In de auto
Als ook de achterdeuren dicht zijn start ik de motor. We zijn met z’n vieren op weg voor een speciale missie. De reis gaat naar Barendrecht, een inmiddels groot dorp dat ligt onder de rook van Rotterdam. Acht en vijftig levensjaren heb ik daar gewoond. Daar ben ik geboren en liggen mijn kinderjaren. Maar niet alleen ik woonde daar, Gijs en de kinderen hebben daar ook jaren gewoond.
Het wordt een nostalgisch tripje vandaag. Het idee werd zomaar geboren toen wij bij elkaar zaten. Vandaag gaan wij het uitvoeren. Alle huizen, en dat zijn er zes in totaal gaan we vandaag langs voor een buitenbezichtiging. Die huizen waarin ik als kind, en wij als gezin hebben gewoond. Daarom voor deze keer een rondreisje Barendrecht zonder aanhang, met z’n vieren.
Het voelt zoals vroeger, dit autoritje. Hoeveel ritten zouden wij gemaakt hebben op deze manier? We maakten verre ritten. Maar ook daagjes weg en vakanties in eigen land. Op die lange ritten vermaakten we ons, canons zingend en keuvelend. Ma, als vanzelfsprekend achter het stuur, pa ernaast. Het kroost op de achterbank. Lang, lang geleden allemaal. Ik kijk in de binnenspiegel naar de achterbank. Daar zitten ze, onze kinderen. Nu volwassenen met eigen levens. Het is eigenlijk een komisch gebeuren wat plaats vindt: vier volwassenen opgaand in een nostalgisch spel: het kind in ons!
Op de dijk
De auto brengt ons zonder morren naar ons eerste doel. Wie mocht denken dat wij daar linea recta naar toe kunnen rijden vergist zich deerlijk. Nee de wegen van vroeger zijn er al lang niet meer. Maar we komen er evengoed wel. En nu staan we op de dijk waar mijn geboortehuis stond. Wat een treurnis, ik heb er geen ander woord voor. We kijken naar de plaats waar ons huis eens stond. Dat vriendelijke huis, met de grote aangebouwde stenen schuur waarin een groot kolenfornuis stond. Waar wij appels poften in de asla. Waar hagelwitte, opgetrokken gehaakte gordijnen voor de ramen hingen. Waar de broers op zondagmiddag hun wandelingen over de tuinderij achter ons huis maakten. Waar de gele slaapmutsjes vrolijk wuivend in het gras stonden. Ik zie het allemaal weer voor mij. Het brugje voor het huis, waar Tippie het hondje ons opwachtte uit school. Blij als een hazewindhond rond het huis rende dat wij weer thuis waren. En moeder altijd zorgend. s’Zaterdagsmiddags de kleine schuurraampjes nog even stofte vóór het zondag werd. Adriaan die op zaterdag het erf veegde in mooie zigzag patronen. Maarten die in zijn kuurtentje lag. Hugo die altijd op het nippertje naar zijn werk rende. De zussen, werkend en poetsend. De witte slagersjassen die wapperend aan de waslijn hingen. En ik zie mezelf zitten in de wei tussen de boterbloemen en de paardenbloemen, een kransje vlechtend van de geplukte madeliefjes. Op die plaats staat nu een groot nieuwbouwhuis met veel bedrijvigheid. De wei is weg, alles is weg. We draaien ons om naar de overkant waar eens het huis van de buren stond. Ook weg! Een groot kantoorgebouw heeft ook dat vriendelijke huis in beslag genomen. Weggevaagd van de dijk. En of het niet genoeg is, is het huis daarnaast ook verdwenen. En in dat huisje hebben wij nog wel met ons vieren gewoond. Judith kijkt met gemengde gevoelens naar de grote kantoorgebouwen die er nu staan. Toen wij daar woonden lag het grote stuk land daar braak. Er stonden enorm hoge distels. Als Judith met Gijs daar wandelde keek ze haar ogen uit. De distels waren groter dan zij. Ze vond ze prachtig. “Wat jammer dat alles weg is want wat was het een leuk huisje” zegt Judith.
“Weet je nog dat je hier een zandbak had?” vraag ik aan Judit want haar geheugen gaat heel ver terug. “Ik vond die zandbak echt geweldig. Ik weet het ook nog heel goed dat ik erin speelde en taartjes bakte” zegt ze.
Anton is in dit huisje geboren. Hij lag dagen buiten in de kinderwagen. Nu herinner ik het mij ineens ook weer dat toen de baby’s nog veel in de wieg lagen en sliepen. Gijs liep daar rond op zijn klompen, dromend dat hij deel nam aan het boerenleven. Allemaal verhalen die je kunt vinden op mijn blog
Alles is weg
Niets is op deze plaats meer over van de dorpse vriendelijkheid van vroeger. Alles is in rook opgegaan. Grote kantoorgebouwen en loodsen zijn er voor in de plaats gekomen. Nu realiseer ik mij ook pas goed hoe ver wij van het dorp woonden. Het gebied is nu omgedoopt tot industriegebied. Het grote veilinggebouw heeft plaats gemaakt voor kantoren en bedrijven. Ons verlangen, dat neigt naar nostalgie alles terug te zien zoals het was, plumpt als een pudding in elkaar.
Niet alleen als je ouder bent heb je zo je herinneringen. Eigenlijk zijn die er al heel snel in je leven. Ook een kind spreekt al over gisteren. En zo hebben onze kinderen die nu rond de vijftig zijn ook hun herinneringen. Het voelt saamhorig om diezelfde herinneringen met elkaar te delen. We lijken vandaag even oud en delen hetzelfde gevoel:unheimisch, ontgoocheld stappen we in onze vertrouwde auto en rijden weg, zonder om te kijken.
De rondreis gaat door
Op naar het huis dat het dichtst hierbij ligt. Vroeger werd die wijk “de lege bordenbuurt” genoemd. Gelukkig, dit huis heeft nog dezelfde uitstraling. De bomen staan er ook nog. Wat een heerlijk groene wijk is dit toch. Hier heeft de tijd nog niet aan geknabbeld door afbraak en opbouw van iets anders. De huizen zijn nog altijd zoals we vertrokken. Hier rende Sander ons poedeltje zijn wedstrijden met de kinderen. Anton speelde hier met een vriendje van de overkant. Samen konden ze dagenlang Monopoly spelen. Ze breidden de spelregels uit naar de moderne tijd. Er werd een bank gecreëerd waar je geld kon lenen en een hypotheek kon afsluiten. Er kwam daardoor geen eind aan het spel. En heerlijk genieten maar.
De rondreis gaat door. Het tweede huis uit mijn jeugd ligt helemaal aan de andere kant van het dorp: de Voordijk. Barendrecht is enorm uitgebreid. Maar eerst rijden wij nog langs de kerk die daar stond. Het voelt echt heel vreemd dat het kerkje boven op de dijk er niet meer staat. Er staat inmiddels een nieuw kerkgebouw. Maar we missen het eenvoudige kerkje van vroeger want daar liggen onze herinneringen. Daar vierden we het kerstfeest van de zondagsschool. Daar stond het oude pijporgel waar ik mijn ogen op uitkeek. Natuurlijk, het nieuwe gebouw is prachtig maar meer niet voor ons.
Ik val in herhaling ik weet het maar ik kan er ook niets aan doen. Ons huis waar mijn moeder en wij naar verhuisden is ook afgebroken. Op die plaats loopt nu een drukke autoweg. En die stenen muurtjes rondom het huis die ik zo vaak heb moeten boenen met kokend water en soms met bleekwater? Die zijn natuurlijk mee afgebroken. Allemaal voor niks geboend?
De rondreis is nog niet ten einde maar voor nu stop ik even. Het verhaal gaat nog verder, dat komt nog.
U kunt ook gratis abonnee worden op mijn blog. Van ieder nieuw artikel dat ik publiceer krijgt u dan voortaan bericht. Klik op “subscriber” in de rechter kolom!
Prachtige rondreis…….kan niet wachten tot hij verder gaat.
Komt nu wel allemaal erg dichtbij !
Ben benieuwd.
Groet Daniel Blijleven
Dag Daniel, wat leuk dat je reageert op onze rondreis en meereist. Voor jou heeft onze rondreis natuurlijk ook heel veel bekends. Het concept voor het vervolg is gemaakt hoor. Maar dan komt pas het echte werk, de verfraaiing van het verhaal. Ik hoop dat je ook zo geniet van het vervolg van onze reis! Dank voor het klimmen in je pen en het reageren. Met groet van tante Maaike
O wat leuk om mee te toeren! Leuk idee om het zo met je kinders te doen. Hoe komt het dat jij rijdt? Ik doe dat nl ook veel.
Ja ik denk dat het daar om heen allemaal veranderd. Zou het ook leuk vinden om als ik daar was even bij mijn oma’s huisjes langs te gaan,maar het is allemaal “stad” denk ik.
Laat ik vorige week geprobeerd hebben om via Google earth mijn geboortehuis terug te vinden. Het werkte niet,problemen met de pc, maar vond het zo maar even leuk.
Kijk uit naar volgende rit!!
Groet!!
Wilma
Dag Wilma, ook weer op mijn blog zie ik. Gezellig! Ik rij meestal omdat Gijs een hekel heeft aan autorijden en dan zeg ik al gauw dat ik het wel wil doen. Het reisje was echt heel leuk zo met elkaar.Leuk en gezellig. Hopelijk lukt het je wel een keer om via Google earth langs je oma’s huisjes te crollen. Internet is echt een prima medium voor dingen. En het verhaal gaat verder hoor het staat in concept klaar. Je krijgt bericht als het zover is. Dank weer Wilma voor je inbreng. Met een vriendelijk groet van Maaike
Moedig om zo’n tocht te maken, want je weet dat alles veranderd is. Maar je hebt weer een mooi stuk!
Ja dat zie je heel goed, Nelleke. Het geeft ook een gevoel van weemoed. Maar ook dat hoort bij het leven en maakt het leven veelzijdig en goed. Dankje wel voor je inbreng. Tot snel! Groet, Maaike
In gedachten ben ik met je mee gereden Maaike ,door de straten in Barendrecht.ja waar is de tijd gebleven ,en alles is in die jaren zo verandert,dat je het haast niet meer terug kent ,dat heb ik ook als we weer eens een bezoekje brengen naar mijn vorige woonplaats. maar het was weer gezellig om te lezen en zlen uit naar het vervolg . Groetjes van Nelly
Ja het was een hele rondrit hoor. En inderdaad want verandert er toch vreselijk veel in een woonplaats.Maar Barendrecht spant wel de kroon in veranderingen,lijkt mij. We hopen nog een ritje te maken, dus ik zou zeggen: stap maar weer in voor het volgende traject!
Groetjes van Maaike
Alles is weg
Je geboorte-huis stond op de dijk
Je tweede huis uit je jeugd aan de andere kant van Barendrecht: de Voordijk
Welke dijk was de eerste?
Het laatste huis wat je hier beschreef was zeker in de Paddewei?
Nu het volgende verhaal maar afwachten
Je bedoelt aan welke dijk wij het eerst woonde, Carol? Dat was de Gebroken Meeldijk, daar ben ik geboren. Ik begrijp dat jij als inwoner van Barendrecht het “naadje van de kous” wil weten. Het huis wat ik het laatst beschrijf, was het “tweede huis” uit mijn jeugd. Daar ging mijn moeder met ons wonen toen zij ophield met de tuinderij. De volgorde van de huizenbezichtiging is niet chronologisch. Ik hoop dat het je nu helemaal duidelijk is. En nu op naar het volgende verhaal. Met mijn dank voor je reactie en je interesse. Groet, Maaike
Ik was de GB-dijk vergeten.
Vanzelf kom je daar bij je vervolg-rondrit nog een keer
Dag Anoniem. Maar of ik daar nog weer naar terugga? Het is al een hele reisbeschrijving aan het worden. Maar er staan wel veel verhalen over de Gebroken Meeldijk te lezen op mijn blog bij het item “vroeger”. Ik weet niet of je die al gelezen hebt, anoniem. Hartelijk dank voor je reactie, met een vriendelijke
groet van Maaike
Ha Maaike,
Heel leuk om je nostalgische gedachten /herinneringen te lezen over de Gebr.Meeldijk.Ikmocht als kind in de vakanties altijd met mijn vader mee en als ik nu over de Gebr.Meeldijk fiets zie ik de situatie van vroeger ook weer duidelijk voor me.Ik weet er niet van dat jouw moeder daar woonde maar wel Adrie van vr.Bakker,zoals jullie bij ons thuis altijd genoemd werden.Ook als ik daar langs fietst zie ik ook weer duidelijk de garage vanLeen Moret waar mijn vader altijd repareerde tegenover je ouderlijk huis.Het zijn wel typische verschijnselen van ouderdom Maaike als je zoo met het verleden bezig bent.Maar denk ook aan hetgeen voor ligt en dan bedoel ik om inwoner te mogen worden van die stad welks kunstenaar en bouwmeester God is .Hartelijke gr.Kees Oskam.
Dag Kees, Fijn dat je reageert, en ook zo duidelijk weet waar het is. Ja er is veel veranderd aan de Gebroken Meeldijk. De garage van leen Moret stond er ook inderdaad. Het was er toen eigenlijk ook al bedrijvig. Het voelde tegelijk ook als buiten wonen en ik genoot enorm van de ruimte om mij heen. Dus jij fietst daar nog rond. Je hoeft er niet over in te zitten hoor dat mijn schrijven tekenen van verval zijn. Ik ben gewoon heel bewust bezig een tijdsbeeld van de vorige eeuw te beschrijven. Niet alleen voor mezelf maar voor ieder die dit wil lezen. Als daar veel mensen van genieten kan ik alleen maar dankbaar zijn. En doe ik het niet voor niets, toch? Hartelijk dank voor het lezen en je reactie. Met een vriendelijke groet van Maaike
Hallo Maaike,
Heerlijk die “reis door de herinneringen”. Automatisch kwamen, tijdens het lezen, bij mij ook de “plaatjes” van vroeger. Zelf heb ik nog contact met een vroegere buurvrouw van 86 jr, die nu elders woont, maar destijds naast ons woonde. Heel grappig valt ons leeftijdsverschil dan helemaal weg (16 jr) en hebben we het heel vaak over “hoe het vroeger allemaal was”.
Dit is voor een tijdje weer m’n laatste reactie, trekken weer richting Spanje en Portugal om nog een beetje van de zon te genieten. Hebben niet altijd internet, maar dat missen we dan niet. Voor huis en haard wordt gezorgd, dus we vertrekken heerlijk met auto en “slepkökk’n”.
Het allerbeste en liefs van Gerlien
Dag Gerlien, wat leuk is dat om contact te houden met goede buren, daar heb je gelijk in. Trouwens oude vriendschappen zijn heel fijn. Je deelt elkaars geschiedenis en kan verder waar je gebleven bent. Wat een reizigers zijn jullie.Vreemd maar lezers die vaak reageren horen een beetje bij mijn blog. Maar evengoed is jullie vakantie door mij van harte gegund hoor. Ik wens jullie een mooie fijne tijd in Portugal en Spanje. Wij hopen er in october nog even uit te gaan naar Italië .Ben nog nooit in Portugal geweest realiseer ik mij. Maar eens op het lijstje zetten. Hartelijk dank voor je reactie. En hopelijk tot de volgende. En mooi weer gewenst! Lieve groet van Maaike
Ha Maaike
Niet om mezelf te verdedigen, maar omdat heel veel mensen het lezen,wil ik je nadrukkelijk vertellen,dat ik jou beslist niet verdenk van geheugenverlies,of wat dies meer zij,maar sta versteld van jou fotografisch geheugen ,en dus ook van de gedetailleerde beschrijving daarvan.Dit is ook een gave van God. vr. gr. Kees.
We begrijpen elkaar helemaal Kees! Ik ben blij met je reacties, dus is het helemaal goed en hoop ik nog veel te kunnen schrijven over nu, en ook over vroeger. Groetjes van Maaike
Heel veel plezier in Italië, is ook één van onze favoriete landen!!
Dankjewel Gerlien. Is ook heel mooi!