

      Dag Lucie,

      Ja leuk om te zien hoe onze voorouders elkaar benaderden. Volgens mij was er toen een groot verschil tussen gesproken en geschreven taal. Zo heb ik ook kaarten waar zussen en broers “u” aan elkaar schreven. In het gewone leven zeiden ze natuurlijk jij.
      Maar wel leuk om ze in te zien die oude kaarten. Deze week moet ik het wandelen ook maar eens op gaan pakken. Jij fietst liever, ik fiets niet meer. Het wordt zonniger zegt de weerman. laten we het hopen. Dank weer Lucie voor je reactie. En groetjes van Maaike

Laat een reactie achter