En nu aan het werk

Na  twee  jaar  zit  de  huishoudschool  erop.  Met  mijn  diploma  op  zak  verlaat  ik  de  school.  Ik   ben  er  niet  rouwig  om  dat  het  voorbij  is. Ik kan  nu  gaan werken. Mijn  droom,  verder  leren,  heb  ik  weggestopt.  Zo  diep, dat  het  vergeten  lijkt. In  de  grote  familie, en  de  uitgebreide  kennissenkring, is  genoeg  werk te  vinden.  Nee, vervelen  is  er  niet  bij.  Ik  ga  om  te  beginnen  werken  bij  kennissen  van  mijn  moeder.  En  bij  mijn  zus  Corrie.  Daar  komt  weer  een  baby  en  mijn  hulp  is  zeer  gewenst.  Later  heeft  mijn  oma  hulp  nodig. Kortom, ik  fiets  van  hot  naar  her. Tussendoor  is  er  thuis  ook  nog het  één  en  ander  te  doen.

Vandaag  ligt  er  een  grote  strijk  op  mij  te  wachten.  Mijn  moeder  heeft  de  strijk  al  ingevocht  en  opgerold. Er  liggen  verschillende  rolletjes  op  een  stoel.  Maar  er  hangt  ook  een  gedeelte  op  knaapjes.  Dat  is  het  echte  strijkwerk: de  slagersjassen. Ze  worden  na  het  wassen  nog  door  de  stijfsel  gehaald. Mijn  moeder  heeft  de  revers  nog  eens extra aangesmeerd  met  glansstijfsel. Er  hangen, vijf  lange  witte,  gesteven  jassen  op  mij  te  wachten.  Drie  van  mijn  broers  hebben  het  slagersvak  gekozen.  Ze  werken  alle  drie  ergens  in  een  slagerij. Als  ze  in  de  winkel  staan  dragen  ze  witte  jassen. Het  is een  erezaak van  mijn moeder  dat mijn broers er onberispelijk  uitzien. De  jassen  moeten  hagelwit  zijn. En  gesteven!  Voor  mij  de  taak  ze  keurig  te  strijken.

Ik  begin  maar  met  de  slagersjassen. Dan  heb  ik  die  gehad.  Het  is  een  heel  karwei. Het  strijkijzer  moet  de  juiste  temperatuur  hebben. Met  een  klein  spuugje  op  de  onderkant van  het  strijkijzer  meet  ik  de temperatuur. Is  het  niet  te  warm?  Of  te  koud? Ik  controleer  de  onderkant  van  het  strijkijzer. Helemaal  schoon! Het  is  oppassen  geblazen  want  de  jassen  mogen  niet  bruin  worden! En  nu  aan  de  strijk!   Na  een  klein  kwartier  kan  ik  een  slagersjas  ophangen.  Zo, die  is  klaar!  Maar  er  hangen  nog  vier  jassen  te  wachten. Poeh, poeh  wat  een klus  nog!

Er  zijn  twee  broers  thuis  gekomen. Zij  lopen  de  kamer  binnen. “En?” vraagt  mijn  moeder. “Ja, de  zaak  is echt  te  koop”. “En  wij  kunnen  hem  in  huurkoop  kopen!” zegt  Arjan.  Hij  praat  opgewonden  aan  één  stuk  door. Mijn  moeder  ziet  toch  nog  kans  een  gaatje  in  de  woordenstroom  te  vinden. En  vraagt: “Ziet  alles  er  netjes  uit? Moet er  veel aan gebeuren? Is  het  een  mooie  zaak?” Nu  is  mijn  moeder  niet  te  stoppen.  Opwinding  alom!

Ik  hoor, jassen  strijkend,  de  verhalen  aan!

De  nu  komende  tijd  wordt  er  berekend  en  gerekend.  Gedubd  en  overlegd.  Mijn  broers  vragen  zich  af: Kunnen  we  de  zaak  wel  echt  kopen? Hebben  wij  wel  genoeg  geld?  Want  al  hebben  wij  gespaard  het  is  bij  lange  na  niet  genoeg. Halen  wij niet  te  veel  zorg  op  onze  hals? Nu  het  zo  dichtbij  komt  wordt  het  heel  griezelig.  Maar  er   moet  een  besluit  komen.  En  nog  een  keer  wordt  met  de  huidige  eigenaar  alles  doorgesproken.  De  voorwaarden  zijn  nog  steeds  aantrekkelijk. En  dan  valt  uiteindelijk  de  beslissing: wij  wagen  het  er  op. Mijn  moeder  en  mijn  broers  zijn  heel  blij.  Maar  ook  gespannen  en  zenuwachtig! Het  dorp  waar  de  winkel  staat  is  een  aardig  eindje  hier  vandaan. Maar  dat  is  wel  oplosbaar.

Dan  rijst  de  vraag: maar  wie  gaat  daar  voor  alles  zorgen? Wie  gaat  de  huishouding  doen? Koken? De  broers  zijn  nog  niet  getrouwd. De oplossing ligt  dichtbij. Er  is  nog  een  jonger  zusje.  Zou  het  niet  iets  voor  haar  zijn? En, ze  kan  ook  nog  in  de  winkel  staan. Dat  zijn  dan  meteen  twee vliegen  in één  klap! De  koop  van  de  slagerij   verloopt  op  rolletjes.  Nog  even  en  wij  kunnen  verhuizen. Onze  intrek  in  de  slagerij  nemen. Volgens  planning  zal  ik  de  eerste  tijd  veel  in  de  winkel  staan. Voor  dit  moment  is  er  voor  de  huishouding  nog  hulp  aanwezig.

Na  de  verhuizing ga  ik  snel  beginnen. De  eerste les  bestaat uit vleeswaren  snijden.  Mooie  plakjes  snijden.  Niet  te  dik  of  te  dun. De  machine  goed  instellen.  En  klanten  leren  bedienen. Na  korte  tijd  draai  ik  mee  in  de  winkel.  Ik  kan,  als  het  moet,  alleen  in  de  winkel  staan. Vandaag  is  het  maandag.  De  broers  gaan  dan  altijd  vroeg  op  stap. Koen  gaat  op  maandag  naar  de  veemarkt.  Daar  kopen  ze  vee  om  te  slachten.  En Johan  brengt  bestellingen  rond.  Ik  sta  vanochtend  voor  het  eerst  alleen  in  de  winkel. Als  er  maar  geen  klant  komt  met  een  moeilijk  bestelling. Ik  vind  het  heel  griezelig. Maar  ook  heel  gewichtig!

Maandag  is  ook  de  slacht-dag.  De  koe  en  het  varken,  die ’s ochtend  zijn  gekocht,  staan  voor  de  slachtplaats  opgesteld.  Straks  worden  ze  geslacht. Ik  hoor  het  loeien  van  de  koe.  Ze  loeit,  in  lange  droevige  uithalen. Als  het  zover  is   vlucht  ik  naar   mijn  slaapkamer.  Die  ligt  het  verst  verwijderd  van  de  slachtplaats.  Daar  ga  ik  zitten.  Met  mijn  vingers  in  mijn  oren.  En  ik  wacht  tot  het  voorbij  is. Als  ik  niets  meer  hoor  ga  ik  weer  naar  beneden.  Ik  wil  liever  niet  in  de  slachtplaats  komen.                                                                                                                                                                                  Morgen  is  het  gelukkig  dinsdag. Dat  is  een  betere  dag.

wordt  vervolgd

Dit bericht heeft 2 reacties

  1. Kundert

    Echt prachtig al die verhalen!
    Ik vind het echt mooi om te lezen.
    Het verhaal over Maarten heb ik aan heel veel mensen voorgelezen.
    Bij verschillende mensen sprongen de tranen in de ogen.
    hartelijke groeten,Kundert

    1. Mee op de wind

      Hartelijk dank voor je reactie Kundert.
      Het maakt mij blij als mijn verhalen er toe doen!
      Eigenlijk zonder vooropgezet plan, ben ik mijn levensverhaal aan het vertellen.
      En daarmede ook de familiegeschiedenis!
      Ik ben er zelf verbaasd over. En, er is nog veel te verhalen!
      Groetjes

Laat een reactie achter