Geen woorden vinden.

Toen ik vanochtend mijn ogen open deed werd ik blij verrast. Het zonnetje scheen vrolijk. En nu ik aan mijn tafeltje voor het raam zit om te schrijven, schijnt het zonnetje op het water van de singel. Het zachte briesje van de wind brengt een lichte rimpeling van golfjes in het water teweeg. De schaduwen van de bomen dansen blij in het water mee met de golfjes.

Vlak voor ons raam is een meerkoetenpaar een nest aan het bouwen. Ze zwemmen af en aan. Ze kiezen voor veiligheid. Hun nest ligt in het water, wel een meter van de kant. Ik verheug mij al op het vredige gebeuren: kleine meerkoetjes die strakjes achter pa en ma voorbij mijn raam zwemmen.  Moeder fatsoeneert het nest en vader voert de wonderlijkste dingen aan. In de vroege ochtend ontvouwt zich voor mijn ogen onverwacht een liefelijk, volmaakt tafereeltje.

Maar dan! Een grote dikke reiger. Hij staat op zijn lange poten in het water vlak bij het nest. Hij kijkt met geniepige oogjes naar het nest. Hoe ver zijn de jongelui gevorderd met de bouw? Liggen er al eieren in? Nee? Dan vlieg ik nog wel een keertje over. Ik heb geduld! Ik kom te zijner tijd wel terug.

Ik voel boosheid, teleurstelling. Waarom moet die reiger nu ineens op de proppen komen? Het vredige tafereeltje zo ruw verstoren? En ik weet het nu al: voor goed verstoren. De toekomst in het singeltje ziet er nu ineens heel anders uit. Meerkoeten zijn bijzonder zorgzame, liefdevolle ouders. Zij verdedigen hun jongen te vuur en te zwaard met alles wat zij in zich hebben. Ze gaan voor niets uit de weg. Ook niet voor een grote dikke reiger. Ik zie donkere wolken boven de singel hangen: het wordt hier vast en zeker oorlog!

Oorlog. Beelden trekken voorbij. Drommen mensen: bejaarden, ouders, kinderen. Vluchtelingen die proberen een veilig heenkomen te vinden. Soms wend ik mijn ogen af, wil ik het niet zien en niet horen. Ik weet er geen raad mee. Het verwart mij en maakt mij wanhopig dat er geen oplossing lijkt te zijn. Ik wil erover schrijven maar weet er geen woorden voor te vinden. De hele wereld kijkt toe en de bombardementen blijven doorgaan. Zelfs ziekenhuizen worden niet ontzien en straffeloos gebombardeerd! Op dit moment neemt de vluchtelingenstroom af doordat grenzen gesloten worden en er allerlei barrières worden opgebouwd. En ik heb er moeite mee. Hoe het dan wel moet? Ik weet het niet en wie weet het wel? Er zijn vredesbesprekingen, wapenstilstanden en soms lijkt het even de goede kant op te gaan. Maar dan ineens het bekende verhaal: de gevechten laaien weer op. Om moedeloos van te worden!

Ik was van plan om over iets heel anders te schrijven. Ik noemde mijn blog: Mee op de wind. En zomaar ineens zit ik over de toestand in de wereld te schrijven. Over de vreselijke oorlog in Syrië. Het is niet nieuw wat ik schrijf, ik weet het. Maar dat wil niet zeggen dat het gewoon is wat er gebeurd.

Vanavond is het dodenherdenking. En morgen op Hemelvaartsdag vieren wij ook dat wij 71 jaar geleden werden bevrijd. Steeds minder mensen in ons land hebben die oorlog aan den lijve meegemaakt. Het is heel bijzonder dat we al 71 jaar hier in vrede leven. Ik ben in 1939 geboren en op mijn zesde jaar  werd de oorlog beëindigd. Ik heb er beelden en flarden van herinneringen aan overgehouden. Zie blog: Hongerig en koud.  Het was genoeg om jarenlang angstig te zijn dat er weer een oorlog zou uitbreken. Ik denk aan al die kinderen die voor het leven getraumatiseerd zijn. Krijgen zij ooit de therapie om hun vreselijke ervaringen te verwerken? Zullen zij los komen van de verschrikkingen die zij hebben gezien?

Vandaag, een dag later. Bevrijdingsdag. Een dag om te vieren! Gelukkig kan ik mijn blogje ook wat positiever afsluiten, want de reiger is vertrokken. Het nest is klaar. Moeder meerkoet zit dromend en tevreden op haar eieren. De reiger is verdwenen en misschien zien we hem wel nooit meer terug! En gisteren hebben Amerika en Rusland weer een overeenkomst gesloten over Syrië. Laten we hopen en bidden dat het werkt.

 

 

 

 

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Ali Zwart-Postma

    Bedankt voor de mooie verhalen, ik geniet er van.
    Mijn geboorte jaar is 1940,
    Een groet van mij uit Ee.
    Friesland.

    1. Mee op de wind

      Dag Ali,
      Wij zijn tijdgenoten en hebben de oorlog nog mee gemaakt, Aly. De jongere generatie zullen de verhalen hopelijk levend houden en blijven doorgeven. We waren nog jong, maar toch? Wij woonden bij Rotterdam, mensen kwamen van daar kwamen naar ons dorp voor eten. En gingen ook vaak naar het Noorden.
      Fijn om een reactie van je te ontvangen. Hartelijk dank! Ik hoop dat je blijft genieten van de nieuwe verhalen.
      Groetjes, Maaike

  2. wilma

    ja, als je het allemaal leest dan wordt je soms erg bang. Maar het staat ook in de Bijbel en het zal niet beter worden.
    Zelfs een vogel kan niet een ander soort genoot vertrouwen. Wat zijn we ver gevallen.
    Hier ook warm al hoop ik dat we ook regen krijgen en zeker in het Noorden van het land ivm de grote bosbranden en compleet een stad verwoest hebben. Evacuees of vluchtelingen, ver en dichtbij.
    Groet, Wilma

    1. Mee op de wind

      Ja die bosbranden bij jullie zijn heel heftig. Wij hebben hier ook wel heidebranden en bosbranden maar dat haalt niet in hevigheid bij jullie vergeleken. Ik hoop dat er heel snel regen komt want daar is de wacht op, begrijp ik.
      Evacuees of vluchtelingen het is allemaal heel erg wat er afspeelt in de wereld. En eigenlijk zijn die rampen en oorlogen niet alleen van nu maar van alle tijden. Al is het inderdaad zo dat alles gruwelijker en niet te stoppen lijkt. Dankjewel weer Wilma voor je verre reactie van overzee! En hopelijk tot de volgende keer!
      Een groet van Maaike

  3. Nellie Bal

    Een mooi verhaal hoor Maaike ,maar wij hebben het aan de lijve onder vonden 5 jaar lang ,en van loopgraaf naar loopgraaf ,en van dorp naar weer een andere plaats moeten vluchten voor de bombaardementen .dan komt alles weer wel boven drijven als je al die ellende ziet in het buiten land ,,heel erg,,hopelijk dat de wapenstilstant nu een fijt is .we zijn van middag bij je broer geweest in dordrecht ,,groet ,,ook voor Gijs,, van Nelly

    1. Mee op de wind

      Ja dat begrijp ik Nellie en je vergeet het nooit meer. Het is bij jullie in Zeeland raak geweest hé. Je schrijft dat alles weer boven komt. Je was nog jong en toch blijft het je altijd bij, ben je al die verschrikkingen niet vergeten. Nu de kinderen die het daar allemaal weer meemaken. Vreselijk! Hopelijk komt er een doorbraak. Ik ben benieuwd hoe het was in Dordrecht. Gijs geeft je de groeten terug. En zo is alles weer rond. En ook nog een hartelijke groet van mij natuurlijk.
      Maaike,

  4. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Ja, wat kan de natuur soms wreed zijn hè. Maar inderdaad, net als je schrijft, wij mensen doen het niet veel beter. Het lijkt wel of men er tegenwoordig meteen met de botte bijl doorheen moet, om dan nog maar niet te spreken over de landen onderling. We mogen toch van harte hopen, dat het een keer ophoudt. Desondanks gaan wij er toch weer heerlijk tussenuit, dit keer richting Italië. We laten ons een beetje leiden door het weer en zien dan wel waar we terecht komen. Dat is het voordeel van een caravan. Zo nu en dan neem ik hier een kijkje!! Ik wens jullie het allerbeste, houd je haaks en heel veel groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien, ja dat hoort er ook bij: op vakantie gaan. Nog niet zo lang geleden waren wij ook weer eens in Italië.Een mooi land waar de zon zich nogal eens laat zien. Ik wens jullie een goede reis, een fijne tijd, en een behouden terugkeer! Ik zie wel, en wacht af wanneer je weer eens reageert. Er is overal een tijd voor. Al ben ik natuurlijk altijd blij met je reacties en ben ik ook benieuwd hoe je het maakt.
      Hopelijk komt er, als je jullie op stap zijn, meer uitzicht op, en een oplossing voor de grote wereldconflicten. Een mooie reis en vele groetjes terug van Maaike

Laat een reactie achter