Blog

Het huis aan de overkant is vernieuwd, zie ik. O ja dat is waar ook. Daar aan overkant stond de auto van Leo, met draaiende motor en onbemand, pruttelend en puffend met zijn neus in de sloot. De auto was er zelfstandig, zijn eigen weg zoekend ingereden. Een hilarisch, vermakelijk gezicht. Ik hoor Leo nog zeggen toen hij in de deuropening stond: “waar is mijn auto gebleven?” Tot hij hem rokend en ronkend in de sloot zag staan. De rekening volgde.

Als je ergens woont sta je er vaak niet bij stil wat er om je heen allemaal verandert. Het gebeurt geleidelijk. Maar voor Judith en Anton die al veel eerder uit Barendrecht vertrokken is de metamorfose compleet. Het wordt ons duidelijk: Barendrecht is veranderd. Het is van een betrekkelijk klein dorpje uitgegroeid tot een grote gemeente. De jongste dochter van zus Corrie was bij haar geboorteaangifte in 1957 de 8.000 inwoonster. Een feestelijke mijlpaal toen. Nu, in Maart van dit jaar telt Barendrecht 47.565 inwoners. Nieuwe wijken werden uit de grond gestampt. Er vestigden zich grote bedrijven waarvoor nieuwe kantoorgebouwen nodig waren. Er verrezen nieuwe Kerkgebouwen en scholen. Barendrecht kent veel middenstanders. Kortom Barendrecht is niet meer weg te denken van de landkaart. En wat te denken van het enorm overkapte NS station? Hoe anders dan vroeger toen je de boemeltrein nog kon tegen houden voor een paar vergeten overhemden. Nee je kunt niet meer om Barendrecht heen. Zit ik hier eventjes spontaan, onvoorbedacht en ongevraagd een klinkende PR voor Barendrecht te schrijven!

Maar zo komen we er niet. We moeten verder. Het kriebelt wel om bij familieleden aan te gaan. Maar nee, dat doen we toch maar niet. En zo passeren we het huis van broer Hugo en schoonzus Lydia die nog als enige van ons gezin hier wonen. We gingen vaak even bij hen langs. Soms nog heel laat, want gezelligheid kent geen tijd. En ook nu zijn we nog altijd welkom. Dat geldt trouwens ook voor de nichtjes en neven, de kleinkinderen van mijn moeder. Dat weten we. Er wonen er best veel op Barendrecht: Sommigen kwamen veel bij ons aan. Zij waren ouder dan onze kinderen en pasten bij ons op. Sprongen in waar het nodig was. Toen die nichtjes trouwden en kinderen kregen kwamen zij nog altijd langs, nu met hun kleintjes. En nu waren onze kinderen weer zo groot dat zij op hun kinderen pasten: een winwinsituatie. Een gekrioel van familie, en vooral reuze gezellig. De tijd schrijdt voort, het is nu jaren later. Ook die kleintjes zijn al weer volwassen mensen. Maar de band is gebleven en nog altijd hecht. Al die familieleden laten wij vandaag dus links liggen. Ook de broers van Gijs gaan wij niet bezoeken. Eén van hen woonde dichtbij waar we ook graag en veel kwamen. Maar nee, we gaan echt verder.

De huizen die er nog staan gaan wij langs. Ook de bungalow waar Gijs en ik samen in hebben gewoond krijgt een bezichtiging. We bekijken de tuin. De trots van Gijs. Hij legde hem zelf aan, met prachtige struiken en boompjes. Hij legde meters slingerende paadjes van klinkersteentjes aan, die doorliepen over verhogingen. Uren bracht hij op zijn knietjes door met een verbluffend mooi resultaat. Dat mag ik gerust, al is het mijn eigen man, wel stellen. In die tuin had kleindochtertje Laura haar fantastische wegkruipplekje. De vijver met de kikkertjes. De klinkerpaadjes waar zij op haar teentjes over heen liep om geen beestjes dood te trappen. Een waar feest vond zij het! Later vierde zij het feestje samen met haar broertje.

Tijdens het middaguur zijn we rond. We gaan een pannenkoekje eten aan de Oude Maas. Een bekend en prachtig recreatiegebied. Een plek waar we heel graag kwamen en vaak naar toegingen. Ook later met de kleinkinderen. In hun tijd werden daar allerlei voorzieningen voor kleintjes geplaatst. Met als klap op de vuurpeil een heus treintje waarin ze werden rondgereden. Onze eigen kinderen Anton en Judith brachten in de zomermaanden daar dagen met vrienden en vriendinnen door. We lopen even naar het “strandje” waar ze altijd zaten. Of ze daar nu nog zwemmen? Anton en Judith hebben in ieder geval veel gezwommen in de Oude Maas. We kijken over het water van de rivier. Er vaart stampend een grote boot voorbij. En we weten het weer: Ja, zo was het en zo voelde het. In de verte staat het overblijfsel van de Barendrechtse brug. Deze brug is jarenlang de grootste hefbrug van Europa geweest. Helaas, vergane glorie. Het is nu de Heinenoordtunnel die de eilanden met elkaar verbindt.

Als we in het pannenkoekenhuis in de serre aan tafel zitten zien we het bekende, fraaie tafereel: de groen begroeide oever aan de overkant van de rivier. Hoe vertrouwd en hoe mooi! Wat een prachtig plekje om te vertoeven. En niet te vergeten de wandeling langs de bedding van rivier.

Maar hoe gaan we nu verder? De dag is al een eind om. Als we nu eens even in de Hoekse Waard een kort kijkje gaan nemen? Daar kwamen we ook veel. Weet je wat we kunnen doen? We gaan naar Oud-Beijerland. De weg ligt niet meer over de Barendrechtse brug van vroeger. Nee de tocht leidt ons nu door de Heinenoordtunnel die de eilanden met elkaar verbindt. We kijken daar gezellig rond, wandelen gelijk nog even langs de school waar ik werkte. Niets meer van te zien!
Wat is het gezellig en leuk om nog eens weer de sfeer van vroeger te proeven. Maar nu met de volwassen kinderen. Samen herinneringen ophalend, pratend en overleggend komen we op de kop van de dijk terecht. Daar drinken we onze koffie en een drankje. Het is zaterdagmiddag een oergezellige drukte. En wij? Wij dompelen ons daar zonder morren in. Het gezegde: de dag is omgevlogen klopt vandaag zeker.

We moeten al weer aan onze terugtocht gaan denken. Natuurlijk gaan we deze dag met een etentje afsluiten. “Laten we dat in Barendrecht doen” besluiten we. Tenslotte weten we daar best wel gelegenheden. Die Chinees waar we vroeger wel eens kwamen. Zullen we daar neerstrijken? En zo ondernemen we de terugtocht naar “ons vroegere stekkie”. Als we binnen stappen zien we een andere eigenaar. Nu is dat niet zo raar want we zijn al heel wat jaartjes weg. Echter, de sfeer is mee vertrokken. We krijgen een zitplaats aangewezen. En aangezien ik een ongelofelijke koukleum ben voel ik meteen hoe koud het hier is. Hier eten wordt vast niet gezellig. Zullen we opstappen? Moeilijk en vervelend om weg te gaan, maar het is toch ook weer zonde en jammer om het zo koud te hebben. We maken onze verontschuldiging en vertrekken.

Tenslotte besluiten we om als afronding dan naar Amstelveen te gaan. Gelijk mooi symbolisch want daar wonen wij nu. Op deze manier verbinden wij de draden van vroeger en nu aan elkaar. Mooier kan eigenlijk niet. Tijdens het gemoedelijke geronk van de motor blijft het opvallend stil in de auto. We hebben zo ieder onze eigen gedachten. Ruim een uur later stappen wij bij onze “eigen Chinees” binnen. We kiezen een heerlijke vegetarische maaltijd. Tegenwoordig is er keus te over aan vegetarisch maaltijden. Het aantal vegetariërs groeit gestaag. Vooral de dieren varen daar wel bij! Het milieu wordt minder belast en het is gezond voor ons lichaam. Zo vangen we drie vliegen in één klap. Wat dan weer heel tegenstrijdig klinkt met het voorgaande. We kletsen met elkaar en nemen elkaar op de korrel. Precies zoals als vroeger.

De dag is voorbij. We gaan ieder ons weegs. De kinderen naar hun geliefden die op hen wachten. Wij gaan voldaan, tevreden naar onze huizen. Na een bijzonder mooie dag!
Ons wacht nog een zelfde reisje maar dan naar Rotterdam. De geboorteplaats van Gijs. Wat in het vat zit verzuurt niet

U kunt ook gratis abonnee worden op mijn blog. Van ieder nieuw artikel dat ik publiceer krijgt u dan voortaan bericht. Klik op “subscriber” in de rechter kolom!.

Delen op Facebook

Tweet