Blog

Mijn website piept en kraakt

Als lezer merk je er niets van dat mijn blog piept en kraakt. Maar kenners geven aan dat mijn blog om een broodnodige vernieuwing vraagt. Iets van die vernieuwing is al te zien in de banner. Maar volgende keer volgt nog meer.
Ik ben in de gelukkige omstandigheden dat, als het nodig is,  er altijd wel kinderen zijn die even willen helpen. Ik zou het liefst alles zelf doen en niemand lastigvallen, maar de nodige kennis ontbreekt mij nu eenmaal. En dan is bij een kind aan de deur rammelen de meest aangewezen weg.
Gelukkig springt mijn zoon Arnoud- Jan dan bij. Weliswaar is hij geen websitebouwer van beroep. Maar hij heeft genoeg kennis om mijn website een nieuw gezicht te geven. Dat gaat de komende weken dus gebeuren.

En nu ik toch namen noem vergeet ik mijn kleinzoon niet, want ook hij verricht hand en spandiensten.
Om het eentonig te maken: ook hij heet Arnoud en helpt mij trouw met het gezellig houden van mijn blogjes.
Al ben ik heel blij dat ik het computeren in het verleden heb opgepakt en mij echt wel aardig kan redden, zo handig als de jongelui zal ik niet meer worden.
En met deze wetenschap geef ik prijs dat ik geen twintig meer ben!

Professor Erik Scherder

Ten overvloede haal ik nog even de terugkerende boodschap van professor Scherder aan dat veranderingen en nieuwe dingen noodzakelijk zijn voor ouder wordende hersenen, het voorkomt indutten. En een vernieuwde website zien hoort daar vast ook bij, besluit ik zelf, want ook dat is een nieuwe prikkel.

Nu zijn er in ons snel veranderd tijdsgewricht, als je meedraait in de maatschappij,  genoeg nieuwe prikkels te vinden die deze aan deze boodschap gehoor geven.

Op naar het buurthuis

Ziezo die staat, en hij staat hier voorlopig prima. Ik schuif de overvolle tas met boodschappen moeizaam nog een eindje verder tussen de voor- en de achterbank, en sluit dan de autodeur.
Ziezo, nu is het mijn tijd en ik ga even lekker relaxen in het buurthuis vlakbij het winkelcentrumpje. Ik ga er wel meer heen na het boodschappen doen. Boodschappen halen is niet mijn favoriete bezigheid, maar als de volle tas in de auto staat neem ik vaak de tijd voor een kopje cappuccino.

Als ik het buurthuis binnenwandel hoor ik het gezellige geroezemoes.
En als ik doorloop zie ik dat de ruimte bomvol is. Alle tafeltjes zijn bezet. Is er dan nergens in een vergeten hoekje een tafeltje vrij?
Spiedend kijk ik rond. Het wordt hier almaar drukker en drukker en dat is geen wonder, want ook vandaag is het weer heerlijk warm.
Nu de vroegere bejaardenhuizen verdwenen zijn waar mensen met elkaar koffie dronken en gezelligheid vonden, zijn de buurthuizen een welkom alternatief.  En in Amstelveen zijn heel veel buurthuizen. Dat doet onze gemeente heel goed!

De buurthuizen hebben bij het begin van de gascrisis hun deuren nog wijder opengezet dan voorheen, en buurtbewoners extra aangemoedigd langs te komen voor een kopje koffie. Zo kunnen ze besparen op de stookkosten en hier warmte vinden. En, niet te vergeten, gezelligheid – door mensen te ontmoeten.
Dat aan die oproep gehoor wordt gegeven is dus te merken. Het is zo druk dat ik maar naar huis moet gaan. Tot een jonge vrouw, een meisje nog, mij wenkt: kom maar hier zitten, ik zit hier alleen.

Een kopje cappuccino

Is dat boffen.  Ze lacht vriendelijk als ik mij in de bank wurm tegenover haar. Ze vindt het zichtbaar leuk dat ik bij haar kom zitten, heeft duidelijk zin in een praatje.
Ze ziet er leuk uit. Ik kijk naar haar mooie koffiebruine huid en haar ogen die nog bruiner, bijna zwart zijn. Ze kijkt mij verwachtingsvol aan.
“Waar kom je vandaan?” vraag ik.
Uit Zuid-Afrika, vertelt ze. Inmiddels  heeft ze haar smartphone tevoorschijn gehaald. Mijn Engels is niet geweldig en kennelijk wil ze graag een gesprek, dan is een smartphone een ideale oplossing. Ze vertelt dat ze  samen met haar man hier in Nederland is en dat haar man werkt.
“Hoe vind je het hier?” vraag ik. Ze lacht en vertelt blij dat Nederlanders heel aardige mensen zijn. Mijn hart zwelt van trots, dat is nog eens leuk om te horen!
En Nederland is ook een prachtig land, vindt ze.
Maar vooral, zegt ze zachter: “ik voel mij hier veilig. Ik hoef hier niet bang te zijn. We wonen nu nog in een huurhuis maar mijn man is op zoek naar een koopwoning”.
Ze willen zich hier dus echt vestigen, begrijp ik.
“Zal ik een wijntje voor u halen?” Ik vertel dat een wijntje niet aan mij besteed is. Maar dat bedoelde ze niet!  Ze wil perse iets voor mij halen. Even later komt ze voorzichtig met een heerlijk kopje cappuccino  aanlopen.
Ze weet hier goed de weg, zie ik. Ook daarvoor is een buurthuis natuurlijk een geweldig onderkomen, want zo leert ze mensen kennen die ze thuiszittend niet tegenkomt.

Nederlands leren

“Ik vind Nederlands een moeilijke taal om te leren,” zegt ze.
Ze leert wat Nederlandse woorden van de krantverkoper voor dak- en thuislozen. Maar dat zet geen zoden aan de dijk want de krantenverkoper is ook een allochtoon en kent wel wat woorden, maar daarmee houdt het op.
Ze lijkt onwetend dat hier cursussen Nederlands zijn voor migranten.
“Ik heb een Nederlands lesboek, maar ik vind het zo moeilijk,” vertelt ze moedeloos.
“Zal ik je helpen?” bied ik aan. “Ik heb voorheen, als juf op een kleuterschool anderstalige kinderen Nederlands geleerd.”
Een beetje verwonderd kijkt ze mij aan.
“We kunnen beiden hier naartoe komen, dit is een prima plek ervoor,” zeg ik.

De krantenverkoper

Inmiddels is de krantenman ook aangeschoven. Ze vertelt blij aan de krantenman wat we besproken hebben. Die vertelt trots dat hij haar de dagen van de week heeft geleerd, ter illustratie benoemen ze samen de dagen van de week. Ik glunder en geef hen een dikke pluim.

Nu de krantverkoper er is ga ik maar weer eens naar huis. Ze vinden het samen wel. En met een afspraak in mijn agenda keer ik huiswaarts.

Thuis blijkt voor mij de afgesproken datum niet handig, maar ik heb haar telefoonnummer. Een appje is zo geregeld. Ze appt meteen terug als reactie. Ze vertelt dat het onrustig bij hen is omdat haar man een huis aan het zoeken is en een definitieve afspraak voor nu moeilijk is.
Ze had al eerder verteld dat ze bezig waren met een huis en ik begreep toen al dat het een hele soesa voor hen is.
Er is geen brand, later kan ook altijd – nog we  kunnen ten alle tijden een nieuwe datum prikken.

En zo zie je maar dat eropuit gaan en ergens op afstappen nieuwe impulsen geeft. Soms moet ik mezelf opporren en moed verzamelen om mijn warme huis te verlaten. De beloning is dat ik zomaar spontaan stof aangeleverd krijg voor een blog. En deze leuke ontmoeting in mijn schoot geworpen krijg.

Benieuwd naar mijn volgende blog? Je kunt rechtsboven gratis lid worden

Delen op Facebook

Tweet