Een rondje voor de burgemeester

Maaike op de bewaarschool                    Het vijfde kind vanaf rechts ben ik.   Waar blijft de tijd?

Vervolg op het vorige verhaal.

Toen ik ouder werd hielden de logeerpartijen bij oom Ad op. Maar hij is aanwezig gebleven in mijn leven. Hij was een echte Barendrechter, een vooruitstrevende man, en zeker niet armlastig.
Hij was dan ook één van de eerste Barendrechters die een auto aanschafte. Bij die auto hoorde ook toen al een rijbewijs. En dat rijbewijs halen was in die tijd een hele kluif, dat kun je gerust wel stellen. Hij vertelde graag en met veel plezier hoe hij aan zijn rijbewijs was gekomen. Voor het afrijden ging de burgemeester, in functie als examinator, voor zijn huis staan. Mijn oom moest voor het “deskundig” oog van de burgemeester een rondje rijden. De burgemeester keek met een keurende blik hoe oom Ad het er vanaf bracht. En? Jawel, hij slaagde! Hij haalde in één keer zijn rijbewijs! En dat was toch mooi meegenomen. Of de burgemeester zelf een auto had, valt zeer te betwijfelen.

Burgemeesters hadden in die tijd en ook later in mijn kindertijd een belangrijke functie.
Ze hielden een oogje in het zeil. Op een maandagavond reed ik om een uur of half zeven op mijn fiets door het dorp. Ik was op weg naar de catechisatie van twaalf tot zestienjarigen. Het was winter en al donker. Toen ik vlakbij het politiebureau was, riep een man mij toe dat ik moest stoppen. Hij kwam naar mij toe lopen en zei: “Meisje, je rijdt zonder licht en dat is heel gevaarlijk. Zal je morgen je licht laten maken? Ik keek de man aan. En wie stond daar? Jawel, ik stond oog in oog met burgemeester Beelaerts van Blokland. Ik schrok mij een hoedje en wist niets te zeggen. Uiteindelijk prevelde ik iets onsamenhangends terug. Wat precies weet ik niet meer. Ik sprong als een haas op mijn fiets en koos het hazenpad.

Alles was anders in die tijd. Toen ik ter wereld kwam, was Barendrecht nog een klein dorpje. Er was wel een grote Groente- en Fruitveiling die een streekfunctie had. Daardoor was het toch wel min of meer bekend.
In die jaren was alles nog kleinschalig. Het leven was overzichtelijk en geordend. De dingen vonden plaats zoals het hoorde en altijd was geweest. De notabelen van het dorp genoten aanzien en ontzag. De dokter was opperbevelhebber over de wachtkamer en zwaaide van tijd tot tijd daar de scepter. Hij regelde in de wachtkamer welke patiënten hij in zijn spreekkamer verwachtte. De overigen, die volgens hem voor niets kwamen, wees hij de deur en stuurde hij naar huis.

Op mijn blog staat een schoolfotootje van mij. Tenminste, dat lijkt zo. Maar dat is schijn. Barendrecht had in die jaren nog geen kleuterschool. Tot zes jaar bleven de kinderen gewoon thuis bij hun moeder. Dat ik desondanks toch op een “kleuterschool” heb gezeten is te danken aan twee ondernemende, kinderminnende zussen. Eén van hen was kleuterleidster. Als ik het mij goed herinner in Rotterdam. Het leek hen leuk om in Barendrecht, voor kleuters die rond de Stationswijk woonden, een soort schooltje te creëren. Een burgerinitiatief, zou je in termen van nu zeggen. Uiteraard een schooltje alleen voor de woensdagmiddag, want dan waren zij vrij. Achteraf een applausje waard, vind ik. Het bracht voor ons wat leven in de brouwerij. Er kwam één klein klasje. En hoe serieus het werd opgezet bleek uit het feit dat er zelfs schoolfoto’s werden gemaakt. Op de “klassenfoto” zie ik veel nichtjes en neefjes van mij. Overigens ben ik met die foto’s meer dan blij, want mijn moeder wilde liever niet dat er foto’s van ons werden gemaakt.
En zo heb ik toch een paar foto’s uit mijn kleuterjaren. Zover ik weet, ben ik de enige van ons gezin die op dat schooltje heeft gezeten. Waarschijnlijk is het in mijn kleuterjaren opgezet. Het zou nog jaren duren eer er in Barendrecht een kleuterschool kwam. In 1951 werden de deuren van de eerste kleuterschool geopend: De Da Costa kleuterschool.

In de steden waren er al wel schooltjes voor kleuters maar dat stelde meestal bitter weinig voor. Ze werden ook wel kakschooltjes of bewaarschooltjes genoemd. Het belang van kleuteronderwijs is veel later ontstaan. Eerst waren het nog aparte scholen. In onze tijd is echter het kleuteronderwijs samengevoegd en versmolten met het basisonderwijs.
Als gewezen kleuterleidster moest ik wel even dit zijwegje in slaan.

Het zijn vandaag wat anekdotes en herinneringen die langskomen. Herinneringen uit mijn kinderjaren in Barendrecht. Het lijkt alsof mijn kinderjaren veel langer geduurd hebben dan mijn hele leven daarna. Zou het misschien te maken hebben met het feit dat een kind heel intens leeft, en vooral in het nu leeft?

Wij wonen nu ruim zestien jaar met veel plezier in Amstelveen. We vinden het nog altijd fijn dat we dicht bij onze kinderen zijn gaan wonen. En ook, dat wij onze kleinkinderen inmiddels al weer volwassen, hebben zien opgroeien.
Echter, hoe lang het ook geleden is dat ik in Barendrecht woonde, het blijft deel uitmaken van mijn leven. Want hier groeide ik op, hier leerde ik lopen!

Oom Ad is tweeënnegentig jaar geworden. Hij heeft tot op zeer hoge leeftijd met nog steeds hetzelfde rijbewijs op zak in zijn dafje over de dorpsstraat en de dijken in Barendrecht rondgereden. Het verkeer werd drukker maar hij hield dapper stand!

Lieve mensen er zijn problemen ontstaan  met de berichtgeving van een nieuw verhaal aan de abonnees. Niet iedereen kreeg bericht.  Er waren gelukkig mensen die even melding gaven.  Ik vind het heel vervelend, maar er wordt aan gewerkt. Ik streef ernaar dat de volgende keer het nieuwe verhaal weer gewoon in uw postvak rolt.

 

 

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. wilma

    ja, dat ging vroeger mss wel meer officieel, je rijbewijs halen. Wel leuk om te lezen. Ja fietsen zonder licht is niet wat. Schiet me te binnen: vriendin en ik op de fiets naar het station. Mistig en koud. Weet je wat, je ziet niemand,letterlijk en figuurlijk, dus licht af. Hoorden ook niets, gezellig kletsend. Plotseling achter ons: Hoeven de dames geen licht op? Oeps, politie!! Licht was al aan!! Gauw met de voet de dynamo aan… Je zou er van gaan zweten, van schrik. Agentjes zullen wel gelachen hebben.
    Overigens, geen message in mijn mailbox…. Lig er niet wakker van, ik kijk toch wel!!
    Groet, WIlma

    1. Mee op de wind

      Dag Wila, Ja toch vind ik het heel vervelend hoor Wilma dat de de abonnees niet allemaal bericht krijgen. Mijn dochter was hier vanmiddag en die kwam er achter dat een groepje abonnees bij spam terecht komen. Als je daar eens wilt kijken zie je mij misschien ook wel staan.
      In ieder geval weten we nu al één oorzaak.En nu mijn zoon er nog maar eens naar alten kijken want het moet natuurlijk wel weer in orde komen. Ben wel blij met je berichtje. Wij hadden ontzag voor politie e.d . Dat is nu vaak wel anders. Jij schrijft op deze manier er een verhaal zoals je het vertelt. En dat is heel leuk! Groetjes maar weer van Maaike

  2. Nelly van Voorthuijsen

    Ja ,Maaike, ik ken het verhaal van mijn vader die was in 1899 geboren, hij heeft
    vroeger ook zo zijn rijbewijs gehaald .Ik denk al in 1922. Zijn vader had een
    aardappel groothandel in Delft en dan gingen ze op de eilanden aardappelen halen en
    die moesten gekookt worden door mijn Oma. En dan als ze goedgekeurd waren
    kon de partij gekocht worden. Ook vertelde mijn vader dat in de winter van 1929
    de auto-s over het ijs van de Lek reden. Fijn om weer een nieuw verhaal gelezen
    te hebben. Groeten Nelly.

    1. Mee op de wind

      Ja Nelly dit zijn toch verhalen die niet verloren mogen gaan? En daarbij is he zo ontzettend leuk als mensen erop reageren met eigen ervaringen zoals je nu vertelt. Wat ging alles toen toch nog kleinschalig en overzichtelijk in zijn werk. Eerst aardappelen koken, proeven en dan kopen. Prachtig toch om te lezen. Mijn moeder had altijd een soortgelijk verhaal over de Dordtse Kil. Ze had daar ook nog een rijmpje bij. De dooi zette in en het ijs was in één nacht gesmolten vertelde zij altijd.Hartelijk dank voor je reactie en toevoeging! Fijn. Groet van Maaike

  3. henny boom

    Mijn vader had ook zo’n rijbewijsverhaal, hij moest een rondje m de singel, de burgemeester keek, maar stapte niet mee in.
    Belaerts van Blokland herinner ik me ok, die kwam een keer op school op bezoek
    Groet Henny

    1. Mee op de wind

      Als je erover nadenkt is het toch wel speciaal dat het er zo naar toe ging met het halen van een rijbewijs. Dat kun je je nu toch niet meer indenken. Wat was Barendrecht toen in de tijd van burgemeester Belaerts van Blokland nog kleinschalig. Jij kijkt zeker ook je ogen uit als je alle veranderingen ziet op Barendrecht? Leuk dat ik je tegenkom op mijn blog en dat je reageert! Wat is het lang geleden dat ik bij jullie aan tafel zat! Was heel gezellig allemaal! Groetjes van Maaike

  4. Sandra

    Mijn opa vertelde hierover dat hij tijdens het ‘rij-examen’ met de burgemeester in de sloot reed. Toch kreeg hij zijn rijbewijs.

    1. Mee op de wind

      Wat een leuk verhaal. Gijs, en ik hebben er echt smakelijk om gelachen. En dat je opa dan toch zijn rijbewijs kreeg, dat is toch geweldig? Hopelijk is het bij die ene keer gebleven dat hij in de sloot reed. De schrik zat er waarschijnlijk goed in. Ja dat was vroeger toch echt heel anders: je rijbewijs halen. Het begrip “ingrepen” was er natuurlijk ook nog niet dus kon hij gewoon slagen. Hoe eenvoudig kan het zijn! Mijn dank voor je reactie Sandra! Met de groeten van Maaike

Laat een reactie achter