Het is zomer . Vandaag een reisbeschrijving van een zomertripje in eigen land.
Iedere kilometer die ik in mijn autootje afleg voert mij verder weg van de stad waar ik woon. Voor een paar dagen ga ik terug naar de provincie waar ik geboren ben: Zuid-Holland Zuid. Vijftien jaar geleden zijn wij in Amstelveen gaan wonen. De kinderen bleven na hun studie in Amsterdam hangen. Wij wilden graag wat dichter bij de kinderen wonen en zijn toen naar Amstelveen vertrokken. En dat blijft gezellig! Ik ben voor een paar dagen alleen op stap. Mijn laptop is meegegaan! En mijn mobile telefoon. Gijs is eenzaam achtergebleven. Het contact met hem zal deze dagen uitsluitend per mobile telefoon plaats vinden. Ik verdenk er hem van dat hij ook een vakantiegevoel heeft!
Oud-Alblas
Als ik de volgende ochtend vanuit de B & B naar buiten loop walmt de mestgeur mij tegemoet. Het dringt zo diep in mijn neus dat ik de geur nog urenlang naruik. En mijn neus maakt vreemde bokkensprongen van herkenning. Hoe lang is het alweer geleden dat mijn neus deze geur opsnoof. Ik sta op het erf van een boerderij. Het is nog vroeg. De stilte waarin ik mij voel ingebed gonst zacht om mij heen.
Ik maak een beknopt familierondreisje. Het kan niet anders, het moet beknopt blijven. Slechts enkelen van mijn uitgebreide familiekring “vereer” ik deze dagen met een bezoek. Als ik ze allemaal wil bezoeken, zou ik voorlopig een dagtaak hebben. Dat op zich, zou ik trouwens helemaal niet erg vinden. Mijn dochter Judith zegt, dat ik familieziek ben. En ik ben bang, dat ik haar gelijk moet geven! Ik heb namelijk zelf ook al een kenmerkend symptoom geconstateerd: een versnelde hartslag als ik familie zie! Tussen de familiebezoekjes door, ga ik terug naar mijn logeeradres in Oud-Alblas. Ik rij dan heel langzaam door het polderlandschap. En dat kan hier zomaar! Zonder getoeter achter mij dat ik wat sneller moet rijden. Wat een rust! Al mekkert hier, tegen de avond, ook een geit onafgebroken om eten. Ik rij over de bochtige weg en kijk naar de loop van de rivier. Naar het water dat vandaag rimpelloos door het polderland meandert. Is er iets mooiers op de wereld dan de groene oevers van onze rivieren en de wijdse polderlandschappen van Nederland?
Bezoekjes
Die twee dagen, zij glijden als zand door mijn vingers. Ze vliegen om.
Het is leuk, om de twee broers die er nog zijn, en de twee schoonzusjes, weer te ontmoeten. Van het grote gezin met elf kinderen zijn nu nog vier kinderen in leven. En dat voelt treurig. De zussen en broers die overleden zijn, zij leven voort in mijn herinnering. En zij leven voort in de verhalen die ik schreef.
En dan zijn er ook nog de lieve nichtjes die hier wonen. Daar ga ik ook naar toe. Zij kwamen vroeger veel bij mijn moeder, hun oma. Ik, als jongste van de kinderschaar vond dat altijd heel gezellig. En ik scheelde met sommigen van hen niet eens zo heel veel. Ik ga op kraambezoek bij een nichtje: drie maanden geleden kreeg zij een schattig kindje, een meisje. En we kletsen, kletsen maar! Ik ga met een paar nichtjes heerlijk uit eten (zie blog van Teunie eenvoudigleven.blogspot.nl Het is fijn om overal vriendelijk en gastvrij ontvangen te worden. We praten en mijmeren over vroeger. En over dingen die nu belangrijk zijn! Deze dagen, ze waren heerlijk! Maar ze zijn al weer om.
Thuis wacht Gijs. O ja, hij zal zich best wel prima vermaken. Maar ik wil naar huis. Nog één nacht blijf ik hier.
Thuis
De volgende ochtend stap ik in de auto en onderneem de thuisreis.
Ik ga weer naar huis. Naar daar, waar ik hoor. Naar Gijs! Naar Lientje, onze poes. Ik wil terug naar mijn basis. Want daar wonen mijn meest dierbaren: mijn man. Mijn kinderen en de kleinkinderen! Ik ben twee nachten van huis geweest. Het lijkt een week. Ik weet zeker dat Gijs op mij wacht! Iedere kilometer die ik afleg brengt mij dichter naar Gijs en naar mijn familie daar. Nog even maak ik een tussenstop in Maassluis. Mijn onvolprezen tom-tom leidt mij overal naar toe. Want anders…..
In Maassluis wil iemand mij wat aanwijzingen geven voor de technische kant van mijn blog. Ik ben niet goed op de hoogte met de moderne media, enz. Haar hulp is echt gewenst!
En nu naar huis. Mijn autootje draait nu op volle toeren. Als ik binnenstap in ons huis voelt alles meteen weer zoals vanouds. Als ik de kamerdeur open speelt de zon door het raam. Ik heb een eigen huis, en een thuis. Een plek onder de zon, waar ik woon. Wat een weelde. Het weg gaan, het ergens anders zijn , was erg leuk. Het thuiskomen een waar feest!
En Gijs is blij! Hij hoeft niets te zeggen. Zijn gezicht zegt genoeg.
En anders zeggen de prachtige rozen die hij voor mij heeft neergezet, het wel!
Uitzichten vanuit ons huis
Ben heel gezellig met je meegereisd en betrapte me op heel wat raakvlakken.
Familie: heerlijk
Landschap buitenaf: echt genieten
Thuiskomen: daar gaat het om
Groetjes uit Enschede
Wat een treffende, pakkende samenvatting van een mooie reis Gerlien!
En voor jou een onverwacht uitstapje, waar je nog van genoot ook.
Dankjewel voor het reageren, dat is altijd fijn!
Een hartelijk groet,
Lieve Maaike, wat heb je dat mooi beschreven en ik zie op de foto de kerk van Oud Alblas. Daar tegenover ben ik geboren. En weet je wat zo bijzonder is? Mijn vader heette Gijs en mijn zusje heet Judith. Is dat niet bijzonder?
Dag Corinne. Ja, jij bent daar geboren. Ik begrijp heel goed dat het je aanspreekt. En hoe kunnen die namen zo samenvallen, echt bijzonder! Is dat de kerk waar je vader predikant was? Je bent in een prachtige omgeving opgegroeid, dat is zeker. Heel leuk, dat je reageert op mijn blog!
Groetjes,