Een vreemde hobby

Veel mensen hebben een hobby zoals: schaken, fietsen, vissen, handwerken, timmeren en noem maar op. Een hobby hebben is fijn, want in verloren uurtjes kun je er op terugvallen. Ik heb ook een hobby! Een hobby die weinig mensen beoefenen. En niet algemeen is. De meeste mensen zelfs verschrikkelijk vinden. Mijn hobby is: verhuizen!

Mijn eerste huis
Van mijn eerste verhuizing is mij niets bijgebleven. Maar dat is niet vreemd, want zo vergaat het iedereen. Het is al weer vijf en zeventig jaar geleden dat mijn eerste verhuizing plaats vond! Een spectaculaire verhuizing kun je wel zeggen! Want ik verliet toen de veilige moederschoot om op aarde mijn plaats in te nemen.
pas  geboren
En omdat dit ieder mensenkind overkomt, kun je het een universele verhuizing noemen. Tegenwoordig gaat men er van uit, dat geboren worden een enorme schok voor een baby moet zijn. Onverwacht moet het kindje de veilige omgeving,  waarin het zo heerlijk ligt ingebed, verlaten voor de passage door het nauwe geboortekanaal.

En opeens lig je daar dan als baby alleen. Los van je moeder.
img-7750--net-geboren

In een toch wel, groot bed.

Met overal harde geluiden. Het is de eerste keer dat je afscheid neemt van de meest vertrouwde omgeving. Een omgeving waarin je beschermd werd en veilig was.

Het volgende huis
Bij de volgende verhuizing ben ik dertien jaar. We gaan verhuizen naar een veel kleiner huis. En nu gaat het grote opruimen beginnen. Lang van te voren al. Mijn moeder woont hier al jaar en dag. Er is ruimte genoeg om van alles te bewaren. En dat er veel is bewaard, wordt duidelijk. Uit alle hoeken en gaten komt iets te voorschijn wat al jaren ligt te liggen. Verbaasde kreten: “oh hebben we dat ook nog? Dat wist ik helemaal niet! En even later: “maar wat moet je er eigenlijk mee?” Besluiten dat het weg kan, is een ander verhaal. Het is toch niet voor niets aangeschaft? Uiteindelijk wordt het alsnog weggedaan. Er zijn dingen weggegooid/weggedaan waarvan ik nu denk: wat jammer, wat jammer!

Mijn moeder loopt tijdens het opruimen heen en weer. Kijkt naar alles, en schudt aanhoudend haar hoofd. “Waar ben ik aan begonnen. Waar moet ik met alles blijven in het andere huis?” roept ze maar steeds.

De eerste avond na de verhuizing slaap ik in een vreemde kamer. De schrik van het geboren worden ligt ver achter mij. Toch is het weer vreemd: een bijzondere gewaarwording! Als ik in het donker om mij heen kijk zijn alle vertrouwde schimmen en schaduwen anders! En dat is wennen! Ik mis de vertrouwdheid van het vorige huis.

Het echte gebeuren
Maar het echte gebeuren komt pas als ik op eigen benen sta. Ik weet zelf niet waardoor het gebeurt, maar er is altijd een aanleiding om de huidige woonruimte te verlaten. En zo volgen de verhuizingen elkaar in rap tempo op.Het begint al met onze eerste huisje aan de Schietbaanlaan in Rotterdam. Het woninkje is echt wel te krap met een baby. Het trappenlopen eer ik kan gaan wandelen is echt omslachtig. Eerst moet de kinderwagen in de naburige fietsenstalling worden gehaald. Daarna Judith boven nog halen. En het luiers drogen geeft ook echt wel problemen. Dus redenen die hout snijden. In dit specifieke geval kun je zeggen: het kon niet anders. Het moest wel!

Maar in mijn vindingrijkheid ontdek ik niet alleen hier, maar altijd wel, steekhoudende redenen om het glaswerk in te pakken en weg te wezen.
Eerlijk gezegd verricht Gijs het leeuwendeel van het inpakken. Hij is bijzonder snel en handig! Hij presteert het in één dag alles in te pakken. Met als voorwaarde, dat niemand die dag in zijn buurt komt of in de weg loopt. Gijs staat de vóórlaatste dag van de verhuizing voor dag en dauw op. Als het negen uur in de avond is staat alles ingepakt en klaar voor de verhuizers. Waarvoor applaus!

De volgende dag staan de verhuizers al vroeg voor de deur. Het inladen is snel gepiept, dankzij Gijs.
Verhuisdozen 3

Daar zitten we dan
Als in het middaguur de verhuizers vertrokken zijn staan in grote lijnen de meubelen op hun plaats. Tenminste, voor vandaag! En dan begint het wennen aan de omgeving. “Zal ik eerst maar eens een kopje koffie zetten” stel ik dan steevast voor. Tijdens de koffie kijken we rond. En ik zeg dan tegen Gijs: “wat gezellig he! Zo’n gezellige kamer hebben we nog nooit gehad.”  Gijs grijnst een beetje. Ik weet wat dat zeggen wil: “dat zei je de vorig keer ook!” Dat is het grote voordeel van lang getrouwd zijn: je weet wat de ander zeggen wil, maar niet zegt. Ik grijns terug, we begrijpen elkaar!

Mijn aandeel in het verhuizen, is het huis gezellig maken. En dat vind ik het leukste wat er is. Misschien is dat wel de drive die mij tot verhuizen aanzet: een huis inrichten tot een eigen home! Ik ben weer dagen bezig met observeren hoe het staat. Met meubels verplaatsen. Kasten verzetten en inrichten. Voorlopig ben ik weer onder de pannen met het verzorgen van ons nestje. En dat doe ik met heel veel plezier! Wat dat betreft ben ik net een vogel!
vogel
Aan de meeste huizen moet wel het één en ander gebeuren. Mijn moeder wordt wanhopig van al dat verhuizen van ons. En achteraf begrijp ik het wel. Want als het huis eenmaal helemaal tip top is slaan bij mij de verhuiskriebels toe. En vaak moet er aan het nieuwe huis een hele boel gebeuren. Terwijl het huidige huis om door een ringetje te halen is. Mijn moeder en ook anderen vinden ons: dom, dom, dom! Het is een soort sluimerend virus in mij. En, het virus wordt actief als een huis klaar is. Het lijkt op een soort koorts die toeslaat. Het virus komt pas tot rust als we verhuizen. Ik begrijp heel goed dat Gijs niet altijd de noodzaak van een verhuizing inziet. En soms kost het veel tijd en moet ik heel lang praten om Gijs zover te krijgen, dat hij meewerkt. Als het sein eenmaal op groen staat, begint alles weer opnieuw en gaan we er samen tegenaan! Het leuke is wel, dat Gijs het later, bijna altijd, toch een goede stap vindt! Gelukkig maar dat we het samen daarover eens zijn!

Ons huidig plekje
Over de laatste verhuizing is Gijs zelfs zeer goed te spreken! Hij is bijzonder in zijn nopjes met ons huidige appartement, dat ik te koop zag staan. Gijs bezingt in alle toonaarden dat het leefbaarder, lichter, ruimer, gemakkelijker is dan ons vorige huis. En vooral, dat het zo heerlijk in het groen ligt.

Flevolaan 1_03

En dat is dan toch een mooi opstekertje voor mij!

Wat eraan vooraf ging, om het te kunnen bewonen, is een verhaal apart.
Er zijn wat dingen in het huis die wij willen veranderen. We moeten iemand vinden die dat gaat uitvoeren. Dat blijkt niet zo moeilijk. We vinden een bedrijf dat zich presenteert als het “neusje van de zalm”. Daar gaan we mee in zee. Een treuriger keuze had niet gekund. Niets, maar dan ook niets is op tijd klaar. Terwijl het helemaal niet nodig is want er is ruimschoots tijd voor alles.
Er valt nergens over te praten. Beloften worden niet nagekomen. Afspraken niet nageleefd! Opdrachten slordig uitgevoerd. Kortom een regelrechte aanslag op ons goede humeur. Dit gun je echt niemand toe!

De verhuisdatum nadert. Maar de werkzaamheden zijn nog van geen kant klaar. Er zit niets anders op dan toch maar erin te trekken. We slapen tussen de potten en pannen. Eten koken is onmogelijk. Maar ook hieraan komt een eind. Het komt na veel getob en afzien toch weer voor elkaar.

Waardoor die verhuiskriebels ontstaan is mij een raadsel. Een duidelijke reden kan ik niet vinden. Ik heb er al dikwijls over nagedacht. Is het een creatieve behoefte om met kleuren en vormen te werken? Om te ordenen? Denk ik dat het gras daar groener is? Ben ik op zoek naar iets dat er niet meer is? Ik weet het niet. Het zou allemaal kunnen! Ik denk dat meer mensen de herkomst van hun hobby niet weten.

Op de juiste plaats zetten

Ik weet wel, dat ik ervan geniet en dat het inspirerend is om bezig te zijn met iets wat ik graag doe. In verhalen schrijven voor mijn blog vond ik een nieuwe hobby. En de dringende behoefte om te verhuizen, vervaagt erdoor! Het ontdekken dat voor de juiste woorden, een juiste plaats te vinden is, geeft mij voldoening. Het is voor mij een zinvolle bezigheid! Het lijkt op een huis inrichten!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA,

Dit bericht heeft 4 reacties

  1. wilma

    Ben je wel altijd in dezelfde directe omgeving gebleven.(vraagteken werkt niet). Kan wel familie van je zijn. Ben negen kleer verhuisd en zeg steeds :voorlopig niet. Maar ik weet dat dit huis ook tijdelijk is omdat we graag buiten wonen. Er ei eens iemand: als de geest vaardig wordt dan werken ze wel. Nou dat is met mij als ik een leuk huis zie , dan kan het zo veranderen zo van: Tada!! laten we gaan . En vervolgens denk ik: verhuizen: Nooit weer. TOtdat het vuirus weer opsteekt.
    Ik moet nog voor een allergietest, wie weet wat er uit komt…..
    Je blijft daar wonen of heb je weer wat anders op het oog.
    Groet, WIlma

    1. Mee op de wind

      Wat een verademing Wilma: een lotgenoot! Er zijn dus nog meer mensen die deze “aandoening” hebben!”
      Dus jij bent ook een draagster van dit virus! Gelukkig is tot nu toe niet gebleken dat het virus erfelijk is.
      Tenminste niet in ons gezin! Ik ben benieuwd wanneer jij weer “moet” verhuizen. Want je zoekt iets wat meer buiten staat?
      Ik moet zeggen dat wij hier met veel plezier wonen. En verhuizen is toch wel erg inspannend. Wij worden ook ouder!
      Met zekerheid durf ik het niet te stellen. Maar als wij het beleven, hoop ik hier nog wel een poosje te blijven wonen!
      We zullen zien.
      Hartelijk dank voor je reactie. En graag een berichtje als je verhuist!
      Groetjes, Maaike

  2. carol

    Een stuk of 9 @ 10 keer verhuisd?
    Heb ik het virus ook zeker te pakken gehad.
    12x verhuisd.
    Maar nu blijf ik zitten waar ik zit, al 18 jaar

    1. Mee op de wind

      Ja Carol, dat had ik al vastgesteld. Bij jullie is het “virus” niet meer actief!
      Maar jullie zijn toch wel redelijk uniek te noemen met 12 keer verhuizen.
      Bij ons is het volgens Gijs negen keer gebeurd. Ik denk dat het klopt. Ben te lui mom het na te tellen.
      Ach, dat is voor dit moment ook wel genoeg. Maar ik beloof niets definitief. Is te gevaarlijk!

Laat een reactie achter