Op Paaszaterdag was het een drukte van belang in en om ons huis.
Het huis werd van binnen en buiten gekeerd alsof het nog nooit was schoongemaakt.
Om vier uur liep moeder naar buiten om voor Paaszondag de de schuurraampjes nog even te stoffen.
Broer Jos keek even om het hoekje van de deur en werd door moeder bij zijn kraag gegrepen voor zijn wekelijkse veegbeurt.
“Wil jij het erf even even aanvegen, Jos?
Dat “even”was wat optimistisch, want het erf vegen was monnikenwerk.
Er werd niet iet voor de voet weggeveegd. Nee het veeggebeuren was een zeer serieuze aangelegenheid.
Het groet erf werd iedere week in zigzagstrepen geveegd. En als het klaar was leek het een waar kunstwerk.
Jos kon dat opperbest, het hoorde bij zijn vaste karweitjes en hij had er de supervisie over.
Als dan een poosje later het kunstwerk beschadigd werd door een fietswiel of een voetstap was ik diep teleurgesteld dat het volmaakte zigzagpatroon vernietigd was.
Op eerste Paasdag gingen we twee keer naar de kerk. De diensten stonden in het teken van Christus opstanding uit het graf.
Op zondag bleef het altijd rustig, er kwam dan sporadisch iemand over de vloer. We waren dan hoofdzakelijk met ons eigen gezin, en de verkeringen natuurlijk. Op zondag ging het om de erediensten in de kerk. De zondag was aan God gewijd. Er werd gezongen en we lazen veel.
In tegenstelling tot Paaszondag was het op Paasmaandag vol en druk in huis. Natuurlijk gingen we eerst ‘s ochtends naar de kerk.
Maar uit de kerk kon het een drukte van belang worden door mensen die meekwamen of langskwamen. We waren dan soms met heel veel mensen en ze konden allemaal blijven voor de warme maaltijd.
Vooral de jaren waarin onze oudste broer Johan er nog bij was zijn onvergetelijk.
Mijn werk was eieren rapen in de kippenren.
Achter het huis stond een ren waar de kippen huisden.
De kippenren werd bevolkt door 12 witte hennen en een grote haan.
Als ik eieren ging rapen maakte ik mij klein door te bukken. Ik raapte snel de eieren in een mand, keek schichtig rond of er nog een verdwaald ei rondzwierf en kroop snel door het lage deurtje naar buiten. De haan was een ruziezoeker en ik was bang van hem.
Opgelucht dat ik weer buiten was liep ik liep met de eieren naar moeder.
Ze legden ze veilig bij de voorraad voor Paasmaandag.
Moeder was al een paar weken aan het sparen.
”Nou, nou de kippen hebben weer goed hun best gedaan” zei moeder blij.
“De mand was vol.” Ik keek even in de grote mand eieren:
”Wat een boel! Zijn die allemaal voor maandag?” vroeg ik.
Moeder knikte en zei: “Ja hoor, maandagavond is de mand helemaal leeg.”
De Paasmaaltijd op Tweede Paasdag was iets buitengewoons.
Moeder had een speciaal recept voor die dag: Gekookte aardappeltjes met zure roombotersaus, veldsla en gekookte eieren. Heel veel eieren.
Soms waren we met zoveel mensen dat er 150 eieren werden gekookt.
Omdat ze niet in een gewone pan konden werden ze dan in de weckketel gekookt. Het meest bijzondere van Pasen was dat we op deze éne dag zoveel eieren mochten eten als we wilden.
De broers wisten wel raad met dit speciale gebeuren. Wie kon de meeste eieren op? En soms konden ze er veel, heel veel op.
Moeder begon niet voor niets al een paar weken voor Pasen met sparen. En de twaalf kippen waren hard nodig om honderdvijftig eieren gelegd te krijgen.
Het eieren koken was op zich een precisie gebeuren, ze mochten niet te hard zijn, maar ook weer niet zo zacht dat de dooier wegliep.
Hoe mijn moeder dat altijd weer, en dan in deze aantallen voor elkaar kreeg, vind ik wonderbaarlijk.
Als de gekookte aardappeltjes, de heerlijk verse sla, en de gepelde eieren op je bord lagen goot moeder zure roombotersaus over je aardappeltjes.
En, o wat was dat heerlijk!
Toen we klaar met eten waren was er geen ei meer te vinden
Ik wist nog goed dat mijn moeder dit recept altijd klaar maakte voor Paasmaandag Maar voor de details heb ik navraag gedaan bij broer Hugo, de enige broer die ik nog heb.
Hij vertelde mij van de 150 eieren en de weckketel, details die ik zelf niet paraat had.En we memoreerden hoe bijzonder deze maaltijd voor ons was.
Het zal mij altijd bijblijven met hoeveel liefde en zorg onze moeder, niet alleen op Paasmaandag, maar iedere dag weer het eten voor ons bereidde.
En hoe oergezellig was het als wij met allen om de grote eettafel zaten met zoveel mensen die allemaal mee genoten.
Ik heb op internet gezocht of dit misschien een Paasrecept uit vroeger tijden is. Ik heb het niet kunnen vinden. Wel recepten van zure roombotersaus maar niet het gehele recept als Paasmaaltijd.
Hoe mijn moeder aan dit recept kwam weet ik jammer genoeg niet. Was het een eigen recept? En hoe zij nu precies die heerlijke zure roombotersaus maakte wisten Hugo en ik beiden niet. Helaas!
De zure roombotersaus die ik maak smaakt minder lekker, vind ik. Of? Of is het de entourage en het speciale van Pasen dat niet te evenaren is? En, niet te vergeten, wie in de wereld kookt zo lekker als je moeder? Je oma misschien?
Tegenwoordig met veel werkende vrouwen mogen we de mannen die koken niet vergeten. En sommige mannen doen het heel graag, weet ik.
En nu ben ik verder nog zo nieuwsgierig of er mensen zijn die dit recept kennen en het vroeger ook met Pasen aten.
Wat is dit een mooi verhaal. Prachtig toch al die rituelen.
Je hebt toch wel een heel arsenaal aan verhalen. De ene is nog niet geplaatst of er is alweer een ander.
Ik houd het maar bij mijn eiersalade. Daar weet men ook aardig weg mee.
Fijne Paasdagen.
Liefs Nelleke
En jij bent weer zo actief met reageren, dankjewel! Je hebt gelijk Nelleke dit verhaal kwam weer tevoorschijn toen ik nadacht over het schrijven van mijn Paasblogje. Soms kan het ook een weemoedig gevoel geven dat het allemaal voorbij is. Maar de herinneringen leven voort, ook door het schrijven van deze verhalen. Op dit moment zit ik weer in een flow om te schrijven, dat is wisselend, zoals je zelf ook weet. Als jij het bij je eiersalade houdt kunnen je kinderen daar weer van genieten. Goede Paasdagen!
Liefs, Maaike
Dag Maaike ,misschien een late reactie ,maar app ,weigerde ..maar het verhaal sprak me wel aan ,vroeger hadden ze van die aparte sausjes ,,ook onze moeder kon zo ,n heerlijk sausje over de komkommers maken ,en je moet niet denken dat wij het zo lekker voor elkaar krijgen,ook mijn zussen weten niet hoe het gedaan is ,maar wat vroeger zo lekker was ,vind je nu iet meer smaken ,omdat we zoveel andere lekkere dingen hebben ,want buiten vroeger vergeleken zijn we nu wel verwend, we kunnen kopen waar we zin in hebben .samen goede Paasdagen en een groet van Nelly Bal
Lieve Nellie, Mijn antwoord is ook laat. Wij zijn vandaag terug gekomen van Texel. We hadden geen WIFI in huisje, dus kon ik niets zien van mijn blog. Onze schoonzoon komt daar vandaan en zij hadden een huisje voor ons gehuurd omdat zij daar ook waren met hun gezin. Het was fijn om daar te zijn. Hpewel het weer koud en winderig was. Ja jammer is het dat we het niet gevraagd hebben hoe onze moeders dat nu deden. En wat je schrijft Verwend zijn wij ook, alles is gewoon. Dat is een zegen maar er gaat ook iets door verloren. En zo heeft het leven vaak verschillende kanten. Ik vind het fijn dat je weer reageerde Nellie.
Hartelijk dank! Groetjes van Maaike
Lieve Maaike,
Even een dubbele reactie op de heerlijke herinneringen. Allereerst moest ik bij jouw blog over het “oude” gedicht meteen aan mijn moeder denken, waarvan ik heel veel oude liedjes heb geleerd en nog steeds ken. Het is net als jij al schreef, wat je jong leert blijft heel lang hangen. Het leuke was destijds, als ik op bezoek ging bij een oude (dementerende) tante die in een verzorgingshuis zat, ik op de zangmiddag alle liedjes mee kon zingen en dat vonden ze altijd prachtig (en ik ook). En dan het prachtige verhaal van de Pasen. Hier in Twente was het op de 1e paasdag ’s avonds eerst “eieren eten” inderdaad zo veel als je op kon. Hoewel ik er helemaal niet zo veel lustte, gaf het idee van onbegrensd kunnen eten een heel speciaal gevoel. Daarna gingen we dan met z’n allen naar het paasvuur, geweldige tijden. Jammer genoeg ken ik de zure roombotersaus niet, maar kan me voorstellen dat het heerlijk smaakte. Na al die fijne herinneringen, wens ik jullie hele goede paasdagen!
Heel veel groetjes van Gerlien
Lieve Gerlien,
Het zijn de verhalen over vroeger die bovenkomen als je eenmaal begint met vertellen. Soms met een beetje weemoed en verlangen naar die gezelligheid en saamhorigheid. Het is goed om dan weer stil te staan hoe goed ook deze tijd van mijn/ons leven is. Ook ik ken nog zoveel liedjes die mijn moeder opzei, ze blijven in je geheugen hangen. Het blijkt dat het zo in je geheugen te zitten dat ze heel lang herkenbaar blijven voor mensen die dementeren, en dan is het inderdaad: jong geleerd is oud gedaan. Die Paasmaandag met zijn allen rond die grote eettafel met heel veel mensen hoe bijzonder was dat. Het beeld van mijn zorgende moeder komt daar altijd weer bij. Ik zat er als klein zusje bij, zag alles aan en nam het op in mijn geheugen, het zijn geworden: dierbare herinneringen. Gerlien, Ik dank je weer voor je reactie en dank voor het plezier waarmee je weer reageert. Met lieve groetjes, van Maaike
Zure saus maakte mijn moeder ook voor over de nieuwe aardappelen.
Het werd met karnemelk en bloem gemaakt en soms met spek.
Nu je dit schrijft heb ik ook vage herinneringen aan zure jus over nieuwe aardappelen.En ik kan mij voorstellen dat dat heerlijk is. Maar hoe mijn moeder die jus maakte weet ik nog steeds niet. In ieder gevel niet met karnemelk en met spek ook niet. Dat is voor mij trouwens helemaal nieuw dat er spek aan te pas komt. Maar het kan allemaal dat heb ik inmiddels wel begrepen. Mijn moeder kende alleen de Nederlandse keuken maar we aten altijd heerlijk! Groetjes Maaike