Het is vakantietijd daar schrijven we een vakantieverhaal bij.
Als op een goede dag Judith vraagt of wij zin hebben een paar dagen met haar en onze schoonzoon er tussen uit te gaan, hoeven wij niet lang na te denken. Natuurlijk hebben wij zin, voor korte reisjes zijn wij altijd in. Een overvolle agenda houden we er niet op na en er hoeft niet lang gebladerd te worden. Als gepensioneerden kun je in de regel meer zelf bepalen of je agenda staat vol geplempt.
Het verzoek behelst wel een lief nadeel want wij moeten zelf uitzoeken en regelen waar we naar toe willen. Zij vinden alles prima! En dan begint het dubben, denken, overleggen met onze reisgenoten. Maar dat blijkt vergeefse moeite ze houden halsstarrig voet bij stuk, de voorwaarden zijn: jullie regelen het verblijf om te overnachten en wij gaan mee. En ineens zijn er veel te veel mogelijkheden. Van Gijs komen ook maar bar weinig initiatieven of voorstellen, die vindt vandaag ook al alles goed. En zo komt het uitzoeken en regelen op mijn bordje terecht. Ineens heb ik het alleen voor het zeggen, hangt het wel en wee van deze vakantie van mijn boeking af. Het lijkt een riante positie, maar voor deze aartstwijfelaar?…
Gelukkig is het toch nog goed gekomen. Na allerlei mitsen en maren kies ik er uiteindelijk voor om een paar dagen onder te duiken in een stadje. Het wordt Zwolle. Zwolle stond al lang op mijn lijstje voor een tripje. Bij de boeking van het hotel blijkt dat we air-miles kunnen inwisselen. Air-miles? Nou die hebben we vast. Ze worden regelmatig bijgeschreven dat weten we nog wel, maar daar houdt onze kennis op. Bij nader inzien staan er 26.000 air-mails bijgeschreven! We tellen 13.000 air-mails uit en zie de hotelboeking is voor de helft betaald! Een onverwacht meevallertje voor ons allemaal.
Zo’n kort tripje met elkaar wat een weelde is dat. Het weer kan beter, laat het een beetje afweten maar daar malen we niet om.
Als we op de bewuste dag naar Judith en Lars in Amsterdam rijden zijn we klaar voor het avontuur. Lars, onze schoonzoon, kruipt welwillend achter het stuur. Judith neemt, op ons verzoek, naast hem plaats op de voorbank. Wij nestelen ons, als een verliefd paar, op de achterbank. We geven het roer uit handen aan de twee voor ons. En dat voelt heerlijk. Meestal ben ik de chauffeuse want Gijs laat zich graag rijden. En ach ik vind het nu ook weer geen straf om auto te rijden! Maar vandaag geef ik mij over en laat ik mij rondrijden. Ik heb nog wel een hint vanaf de achterbank: alstublieft rustig rijden, want ik ga het er vandaag eens van nemen en de volgende dagen evenzo.
Bij aankomst blijkt het hotel helemaal oké. Ik had een beetje angst want de beoordelingen die ik had gelezen over het hotel waren niet onverdeeld gunstig. Maar relativerend had ik al bedacht dat bij sommige mensen de lat hoog ligt. Voor ons was het in ieder geval meer dan goed genoeg. En dan ook nog eens vijf minuten lopen van het centrum van Zwolle? Alleen dat vinden we al geweldig. Een prettige bijkomstigheid is dat na de boeking het leeuwendeel er voor ons op zit.
En dan Zwolle. Wat vinden wij van Zwolle? Een geweldig leuke stad! Een prachtig, gezellig provinciestadje met alles erop en eraan. Het is genieten van de heerlijke terrasjes en restaurantjes. Van de kleine straatjes en de architectuur van de stad. Van de levendigheid van studenten. En de regenbuien nemen we op de koop toe. Daarvoor treft Zwolle geen blaam. Desondanks dwalen we door de stad, zoeken een restaurantje voor de inwendige mens. Kortom we hebben een paar heerlijke dagen. In de grote kerk is een tentoonstelling van hedendaagse kunstenaars die echt de moeite waard blijkt te zijn. We trekken er alle tijd voor uit want dit is genieten. Judith en Lars zijn geboren reisleiders. Zij vullen de dagen in. Het wordt al met al een heerlijk reisje.
Om een gemeenplaats te gebruiken: aan alles komt een eind ook aan ons mooie reisje. Als we ’s zaterdags naar huis gaan oppert Judith ten laatste: zullen we via Putten naar huis rijden? Het voorstel vindt onmiddellijk bijval. Het woord Putten roept vergezichten en herinneringen op van vakanties en buiten zijn. Toen de kinderen klein waren zijn we daar verschillende keren op een vakantieboerderij geweest. Het was één van de eerste vakantietripjes die we maakten met de kinderen. Op die boerderij was het alom feest voor de kinderen. Er stond van alles op het grote erf. Achter het erf lag de wei waar pony’s de dag doorbrachten in alle tevredenheid. Alles ademden vrijheid en rust. Judith had ponyles en hier kon zij heerlijk pony rijden. Er waren altijd wel kinderen waar zij mee kon optrekken. Dit was toch fijner dan op de manege. Eigenlijk was het dit wat zij zich voorstelde van paardrijden: heerlijk samen buiten zijn. Later is zij gestopt omdat zij het op de manege niet meer leuk vond en het drukker kreeg met leren. Anton zat dag na dag in een oude, afgedankte niet rijdende auto. Hij zat als een deftig chauffeur achter het stuur en doorkruiste heel Europa. Uren zat hij daar en fantaseerde er op los. Bezocht de meest uitheemse landen en laveerde zijn auto door de moeilijkste omstandigheden. Hij reisde alleen of met andere kinderen, het maakte hem niet uit, hij was onderweg!
Het waren vakanties met alles er op en eraan. Eten en drinken het werd allemaal volledig verzorgd met een gastvrijheid en aardigheid waar je blij van werd. De boerin vond ons waarschijnlijk te mager want er lagen karbonaden op ons bord waar je u tegen zei. De eerste dag vonden we het lekker, al hadden we toen al moeite hem naar binnen te werken. Maar naarmate de dagen verstreken werd het een steeds grotere opgave. Het werd zweten om hem naar binnen te krijgen. We waren toen nog geen vegetariërs en aten nog wel vlees maar al wel heel weinig.
Gijs en ik dwaalden door de bossen de kinderen vermaakten zich op de boerderij. Het waren heel eenvoudige maar onvergetelijke vakanties. Vermeldenswaard is nog dat Mickey onze poes het in Putten ook geweldig naar haar zin had. Zij ging beide keren mee. De eerste keer hadden we haar aan een touwtje vast gezet, in een tentje. Zo kon zij eerst aan de omgeving wennen, dachten we. Maar dat was tegen het zere been van Mickey. Wie zet er nou een kat aan een touw? Even later kwam zij vrolijk en parmantig aanlopen. Daarna hebben we haar maar losgelaten. En ze bleef trouw in de omgeving rondstruinen. Wist precies waar we sliepen, en ‘s nachts maakte zij ons wakker door op het raamkozijn te springen waar wij lagen. Hoe zij dat wist? Joostje mag het weten.
Het was nog een hele uitzoekerij om de boerderij te vinden. Ons geheugen liet ons in de steek. Hoe heette de weg ook al weer waar de boerderij aan stond? Geen idee. Maar als we nu eens gewoon op de naam Muis zoeken? Apparatuur is genoeg voorhanden. Het is nu zo’n 40 jaar geleden dat we hier waren. De boer en boerin leven waarschijnlijk niet meer. Maar misschien zit een zoon wel op het bedrijf. En dat zou wel eens een schot in de roos kunnen zijn. De naam Muis is terug gevonden. Of het adres klopt moeten we gaan zien. Het komt ons vaag bekend voor maar daar blijft het bij. Tot we voor het huis staan en dan gaan alle lampen branden. Ja hoor, hier was het! We weten het zeker. Het boerenbedrijf is er niet meer er is een technisch bedrijf voor in de plaats gekomen. Maar het grote erf en de weide achter het huis we herkennen het helemaal. De weidsheid, de stilte van de omgeving roepen weer hetzelfde vredige gevoel van vroeger in mij wakker. Dankjewel Judith voor je vindingrijkheid en je voorstel om hier langs te rijden!
Tja, en dan zijn we bij de laatste lunch aangekomen. Die nuttige we voor de afronding in Putten. Het weer is zelfs zo opgeknapt dat we buiten kunnen zitten en daar maken we gebruik van. Als ik rondkijk komen vage herinneringen boven maar meer ook niet. Ook hier zal er in ruim veertig jaar wel veel veranderd zijn zoals bijna overal het geval is. Veel zandwegen zijn verdwenen. En zo schrijdt de tijd voort, ook in Putten.
Lars rijdt ons, even welwillend als op de heenreis weer naar Amsterdam. Waarmee ik maar zeggen wil: een lieve schoonzoon is beter dan een verre vriend! En we zijn het er alle vier over eens dat het een heel ontspannen, gezellige vakantie was. We hebben er van genoten!
Gezellig om je reis verslag te lezen!!
Nu met de warmte kun je maar beter thuis zijn.
Heerlijk dat dit kan,en jullie hebben weer mooie herrinneringen erbij.
Ja Willy, dat is inderdaad waar er komen nog altijd weer nieuwe herinneringen bijen zo blijf ik dus aan het schrijven over vroeger en nu. Het voelt echt als een zegen dat we samen zo maar weg kunnen. We kunnen beiden niet meer wat we vroeger konden maar er is heel veel wat we wel kunnen dat is belangrijk en iets om dankbaar voor te zijn! Dank voor het lezen en het reageren,altijd weer gezellig! Een groet van Maaike